Αφιέρωμα στις γυναίκες εικαστικούς: Tamara de Lempicka και Frida Kahlo

Το Μωβ παρουσιάζει σταδιακά 20 καλλιτέχνιδες που άλλαξαν την πορεία στην ιστορία της τέχνης

μετάφραση, επιμέλεια, σχόλια: Βέρα Σιατερλή

Δείτε τα προηγούμενα αφιερώματα στις: Artemisia Gentileschi, Sofonisba Anguissola, Rosalba Carriera, Angelica Kauffman και Berthe Morisot

 

TAMARA DE LEMPICKA (1898–1980) Κοσμική καλλιτέχνης ,  γεννήθηκε στην Βαρσοβία από μια αρκετά ευκατάστατη οικογένεια, φοίτησε σε ιδιωτικό σχολείο στη Λοζάνη και αργότερα κοντά σε συγγενής της στην Αγία Πετρούπολη, όπου ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τον πολυτελή τρόπο ζωής της υψηλής κοινωνίας . Η Tamara Gorska υπήρξε μια από τις πλέον θρυλικές και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της εποχής του μεσοπολέμου. Το 1916 παντρεύτηκε τον, επίσης Πολωνό και επιτυχημένο δικηγόρο, Tadeusz de Lempicki. Η Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 ωστόσο δίνει τέλος στην ανέμελη και πολυτελή ζωή τους, ο de Lempicki συλλαμβάνεται και παρόλο που τελικά καταφέρνει να αφεθεί ελεύθερος, αποφασίζουν να φύγουν αρχικά για τη Κοπεγχάγη και στη συνέχεια για το Παρίσι.

Εκεί, ο de Lempicki δεν καταφέρνει να βρει κατάλληλη απασχόληση και η Tamara αποφασισμένη να αξιοποιήσει το ταλέντο της στη ζωγραφική, μαθητεύει κοντά στον Andre Lhote που επινόησε ένα είδος αναθεωρημένου, ασφαλούς κυβισμού, μιας μέσης οδού ανάμεσα στην εικονογραφία των καλλιτεχνικών σαλονιών και των avant garde κυβιστικών πειραματισμών του  Braque, του Picasso και των ομοϊδεατών τους.

Η de Lempicka υιοθέτησε αμέσως αυτό το νέο ύφος, που αν και δεν έχαιρε της ίδιας εκτίμησης στους boheme καλλιτεχνικούς κύκλους μιας και ήταν πολύ εμπορικό, για εκείνους, είχε μεγάλη επιτυχία στους ευκατάστατους φιλότεχνους, που μπορούσαν να έχουν ένα αρκούντως avant garde έργο στο πνεύμα της εποχής αλλά και αρκετά κοντά στα γνώριμα μοτίβα παραστατικής τέχνης που θα μπορούσε να κοσμήσει το σαλόνι τους.

Woman_in_Blue_with_Mandolin_1929
Woman_in_Blue_with_Mandolin_1929
The_Straw_Hat_1930
The_Straw_Hat_1930
The_Green_Turban_1930
The_Green_Turban_1930

Εξίσου σημαντική επιρροή στην διαμόρφωση του προσωπικού της ύφους είχε το έργο του Ingres και τα τολμηρά αισθησιακά γυναικεία γυμνά του, κάτι που διακρίνεται ειδικότερα στους πίνακες “Ανδρομέδα“, και “Γυναίκες στο Λουτρό” που έχουν έντονες αναφορές και ομοιότητες στα “Angelique” (1819) και the “Turkish bath” (1862) αντίστοιχα.

 

Τα συνθετικά άριστα καλοδουλεμένα και κομψά έργα της Tamara de Lempicka, έγιναν συνώνυμα με την Art Deco και η ίδια έγινε μέσα σε μια μόλις δεκαετία μια από τις πιο περιζήτητες ζωγράφους.

Οι γυναίκες που ζωγραφίζει ταιριάζουν απόλυτα στο πνεύμα της εποχής της: μιας ανέμελης, εποχής όπου ποζάρουν πανέμορφες, κομψές γυναίκες.

