Ο άνδρας των ΜΑΤ, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και εγγόνι της. Και όμως η συνταξιούχος της φωτογραφίας έχει βιώσει στη ζωή της χειρότερα πράγματα, από τα χημικά.
Ονομάζεται Κατίνα Μανιταρά και η φωτογραφία της κάνει το γύρο του διαδικτύου αλλά και των σόσιαλ μίντια. Η ιστορία που γράφεται για την 85χρονη γυναίκα που κλείνει τη μύτη της μπροστά στα χημικά, είναι τεράστια.
Σύμφωνα πάντα με αναρτήσεις από τα σόσιαλ μίντια, «η Κατίνα Μανιτάρα έζησε τον πόλεμο, την πείνα και την εκμετάλλευση από τα 8 της χρόνια.
Κοριτσάκι ακόμα, στα 10 της, εκτέλεσε τις πρώτες της επικίνδυνες αποστολές μεταφέροντας μηνύματα κάτω από τη μύτη των Ιταλών καραμπινιέρων.
Στα 11 Αετόπουλο στη Φωκίδα, στα 14 μάρτυρας στο βασανισμό του πατέρα της από τους παρακρατικούς. Στα 15 γνώρισε τα πρώτα φριχτά βασανιστήρια από τα κυβερνητικά φασιστοειδή.
Τον Μάη του 1947, 15 χρονών, εντάσσεται στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Σκληρές μάχες και μια μαρτυρική αλλά ηρωική ζωή στο βουνό.
Στις 28 Φλεβάρη 1948, στα 16 της, στη μάχη του Μακρύβαλτου, στην Ανω Χώρα Ναυπακτίας, παίρνει μέρος σαν γεμιστής στο οπλοπολυβόλο της ομάδας της. Μέχρι το απόγευμα τροφοδοτεί με γεμιστήρες γεμάτες σφαίρες τον σκοπευτή, ώσπου ένα θραύσμα από ρουκέτα αεροπλάνου την χτυπά στο κεφάλι. Από τότε το θραύσμα σφηνωμένο στο κεφάλι τη συνοδεύει μέχρι σήμερα.
Στα μέσα του Σεπτέμβρη 1948 επιλέχτηκε να παρακολουθήσει τη Σχολή Αξιωματικών του ΔΣΕ. Στα 17 της χρόνια βγάζει τη Σχολή Αξιωματικών του ΔΣΕ (30 Μάρτη 1949) και υπηρετεί στον εμφύλιο με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού.»
Η ανάρτηση αυτή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνει στοιχεία για την ηρωίδα γιαγιά. Αυτή η γυναίκα δέχτηκε τα χημικά στο πρόσωπο γιατί βρίσκεται ακόμη στην πρώτη γραμμή.
ΠΗΓΗ: ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ WEB
Μαζί με την Κατίνα Μανιταρά, τα δακρυγόνα τα φάγαμε περίπου 7000 συνταξιούχοι που συμμετείχαμε στη διαδήλωση της Δευτέρας 3 Οκτωβρίου για να διαμαρτυρηθούμε για το κόψιμο των συντάξεών μας. Η χρήση “ήταν περιορισμένη” σύμφωνα με τις κυβερνητικές ανακοινώσεις, τόσο περιορισμένη που έφθανε μέχρι την κάτω μεριά της Πλατείας Συντάγματος και μέχρι το μετρό, δύο ώρες μετά. – Σίσσυ Βωβού
