Στις 30 Ιανουαρίου, ξημερώματα Δευτέρας, δίπλα στην καφετέρια Χάρτες, σημειώθηκε περιστατικό βιασμού. Θύμα μία γυναίκα αλλοδαπή, γύρω στα 45-50. Θύτης ένας μεθυσμένος άντρας αγνώστων λοιπών στοιχείων. Μια γειτόνισσα επενέβη φωνάζοντας προς τους ματατζήδες οι οποίοι παρέμειναν στις θέσεις τους αλλά με τις φωνές της κατάφερε να ενοχλήσει τον βιαστή, ο οποίος κατηφόρισε προς την πλατεία παραπατώντας και πίνοντας. Η γυναίκα έφυγε προς την αντίθετη κατεύθυνση όντας σε σύγχιση. Το κείμενο από το οποίο μάθαμε για το περιστατικό το έγραψε η γειτόνισσα που σταμάτησε τον βιασμό.
Τρεις μέρες μετά, ξημερώματα Πέμπτης, στη διασταύρωση Μπενάκη και Τζαβέλα, μία τρανς κοπέλα, θαμώνας των Εξαρχείων έπεσε θύμα σεξιστικού τραμπουκισμού και βίας από μία παρέα 10 αντρών. Οι 10 “μάγκες” αρχικά προκάλεσαν την κοπέλα λεκτικά αποκαλώντας την “πούστη” και “τραβέλι” και, όταν αυτή τους αγνόησε και συνέχισε να περπατάει, ένας από αυτούς την ακολούθη-σε, την έσπρωξε από πίσω και προσπάθησε να της πάρει το κινητό από τα χέρια. Η κοπέλα αντιστάθη-κε αλλά μετά πλησίασαν άλλοι 4 από την αντροπαρέα και της πήραν με τη βία ένα τσαντάκι από τον ώμο σκίζοντάς το. Όταν αυτή άρχισε να φωνάζει, αυτοί απομακρύνθηκαν με το τσαντάκι και, όταν η κοπέλα τους πλησίασε φωνάζοντας να της το επιστρέψουν, αυτοί της έβγαλαν μαχαίρι και απείλησαν πως θα την σκοτώσουν. Μετά απ’ αυτό η κοπέλα έφυγε και ενημέρωσε για το γεγονός η ίδια.
Τα σεξιστικά αυτά περιστατικά δεν είναι τα πρώτα που συμβαίνουν στην Εξάρχεια, σε μία περιοχή που μας αρέσει να πιστεύουμε πως προσφέρει μεγαλύτερη ελευθερία και ασφάλεια σε κατοίκους και θαμώνες σε σχέση με την υπόλοιπη Αθήνα. Ελευθερία και ασφάλεια για ποιούς όμως;
Σίγουρα, ένας μετανάστης ή μια μετανάστρια είναι πιο ασφαλής στα Εξάρχεια από τον Αγ. Παντελεήμονα και αυτό είναι προς τιμήν μας. Τι γίνεται όμως με τις γυναίκες, τους γκέυ, τις λεσβίες, τις τρανς και όποιον ή όποια τέλοσπάντων δεν μυρίζει μάτσο αντρίλα από μακριά; Είναι όντως ασφαλείς; Μπορούν όντως να κυκλοφορήσουν ελεύθερα χωρίς να παρενοχληθούν ή/και να κινδυνέψουν; Τα επαναλαμβανόμενα περιστατικά σεξιστικής βίας δείχνουν το αντίθετο.
Αν και η παρουσία της αστυνομίας στα Εξάρχεια είναι πιο έντονη από κάθε άλλη περιοχή της Αθήνας, με τα δακρυγόνα και τις βίαιες προσαγωγές από τα ΜΑΤ να αποτελούν σύνηθες φαινόμενο, όταν από την άλλη δίπλα τους συμβαίνει μια εγκληματική ενέργεια όπως ένας βιασμός, αυτοί παραμένουν απαθείς. Ένα τετράγωνο μακριά από τη διμοιρία των ΜΑΤ σημειώθηκε ο βιασμός κι αυτοί δεν έκαναν τίποτα για να τον εμποδίσουν. Αυτό το θεωρούμε απαράδεκτο, και δυστυχώς δεν είναι πρωτόγνωρο.
Το βασικό όμως ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς ως άνθρωποι, κάτοικοι, θαμώνες κι εργαζόμενοι/ες ενάντια στον σεξισμό, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, τη βία προς τις μειοψηφίες. Στην καλύτερη περίπτωση, όπως η γειτόνισσα, φωνάζουμε για να σταματήσουμε έναν βιασμό. Στη χειρότερη, όπως η αντροπαρέα, γινόμαστε οι ίδιοι θύτες. Και πρέπει να μας προβληματίσει πως, στην περίπτωση της παρενόχλησης της τρανς από την αντροπαρέα δεν έτρεξε κανείς να βοηθήσει.
Εδώ όμως πρέπει να γίνει μία σημαντική διευκρίνιση. Τον τραμπουκισμό προς την τρανς κοπέλα δεν την έκαναν περαστικοί άσχετοι με τα Εξάρχεια ούτε φασίστες. Της επιτέθηκαν άτομα που η ίδια ανα-γνώρισε ως «συντρόφους» (“Να σημειώσω ότι τους περισσότερους από αυτούς τους ξέρω, πρόκειται για «συντρόφους» άτομα που βλέπω σε πορείες και καταλήψεις”). Ποια είναι αυτά τα άτομα; Πρέπει να ξεκαθαριστεί ευθύς αμέσως πως δεν είναι πραγματικά σύντροφοι, αλληλέγγυοι και κοινωνικοί αγωνιστές. Ο κώδικας επικοινωνίας τους είναι πατριαρχικός και παρωχημένος και γι’ αυτό σοκάρονται με την παρουσία της τρανς που τους χαλάει τον μάτσο κόσμο στον οποίο θέλουν και έχουν μάθει να ζουν. Ακόμη κι αν αυτοπροσδιορίζονται ως κοινωνικοί αγωνιστές ή κοινωνικές αγωνίστριες, πρέπει οι ίδιοι/ες να καταλάβουν πως οι σεξιστικές τους συμπεριφορές έρχονται σε αντίθεση με την ιδεολογία που (θέλουν να) πρεσβεύουν, ακυρώνουν την όποια αγωνιστική τους δράση και αμαυρώνουν το κίνημα στο οποίο ανήκουν.
Από την άλλη, ο καθένας και η καθεμία από εμάς, είτε είναι κάτοικος, εργαζόμενος/η ή θαμώνας, έχουμε χρέος να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της γειτόνισσας που σταμάτησε τον βιαστή. Πρέπει να παραμείνουμε εξωστρεφείς, ενεργοί/ές κοινωνικά και θαρραλέοι/ες. Να αρνηθούμε τον εκφοβισμό που δεχόμαστε από κράτος, αστυνομία και αντικοινωνικά άτομα. Να συμμετέχουμε σε αυτο-οργάνωμένες δομές. Να παραμείνουμε άνθρωποι.
Και την επόμενη φορά που θα είμαστε μπροστά σε ένα περιστατικό σεξιστικής βίας, να τρέξουμε να το εμποδίσουμε.
Φεμινιστική Συλλογικότητα ΤΟ ΜΩΒ
