Ξανασκοτώνοντας τη νεκρή

Σε ροζ ιστορία, με κουτσομπολιό και άφθονες ακατάλληλες και εντυπωσιοθηρικές πληροφορίες από τη ζωή της δολοφονημένης Ανθής Λινάρδου, μετέτρεψαν την δημοσιογραφία κάποια μίντια, έντυπα και ηλεκτρονικά.

Με εντυπωσιακούς τίτλους και “γαργαλιστικές” λεπτομέρειες κάποιες γνωστές κίτρινες εφημερίδες, με ατέρμονες συνεντεύξεις φίλων και γνωστών κάποιες εκπομπές, έκαναν τη ζωή της δολοφονημένης φύλο και φτερό, πάντα –όπως λένε– με σκοπό να δώσουν την αλήθεια και την ενημέρωση στο κοινό τους.

Και έχουν κοινό, έχουν τηλεθέαση και αναγνωσιμότητα τέτοιου είδους μίντια, έχουν συνενόχους, συχνότατα γυναίκες, που ποτέ οι ίδιες δεν θα ήθελαν να βγει η ζωή τους στα μανταλάκια με τόσο λεπτομερή και αδιάκριτο τρόπο.

Χαίρονται και απολαμβάνουν κάποιοι άνθρωποι όταν μπαίνουν στα άδυτα της ζωής των “άλλων”, δίνουν το ευρώ τους για να αγοράσουν κίτρινες εφημερίδες, πατούν τα κουμπιά της τηλεόρασης και κατσικώνονται στον καναπέ για να γράψουν τηλεθέαση κάποιες εκπομπές. Και φυσικά, οι υπεύθυνοι δημοσιογράφοι, άντρες και γυναίκες, αυξάνουν το κασέ τους, δυναμώνουν το γόητρό τους, και γενικά γίνονται περιζήτητοι και περιζήτητες.

Αντίστοιχο φαινόμενο “ηδονοβλεψίας” είδαμε την Κυριακή 17 Ιανουαρίου αργά το βράδυ στο κανάλι “Ε”, όπου υπήρχε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με μια δημοσιογράφο, έναν δικηγόρο και έναν ψυχολόγο για το σοβαρό θέμα του βιασμού. Στο μισό της οθόνης βλέπαμε το πάνελ, στο άλλο μισό φρικτές σκηνές βιασμού, προφανώς δραματοποιημένες, αλλά ικανές να ικανοποιήσουν κάθε διεστραμμένο “ματάκια” ή “ματάκισα” ή να “εκπαιδεύσουν” στη διαστροφή, έστω και για λίγο, έναν άνθρωπο που παρακολουθούσε την εκπομπή με στόχο την ενημέρωσή του.

Δεν είναι καινούρια φαινόμενα αυτά, δυστυχώς. Θυμόμαστε την ιστορία του Φραντζή που σκότωσε και τεμάχισε τη νεαρή γυναίκα του πριν από 20 χρόνια, με μια εφημερίδα που έβαλε “συνθεμένο” το σώμα σε πρωτοσέλιδη φωτογραφία, να ξεπουλάει. Θυμόμαστε την υπόθεση της Αμαρύνθου, το 2005, με τον ομαδικό βιασμό που κατάγγειλε 15χρονη μαθήτρια και τον άκρατο και παρατεταμένο κιτρινισμό πλείστων μέσων ενημέρωσης. Με την ευκαιρία, να πούμε ότι το δικαστήριο δεν βρήκε βιασμό, αλλά “συναινετικά” όργια στο σχολείο.

Υπάρχει δεοντολογία στα ΜΜΕ? Οι ανεξάρτητες αρχές τι μπορούν και τι πρέπει να κάνουν για να προφυλάξουν τα θύματα έμφυλης βίας από τον διασυρμό τους και τον δεύτερο φόνο ή δεύτερο βιασμό τους;

Υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ελευθερία του λόγου και των ΜΜΕ για την ενημέρωση του κοινού και στον κανιβαλισμό;

Φαίνεται πως οι αρχές της Πολιτείας που είναι επιφορτισμένες με ρόλους διασφάλισης της αξιοπρέπειας των θυμάτων και δεοντολογίας, ελάχιστα έως καθόλου παρεμβαίνουν.

Υπάρχει και συμπέρασμα για όλες εμάς που αγωνιζόμαστε για τον τερματισμό της έμφυλης βίας. Και το συμπέρασμα είναι ότι οι γυναίκες αποτρέπονται από την καταγγελία πράξεων βίας μέσα στο οικογενειακό, το εργασιακό ή κοινωνικό περιβάλλον, γιατί ξέρουν ότι οι ίδιες θα διασυρθούν, ξέρουν τι τις περιμένει. Οι νεκρές απλώς παρακολουθούν από το υπερπέραν τον παρατεταμένο δεύτερο φόνο τους, ενώ το περιβάλλον τους βιώνει όλη αυτή τη χυδαιότητα που προσθέτει τεράστιο βάρος στο πένθος τους. Οι ζωντανές όμως, παίρνουν “μαθήματα” ότι κάθε τέτοιου είδους καταγγελία κοστίζει ακριβά. Έτσι, αντί να “σπάνε τη σιωπή”, όπως τις προτρέπουμε, προτιμούν να την κρατάνε άθικτη.

Σίσσυ Βωβού