Ποιος σε γέννησε, υποψήφιε, υποψήφια;

Η απάντηση ήταν στο ψηφοδέλτιο: Δικαίου Αικατερίνη του Σπυρίδωνος, Σκλαβούνος Μάριος του Θεοδώρου, και λοιπά και λοιπά.

Ψάξαμε κάποια ψηφοδέλτια, συγκεκριμένα της Α’ Αθηνών, απ’ όλα τα κόμματα, μήπως και βρούμε κανέναν ή καμία υποψήφια που να τους είχε γεννήσει μάνα. Δεν βρήκαμε.

Μεγάλο το μυστήριο, οι άντρες ξαφνικά να γεννούν τα παιδιά τους. Κάτι σαν τον Δία, που γέννησε την Αθηνά από το κεφάλι του.

Την παλιά εκείνη εποχή, όχι του Δία αλλά του Συντάγματος του 1975, διαβάζαμε ότι Έλληνες και Ελληνίδες είναι ίσοι. Διαβάσαμε το νόμο του 1982 για το Οικογενειακό Δίκαιο, που εξειδικεύει την ισότητα των δύο φύλων στην οικογένεια.

Διαβάσαμε νόμους και νόμους που έχουν ψηφιστεί τα τελευταία 20 χρόνια για την ισότητα στην εργασία, για ποσοστώσεις στην ανέλιξη στην επαγγελματική ιεραρχία στο δημόσιο τομέα, για την ποσόστωση 1/3 στα ψηφοδέλτια των όποιων εκλογών, καμιά αναφορά στη μητέρα και στον καθορισμό της ταυτότητας του πολίτη και της πολίτιδας με βάση τα ονόματα και τα επίθετα και των δύο γονέων.

Διαβάσαμε όμως και τις θρησκευτικές γραφές, που λένε ότι ο ανήρ γεννά και η γυνή τίκτει, και λύσαμε το μυστήριο για τους υποψήφιους και τις υποψήφιες που φαίνεται να τους γέννησε άνδρας. Ο νόμος λοιπόν βασίζεται στις θρησκευτικές γραφές, αλλά όχι στη σύγχρονη αντίληψη περί ισότητας, την οποία οι θρησκευτικές γραφές δεν παραδέχονται. Είναι συνεπώς ένα απομεινάρι της παράδοσης, της παράδοσης που ήθελε τη γυναίκα, στην προκειμένη περίπτωση τη μάνα του υποψήφιου και της υποψήφιας, να βρίσκεται στη σκιά, να μην αναφέρεται καν η ύπαρξή της.

Πιο συγκεκριμένα, ο νόμος απαιτεί το όνομα πατρός, αλλά δεν αποκλείει και το όνομα μητρός, όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε πριν μερικά χρόνια, όταν είχαμε βάλει το όνομα και το επίθετο πατρός και μητρός, σε ψηφοδέλτια τότε του ΣΥΡΙΖΑ, η υπογράφουσα και ο Παναγιώτης Λάμπρου, και οι δύο από τη συνιστώσα της ΑΚΟΑ.

Επομένως, υπάρχουν δύο δυνατότητες για να εμφανιστεί αυτή η δόλια η μάνα που κοιλοπόνησε για να μας γεννήσει: Η μια είναι ν’ αλλάξει ο νόμος και να απαιτεί και τα δύο ονόματα και επίθετα γονιών στα ψηφοδέλτια και όπου αλλού χρειάζεται, όπως βλέπουμε να ισχύει στην Υπεύθυνη Δήλωση εδώ και χρόνια, η άλλη είναι να καινοτομήσουν κάποιες και κάποιοι υποψήφιοι, αφού δεν θα τους κοστίσει τίποτα και είναι νόμιμο, και η τρίτη είναι να αποφασίσει κάποιο κόμμα να κάνει τον “ψηφοδελτιακό ακτιβισμό” του, ζητώντας από τους και τις υποψηφίους του να βάζουν τα δύο ονόματα. Για θέματα δημοκρατίας, λοιπόν, δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά φαίνεται ότι προς το παρόν υπερισχύουν οι προτεραιότητες της κυριολεκτικής πατριαρχίας.

Και τώρα, μια αποκλειστική πληροφορία, η οποία αποκρύβηκε από τα ΜΜΕ: Η περίπτωση αλλαγής του νόμου στην κατεύθυνση που αναφέρουμε, προς χάριν της ισότητας των δύο φύλων, υποβλήθηκε στους δανειστές μαζί με τα αιτήματα χρηματοδότησης, την αναδιάρθρωση του χρέους, τις συλλογικές συμβάσεις των εργαζομένων, τα κλειστά επαγγέλματα, τα κόκκινα δάνεια και τόσα άλλα. Απορρίφθηκε όμως ως μονομερής ενέργεια, και μάλιστα μεγάλο μέρος από την 17ωρη διαπραγμάτευση που κατέληξε στη συμφωνία της 12ης Ιουλίου, αφιερώθηκε στην προσπάθεια του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών να πείσει τους δανειστές ότι ένας σημαντικός εκσυγχρονισμός για την Ελλάδα θα ήταν κι αυτός ο νόμος που θα ενίσχυε την ισότητα. Εξάλλου, γνωρίζαμε πριν ακόμα μεταβεί ο πρωθυπουργός στις Βρυξέλλες για να υποβάλει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στο Eurogroup και να ζητήσει την αποδοχή των αιτημάτων του, ότι η Γενική Γραμματέας Ισότητας των Φύλων είχε θέσει μετ’ επιτάσεως το θέμα, και μάλιστα η ίδια είχε προετοιμάσει την πρόταση.

Δυστυχώς, όπως στα θέματα των συλλογικών συμβάσεων, της πώλησης των αεροδρομίων και όλα όσα συζητήθηκαν, υπήρξε αρνητική θέση των δανειστών, ουσιαστικά βέτο, μια και σε περίπτωση που ένας τέτοιος νόμος περνούσε θα θεωρείτο μονομερής ενέργεια.

Άρα, αναμένουμε μέχρι να πειστεί το Eurogroup, και στο μεταξύ θα αναφέρεται ότι μας γέννησε ο πατέρας μας.

Σίσσυ Βωβού