Υπάρχουν κοριστίστικα χρώματα;
της Kate Sutton
Πρόσφατα πήρα τη γενναία απόφαση να βγάλω το 10χρονο γιο μου για να αγοράσει ρούχα. Όλοι οι γονείς ξέρουν πόσο δύσκολα είναι τα ψώνια με τα παιδιά, κυρίως του προεφήβους που πραγματικά ο καθένας αποτελεί ξεχωριστή κατηγορία από μόνος του.
Καθώς περνούσαμε το ένα μαγαζί παιδικών μετά το άλλο, είδα ότι ακόμα και τα μεγαλύτερα μεγέθη παιδικών ρούχων δεν του έκαναν. Με ύψος 1.70 έπρεπε να αρχίσει να αγοράζει από τα αντρικά, με τις ανάλογες τιμές.
Πήγαμε σε ένα μαγαζί αντρικών ρούχων και ο γιος που έδειξε τόσο ενδιαφέρον για τα ρούχα που του πρότεινα, όσο δείχνει και για τα μαθήματά του. Μέχρι τη στιγμή που του έδειξα ένα ροζ κοντομάνικο.
Ειλικρινά ήμουν σίγουρη ότι δε θα του άρεσε καθόλου. Ούτως ή άλλως πλησιάζει αυτή την παράξενη ηλικία που τα πάντα του φαίνονται χάλια, μέσα σε αυτά κι εγώ, και περίμενα η απάντησή του να είναι ένα περιφρονητικό βλέμμα ή στη χειρότερη περίπτωση να εκνευριστεί.
Κι όμως, ήταν το μόνο ρούχο που του άρεσε.
Πρόσεξα πολύ να μην εκφράσω καμία προτίμηση για κανένα είδος ντυσίματος –νομίζω ότι όσο περισσότερο μου αρέσει κάτι, τόσο λιγότερο αρέσει σε αυτόν.
Αλλά τον ρώτησα απλά γιατί του αρέσει η ροζ μπλούζα. Μου είπε γιατί έτσι. Ο καθένας θα έπρεπε να μπορεί να φοράει ό,τι χρώμα του αρέσει και αυτουνού του αρέσει το ροζ.
Δεν είπα τίποτα άλλο, αλλά χάρηκα που δεν τον ενδιέφερε το τι «πρέπει» ή «δεν πρέπει» να φοράει. Αυτός όμως συνέχισε να το σκέφτεται και μου εξήγησε ότι τα παιδιά που παίζουνε ποδόσφαιρο μαζί του δε θα φορούσαν με τίποτα ένα ρούχο ακόμα κι αν είχε ελάχιστο ροζ πάνω του, επειδή το χρώμα αυτό είναι κοριτσίστικο.
Δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση. Πρώτον, όπως φαίνεται μεγαλώνω έναν ανεξάρτητο νεαρό που, όσο ενοχλητικά επίμονος και να είναι κάποιες φορές, ξέρει τι θέλει και δεν παρασύρεται από τους άλλους. Τουλάχιστον όχι ακόμα.
Δεύτερον, γιατί στην εποχή μας και σε αυτή την ηλικία τα παιδιά ακόμα να ταλαιπωρούνται με αυτή την παράδοση του «ροζ για τα κορίτσια, μπλε για τα αγόρια»;
Έχω δύο γιους, ο μεγάλος είναι 19, και όσο σκέφτομαι όλα αυτά τα χρόνια που τους αγοράζω ρούχα, θυμάμαι την απογοήτευσή μου για το πόσο άχαρα είναι τα ρούχα για αγόρια –όλα σε μουντά χρώματα ή σε αποχρώσεις του μπλε.
Πάντα αισθανόμουν ότι μου επιβάλλεται το τι θα αγοράσω, αφού οι επιλογές είναι τόσο λίγες. Αυτό δεν έχει αλλάξει στα σχεδόν 20 χρόνια που είμαι μητέρα.
Όταν ρώτησα τους φίλους μου αν τα παιδιά τους αντιπαθούσαν κάποιο χρώμα στα ρούχα, οι περισσότεροι μου είπαν ότι περίπου μέχρι 10 ετών στα παιδιά τους άρεσαν όλα τα χρώματα. Αλλά όταν έφταναν στα 10 και η πίεση από το περιβάλλον μεγάλωνε, τα αγόρια άρχιζαν να αντιπαθούν οτιδήποτε έμοιαζε θηλυπρεπές.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Γιατί οι εταιρείες ακόμα φτιάχνουν αγορίστικα και κοριτσίστικα παιχνίδια και διατηρούν τη διαίρεση «μπλε για τα αγόρια- ροζ για τα κορίτσια;»
Έκανα μια έρευνα και είδα ότι η τάση για μπλε και ροζ ήρθε σταδιακά. Για αιώνες όλα τα παιδιά φορούσαν λευκά φορέματα που σηκώνονταν εύκολα για να αλλάξουν οι πάνες και έπειτα πλένονταν σε υψηλές θερμοκρασίες.
Τα μωρουδιακά με απαλά χρώματα εμφανίστηκαν στο μέσο του 19ου αιώνα, αλλά στην αρχή ήταν ίδια για αγόρια και κορίτσια. Φαίνεται ότι η λαϊκή κουλτούρα αποφάσισε ότι τα δύο χρώματα πρέπει να γίνουν κανόνας και ακόμα δεν το έχει ξεπεράσει.
Πιστεύω ότι είναι σημαντικό οι γονείς να αμφισβητούν τα στερεότυπα των φύλων, αλλά αν δε συμμετέχει και ο υπόλοιπος κόσμος σε αυτό, τα παιδιά θα έρχονται αντιμέτωπα με τα άλλα παιδιά και τα ΜΜΕ που τους λένε τι πρέπει να φοράνε και με ποια παιχνίδια πρέπει να παίζουν.
Πιστεύω ότι, όπως και για τα περισσότερα πράγματα που αφορούν τα παιδιά μας, πρέπει να είμαστε ανοιχτόμυαλοι και ίσως να ακολουθούμε τα μηνύματα που μας στέλνουν τα ίδια τα παιδιά για τις προτιμήσεις τους.
Δε θέλω βέβαια να πω ότι είναι «λάθος» να αρέσει σε ένα κορίτσι το ροζ και τα στρας ή να φοράει ένα αγόρι μπλε και να παίζει με αυτοκινητάκια, αλλά θα ήταν πολύ καλύτερα αν όλα τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονταν καν ότι υπάρχουν τα στερεότυπα των φύλων. Από τα χρώματα και τα παιχνίδια που τους αρέσουν ως παιδιά μέχρι το επάγγελμα που θα ασκήσουν όταν μεγαλώσουν.
Εν τω μεταξύ, ο γιος μου φοράει περήφανος το ροζ κοντομάνικο, και ελπίζω να συνεχίσει να βλέπει τα πράγματα όπως τώρα.
πηγή: Parentdish.co.uk