Η de Lempicka ήταν αποφασισμένη να καταφέρει να πετύχει οικονομικά αλλά και να ανέλθει κοινωνικά μέσα από την δουλειά της, γι’ αυτό το λόγο επέλεγε πολύ προσεκτικά τους ανθρώπους που συναναστρεφόταν αλλά και τα μοντέλα της.

The_Blue_Scarf_1930
The_Blue_Scarf_1930
Sleeping_1931-1932
Sleeping_1931-1932
Sharing_Secrets_1928
Sharing_Secrets_1928

Η ίδια επανεφήυρε τον εαυτό της, δημιούργησε ένα πέπλο μυστηρίου γύρω από τη ζωή, τη σεξουαλικότητα και το παρελθόν της πριν φτάσει στο Παρίσι, επιτρέποντας μόνο ελάχιστες, προσεκτικά επιλεγμένες και συχνά αντιφατικές πληροφορίες να διαρρεύσουν, κρατώντας έτσι το ενδιαφέρον γύρω από την “όμορφη Πολωνέζα” αμείωτο.

Το 1928 μετά από μια σειρά εραστών και πολλά χρόνια αποξένωσης, χωρίζει με τον Tadeusz de Lempicki και αφήνει ημιτελές το αριστερό χέρι, εκείνο με την βέρα, στο πορτρέτο του.

Τον ίδιο χρόνο γνωρίζεται με τον Βαρόνο Raoul Kuffner, και το 1933 τον παντρεύεται.

Η  δεκαετία του ’30 σημαδεύεται από μια σταδιακή αλλαγή στο καλλιτεχνικό κλίμα. Αν το ’20 χαρακτηρίστηκε από μια ανέμελη διάθεση για πειραματισμό, το κραχ του 1929 είχε σηματοδοτήσει την έναρξη της Παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης. Ο κόσμος δεν μπορούσε παρά να ανοίξει τα μάτια του στον ρεαλισμό, στην πραγματικότητα. Ήταν μια ταραγμένη πολιτικά εποχή όπου εύκολα επικράτησε ο απόλυτος εθνικισμός.

Η τεχνοτροπία της Lempicka ήταν κάθε άλλο παρά υπό διωγμό και συνέχισε να γνωρίζει την ίδια επιτυχία. Η ίδια ωστόσο διαισθανόμενη την ανασφάλεια που δημιουργούσε η ολοένα και μεγαλύτερη δύναμη του Ναζισμού στην Ευρώπη, κατάφερε να πείσει τον Kuffner να πουλήσει το μεγαλύτερο τμήμα της περιουσίας του και να φύγουν το 1939 στην Αμερική.

Self_Portrait_Tamara_In_The_Green_Bugatti_1925
Self_Portrait_Tamara_In_The_Green_Bugatti_1925
Rafaella_1927
Rafaella_1927
Portrait_of_Romana_de_La_Salle_1928
Portrait_of_Romana_de_La_Salle_1928
Portrait_of_Mrs._Bush_1929
Portrait_of_Mrs._Bush_1929

 

Εκεί, συνέχισε να εργάζεται αλλά η κοινωνική της ζωή σταδιακά υποσκέλισε το καλλιτεχνικό της έργο, σε σημείο να μην είναι γνωστή σαν “η καλλιτέχνης που έγινε βαρόνη” αλλά ως “η βαρόνη που ζωγραφίζει”. Αναπόφευκτα έχασε την επαφή με το κλίμα της νέας εποχής, όταν αργότερα η αφηρημένη τέχνη επανήλθε, μιας και οι εκφραστές της είχαν και εκείνοι αναγκαστεί να αφήσουν την Ευρώπη για την Αμερική.

