21/03/2017 Βάζουμε τον Πόλεμο και τη Βία στο Μουσείο

Στα πλαίσια της διεθνούς εκστρατείας «Ποίηση Αντί για Πόλεμο» (Poetry Against Arms), πραγματοποιήσαμε στις 20/03/2017, εν όψει της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης 21/03, τη δράση «Βάζουμε τον Πόλεμο και τη Βία στο Μουσείο», μπροστά στο Πολεμικό Μουσείο, οι οργανώσεις: Κόσμος Χωρίς Πολέμους και Βία, Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης, Κίνηση Εθελοντών Service Civil International Hellas, και η φεμινιστική συλλογικότητα Το Μωβ, απαγγέλοντας αποσπάσματα ποιημάτων από διάφορες χώρες του κόσμου:

«Αυτοκτονία έφεδρου μηνός», Διονύσης Καρατζάς (1950-), Ελλάδα, από τη Βίκυ Κανατά

«Σ’ αγαπώ μέχρι να σηκωθεί ο ουρανός», Nizar Qabbani (1923-1998), Συρία, από την Inaam Alibrahim

«A future», Amy Lundenes (1991-), Νορβηγία, από τον Kai Bonsaksen

«Τι θα κάνω», Suheir Hammad (1973-), Ιορδανία/ΗΠΑ, από τη Μαρία Κολιάκου

«Τώρα…», Αργύρης Μαρνέρος (1941-), Ελλάδα, από τον Μιχάλη Μαραγκάκη

 

Δείτε το βίντεο εδώ:

 

«Αυτοκτονία έφεδρου μηνός», Διονύσης Καρατζάς (1950-), Ελλάδα, από τη Βίκυ Κανατά

Έφεδρος Αύγουστος αυτοκτόνησε
απόβραδο αγάπης.
Θάλασσα ορχηστρική κατευοδώνει την ψυχή του
στον Κάτω Ουρανό των χαμένων φεγγαριών.
Κι οι νεοσύλλεκτοι μήνες του φθινοπώρου
ορκίζονται στο Σύνταγμα της νύχτας
σε στάση προσευχής:
Άγιος ο Έρωτας άγιος ο Καημός
άγιος ο Θάνατος ελέησον ημάς.
Κόκκινα τα συναισθήματα ομοβροντούν
η αγάπη μου εχάθηκε στ’ αστέρια.

 

«A future», Amy Lundenes (), Νορβηγία, από τον Kai Bonsaksen

The future that everyone dreamt of
but right after the one they escaped from.
Small kids with big distress
who now walks around with machine guns.
Beautiful eyes that was full of joy
children hands, easy to lead.
The older soldiers takes a tear
the small hands, full of wounds.

 

«Τι θα κάνω», Suheir Hammad (1973-), Ιορδανία/ΗΠΑ, από τη Μαρία Κολιάκου

Δε θα χορέψω στα τύμπανα του πολέμου σας.
Δε θα δανείσω ούτε την ψυχή ούτε τα κόκαλά μου στα τύμπανα του πολέμου σας.
Δε θα χορέψω στο ρυθμό σας.
Τον ξέρω αυτόν τον ρυθμό. Είναι άψυχος.
Δε θα μισήσω για σας, ούτε θα σας μισήσω.
Δε θα σκοτώσω για σας.
Και κυρίως δε θα πεθάνω για σας.
Δε θα θρηνήσω το θάνατο, ούτε με αυτοκτονία, ούτε με δολοφονία.
Δε θα σταθώ πλάι σας, ούτε θα χορέψω με τις βόμβες, επειδή όλοι οι άλλοι χορεύουν.
Όλοι κάνουνε λάθη. Η ζωή είναι δικαίωμα, που δεν είναι εξασφαλισμένο ή απλό.
Δε θα ξεχάσω από πού προέρχομαι. Θα κατασκευάσω το δικό μου τύμπανο.
Συγκεντρωθείτε γύρω μου αγαπημένοι και το τραγούδι μας θα γίνει χορός.
Το βουητό μας θα γίνει τυμπανοκρουσία.
Δε θα με ξεγελάσετε. Δε θα δανείσω το όνομά μου, ούτε το χτύπο μου στο ρυθμό σας.
Θα χορεύω και θα αντισταθώ και θα χορεύω και θα παραμείνω σταθερός και θα χορεύω.
Αυτό το καρδιοχτύπι είναι πιο δυνατό από το θάνατο.
Το τύμπανο του πολέμου σας δεν είναι πιο δυνατό από αυτήν την ανάσα.

