Αφιέρωμα στις γυναίκες εικαστικούς: Gina Pane και Rebecca Horn

Το Μωβ παρουσιάζει σταδιακά 20 καλλιτέχνιδες που άλλαξαν την πορεία στην ιστορία της τέχνης

μετάφραση, επιμέλεια, σχόλια: Βέρα Σιατερλή

Δείτε τα προηγούμενα αφιερώματα στις: Artemisia Gentileschi, Sofonisba Anguissola, Rosalba Carriera, Angelica Kauffman, Berthe Morisot, Tamara de Lempicka και Frida Kahlo

GINA PANE: (1939–1990) Η γαλλίδα καλλιτέχνης με πατέρα ιταλό και μητέρα αυστριακή, Gina Pane, γεννήθηκε στη Biarritz (Γαλλία). Σπούδασε στην Ecole des Beaux-Arts στο Παρίσι την περίοδο 1960-1965 με καθηγητή τον André Chastel. Από τα φοιτητικά της χρόνια ερευνά το σώμα και την φυσιολογία του. Ήδη την δεκαετία του ’70 ήταν πρωταγωνιστικό μέλος του κινήματος Body Art, το οποίο στη Γαλλία ονομάζεται “Art corporel”. Πραγματοποίησε μια σειρά από performance (δράσεις), σχολαστικά προετοιμασμένες και τεκμηριωμένες, κατά τις οποίες κάθε κίνηση, συνδεδεμένη συχνά με την επίπονη διάσταση του σώματος, πραγματοποιείται με μια τελετουργική εμφάνιση.

Ακραία αυτοεπιβαλλόμενη ζημία χαρακτηρίζει πολλές από τις performances της Pane, διαφοροποιώντας την από πολλές άλλες γυναίκες body artists της δεκαετίας του 1970.

awr

Μέσω της βίας, κόβοντας το δέρμα της με ξυραφάκι ή σβήνοντας φωτιές με γυμνά χέρια και πόδια, η Pane επεδίωκε να εσωτερικεύσει την «πραγματική εμπειρία» στον θεατή, ο οποίος έτσι σπρωχνόταν να συμπάσχει με την ταλαιπωρία της. Η σοκαριστική φύση αυτών των πρώιμων performances -ή “δράσεων”- επισκίαζαν συχνά φωτογραφική και γλυπτική της παραγωγή. Πάντως, το σώμα ήταν μια κεντρική ανησυχία σε όλο το έργο της Pane, είτε κυριολεκτικά είτε εννοιολογικά.

Η ίδια χαρακτήρισε το έργο της: «το να βιώνεις το σώμα σου σημαίνει να ανακαλύπτεις με τον ίδιο τρόπο τόσο την αδυναμία σου όσο και τραγική αξιοθρήνητη σκλαβιά της προσωπικής ανεπάρκειας, φθοράς και ευτέλειας. Ωστόσο, αυτό σημαίνει να συνειδητοποιείς τα φαντάσματά σου που είναι η αντανάκλαση των μύθων που δημιούργησε η κοινωνία… το σώμα (η χειρονομιακή και κινησιολογική εκφραστικότητά του) είναι εν τέλει μια γραφή, ένα σύστημα σημείων που αναπαριστούν, που μεταφράζουν την ατέρμονη αναζήτηση του Άλλου»

Η Pane θεωρούσε ότι επηρεάστηκε πολύ από τις πολιτικές διαμαρτυρίες στο Παρίσι το Μάιο του 1968, και από διεθνείς συγκρούσεις όπως τον πόλεμο του Βιετνάμ.

Παράλληλα με την τέχνη της, η Pane δίδασκε στην Ecole des Beaux-Arts στο Mans από το 1975 ως το 1990 και πραγματοποίησε ένα πρόγραμμα (atelier) αφιερωμένο στην performance art στο Κέντρο Pompidou από το 1978 μέχρι το 1979 μετά από πρόσκληση του Pontus Hulten.

Η Gina Pane είναι πιθανότατα πιο γνωστή από την performance The Conditioning (1973), όπου βρίσκεται ξαπλωμένη σε ένα μεταλλικό πλαίσιο–κρεβάτι πάνω από μια περιοχή με αναμμένα κεριά. Η περφόρμανς αυτή αναπαράχθηκε από την Marina Abramović σαν μέρος του εργου Seven Easy Pieces που παρουσίασε στο μουσείο  Guggenheim στη Ν. Υόρκη το 2005.