Οι προσπάθειες της την δεκαετία του ’60 να πειραματιστεί με πιο abstract  τεχνικές ήταν ομολογουμένως αποτυχημένες και αποσύρθηκε μετά από τη χλιαρή υποδοχή που τους έγινε όταν τα εξέθεσε.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε στην Cuernavaca στο Μεξικό και όταν απεβίωσε, η στάχτη της σκορπίστηκε στον κρατήρα του Popocatepetl.

Αμφιλεγόμενη, σίγουρα. Ελεύθερη, χωρίς αμφιβολία. Αναμφισβήτητα ένας θρύλος. Η Ταμάρα ντε Λέμπιτσκα, η σταρ του Μεσοπολέμου, είχε όλα όσα απαιτούνταν για να σημαδέψει την εποχή της.

Tην εποχή που έδρασε η ντε Λέμπιτσκα, με την αντισυμβατική συμπεριφορά και τους άψογα αισθητικούς, όσο και ανατρεπτικούς κοινωνικά πίνακές της, την εποχή του Μεσοπολέμου δηλαδή, στις δεκαετίες του ’20 και του ’30, η περίπτωσή της αποτελούσε μιαν εξαίρεση, πολύ μακριά και πολύ μπροστά από τα δεδομένα που ίσχυαν για τις υπόλοιπες γυναίκες εκείνης της εποχής. Η ντε Λέμπιτσκα έγινε διάσημη στην εποχή της , όταν ένα γερμανικό γυναικείο περιοδικό εκείνης της εποχής δημοσίευσε στο εξώφυλλό του, έναν από τους πίνακές της, με τίτλο «Αυτοπροσωπογραφία (Η Ταμάρα στη πράσινη Μπουγκάτι)». Ποζάροντας μέσα σε μια σπορ ανοιχτή πράσινη Μπουγκάτι, ένα από τα ισχυρότερα ανδρικά σύμβολα εκείνης της εποχής, φορώντας αγωνιστικό σκούφο και γάντια οδήγησης, η Ταμάρα με το αγέρωχο ύφος, έδειχνε αυτό που θα συνέβαινε μαζικά αρκετές δεκαετίες αργότερα. Μια γυναίκα να καταλαμβάνει θέσεις -ταμπού- όπως αυτή της οδηγού ενός σπορ αυτοκινήτου -που ως τότε ήταν ένα αποκλειστικά ανδρικό δικαίωμα.

Και ως παντρεμένη, μετά ως χήρα και μέχρι το θάνατό της συνέχισε να βρίσκει παρηγοριά στην αγκαλιά όμορφων, νεαρών εραστών και για να τους ευχαριστήσει τους χάριζε πολύτιμους πίνακες από την οικογενειακή συλλογή. Συνέχισε να ντύνεται με εντυπωσιακά καπέλα και ζωηρόχρωμα φορέματα και να οργανώνει πάρτι, παρά το εμφύσημα που την ταλαιπωρούσε. Ήταν γυναίκα, πάνω απ’ όλα, ως την τελευταία της στιγμή. Ακόμη και στο κρεβάτι του νοσοκομείου, λένε, προσπάθησε να φλερτάρει με έναν νοσοκόμο.

436384_Tamara-de-Lempicka-art-deco-woman-female-painter-1920s-1930s

 

436372_Girl_with_Gloves,_1929

436373_lempicka-portraitofmrsm-1932

436374_Portrait_of_Ira_P,_1930

 


 

 

 

FRIDA KAHLO (1907-1954)

Η Φρίντα Κάλο ήταν η πρώτη ίσως ζωγράφος που τόλμησε να παραβιάσει τους κανόνες που όριζαν ως τότε την τέχνη αλλά και από τις ελάχιστες γυναίκες της εποχής της που έζησε με τόση ελευθερία και ένταση.

