6-7-8 Μαρτίου
Είναι δύσκολο να μιλήσουμε για αυτά που είδαμε, ακούσαμε και γνωρίσαμε στις Κουρδικές πόλεις στην Τουρκία. Η συμμετοχή μας στην Παγκόσμια Πορεία Γυναικών, η οποία φέτος ξεκίνησε από το τις περιοχές αυτές, είναι δύσκολο να μεταφερθεί και να αποτυπωθεί σε λόγια με την μορφή ρεπορτάζ.
Φτάσαμε στην πόλη Μαρντίν το μεσημέρι της Πέμπτης. Ήμασταν περίπου 20 άτομα στην πτήση, οι περισσότερες Τουρκάλες και κάποιες διεθνείς. Εκεί μας υποδέχτηκε η Δήμαρχος της πόλης, Februniye Akyol Akay Haberleri και μια μικρή ομάδα γυναικών από την Ροζάβα. Στις Κουρδικές περιοχές, όλες οι θεσμικές θέσεις έχουν ποσόστωση φύλων 50-50. Η Δήμαρχος του Μαρντίν, μάλιστα, δεν είναι μόνο μια γυναίκα δήμαρχος, είναι πρώτη Ασσύρια δήμαρχός.
Όλη η πόλη είχε προετοιμαστεί για τον ερχομό μας. Οι κάτοικοι που ήξεραν αγγλικά μετατράπηκαν σε εθελοντές και εθελοντριες για να μας βοηθήσουν. Αν ήξεραν γιατί μαζεύτηκαν εκεί τόσες φεμινίστριες; Ναι, ήξεραν. Όχι, μόνο ήξεραν, άλλα μπορούσες να συζητήσεις –και με τους άντρες– για όλα τα φάσματα του φεμινισμού, να κάνεις κριτική σε αυτά, να συμφωνήσεις, να διαφωνήσεις και πάντα να καταλήξεις στο «Οι γυναίκες μας κάνουν περήφανους».
Το επόμενο πρωί, Παρασκευή, ξεκινήσαμε για την Νισαϊμπίν, μια πόλη στα σύνορα με τη Συρία. Το πολιτιστικό κέντρο της πόλης είχε στολιστεί με πολύχρωμα μπάνερ για να μας υποδεχτεί. Η συμμετοχή ήταν τεράστια, γυναίκες με τις παραδοσιακές πολύχρωμες και φανταχτερές στολές, αλλά και με τις στολές των ανταρτισσών, είχαν γεμίσει τον προαύλιο χώρο του πολιτιστικού κέντρου «Μιτάνι». Από τα μεγάφωνα ακούγονταν τραγούδια για την αντίσταση και με κάθε ευκαιρία οι γυναίκες χόρευαν και μας προσκαλούσαν να χορέψουμε μαζί τους.
Η συμμέτοχη από την Ελλάδα ήταν έντεκα γυναίκες: δύο εμείς από το Μωβ, τα κορίτσια από τη Θεσσαλονίκη, από το “Σπίτι Αλληλεγγύης Γυναικών” και η βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ, Αφροδίτη Σταμπουλή.