 

«Τώρα…», Αργύρης Μαρνέρος (1941-), Ελλάδα, από τον Μιχάλη Μαραγκάκη

Τώρα τελείωσε ο πόλεμος μας είπαν
Σπείρτε μέσα στα κράνη σας λουλούδια
Και μεις τους πιστέψαμε
Τώρα τελείωσε ο πόλεμος μας είπαν
Τα κανόνια θα τα κάνουμε τρακτέρ
Και μεις τους πιστέψαμε
Τώρα τελείωσε ο πόλεμος μας είπαν
Χτίστε τα σπίτια σας κάντε οικογένειες
Και μεις τους πιστέψαμε
Τώρα τελείωσε ο πόλεμος τους είπαμε
Κι αφήστε μας ήσυχους δίπλα
Στα λουλούδια τα τρακτέρ και τα παιδιά μας
Μα αυτοί δεν μας πίστεψαν.

 

«Το κοριτσάκι της Χιροσίμα», Nâzım Hikmet (1902-1963), Τουρκία, από την Μαρία Σούμπαση

Εγώ είμαι που χτυπώ την πόρτα σας
Εδώ ή αλλού χτυπάω όλες τις πόρτες
Ω μην τρομάζετε καθόλου που ‘μαι αθώρητη
κανένας μια μικρή νεκρή δεν μπορεί να δει
Εδώ και δέκα χρόνια εδώ καθόμουνα
στη Χιροσίμα ο θάνατος με βρήκε
κι είμαι παιδί τα εφτά δεν τα καλόκλεισα
μα τα νεκρά παιδιά δεν μεγαλώνουν.
Πήραν πρώτα φωτιά οι μακριές πλεξούδες μου
μου καήκανε τα χέρια και τα μάτια
Όλη όλη μια χουφτίτσα στάχτη απόμεινα
την πήρε ο άνεμος κι αυτή σ’ ένα ουρανό συννεφιασμένο

Ω μη θαρείτε πως ζητάω για μένα τίποτα
Κανείς εμένα δεν μπορεί να με γλυκάνει
γιατί το παιδί που σαν εφημερίδα κάηκε
δεν μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει

Εγώ είμαι που χτυπώ την πόρτα σας, ακούστε με
φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας
έτσι που τα παιδάκια πια να μην σκοτώνονται
και να μπορούν να τρων τις καραμέλες.

(απόδοση Γιάννη Ρίτσου)

 

«Άμα τελειώσει ο πόλεμος», Ιάκωβος Καμπανέλλης (1921-2011), Ελλάδα, από την Σίσσυ Βωβού

Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια,
άμα τελειώσει ο πόλεμος
μη με ξεχάσεις.

Χαρά του κόσμου, έλα στην πύλη
να φιληθούμε μες στο δρόμο
ν’ αγκαλιαστούμε στην πλατεία.

Στο λατομείο ν’ αγαπηθούμε
στις κάμαρες των αερίων
στη σκάλα, στα πολυβολεία.

Έρωτα μες στο μεσημέρι
σ’ όλα τα μέρη του θανάτου
ώσπου ν’ αφανιστεί η σκιά του.

Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια,
άμα τελειώσει ο πόλεμος
μη με ξεχάσεις.

 

«Before we were born», Nikola Madzirov (1973-), π.Γ. Δημοκρατία της Μακεδονίας, από την Zlata Golaboska

The streets were asphalted
before we were born and all
the constellations were already formed.
The leaves were rotting
on the edge of the pavement,
the silver was tarnishing
on the workers’ skin,
someone’s bones were growing through
the length of the sleep.

Europe was uniting
before we were born and
a woman’s hair was spreading
calmly over the surface
of the sea.

(Translated by Peggy and Graham W. Reid)