 «Γεννήθηκα μέσα στη φωτιά, πρωτοείδα τον κόσμο μέσα στη θέρμη του ξεσηκωμού. Γεννήθηκα μαζί με μια επανάσταση, είμαι χωρίς αμφιβολία παιδί αυτής της επανάστασης και ενός γέρου θεού που λάτρευαν οι πρόγονοί μου. Γεννήθηκα το 1910. Ήταν καλοκαίρι». Στην πραγματικότητα η Φρίντα Κάλο γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου του 1907, τρία χρόνια νωρίτερα από τη χρονιά που η ίδια τοποθετούσε τη γέννησή της. Είχε διαλέξει το 1910 γιατί τότε ξέσπασε η Μεξικανική Επανάσταση η αύρα της οποίας ακολουθεί τη ζωγράφο μέχρι σήμερα.«Δεν είμαι άρρωστη. Είμαι σπασμένη. Αλλά είμαι ευτυχισμένη όσο μπορώ να ζωγραφίζω»

Την χαρακτήρισαν «Αγία της γυναικείας τέχνης». ‘Άλλοι γνωρίζουν κυρίως τη θυελλώδη ερωτική της ζωή, το πάθος της για τον έρωτα της ζωής της, τον Μεξικανό ζωγράφο Ντιέγο Ριβέρα, τον οποίο παντρεύτηκε δύο φορές, αλλά και τους πολλούς εραστές της, άντρες και  γυναίκες, ανάμεσα στους οποίους και ο εξόριστος τότε στο Μεξικό Λέον Τρότσκι. «Σαν κορδέλα τυλιγμένη γύρω από μια βόμβα». Έτσι χαρακτήρισε ο Αντρέ Μπρετόν  Κυρίως όμως, η Φρίντα Κάλο είναι μια από τις σπουδαιότερες ζωγράφους του 20ού αιώνα, η πρώτη ίσως, που τόλμησε να παραβιάσει τους ανδρικούς κανόνες που όριζαν ως τότε την τέχνη και μία από τις ελάχιστες γυναίκες της εποχής της που κατάφερε να ζήσει με τόση ελευθερία και ένταση ξεπερνώντας τον πόνο και την ασθένεια και αποκαλύπτοντας απόλυτα τον εαυτό της μέσα από το έργο της.

473910_30_124 473908_28_157 473907_27_172 473905_25_207 473904_24_214

Άγνωστες πτυχές της ζωής της Φρίντα Κάλο αποκαλύφθηκαν πρόσφατα έπειτα από τη δημοσιοποίηση μιας σειράς φωτογραφιών από προσωπικές στιγμές της διάσημης Μεξικάνας ζωγράφου.

Η Μεξικανή ζωγράφος Φρίντα Κάλο (1907-1954) είναι μια σούπερ νόβα στο στερέωμα της παγκόσμιας ζωγραφικής: οι περισσότεροι – ακόμα κι όσοι δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με την τέχνη, τη γνωρίζουν (και λόγω της ομώνυμης ταινίας, σίγουρα). Όλα όσα έζησε ήταν μεγάλα, εντυπωσιακά και συχνά τραγικά: το ατύχημά της στα 16 της χρόνια βγαλμένο λες από ταινία splatter (ένα σίδερο τη διαπέρασε από τον ώμο ως το πόδι κατά την σύγκρουση τού τραμ στο οποίο επέβαινε, με αποτέλεσμα να παλεύει σε όλη της τη ζωή να σταθεί όρθια), η θυελλώδης σχέση της με τον επίσης Μεξικανό ζωγράφο Ντιέγκο Ριβέρα με τον οποίο παντρεύτηκαν, χώρισαν και ξαναπαντρεύτηκαν -εν μέσω εκατοντάδων άλλων σχέσεων και εραστών και για τους δυο τους-, η ξεχωριστή της εμφάνιση, τόσο για το ντύσιμό της που την έκανε εξώφυλλο ακόμα στη Vogue όταν επισκέφτηκε το Παρίσι, όσο και για τα έντονα, μελαχρινά χαρακτηριστικά της, με τα σμιχτά φρύδια-φτερά που οποιαδήποτε άλλη γυναίκα θα την έκαναν να μοιάζει καρικατούρα: όχι όμως, τη Φρίντα. Και βέβαια οι πίνακές της, οι παράξενοι αισθητικά κόσμοι που έφτιαχνε από τα όνειρα και τους εφιάλτες, την ελπίδα και τη φρίκη, αυτά που αγαπούσε και αυτά που την πονούσαν: τους χαρακτήρισαν εξπρεσιονιστικούς και ήταν, τους χαρακτήρισαν σουρεαλιστικούς και επίσης ήταν. Αλλά πάνω απ’ όλα, ήταν το σύμπαν της Φρίντα.

