Η Ισραηλινή δημοσιογράφος γράφει: “Αν νίκη σημαίνει να προκαλείς στον εχθρό ένα βουνό σφαγμένα παιδιά, τότε το Ισραήλ έχει νικήσει. Αυτές οι νίκες προστίθενται στην ηθική μας κατάπτωση, στην ηθική ήττα μιας κοινωνίας που δεσμεύεται να μην κάνει την αυτοανάλυση της, που αρέσκεται να μεμψιμοιρεί για τις καθυστερήσεις των αεροπορικών πτήσεων “
Ραμάλα, 30 του Ιούλη 2014 – Αν η νίκη μετριέται από τον αριθμό των νεκρών,τότε το Ισραήλ και ο στρατός του είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι. Από το Σάββατο, που έγραφα αυτά τα λόγια,μέχρι την Κυριακή, που θα τα διαβάσετε, ο αριθμός [των νεκρών Παλαιστινίων] δεν θα είναι πια 1.000 (εκ των οποίων 70-80% άμαχοι), αλλά ακόμη περισσότερο [1.200, στμ] .
Πόσοι περισσότεροι; Δέκα νεκροί, δεκαοκτώ; Τρεις ακόμα έγκυες γυναίκες; Πέντε σκοτωμένα παιδιά , με μισόκλειστα μάτια, ανοιχτά στόματα, με τα μικρά προεξέχοντα δόντια τους, τα ρούχα τους όλα γεμάτα αίματα να μεταφέρονται όλα μαζί πάνω σε ένα μόνο φορείο; Αν νίκη σημαίνει να προκαλείς στον εχθρό ένα σωρό από παιδιά σφαγιασμένα πάνω σε ένα μόνο φορείο, επειδή δεν υπάρχουν αρκετά, τότε νικήσατε, Αρχηγέ του Γενικού Επιτελείου Benny Gantz και υπουργέ Άμυνας Moshe Ya’alon, εσείς και το έθνος που σας θαυμάζει .
Και το τρόπαιο πηγαίνει και στο έθνος των Start-Up, αυτή τη φορά στην Start-Up που φημίζεται ότι γνωρίζει και αναφέρει όσο το δυνατόν λιγότερα στο μεγαλύτερο δυνατό φάσμα των μέσων μαζικής ενημέρωσης και ιστοσελίδων. “Καλημέρα σας, ήταν μια ήσυχη νύχτα,” ανακοίνωνε χαρωπά ο οικοδεσπότης του ραδιοφωνικού σταθμού του στρατού το πρωί της Πέμπτης. Την προηγούμενη, πριν τη χαρούμενη ανακοίνωση, ο ισραηλινός στρατός είχε σκοτώσει 80 Παλαιστίνιους, 64 από αυτούς άμαχοι, ανάμεσα τους 15 παιδιά και 5 γυναίκες. Τουλάχιστον 30 από αυτούς σκοτώθηκαν την ίδια ήσυχη νύχτα από καταιγιστικούς κανονιοβολισμούς, βομβαρδισμούς και πυρά πυροβολικού του ισραηλινού πυροβολικού, για να μην αναφέρουμε τον αριθμό των τραυματιών ή των κατεστραμμένων σπιτιών.
Αν η νίκη μετριέται με τον αριθμό των διαλυμένων οικογενειών μέσα σε δύο εβδομάδες – γονείς και παιδιά, ένας γονέας και μερικά παιδιά, μια γιαγιά και αρκετές κόρες, εγγόνια και παιδιά, αδέλφια και τα παιδιά τους, σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς – τότε οι νικητές είμαστε εμείς. Και ιδού τα ονόματα από μνήμης: Al-Najjar, Karaw’a, Abu-Jam’e, Ghannem, Qannan, Hamad, Al Salim, Al Astal, Al Hallaq, Sheikh Khalil, Al Kilani. Τα λίγα μέλη αυτών των οικογενειών που κατάφεραν να σωθούν, από τούς ισραηλινούς βομβαρδισμούς των δύο τελευταίων εβδομάδων, θα ζηλεύουν το θάνατό τους.
Και να μην ξεχάσουμε, ένα δάφνινο στεφάνι τους σοφούς νομικούς μας, χωρίς τους οποίους ο ισραηλινός στρατός δεν κάνει ούτε βήμα. Χάρη σ’ αυτούς, η ανατίναξη ενός ολόκληρου σπιτιού στον αέρα – είτε άδειο είτε γεμάτο με ανθρώπους – εύκολα δικαιολογείται αν το Ισραήλ έχει ταυτοποιήσει ένα από τα μέλη της οικογένειας ως νόμιμο στόχο (είτε πρόκειται για ένα σημαντικό στέλεχος ή για ένα απλό μέλος της Χαμάς, στρατιωτικό ή πολιτικό , αδελφό ή επισκέπτη της οικογένειας). “Αν αυτό το αποδέχεται το διεθνές δίκαιο”, μου έλεγε ένας δυτικός διπλωμάτης, συγκλονισμένος από τη θέση του δικού του κράτους υπέρ του Ισραήλ, “τότε αυτό σημαίνει ότι κάτι βρωμάει στο διεθνές δίκαιο.”
Και ένα ακόμα μπουκέτο λουλούδια στους συμβούλους μας, τους απόφοιτους των αποκλειστικών νομικών σχολών στο Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες, ίσως και στην Αγγλία: είναι σίγουρα αυτοί που συμβουλεύουν τον ισραηλινό στρατό ότι είναι νόμιμο να πυροβολούν τις παλαιστινιακές ομάδες διάσωσης και να τις αποτρέπουν από το να συλλέξουν τους τραυματίες. Επτά μέλη των ιατρικών συνεργείων που προσπαθούσαν να βοηθήσουν τους τραυματίες σκοτώθηκαν από τα πυρά του ισραηλινού στρατού μέσα σε δύο εβδομάδες, οι δύο τελευταίοι μόλις την περασμένη Παρασκευή. Αλλοι δεκαέξι τραυματίστηκαν. Και σ’ αυτό δεν περιλαμβάνονται οι περιπτώσεις όπου τα πυρά του ισραηλινού στρατού απέτρεψαν τις ομάδες διάσωσης να φθάσουν στον τόπο της καταστροφής.
