της Ιωάννας Παπαϊωάννου
-Κάνε καμιά δουλειά, τι νοικοκυρά θα γίνεις;
-Ποιος άντρας θα σε πάρει εσένα;
-Πώς ντύνεσαι έτσι; Κορίτσι είσαι.
-Πώς θα σε παντρέψουμε;
-Τι ώρα είναι αυτή που γυρνάς, θα σχολιάζει ο κόσμος.
-Μάθε να φτιάχνεις κανά φαΐ και να σιδερώνεις κανά πουκάμισο, ο άντρας σου θα τα κάνει αυτά;
Σε κάποιες, αυτές οι ατάκες φαίνονται ακραίες, σε κάποιες άλλες γνώριμες, για πολλές όμως είναι η πραγματικότητά τους. Γιατί, ο ενδο-οικογενειακός σεξισμός υπάρχει και τον βιώνουμε πρώτο και καλύτερο.
Ελλάδα, 21ος αιώνας και οι αντιλήψεις αυτές καλά κρατούν. Άλλες φορές στα σοβαρά, άλλες φορές μεταξύ σοβαρού και αστείου, αλλά σίγουρα με την πρόθεση των γονιών να μεγαλώσουν μια σωστή νοικοκυρά για τον μελλοντικό σύζυγό της. Όποιος και αν είναι αυτός, αρκεί να είναι άντρας, η κολώνα του σπιτιού. Στην κόρη σου, όμως, εσύ θα της πεις πώς πρέπει να είναι, γιατί εσύ ξέρεις τη μαγική συνταγή, ώστε να μην σου μείνει στο ράφι.
Μάλλον, είναι τα κατάλοιπα που κουβαλάνε οι γονείς από τις προηγούμενες γενιές, κατάλοιπα που δεν προσπάθησαν ποτέ να αμφισβητήσουν και συνεχίζουν να τα τρέφουν, γιατί τα παραπάνω και άλλα τόσα, ακούγονταν και ακούγονται καθημερινά στα ελληνικά σπίτια. Σαν μια παράδοση, ένα άτυπο έθιμο, το οποίο πρέπει να διασφαλιστεί και να μεταφερθεί από γενιά σε γενιά, για να συνεχίζουν να παράγονται μηχανές αναπαραγωγής παιδιών και μοντέλα ευπρεπούς νοικοκυριού.
Αποκομμένες από τα κοινωνικά και ταξικά μας χαρακτηριστικά, από την ανάπτυξη της εαυτής μας, από τις προσωπικές μας επιλογές σεξουαλικότητας, ταυτότητας φύλου και αυτό-έκφρασης, μεγαλώνουμε με ένα χαρακτηριστικό, ότι είμαστε «κορίτσια» και πρέπει να είμαστε αυτό που μας λένε, γιατί οι άλλοι ξέρουν καλύτερα. Μόνο έτσι θα επιτελέσουμε τον σκοπό, για τον οποίο ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο, να γίνουμε, δηλαδή, σωστές «σύζυγοι – μητέρες – νοικοκυρές».
Δεν είναι υπερβολές. Είναι αυτό που κουβαλάμε πολλές από εμάς και που δεν πρέπει να κουβαλήσουν οι επόμενες γενιές. Ακόμα και όταν δεν ειπώνονται όλα αυτά και χωρίς να τα έχει εκφράσει κάποιος μέσα στην οικογένεια, πάντα υπολανθάνει η πατριαρχία εξαιτίας των κοινωνικών προτύπων, γιατί υπάρχουν παντού αυτά τα πρότυπα που σε αναγκάζουν υποσυνείδητα να είσαι συμβατή με ένα σύστημα μισογυνιστικών κανόνων. Η πατριαρχία και ο σεξισμός δεν έχουν ξεπεραστεί και στερεώνονται υποσυνείδητα στις σκέψεις όλων όσοι δεν θέλουν να δουν παραπέρα από αυτό το μοντέλο. Βολικό για κάποιους, μακρινό για κάποιους άλλους, καταπιεστικό για όλες μας.