Η Magdalena Carmen Frieda Kahlo y Calderón de Rivera γεννήθηκε το 1907 στο Coyoacán, μια μικρή πόλη στα προάστια του Μέξικο Σίτυ, στο πατρικό της σπίτι και σήμερα μουσείο – γνωστό ως Casa Azul (Μπλε σπίτι), όπου και πέθανε σε ηλικία 47 ετών. Στον Γερμανό πατέρα της τον οποίο λάτρευε, οφείλει το γερμανικό της όνομα αλλά και την έφεση προς την τέχνη, λόγω της δικής του ενασχόλησης με τη φωτογραφία. Μεγάλωσε στη διάρκεια τής Μεξικανικής Επανάστασης και φοίτησε σε ένα από τα καλύτερα σχολεία τού Μεξικό, ώσπου το 1925 συνέβη το ατύχημα που σφράγισε τη μοίρα της: ακολούθησαν 35 επεμβάσεις και η συνειδητοποίηση ότι θα πονάει σε όλη της τη ζωή. Άντλησε δύναμη από τη ζωγραφική, στην οποία ήταν αυτοδίδακτη και τον έρωτα για τον Ριβέρα, που πίστευε στο ταλέντο της και την ενθάρρυνε συνεχώς, αν και η μεταξύ τους σχέση πέρασε από τα σαράντα κύματα. Ταγμένοι και οι δύο στον κομμουνισμό, έδωσαν καταφύγιο στο σπίτι τους στον διωκόμενο από τους σταλινικούς πράκτορες Τρότσκι, ο οποίος τελικά δολοφονήθηκε στο Μεξικό το 1940. Λίγο πριν πεθάνει η Φρίντα, με το ένα πόδι της ακρωτηριασμένο, μπόρεσε να παραστεί στη μοναδική της έκθεση, κατάκοιτη στο κρεβάτι της, το καταστολισμένο με σφυροδρέπανα και κεντημένα μαξιλάρια που έγραφαν ”Diego mi amor”. Οι πίνακές της άρχισαν να κερδίζουν το ενδιαφέρον πρώτα των Μεξικανών καλλιτεχνών τη δεκαετία του ’80, και σταδιακά ήρθε η παγκόσμια αναγνώριση. Ίσως περισσότερο να οφείλεται στη ζωή της παρά στη ζωγραφική της, αλλά αυτά τα δύο ταυτίζονταν για τη Φρίντα.