Στα πρωινά πάνελ του συνεδρίου υπήρχαν δύο θεματικές, η μία για την οικολογία και η άλλη για τη γυναικεία συμμετοχή στην αντίσταση της Ροζάβα. Στη θεματική για την γυναικεία συμμετοχή στην αντίσταση, η συζήτηση πηγαινοερχόταν από το πώς μπορεί η στρατιωτική ζωή να αποβάλει τα αντρικά χαρακτηριστικά της, στο θέμα του κοινωνικού φύλου και την σεξουαλικότητα, στην ανάγκη για αυτοοργάνωση των γυναικών στις γειτονιές, στις κοινωνικές ταυτότητες. «Ο κόσμος αυτός έχει την μυρωδιά των αντρών, αν δεν αλλάξουμε αυτή την μυρωδιά, η Ροζάβα δεν θα έχει πετύχει» έλεγε η μια ομιλήτρια ενώ η επόμενη συμπλήρωνε «Η Ροζάβα θα πετύχει, και τότε εμείς- σαν φεμινίστριες και σαν γυναίκες- θα πρέπει να στραφούμε ενάντια σε ότι ξέρουμε μέχρι τώρα, ενάντια στην ιστορία, να φτιάξουμε μια κοινωνία με πρόταγμα το φεμινισμό, την οικολογία, τη δικαιοσύνη, την ανεξιθρησκία , την πολυπολιτισμικότητα. Η Μέση Ανατολή είναι μια πατριαρχική κοινωνία, με την νίκη μας αυτό θα αλλάξει, η μαχήτριες μάς εμπνέουν τη νίκη κι εμείς με την σειρά μας πρέπει να δώσουμε τη δικιά μας αφήγηση του κόσμου, της κοινωνίας και της πολιτικής, να μιλήσουμε για άλλες ταυτότητες. Όχι μόνο για εμάς (τις Κούρδισσες) , όχι μόνο για τις Ασσύριες, τις Αράβισσες, τις Τουρκάλες που ζούμε μαζί τους άλλα για την γυναικεία καταπίεση παντού στον κόσμο».
Τα απογευματινά πάνελ ήταν πάλι δύο, ένα για την βία κατά των γυναικών και ένα για την γυναιολογία. Η γυναιολογία (jineoloji) είναι μια θεωρητική ιδέα που επεξεργάζονται οι Κούρδισσες, οι οποίες ουσιαστικά υποστηρίζουν ότι είναι μια συνολική γυναικεία οπτική πάνω στον κόσμο, η οποία συμπεριλαμβάνει την οικολογία, τα «από κάτω» κινήματα, την αυτοοργάνωση και το φεμινισμό και την αντιλαμβάνονται ως συνέχιση του φεμινιστικού κινήματος.
Μετά το τέλος του συνεδρίου ακολούθησε συναυλία.
Το πρωί του Σαββάτου πραγματοποιήθηκε πορεία. Ή μάλλον πραγματοποιήθηκαν δύο πορείες, η μία από την πλευρά της Τουρκίας και η άλλη από τη Ροζάβα. Οι δύο περιοχές απέχουν λιγότερο από ένα χιλιόμετρο μεταξύ τους, άλλα χωρίζονται από τα σύνορα Τουρκίας –Συρίας. Οι στιγμές ήταν συγκινητικές, η ίδια η πορεία διέφερε από τις συνηθισμένες πορείες στην Ελλάδα, υπήρχε πάθος και ένταση, ενώ έλειπε το συνηθισμένο σε εμάς χαζολόι, αφού είχε γρήγορο ρυθμό. Στο τέλος είχε στηθεί σκηνή και ακολούθησε συναυλία και ακριβώς απέναντι, στα 1000 μέτρα, μαζί με εμάς χόρευαν οι γυναίκες της Ροζάβα.
Το απόγευμα ξεκινήσαμε για το Σουρούτς, μια πόλη 100.000 ανθρώπων απέναντι από το Κομπάνι, η οποία δέχτηκε 70.000 πρόσφυγες μόνο από το Κομπάνι. Φτάσαμε το βράδυ και μας κατέλαβε η ανησυχία για αυτούς τους ανθρώπους που κοιμούνται στις σκηνές μέσα στο κρύο.
Το επόμενο πρωί ξαναεπισκεφτήκαμε τον καταυλισμό που ονομάζεται Αρίν Μιχράν, όνομα νεκρής μαχήτριας. Μετά από την ανταλλαγή ανακοινώσεων, μια κοπέλα μας οδήγησε, με ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της την υπερηφάνεια, στο «Σπίτι των Γυναικών» του καταυλισμού. Γνωρίσαμε μάλιστα και την γυναίκα που είχε διεκδικήσει την ύπαρξη συγκεκριμένου χώρου γυναικών, για να μπορούν να αυτοοργανώνονται, να συζητούν θεωρητικά άλλα και πρακτικά, για της κοινωνικές ταυτότητες αλλά και για την ενδοοικογενειακή βία. Ταυτόχρονα όμως οι γυναίκες στο «Σπίτι» μαθαίνουν να ράβουν τόσο για να καλύπτουν τις ανάγκες τους σε ρούχα, όσο για να αποκτήσουν μια κάποια εργατική εξειδίκευση. Μας ζήτησαν να μεταφέρουμε ότι χρειάζονται υφάσματα, ρούχα και βιβλία.
