της Σίσσυς Βωβού
Η Ιρλανδή ειρηνίστρια Μαργαρέτα Ντ’ Αρκ , μιλώντας μέσα από τη φυλακή, επανέλαβε την διαβεβαίωσή της ότι ο διάδρομος του αεροδρομίου Σάνον χρησιμοποιείται για πολεμικούς στόχους και κάλεσε τον υπουργό Άμυνας να σταματήσει να υπερασπίζεται την στρατιωτική χρήση του αεροδρομίου.
Είπε σε πρόσφατη συνέντευξή της ότι το κράτος έχει την ευθύνη να διασφαλίζει την κατάλληλη χρήση του αεροδρομίου και να το προστατεύει ενάντια σε απειλές ασφάλειας. «Το γεγονός ότι ο Νίαλ Φάρελ κι εγώ περπατήσαμε μέσα στον διάδρομο, δείχνει ότι δεν είναι ασφαλής». «Η στρατιωτική χρήση του αεροδρομίου συνεπάγεται σοβαρούς κινδύνους για όσους βρίσκονται μέσα σ’ αυτό ή κατοικούν τριγύρω, καθώς και βρίσκεται σε αντίθεση με τη διεθνή νομοθεσία και στις διαθέσεις της πλειοψηφίας του ιρλανδικού λαού».
Ο υπουργός Άμυνας είπε ότι από το 2004 έως το 2013 οι δαπάνες που συνδέονται με τις αντιπολεμικές διαμαρτυρίες στο συγκεκριμένο αεροδρόμιο ανέρχονταν σε 17,3 εκατομμύρια τουλάχιστον, για κόστος ασφάλειας. «Είναι λάθος να λέει ότι αυτές οι δαπάνες συνδέονται με τους αντιπολεμικούς διαδηλωτές», είπε η Μαργκαρέτε. «Συνδέονται με τη στρατιωτική χρήση του αεροδρομίου. Και αποδεικνύεται ότι δεν έχουν και αποτέλεσμα, αφού η παρουσία μας στον διάδρομο υποδείχθηκε στην ασφάλεια από δικούς μας ακτιβιστές».
«Αυτό το κράτος έχει αποδειχθεί ανίκανο να αντεπεξέλθει στο καθήκοντά του απέναντι στο λαό, με πολλούς τρόπους. … Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στην υπόθεση που παρέπεμψε η Louise O’Keeffe, απέδειξε ότι απέτυχε να εμποδίσει την συστηματική κατάχρηση παιδιών. Πολέμησε εναντίον της για περισσότερο από 15 χρόνια, και αρνήθηκε να αναλάβει την ευθύνη του για την κατάχρηση την οποία η ίδια υπέστη. Με τον ίδιο τρόπο αρνείται για χρόνια να παραδεχτεί την συνενοχή του σε βασανιστήρια, όταν επέτρεπε στα αεροπλάνα που έκαναν τις έκνομες μεταγωγές να προσγειώνονται στο Σάνον».
Η Μαργαρέτα είπε ότι η δράση της στο Σάνον «ήταν μια θεμιτή και μη-βίαιη άμεση δράση που έχει χρησιμοποιηθεί, μεταξύ άλλων, από το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες και το κίνημα των Σουφραζετών. Η μη βίαιη δράση είναι αποτελεσματικό μέσο για τη προώθηση της αλλαγής στον κόσμο, αντίθετα με τη βία και τον πόλεμο, που προκαλούν την εκδίκηση, τα αντίποινα και την κλιμάκωση της σύγκρουσης. Η μη-βίαιη δράση μου απέδειξε την απροθυμία μου να συμμετέχω σ’ αυτά που συμβαίνουν στο Σάνον. Άλλοι και άλλες, όπως οι Καθολικοί Εργάτες και η Μέρι Κέλι ένιωσαν υποχρεωμένοι να προχωρήσουν σε παρόμοιες ενέργειες, λόγω της αδιάντροπης χρήσης του αεροδρομίου για παράνομους πολέμους».
Η χρυσή σελίδα του αντιπολεμικού κινήματος
Με την ευκαιρία, θυμόμαστε έναν άλλο αγώνα.
