της Ειρήνης Πετροπούλου
Με βάση τις τοποθετήσεις των πολιτικών κομμάτων σε θέματα γάμου, συμφώνου συμβίωσης, LGBTQI γονεϊκότητας, παιδοθεσίας κλπ βλέπουμε πως αυτές οι πραγματικότητες είναι ικανές να σπείρουν τον πανικό στην κεντροδεξιά – η οποία δεν δέχεται κουβέντα επ’ αυτών – ενώ η τοποθέτηση των κομμάτων του κέντρου και της αριστεράς χαρακτηρίζεται από δειλή έως και υποστηρικτική. Εξαίρεση, για άλλη μια φορά, παραμένει το ΚΚΕ που ναι μεν δηλώνει υπέρ της αναγνώρισης των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά αντιτίθεται κάθετα σε ότι έχει να κάνει με τα παιδιά. Θεωρώ κίβδηλη μια τέτοια τοποθέτηση γιατί είναι αδύνατον να μιλάς για γάμο και σύμφωνο συμβίωσης αποκλείοντας ένα άλλο σκέλος της σχέσης: το παιδί.
Στην προσπάθεια να σπάσουμε τους μύθους γύρω από τους γάμους και τα σύμφωνα συμβίωσης, βλέπουμε πως το παιδί έχει και εδώ το δικό του αναπόσπαστο χώρο, μιλώντας πάντα για τα LGBTQI ζευγάρια που ενδιαφέρονται να διασφαλίσουν τα παιδιά. Συνεπώς, όταν αναφερόμαστε στην πλήρη ισότητα οφείλουμε και να αποδίδουμε τα ίσα. Εν ολίγοις, less is not equal και κάπου εδώ ξεκινά η απομυθοποίηση:
Ακούμε συχνά πως ο γάμος ορίζεται μόνο ανάμεσα σε άτομα διαφορετικού φύλου.
Ανέκαθεν ο γάμος ανήκε στους δυναμικά εξελισσόμενους θεσμούς, αν και πηγαίνοντας πίσω στην ιστορία η έννοια του ήταν τελείως διαφορετική από τη σημερινή. Πριν μερικούς αιώνες έως και δεκαετίες ο θεσμός είχε περισσότερο να κάνει με θέματα ιδιοκτησίας και πλούτου, εξ ου και η άνθηση παραδόσεων όπως τα προξενιά, οι προίκες και η κατώτερη θέση της γυναίκας, η οποία απλώς χρησίμευε για να προσέχει το νοικοκυριό και να κάνει παιδιά που θα έφεραν το επώνυμο του πατέρα. Αν είχε και προίκα, ακόμα καλύτερα.
Με την πάροδο των ετών και όσο η γυναίκα έβγαινε στην αγορά εργασίας, οι προίκες άρχισαν να καταργούνται, τα προξενιά να μένουν στο ράφι και ο έρωτας να δίνει μια άλλη δυναμική στο γάμο: αυτή της ισότιμης, αγαπημένης σχέσης.
Ακούμε ότι ο γάμος είναι εκκλησιαστικός θεσμός και πως η Εκκλησία έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.
… και όσες σχέσεις δεν ευλογεί τις εξισώνει με την πορνεία (!!!). Ας σοβαρευτούμε, τέτοιες δηλώσεις προσβάλλουν κόσμο και ιδιαίτερα τα ζευγάρια που, για τους δικούς τους λόγους, δεν θέλουν παντρειές με παπά και με κουμπάρο (αν και ο δεύτερος είναι ακόμα αναγκαίος). Ο γάμος ορίζει τη νομική σχέση δύο ανθρώπων, άρα μια χαρά τα καταφέρνει ο πολιτικός γάμος. Τα υπόλοιπα είναι απλώς περικοκλάδες για φαντεζί εμφανίσεις.
Μας λένε ότι ο γάμος έχει προστατευτικό χαρακτήρα. Τα παιδιά θέλουν ένα πατέρα και μια μητέρα για να μεγαλώσουν σωστά.