Το έργο της Gina Pane μανατζάρεται από την Γκαλερί Anne Marchand η οποία εκπροσωπείται από την Galerie Kamel Mennour στο Παρίσι.  

Είχε έναν πρόωρο θάνατο μετά από πολύχρονη ασθένεια (1990).

[youtube]https://youtu.be/NOvnPvMMtbs[/youtube]

[youtube]https://youtu.be/33LE9ndqL54[/youtube]

Πηγή: Wikipedia, the free encyclopedia

Πηγή: www.libreriamo.it


 

REBECCA HORN – Γεννήθηκε το 1944 στο Michelstadt και σήμερα είναι 71 ετών. Γερμανίδα εικαστικός- γλύπτρια, κάνει  installation art, performance art, και ταινίες (σκηνοθέτης). Σπούδασε στο Hochschule für bildende Künste Hamburg (Ακαδημία Καλών Τεχνών του Αμβούργου 1964 -1970).

Η Rebecca Horn είναι από μια γενιά των γερμανών καλλιτεχνών που ήρθαν στο διεθνές προσκήνιο τη δεκαετία του 80. Κάνει body art, αλλά δουλεύει με διαφορετικά μέσα, περιλαμβάνοντας performance art, installation art, γλυπτική, και ταινίες. Ακόμη γράφει ποίηση. Μερικές φορές η ποίησή της επηρεάζεται ή επηρεάζει το εικαστικό της έργο. Δημιούργησε γεμιστές επεκτάσεις σωμάτων και προσθετικούς επιδέσμους. Στα τέλη του ’60 άρχισε να δημιουργεί performance art και συνέχισε με τις επεκτάσεις σώματος. Το 1968 η Horn παρήγαγε τα πρώτα της body-sculptures (σώματα-γλυπτά), στα οποία σύνδεσε αντικείμενα και όργανα με το ανθρώπινο σώμα, και έχει ως θέμα της την επαφή μεταξύ ενός ατόμου και του περιβάλλοντός του.

Έγινε γνωστή για τα γλυπτά της «τροποποιήσεις σωμάτων» body-sculptures  όπως το έργο της Einhorn (Μονόκερως), 1970/72 ένα εσώρουχο με ένα πολύ μεγάλο κέρατο που προβάλλει κάθετα από τον κεφαλόδεσμο. Τα λουριά-ταινίες που συγκρατούν το κέρας είναι σχεδόν ίδια με αυτά που έχει ζωγραφίσει η  Frida Kahlo στο έργο της Broken Column. Η εικόνα, με το στάρι που πάλλεται γύρω από τα ισχία της γυναίκας, είναι ταυτόχρονα μυθική και σύγχρονη.

uni

ΜΟΝΩΚΕΡΟΣ (Unicorn), 1970/72

arm

Arm Extensions 1968

blo

Overflowing Blood Machine, 1970

fea

The Feathered Prison Fan, 1978

hor

Horn’s sculpture L’Estel Ferit in Barcelona, Spain. Photographed by Rosalba Casalnuovo in 2010.

concew

Concert for Anarchy 1990

Στα πάνω από δέκα χρόνια ζωής στη Νέα Υόρκη, η Horn πραγματοποίησε την παραγωγή ιδιαίτερα αφηγηματικών, μεγάλου μήκους ταινιών, και ενσωμάτωσε τα γλυπτά και τις μετακινήσεις από την προηγούμενη εργασία της σε αυτό το νέο πλαίσιο της ταινιών, που μετασχηματίζει τη σημασία τους.

Σκηνοθέτησε έργα όπως Der Eintänzer 1978 ( Ο χορευτής),στα αγγλικά. La ferdinanda: Sonate für eine MediciVilla 1982 (Η Φερντινάντα: σονάτα για την έπαυλη των Μεδίκων) σε γερμανική γλώσσα.

Έχει συνεργαστεί επίσης με τον Γιάννη Κουνέλη για την παραγωγή ταινιών, συμπεριλαμβανομένης της Busters Bedroom (1990) (Η κρεβατοκάμαρα των Buster), σε αγγλική γλώσσα, που προκρίθηκε από την Βραβείο-Ακαδημίας Sven Nykvist και ηθοποιούς όπως Donald Sutherland, Geraldine Chaplin και Martin Wuttke.

Σήμερα ζει και εργάζεται μεταξύ Βερολίνου και Παρισιού.

[youtube]https://youtu.be/O0uNnmAudmk[/youtube]

Πηγή: Wikipedia, the free encyclopedia

Πηγή: www.libreriamo.it