473903_23_229 473899_21_267 473898_20_299 473897_19_313 473896_18_319

Όλα όσα θα μπορούσαν να ειπωθούν για την τέχνη της Κάλο, αποτυπώνονται στον πίνακα ο ”Μωυσής ή Ο πυρήνας της δημιουργίας” (ελαιογραφία, ιδιωτική συλλογή), είναι μια μίνι τοιχογραφία και δημιουργήθηκε όταν η Φρίντα διάβασε, μετά από υπόδειξη φίλου της, την μελέτη του Φρόιντ ”Ο άνθρωπος Μωυσής και η μονοθεϊστική θρησκεία”. Ζωγραφισμένος το 1945 ο πίνακας, απεικονίζει τις εντυπώσεις της από το κείμενο, έφτιαξε μια μεγαλεπήβολη, ναΐφ απόδοση της δικής της εκδοχής της Δημιουργίας. Με τα έντονα, ζωντανά χρώματα και τις άτεχνες πινελιές της (δεν ήταν μαστόρισσα της τεχνικής, ζωγράφιζε με την καρδιά της όπως οι λαϊκοί ζωγράφοι), που συναντάμε σε όλα τα έργα της, προσπαθεί να συμπυκνώσει όλη την εξέλιξη και την ιστορία της ανθρωπότητας, με κυρίαρχη τη δύναμη δημιουργίας και θανάτου που κατέχει η Φύση. Αυτός είναι ο πυρήνας της Δημιουργίας. Είναι χτισμένος σε επίπεδα όπως οι βαθμιδωτές πυραμίδες των Αζτέκων: στο κέντρο του ένας τεράστιος ήλιος, φλεγόμενος από τις ισχυρές εκρήξεις που συμβαίνουν στον πυρήνα του, από τον οποίο φεύγουν προς όλες τις κατευθύνσεις ακτίνες που καταλήγουν σε χέρια (θυμάστε που το ξαναείδαμε αυτό, λίγο παραπάνω;). Ακριβώς από κάτω, ένα αβγό και ένα ωάριο ενώ πολιορκείται από σπερματοζωάρια – ο τρόπος με τον οποίο δημιουργείται η ζωή στη γη. Το αποτέλεσμα αυτής της ”μάχης”, είναι μια μήτρα με ένα μωρό, που θα γεννήσει ένα παιδί μέσα σε ένα καλάθι: έναν Μωυσή με το τρίτο μάτι της ενόρασης στο μέτωπό του – ένα σημαντικό παιδί γεννιέται, ένας οδηγός της ανθρωπότητας (όχι ενός λαού), μέσα από την έρημο. Το καλάθι προστατεύεται μέσα σε ένα μεγάλο κοχύλι, σύμβολο του νερού στο οποίο έπλεε αλλά και της θηλυκότητας ενώ στο έδαφος, το μητρικό στήθος της γης τρέφει όλα τα πλάσματα, με τη ζωογόνα δύναμη του αρσενικού στοιχείου, του ουρανού, που έρχεται σ’ αυτήν μέσω της βροχής Είναι η δική της Κιβωτός της Διαθήκης.

473894_16_355 473893_15_384 473892_14_392 473890_12_427 473889_11_450

Νεανικά χρόνια

Γεννήθηκε από γερμανοεβραίο πατέρα και ισπανομεξικάνα μητέρα στο (Κογιοακάν) στην Πόλη του Μεξικού. Ο πατέρας της ήταν μορφωμένος, άθεος και είχε έρθει σε νεαρή ηλικία στο Μεξικό όπου είχε γίνει φωτογράφος. Η μητέρα της ήταν Καθολική.

Στην ηλικία των έξι αρρώστησε από πολιομυελίτιδα, με αποτέλεσμα το ένα της πόδι να είναι μικρότερο από το άλλο και ημιπαράλυτο. Παρακολούθησε την Escola Preparatoria μία από τα 35 κορίτσια ανάμεσα σε 2000 άτομα όπου και είδε για πρώτη φορά τον μετέπειτα σύζυγό της, τοιχογράφο Ντιέγκο Ριβέρα, ο οποίος ζωγράφιζε τους τοίχους της σχολής.

To 1925, στα 18 ένα τραμ συγκρούστηκε με το λεωφορείο στο οποίο επέβαινε. Υποβλήθηκε σε μεγάλο αριθμό εγχειρήσεων και έκτοτε η ζωή της σημαδεύτηκε από πόνο και θλίψη για την αδυναμία της να κάνει παιδιά.

Πρώτα Έργα

Το 1926, ενώ ανάρρωνε από το ατύχημα η Φρίντα Κάλο ξεκίνησε μαθήματα ζωγραφικής. Η οικογένειά της δε μπορούσε να υποστηρίξει την καλλιτεχνική της δραστηριότητα οικονομικά, για αυτό και την προέτρεψαν να εικονογραφεί βιβλία ιατρικής. Το 1929 έδειξε τη δουλειά της στον Ντιέγκο Ριβέρα, τον οποίο είχε γνωρίσει στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Μεξικού που σύχναζε. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκαν.

