Παρουσιάζει και σχολιάζει η Βέρα Σιατερλή
Διαπιστώνει κανείς τη μεταχείριση όλων των λαϊκίστικων κλισέ εκ μέρους της Λεπέν προκειμένου να πειστούν οι γάλλοι πολίτες. Στοχεύει καίρια στα συναισθήματα αγανάκτησης των μαζών απέναντι στους κατοχυρωμένους αντιλαϊκούς οργανισμούς-μηχανισμούς όπως το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ και το ευρώ το οποίο όντως είναι εργαλείο εκβιασμού. Όμως η λύση του προβλήματος δεν έγκειται στην κατάργηση των παραπάνω μηχανισμών «ελέω θεού» πχ με εκλογές, όταν τη θέση τους αναπληρώνει, ως αυθεντικός εκφραστής λαϊκής κυριαρχίας, όχι η ορθολογική και διεξοδική απάντηση στα προβλήματα με τη σύμφωνη γνώμη του λαού και τον σεβασμό των δημοκρατικών διαδικασιών, αλλά μια «δια βοής συνθημάτων» επικύρωση της υπερβατικής εξουσίας που προτείνει την ηγεμονία του λαϊκισμού προς όφελος της νεοφασιστικής κυριαρχίας.
Β.Σ.
► «Η δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα και δεν πρέπει να πεθάνει στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε τη χώρα σας. Ενώ ο λαός ψήφισε ΟΧΙ, υπέκυψε στους εκβιασμούς και υπέγραψε τους όρους της Ευρ. Ενωσης. Σας δανείζουν χρήματα που δεν φτάνουν στην κοινωνία, αλλά στις γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες»
► «Το ευρώ δεν είναι μόνο νόμισμα, αλλά εργαλείο εκβιασμού. Όπου πήγε το ευρώ, επισημαίνει, αυξήθηκαν οι τιμές, οι φόροι και η ανεργία, μειώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις και οι πολίτες έγιναν φτωχότεροι. Στη Βρετανία, όταν δημιουργήθηκε οικονομική κρίση, προχώρησαν σε μια υποτίμηση της λίρας και σύντομα άρχισε και πάλι η οικονομική ανάπτυξη»
► «Το ΔΝΤ πρέπει να καταργηθεί. Όπου πήγε το ΔΝΤ ζήτησε μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση φόρων, ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ και δημιούργησε εξαθλίωση των πληθυσμών. Το ΔΝΤ εμποδίζει κάθε ανάπτυξη»
► « Η Γαλλία δεν θα παραμείνει στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ δεν χρειάζεται πλέον. «Ιδρύθηκε όταν υπήρχε ο κίνδυνος του Συμφώνου της Βαρσοβίας και του επεκτατισμού της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης. Η Σοβιετική Ένωση δεν υπάρχει πλέον, όπως δεν υπάρχει και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Η Ουάσιγκτον διατηρεί την ύπαρξη του ΝΑΤΟ για να εξυπηρετεί τους στόχους της στην Ευρώπη »
«Το Frexit θα είναι μέρος της πολιτικής μου» αναφέρει η πρόεδρος του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας Μαρίν Λεπέν σε συνέντευξή της, σημειώνοντας ότι το ίδιο θα πρέπει να πράξουν η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Ελλάδα και η Κύπρος.
«Ο λαός πρέπει να έχει την ευκαιρία να ψηφίσει για την απελευθέρωσή του από τη δουλεία και τον εκβιασμό που του επιβάλλουν οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών και για να επιστρέψει η εθνική κυριαρχία στη χώρα του. Το κατάλαβαν αυτό οι Βρετανοί και ψήφισαν την έξοδό τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ, φυσικά, δεν είχαν ποτέ αντικαταστήσει τη λίρα με το ευρώ», υπογραμμίζει η πρόεδρος του Εθνικού Μετώπου και υποψήφια στις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία.
Για την προσφυγική κρίση, λέει: «Είμαι εναντίον της πολιτικής που ευνοεί και ενθαρρύνει την είσοδο των μεταναστών στην Ευρώπη, η οποία δεν μπορεί να τους δεχθεί… Αυτό το τσουνάμι των μεταναστών πρέπει να περιοριστεί. Η Ευρώπη δεν έχει τη δύναμη να τους εξασφαλίσει εργασία και ευκαιρίες να πλουτίσουν. Οι μετανάστες είναι παράνομοι από τη στιγμή που πατούν το πόδι τους σε ευρωπαϊκό έδαφος, διότι έχουν παραβεί τον νόμο. Πρέπει να στέλνονται πίσω στον τόπο τους».
(Μαρίν Λεπέν) ΠΗΓΗ: http://www.tovima.gr/ 23/12/2016
Αφορμή γι’ αυτή την παρουσίαση πήρα από το κατωτέρω δημοσίευμα του Γιώργου Καλατζόπουλου στο https://enosy.blogspot.gr/2016/12/blog-post_25.html
Στη χώρα μας, ένα κομμάτι της Αριστεράς έχει αναδείξει ως πεμπτουσία της πολιτικής ταυτόσημες διακηρύξεις. Η διαπίστωση ότι η Λεπέν είναι «ακροδεξιά», αρκεί να καταγράψει την διαφορά; Όχι!
Το ερώτημα έχει μεγάλη σημασία γιατί αφορά άμεσα τις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας. Ένα μεγάλο κομμάτι των πολιτών ενώ σήμερα αποδέχεται αυτό το “κυβερνητικό πρόγραμμα”, δεν εμπιστεύεται την Αριστερά να το διεκπεραιώσει μέσω της κρατικής διαχείρισης. Και ως αριστεροί, θα πρέπει να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα.
Η Αριστερά συγκροτείται με βάση πολιτικά σχέδια κρατικής διαχείρισης, που η πραγμάτωσή τους προϋποθέτει την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας. Οι πολιτικές πρακτικές αυτής της Αριστεράς δεν συγκροτούν μια χειραφετική πολιτική που καταγράφεται με μαζικούς όρους στα κοινωνικά μέτωπα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Όταν η Αριστερά δεν συγκροτείται στο εσωτερικό των κινημάτων, τότε οι σχέσεις της με τα λαϊκά στρώματα είναι “εξωτερικές” και διαμορφώνονται μέσω «σχέσεων εμπιστοσύνης». Οι σχέσεις αυτές είναι πρώτα απ’ όλα σχέσεις ανάθεσης και εκπροσώπησης. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται την Αριστερά, όχι γιατί δεν συμφωνούν με τις προγραμματικές της διακηρύξεις, αλλά δεν αποδέχονται τον “κομμουνισμό” τον οποίο επαγγέλλεται αυτή η Αριστερά. Η Λεπέν υπόσχεται ότι αυτό που η Αριστερά χαρακτηρίζει ως “μεταβατικό πρόγραμμα” για τον σοσιαλισμό, κάλλιστα μπορεί να πραγματοποιηθεί εντός του καπιταλιστικού συστήματος…