Θα επαναλάβετε ασφαλώς αυτά που λέει ο στρατός: “Στα ασθενοφόρα κρύβονταν τρομοκράτες” – επειδή οι Παλαιστίνιοι δεν θέλουν στην πραγματικότητα να σώσουν τους τραυματίες, στην πραγματικότητα δεν θέλουν να τους εμποδίσουν να πεθάνουν από αιμορραγία κάτω από τα ερείπια, αυτό δεν πιστεύετε;
Μήπως όμως, οι φημισμένες υπηρεσίες ασφαλείας μας, που όλα αυτά τα χρόνια δεν κατάφεραν να εντοπίσουν το δίκτυο των σηράγγων, μήπως τώρα γνωρίζουν σε πραγματικό χρόνο ότι σε κάθε ασθενοφόρο που βάλλεται ευθέως από τα πυρά του στρατού, ή του αποτρέπουν να διασώσει τραυματίες, υπάρχουν πραγματικά ένοπλοι Παλαιστίνιοι;
Και γιατί να επιτρέπεται να σωθεί ένας τραυματισμένος στρατιώτης με τίμημα τον βομβαρδισμό μιας ολόκληρης γειτονιάς, αλλά δεν επιτρέπεται να διασωθεί μια ηλικιωμένη Παλαιστίνια θαμμένη κάτω από τα ερείπια; Και γιατί απαγορεύεται να διασωθεί ένας ένοπλος, ή μάλλον ένας Παλαιστίνιος μαχητής, που τραυματίστηκε ενώ απωθούσε ένα ξένο στρατό που έχει εισβάλει στη γειτονιά του;
Αν η νίκη μετριέται από την επιτυχία να προκληθούν μόνιμα τραύματα σε ένα εκατομμύριο οκτακόσιες χιλιάδες ανθρώπους (και αυτό όχι για πρώτη φορά) που περιμένουν ανά πάσα στιγμή να εκτελεστούν – τότε η νίκη είναι δική σας.
Οι νίκες αυτές έρχονται να προστεθούν στην ηθική μας κατάρρευση, στην ηθική μας ήττα , μιας κοινωνία που δεσμεύεται να μην κάνει την αυτοανάλυση της, που αρέσκεται να μεμψιμοιρεί για τις καθυστερήσεις των αεροπορικών πτήσεων που μπορεί να καμαρώνει με την υπεροψία του ανθρώπου που είναι ελεύθερος από προκαταλήψεις.
Πρόκειται για μια κοινωνία που προφανώς πενθεί για τους πάνω από 40 στρατιώτες της που σκοτώθηκαν, αλλά ταυτόχρονα σκληραίνει την καρδιά και το μυαλό της μπροστά στα βάσανα το ηθικό θάρρος και τον ηρωισμό των ανθρώπων που τους χτυπάμε. Μια κοινωνία που δεν αντιλαμβάνεται τα όρια πέρα από τα οποία η ισορροπία δυνάμεων στρέφεται εναντίον μας.
“Μέσα σε όλη αυτή τη δυστυχία και το θάνατο”, έγραψε ένας φίλος μου από τη Γάζα ” οι εκδηλώσεις τρυφερότητας και ευγένειας περισσεύουν. Οι άνθρωποι φροντίζουν ο ένας τον άλλο, ανακουφίζει ο ένας τον άλλον. Ιδιαίτερα τα παιδιά, που ψάχνουν τον καλύτερο τρόπο να βοηθήσουν τους γονείς τους. Έχω δει πολλά παιδιά κάτω των 11 , να αγκαλιάζουν και να παρηγορούν τα μικρότερα αδέρφια τους, προσπαθώντας να τους αποσπάσουν την προσοχή από τη φρίκη. Έτσι, οι νέοι αναλαμβάνουν τις ευθύνες κάποιου άλλου. Δεν έχω συναντήσει ένα παιδί που να μην έχει χάσει κάποιον – ένα γονέα, μια γιαγιά, ένα φίλο, μια θεία ή ένα γείτονα.
Και σκέφτομαι: αν η Χαμάς βγήκε από την γενιά της πρώτης Ιντιφάντας, όταν τους νεαρούς που πέταγαν πέτρες τους πυροβολούσαν, τι θα προκύψει από τη γενιά που βίωσε τις επανειλημμένες σφαγές των τελευταίων επτά ετών; “
Η ηθική μας ήττα θα μας στοιχειώνει για πολλά χρόνια στο μέλλον.
πηγή: http://pergadi.blogspot.gr/
Η Amira Hass είναι ανταποκρίτρια της ισραηλινής εφημερίδας Haaretz στην κατεχόμενη Παλαιστίνη Γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ το 1956, συνεργάζεται με την Haaretz από το 1989, και είναι στη σημερινή της θέση από το 1993. Ως ανταποκρίτρια στα κατεχόμενα εδάφη, έζησε τρία χρόνια στη Γάζα, κάτι που τη βοήθησε να γράψει το βιβλίο της “Πίνοντας τη θάλασσα στη Γάζα” (Drinking the Sea at Gaza), που χαίρει μεγάλης εκτίμησης. Έζησε στην πόλη της Ραμάλα, της Δυτικής Όχθης, από το 1997.