Γράφει ο Βασίλης Παπαστεργίου
Ζηλεύω όσες και όσους θα τρέξουν σήμερα στον ημιμαραθώνιο της Αθήνας. Έχω 4 χρόνια να τρέξω Μαραθώνιο και 3 χρόνια να τρέξω σε αγώνα και αυτή η αίσθηση μου λείπει πολύ. Όσοι εκνευρίζονται που κλείνουν οι δρόμοι (μια Κυριακή χωρίς ΙΧ στο κέντρο, τρομερό!), θα έλεγα να δοκιμάσουν την εμπειρία ενός αγώνα και μετά να το ξανασυζητήσουμε.
Χαίρομαι επίσης πολύ που αυξάνεται ο αριθμός των γυναικών που τρέχουν. Και καθώς η 8η Μαρτίου είναι πρόσφατη, θα ήθελα να πω πως η συμμετοχή των γυναικών σε αγώνες αντοχής χρειάστηκε και αυτή αγώνες και εκδηλώσεις ανυπακοής για να γίνει πράξη.
Μέχρι τη δεκαετία του ’60 υπήρχε πλήρης απαγόρευση της συμμετοχής των γυναικών σε αποστάσεις μεγαλύτερες των 400 μέτρων πόσο μάλλον σε Μαραθώνιο. Εκείνη λοιπόν την περίοδο, υπήρξαν 3 γυναίκες που με διάφορα τεχνάσματα κατάφεραν να μετάσχουν σε αγώνες Μαραθωνίου με αποτέλεσμα να ανοίξει ο δρόμος για όλες τις γυναίκες.
Λέπερ
Το 1963 η Μαίρη Λέπερ με τη φίλη της Λιν Κάρμαν (πρώτη φωτογραφία) μπαίνουν στον Μαραθώνιο της Αμερικανικής πόλης Κάλβερ Σίτυ λίγο μετά την εκκίνηση. Στην προσπάθεια ενός κριτή να τις οδηγήσει εκτός αγώνα, η Λέπερ του τραβάει ένα χαστούκι λέγοντάς του ότι έχει κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιεί το δημόσιο δρόμο! Η φίλη της εγκαταλείπει, αλλά η Λέπερ τερματίζει σε χρόνο 3:37:05. Ο χρόνος δεν αναγνωρίζεται, καθώς δεν θεωρείται ότι μετείχε κανονικά στον αγώνα.
Γκιμπ
Το 1966 η Μπόμπι Γκιμπ μεταμφιέζεται σε άντρα στο Μαραθώνιο της Βοστώνης φορώντας βαριά ρούχα τα οποία βγάζει μετά την εκκίνηση και τερματίζει σε 3:21:40 δημιουργώντας σκάνδαλο.
Σβίτσερ
Λέπερ
Τέλος, το 1967 η Κάθριν Σβίτσερ, δηλώνει κανονικά συμμετοχή στο Μαραθώνιο της Βοστώνης ως K.Switzer χωρίς αναφορά στο φύλο της. Ένας κριτής και πάλι προσπαθεί να τη βγάλει εκτός αγώνα, αλλά ένας συναθλητής (και φίλος της) την υπερασπίζεται. Τελικά τερματίζει και αυτός είναι ο πρώτος επίσημος τερματισμός γυναίκας σε Μαραθώνιο.
Γκιμπ
Σβίτσερ
Πενήντα χρόνια μετά, η γυναικεία συμμετοχή στους δρόμους αντοχής πλησιάζει το 40% και είναι συνέχεια αυξανόμενη.
Τιμή και δόξα λοιπόν στις πρωτοπόρους που είναι όλες εν ζωή (έβδομη, όγδοη και ένατη φωτογραφία) και φυσικά καλό τερματισμό στις/στους σημερινές/ούς δρομείς!
Αναδημοσίευση από το fb του συγγραφέα