Η κίνηση αυτή του ειρηνιστικού κινήματος της Ιρλανδίας, είναι απλώς μια μικρογραφία και ίσως απόηχος μιας από τις λαμπρότερες σελίδες του ειρηνιστικού-αντιπυρηνικού κινήματος των γυναικών στη Βρετανία, που ξεκίνησε το 1981 και διάρκεσε για 19 χρόνια. Οι γυναίκες διαμαρτύρονταν για τους πυρηνικούς πυραύλους Κρουζ, και για την εγκατάστασή τους στην αεροπορική βάση του Greenham Common. Η συλλογικότητα ονομάστηκε Στρατόπεδο Ειρήνης Γυναικών (Greenham Common Women’s Peace Camp) και σ’ αυτήν συμμετείχαν γυναίκες από πολλές οργανώσεις ειρήνης αλλά και ανένταχτες. Το στρατόπεδο διάρκεσε μέχρι το 2000, με απόγειο το 1985 και μεγάλο σταθμό την υπογραφή της συνθήκης. Με εκατοντάδες γυναίκες να μένουν διαδοχικά σε σκηνές μέσα σε μια γοητευτική αλλά τελείως αφιλόξενη βλάστηση με την απίστευτη υγρασία της αγγλικής εξοχής, είχε λαμπρές στιγμές, μεγάλο πείσμα, μεγάλη εφευρετικότητα και καμιά υποχώρηση μπροστά στις συλλήψεις, διώξεις, φυλακίσεις και καταστολή. Έμεναν σε σκηνές, απίστευτο για τις συνθήκες της περιοχής, αλλά αργότερα με διάφορες δικαστικές αποφάσεις καταργήθηκαν οι σκηνές και αυτές έμεναν πάνω σε ένα νάιλον πάτωμα με άλλο νάιλον στέγαστρο για τη βροχή. Έμπαιναν συχνά στους διαδρόμους, όπως η Μαργκαρέτε, ανέβαιναν στους πύργους ελέγχου και διάφορες άλλες πράξεις ανυπακοής για να αποδείξουν με τις πράξεις αυτές πόσο ευάλωττη είναι η ασφάλεια τέτοιων τρομακτικών μηχανών θανάτου και πόσο εύκολα μπορεί να γίνει δολιοφθορά ή ατύχημα έστω κι αν δεν γίνει κανονική χρήση των πυραύλων.
Μια από τις λαμπρές στιγμές με μαζική κινητοποίηση, ήταν στις 12 Δεκεμβρίου 1982, οπότε συγκεντρώθηκαν 30.000 γυναίκες και περικύκλωσαν τη στρατιωτική βάση στη μεγαλύτερη αντιπολεμική εκδήλωση στην Βρετανία από το τέλος του Β΄ ΠΠ. Η περίμετρος της βάσης ήταν 16 χιλιόμετρα και την περικύκλωσαν, κρεμώντας διάφορα αντιπολεμικά αντικείμενα στο συρματόπλεγμα καθώς και στο αγκαθωτό σύρμα που την περιέβαλε, ενώ σε πολλά σημεία έκοβαν το σύρμα και έμπαιναν με μεγάλους κινδύνους μέσα στο στρατόπεδο. Στη συγκεκριμένη εκδήλωση έγιναν πάνω από 70 συλλήψεις, δακρυγόνα, ξύλο και καταστολή κάθε είδους.
Σκοπός αυτού του κινήματος ήταν να μην εγκατασταθούν οι πύραυλοι νέας γενιάς που θα αποτελούσε μια κλιμάκωση του ανταγωνισμού των εξοπλισμών, γιατί θα μείωνε δραστικά το χρόνο πλήγματος ενάντια σε σοβιετικές πόλεις όπως η Μόσχα, από βάσεις στη Δυτική Ευρώπη, χωρίς να εγκαθίστανται τέτοιοι πύραυλοι σε κατοικημένες περιοχές των ΗΠΑ οι οποίες τους είχαν κατασκευάσει.
Χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα η εγκατάσταση των πυραύλων SS-20 από μεριάς Σοβιετικής Ένωσης. Οι πύραυλοι αυτοί οδηγούσαν στην πιθανότητα ενός «περιορισμένου πυρηνικού πολέμου», και ήταν σχεδιασμένοι γι’ αυτό, με θύματα, όπως έλεγε δικαίως το κίνημα, αμέτρητους πολίτες και χώρους στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στις βάσεις όπου οι πύραυλοι αυτοί θα εγκαθίσταντο, όπως η βάση του Greenham Common που θα ήταν και στόχοι των «αντιπάλων».
Το πνεύμα των αγωνιζόμενων γυναικών για όλο αυτό το διάστημα ήταν τόσο δυναμικό, ώστε ο αγώνας αυτός έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του αντιπολεμικού κινήματος και θα παραμείνει εκεί για πάντα. Οι πύραυλοι τελικά αποσύρθηκαν το 1991, σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης Πυρηνικών Δυνάμεων Μέσου βεληνεκούς, που υπογράφηκε το 1987 από τον Ρέηγκαν και τον Γκορμπατσόφ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η έκταση της λαϊκής αντίστασης στους νέους πυραύλους βοήθησε στην απόφαση που αναφέρουμε, αποτελώντας ένα βήμα προς τον πυρηνικό αφοπλισμό.