των Σίσσυ Βωβού και Δήμητρα Σπανού
Μεγαλύτερο τέρας στην πολιτική ζωή της Ευρώπης δύσκολα θα βρούμε μεταπολεμικά. Συγνώμη για τον πολιτικά ανορθόδοξο χαρακτηρισμό, αλλά μας θυμίζει τα τέρατα που φοβόμασταν στα παραμύθια, που είχαν μύτη γαμψή, μεγάλα δόντια, δέκα χέρια με νύχια που σου ορμούσαν για να σε ξεσκίσουν.
Η πρώτη της σημαντική ενέργεια στην πολιτική, ήταν ως υπουργός Παιδείας όταν έκοψε το γάλα από τα παιδιά άνω των 7 ετών στο σχολείο. Αυτό ήταν περίπου το 1974 ή 1973. Ναι, τα παιδιά πίνανε γάλα στο σχολείο και αυτή ήταν μια σπατάλη. Γι’ αυτό της έβγαλαν το παρατσούκλι «Η κλέφτρα του γάλακτος».
Ήταν μάλλον η πρώτη πρωθυπουργός γυναίκα της μεταπολεμικής Ευρώπης, και ανέβηκε στο κόμμα της ως αρχηγός μέσα από τη σκληρή και άτεγκτη πολιτική της. Όταν έγινε πρωθυπουργός, εγκαινίασε μαζί με τον Ρέηγκαν, ή λίγο μετά από αυτόν, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τη λατρεία της αγοράς και του χρήματος, την ελευθερία των κεφαλαίων, προχώρησε σε προσπάθεια να τσακίσει τα συνδικάτα για να μην έχουν οι εργαζόμενες και εργαζόμενοι τρόπο αντίστασης, διακήρυξε ότι δεν υπάρχει “κοινωνία”, υπάρχουν “άτομα”. Συγκεκριμένα: “Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως κοινωνία… Υπάρχουν μεμονωμένοι άνδρες και γυναίκες και.. υπάρχουν οικογένειες και καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Είναι καθήκον μας να δουλέψουμε για τον εαυτό μας».
Οι ανθρακωρύχοι που έκαναν ηρωικό αγώνα για να σώσουν τις δουλειές τους και την οργάνωσή τους, ονομάστηκαν από αυτήν “ο εσωτερικός εχθρός”. Στη διάρκεια της μακρόχρονης πάλης τους, πολλοί σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία.
Στον πόλεμο των Φόκλαντς-Μαλβίνες, συμπεριφέρθηκε πράγματι πολεμοκάπηλα και ιμπεριαλιστικά, έσωσε «τα σύνορα της Βρετανίας» (ξέρετε, οι Μαλβίδες ή Φόκλαντς όπως τα ονόμαζαν οι ντόπιοι, σύμφωνα με το διεθνές «δίκαιο», είναι κομμάτι της βρετανικής επικράτειας (στην άλλη άκρη της γης, αλλά τι πειράζει;). Στον πόλεμο αυτό για την σωτηρία των συνόρων, βυθίστηκε ένα βρετανικό πολεμικό πλοίο με 1600 άτομα μέσα. Λεπτομέρειες. Εκείνη συνέχισε ακάθεκτη.
Μην ξεχνάμε την τοπική αυτοδιοίκηση. Έκοψε τα κονδύλια, που αφορούσαν πρωτίστως την κοινωνική πρόνοια και κοινωνικές παροχές, την εκπαίδευση και την κοινωνική κατοικία.
Εμείς όλες που μιλάμε για το δικαίωμα των γυναικών να είναι στην εξουσία και ζητούμε την ποσόστωση, ποτέ δεν εννοούμε ότι θα υποστηρίζαμε γυναίκες που έχουν μια πλήρως αντικοινωνική πολιτική, λόγω φύλου. Όπως με το δικαίωμα της ψήφου. Είναι ένα δικαίωμα για όλες και όλους, από εκεί και πέρα το τι ψηφίζουμε είναι επόμενο ζήτημα, εξίσου σημαντικό.
Τις ενέργειές της και την πολιτική της ποτέ δεν μπορούμε, κατά τη γνώμη μας, να τις θεωρήσουμε ενέργειες μιας γυναίκας, δεν μπήκε εκεί ως γυναίκα που ήθελε να προσφέρει με αυτή την ιδιότητα, εκτός αν εννοούμε την επίκλησή της στην ιδέα του “νοικοκυρέματος”, αλλά ως ένα τέρας που ήθελε να καταπιεί τις κατακτήσεις των λαϊκών στρωμάτων και λιθοβολούσε από το πρωί μέχρι το βράδυ την έννοια του σοσιαλισμού, της αριστεράς, της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Αν, δε, εξετάσουμε τις επιπτώσεις των πολιτικών λιτότητας στις ζωές των γυναικών, τότε πρέπει να της βάλουμε ακόμα περισσότερα πλην.
Μια και είπαμε για γυναίκες, η Θάτσερ είχε πει για τις φεμινίστριες: «Ο αγώνας για τα δικαιώματα των γυναικών έχει σε μεγάλο βαθμό κερδηθεί. Οι μέρες όπου τα δικαιώματα αυτά διεκδικούντο και συζητούνταν σε υψηλούς τόνους, έχουν παρέλθει για πάντα. Μισώ αυτούς τους υψηλούς τόνους που ακούμε από κάποιες της Γυναικείας Απελευθέρωσης».
Αν δεν φτάνει αυτό, ας συνεχίσουμε με «αποφθέγματα της Σιδηράς Κυρίας»: «Οι φεμινίστριες με μισούν έτσι δεν είναι; Δεν τις κατηγορώ. Γιατί μισώ το φεμινισμό. Είναι δηλητήριο». (μήπως μας θυμίζει κάτι από Χρυσή Αυγή; λέμε, μήπως…)
Ήταν και ρατσίστρια, και προτιμούσε τους λευκούς μετανάστες και μετανάστριες αντί τους έγχρωμους, υποστήριζε το απαρτχάιντ, αποκαλώντας τρομοκράτη τον Νέλσον Μαντέλα, αλλά ήταν τρυφερή απέναντι στον δικτάτορα της Χιλής Πινοσέτ.
Συμμετέχουμε σήμερα στη χαρά πολλών ανθρώπων στη Βρετανία, γιατί έφυγε από τη ζωή αυτό το τέρας, αν και είχε καταστεί πλέον ακίνδυνο και βρισκόταν στη λήθη. Θα χαρούμε δε ακόμα περισσότερο όταν θάψουμε μια για πάντα την πολιτική της διαθήκη.
Ένα ενδιαφέρον, αν και βιαστικό, δημοσίευμα που ψαρέψαμε εδώ