Αυτό και αν δεν είναι μύθος! Ο κόσμος παντρεύεται για διαφόρους λόγους, μεταξύ αυτών και για να δημιουργήσει οικογένεια. Κάποια ζευγάρια έχουν άλλες προτεραιότητες ή δεν θέλουν παιδιά χωρίς αυτό να κάνει το γάμο τους υποδεέστερο.
Συνεπώς, ένας γάμος δεν μπορεί να λογίζεται ως αυτοσκοπός για την οικογένεια. Παρέχει, όμως, τα εχέγγυα σταθερότητας και ασφάλειας μέσω μιας σειράς ισχυρών δικαιωματικών παροχών, όπως:
- Δυνατότητα από κοινού συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων που αφορούν την οικογένεια
- Ασφαλιστικά και κληρονομικά δικαιώματα
- Από κοινού γονική μέριμνα
- Κηδεμονία
Για να αναφέρουμε μερικά.
Επιπροσθέτως, καμία από τις σοβαρές έρευνες που έχουν γίνει δεν αποκλείει τους LGBTQI ανθρώπους από το δικαίωμα στη γονεϊκότητα και παιδοθεσία. Το γεγονός πως δεν έχει βρεθεί τίποτα το μεμπτό αποδεικνύει περίτρανα ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η ταυτότητα φύλου των γονέων ουδόλως επηρεάζει το παιδί. Οπότε, η πεποίθηση περί «ακαταλληλότητας» των λεσβιών, των γκέι, των τρανς κλπ ανθρώπων δεν βασίζεται σε καμία εμπειρική τεκμηρίωση. Εν κατακλείδι, είναι ανυπόστατο να στοχοποιείται και να στιγματίζεται η LGBTQI γονεϊκότητα άνευ απτών αποδεικτικών στοιχείων απλά και μόνο γιατί δεν το χωρά το μυαλό μας!
Και τι γίνεται με το σύμφωνο συμβίωσης;
Αυτό κυκλοφορεί ανά τον κόσμο σε διάφορες μορφές και με τις ανάλογες παροχές. Στην Ελλάδα δόθηκε χαριστικά στα ζευγάρια διαφορετικού μόνο φύλου με το γελοίο πρόσχημα της «προστασίας των εκτός γάμου τέκνων»(!!!). Αν βάλουμε κάτω και το γεγονός πως ως εδώ φτάνει η προστασία που παρέχει, είναι επόμενο ότι αποτελεί σχήμα που δεν θα επέλεγε εύκολα ένα LGBTQI ζευγάρι για τους απλούς λόγους:
Α) Έτσι όπως είναι δομημένο αναγνωρίζεται μόνο ο βιολογικός γονέας οπότε γίνεται, από πρακτικής πλευράς, προβληματικό σε θέματα κηδεμονίας και αναγνώρισης του μη βιολογικού γονέα.
Β) Δεν προσφέρει καμία κάλυψη όσον αφορά τις κοινωνικές, νομικές, φορολογικές παροχές. Πρόκειται για έναν άχρηστο (με τη κυριολεκτική και ουσιαστική έννοια) θεσμό.
Γ) Σημειολογικά, το κράτος αναγνωρίζει μεν τη «χαλαρή» σχέση ενός (ετερόφυλου μόνο) ζευγαριού, αλλά δεν θεωρεί τόσο άξια λόγου αυτή τη σχέση ώστε να προσφέρει ισότιμη προστασία και υποστήριξη με αυτή του γάμου.
Να το θυμόμαστε αυτό την επόμενη φορά που θα ακουστεί κάτι για το άνοιγμα του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια. Το πιο εύκολο και ανώδυνο αυτή τη στιγμή είναι να μας πασάρουν αυτό που ήδη ισχύει, με την αρωγή ανθρώπων που δηλώνουν ότι μας υποστηρίζουν, και να μας δέσουν τα χέρια σε περαιτέρω διεκδικήσεις. Αυτό δεν πρέπει επ’ ουδενί να δεχτούμε!