Οι πίνακές της είναι αντιδιαμετρικοί από τους πίνακες του Ριβέρα. Ενώ ο Ριβέρα αντλούσε τα θέματά του από το Μεξικό της προκολομβιανής εποχής, η Φρίντα παρέμεινε πιστή στην τάση της mexicanidad, τη μεξικανική κουλτούρα που ανθούσε εκείνη την περίοδο. Συχνά οι πίνακές της επηρεάζονται τα δημοφιλή λαϊκά χριστιανικά τάματα (retablos) και αποτελούν ευχαριστία στην Παρθένο Μαρία για την πραγματοποίηση μιας ευχής.

Ο Ριβέρα ήταν ήδη αναγνωρισμένος ζωγράφος και οι τοιχογραφίες του είχαν μεγάλη ζήτηση στις Η.Π.Α.. Το ζευγάρι μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο και αργότερα στο Ντητρόιτ. Εκεί η Φρίδα απέβαλλε, η θλίψη της για τις αποβολές της αποτυπώνεται στους πίνακες “Αποβολή στο Ντητρόιτ” και “Νοσοκομείο Χένρι Φόρντ”.

473888_10_477 473887_9_513 473886_8_538 473885_7_548 473884_6_557

Αναγνώριση

Κατά τη διάρκεια της ζωής της η Φρίντα Κάλο ήταν κυρίως γνωστή ως γυναίκα του Ριβέρα και όχι ως ξεχωριστή καλλιτέχνης. Το 1938 ο Αντρέ Μπρετόν γνώρισε την Κάλο και τον Ριβέρα κατά το ταξίδι του στο Μεξικό. Εκείνος εντυπωσιάστηκε από τη δουλειά της, την κάλεσε να πάρει μέρος στην έκθεση μαζί με άλλους σουρρεαλιστές ζωγράφους και οργάνωσε μια έκθεση της προσωπικής της δουλειάς στο Παρίσι. Εκείνη ωστόσο τόνισε πως οι πίνακές της δεν ήταν όνειρα, αλλά η δική της πραγματικότητα. Στη διάρκεια της ζωής της πραγματοποίησε τρεις μόνο εκθέσεις: στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη και στο Μεξικό.

Το 1939 χώρισε προσωρινά από τον Ριβέρα και αποσύρθηκε στο Μεξικό, στο “Γαλάζιο Σπίτι”. Εκεί ζωγράφισε τον πίνακα “Οι δύο Φρίδες”, στον οποίο απεικονίζει το δίλημμά της για το διαζύγιο.

Σε όλη τη διάρκεια του 1939 διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση με τον Νίκολας Μάρεϊ, τον οποίο είχε γνωρίσει μαζί με τον Ριβέρα στη Νέα Υόρκη. Σύντομα μετά το διαζύγιο, το 1940 χώρισε με τον Μάρεϊ και ξαναπαντρεύτηκε με τον Ριβέρα.

Το 2010, η κυβέρνηση του Μεξικού, σε αναγνώριση της συνεισφοράς της Φρίντα Κάλο αλλά και του Ντιέγκο Ριβέρα απεικόνισε τα πρόσωπά τους στις δύο όψεις του χαρτονομίσματος των 500 πέσος, στην έκδοση για τον εορτασμό της 200ής επετείου της ανεξαρτητοποίησης της χώρας και της 100ής επετείου της Μεξικανικής Επανάστασης.

La Casa Azul

Το Γαλάζιο Σπίτι της Φρίντα Κάλο (ισπανικά:La Casa Azul) όπου έζησε και δούλεψε στην Πόλη του Μεξικού είναι πλέον μουσείο, στο οποίο εκτίθενται προσωπικά της αντικείμενα. Η λήψη φωτογραφιών επιτρέπεται μόνο στο εξωτερικό του σπιτιού και στην αυλή του.

473880_2_648 473881_3_611 473882_4_606

πηγές:

www.lifo.gr

Wikipedia, the free encyclopedia

www.libreriamo.it

lempickacatalogue.com