Αργότερα, επισκεφτήκαμε το Μισεϊντέρ ένα χωρίο 12 οικογενειών, ένα χιλιόμετρο από το Κομπάνι. Μετά την επίθεση, το χωριό φιλοξενεί 8 οικογένειες προσφύγων, τα σπίτια τους τα έφτιαξε η κοινότητα με οικολογική μέριμνα, ενώ από τις πρώτες μέρες των επιθέσεων οι κάτοικοι οργάνωσαν πολιτοφυλακή για να προστατέψουν το χωριό τους. Ένα από τα κατορθώματα της πολιτοφυλακής είναι η δημιουργία μουσείου για τους πεσόντες και πεσούσες και δημόσιας βιβλιοθήκης.
Φύγαμε από αυτά τα ταλαιπωρημένα μέρη το μεσημέρι για να πάμε στην Παγκοσμία Πορεία στο Ντιγιαρμπακίρ. Δεν προλάβαμε παρά το τέλος της, οι πορείες στις Κουρδικές περιοχές της Τουρκίας, άλλωστε, είναι σύντομες- χωρίς να είναι μικρές, έχουν συμπυκνωμένα πολιτικά αιτήματα. Οι Κούρδισσες φίλες μας, όμως, δεν ήταν ευχαριστημένες με τη συμμετοχή. Τη χαρακτήρισαν μικρή γιατί συμμετείχαν λίγες/οι: «μόνο» 5.000.
Ας κρατήσουμε αυτό το τελευταίο σχόλιο, για να δούμε τα μεγέθη της συμμετοχής. Ας κρατήσουμε την 50-50 ποσόστωση. Ας κρατήσουμε ότι τόσες γυναίκες παράτησαν τα σπίτια τους για πέντε μέρες. Ας κρατήσουμε όλα αυτά και ας σκεφτούμε σε τι υστερούμε εμείς.
ΥΓ: Τηρώντας την παράδοση να αφήνουμε τα σημαντικά για το τέλος να υπενθυμίσουμε δύο πράγματα:
1. Για να νικήσει στα αλήθεια το Κομπάνι, πρέπει να ξανακατοικηθεί για αυτό γίνεται έκκληση για διεθνή βοήθεια με σκοπό να απενεργοποιηθούν οι νάρκες γύρω από την πόλη ώστε να μπορέσουν να περάσουν μηχανήματα και υλικά για την ανοικοδόμηση του.
2. Οι φίλες μας από το «Σπίτι των γυναικών» κάνουν έκκληση για ρούχα, υφάσματα βιβλία κ.α. Η αλληλεγγύη δεν τελειώνει στην ανθρωπιστική βοήθεια, οφείλουμε να βοηθήσουμε την αυτοοργάνωση τους και την κοινωνική και πολιτική τους δράση.
Μαρίνα Καλλέργη
Με τη φωτογραφία της ηρωίδας Αρίν Μιρκάν
Το Συνέδριο των Ελεύθερων Γυναικών (KJA) ήταν βέβαια εκεί
φαίνονται οι γυναίκες από τη πλευρά της Ροζάβα -το Κομπανί είναι η γνώστη σε όλες/ους μας καρδιά της Ροζάβα.
μια άγνωστη γυναίκα με αγκαλιάζει “κοίτα πόσες πολλές ΕΙΜΑΣΤΕ από εκεί”
στην μέση τανκς και στρατιώτες, συρματόπλεγμα και ναρκοπέδιο- η τρέλα των συνόρων