Ωραίο το Φεστιβάλ Αφρικανών Γυναικών

Ολοκληρώθηκε χθες βράδυ το Φεστιβάλ που διοργάνωσε η Ένωση Αφρικανών Γυναικών, και ήταν το τέταρτο στην μικρή ιστορία τους.

Ο τίτλος «Για την Αλληλεγγύη και τον Πολιτισμό», απηχούσε πλήρως όσα συνέβησαν αυτό το ωραίο διήμερο στην Πλατεία Κλαθμώνος.

Τα καλλιτεχνικά προγράμματα (όπως αναφέρονται στο πρόγραμμα) πλούσια και ωραιότατα οργανωμένα, το «Θέατρο του Καταπιεσμένου» που παίχθηκε το Σάββατο πολύ καλά προετοιμασμένο, μέ θέμα ΟΧΙ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΝΙΑ, ποτά και λιγουρευτά φαγητά για την ευχαρίστηση του κοινού, ωραία είδη από την Αφρική στα τραπεζάκια τριγύρω..

Η συζήτηση με θέμα «Οι μετανάστριες στην περίοδο της κρίσης» ενδιαφέρουσα, αν και δεν ήταν δυστυχώς ολοκληρωμένη με βάση την προετοιμασία που είχε γίνει. Την μετάφραση από και προς την αγγλική γλώσσα είχε αναλάβει η Νατάσα Βουρνά. Απουσίαζαν δύο από τις ομιλήτριες, αλλά οι υπόλοιπες είπαν ενδιαφέροντα πράγματα:

Την συζήτηση άνοιξε η Λορέτα Μακόλι, πρόεδρος της Ένωσης, η οποία, αφού καλωσόρισε το κοινό και το ευχαρίστησε για τη συμμετοχή, μίλησε για τον πολιτισμό, για τις προσπάθειές τους για τη συλλογική δράση, είπε λίγα στοιχεία από τη δράση της οργάνωσης, και αναφέρθηκε με παράπονο στις τρομοκρατικές συλλήψεις της ίδιας και δύο ακόμα γυναικών πριν δύο εβδομάδες, παρά το ότι επέδειξαν στην αστυνομία τα νομιμοποιητικά τους έγγραφα (βλέπε δελτίο στο Μωβ).

Η υπογράφουσα, ως συντονίστρια, ανέφερε την συνεργασία αρκετών φεμινιστικών οργανώσεων στην Ελλάδα με την Ένωση Αφρικανών Γυναικών από την εποχή της ίδρυσής της το 2005, με την μεγάλη δραστηριότητα που είχαμε στην καμπάνια «Όχι στο ρατσισμό από την κούνια». Επίσης, υπογράμμισε ότι ο τίτλος της εκδήλωσης είναι μια θετική πρόταση για το πώς πρέπει να προχωρήσουμε τον αγώνα για ισότητα μεταξύ μεταναστριών/μεταναστών και ντόπιων. Ανέφερε ότι τα πέντε σημαντικά θέματα που απασχολούν τις μετανάστριες στην περίοδο της κρίσης, για τα οποία είχαμε προετοιμαστεί (υπάρχουν φυσικά πολλά άλλα), είναι το θέμα της νομιμοποίησης, το θέμα της εργασίας και ανεργίας, το θέμα των διπλών νοσηλείων που έχουν επιβληθεί με νόμο για τους ανασφάλιστους μετανάστες και μετανάστριες, το θέμα του σεξισμού-έμφυλης βίας- τράφικινγκ, και το θέμα του νέου αντιρατσιστικού νόμου.

Η Esther Oku από την οργάνωση, ανέφερε το δράμα της νομιμοποίησης των μεταναστριών/μεταναστών, και κατήγγειλε ότι άνθρωποι με 20 και 30 χρόνια στην Ελλάδα χρειάζονται ακόμα να τρέχουν με τη νομιμοποίηση, την οποία έχουν ή τους αφαιρείται ανάλογα με τα ένσημα, και μάλιστα σε περίοδο κρίσης που τα ένσημα σπανίζουν. Ζήτησε να δίνεται νομιμοποίηση από την πολιτεία χωρίς ταλαιπωρίες και κυνηγητά.

Η Δήμητρα Μάλλιου, από το Δίκτυο μεταναστών, μίλησε για το φόβο και τον αγώνα για να τον υπερβούμε, είπε ότι οι γυναίκες ζουν στο σπίτι, είτε το δικό τους είτε σ’ αυτό που εργάζονται, και εκεί δημιουργείται κάτι σαν ένας τοίχος τον οποίο είναι δύσκολο να υπερβούν, επίσης για την ενδοοικογενειακή βία. Εξήρε τον μεγάλο αγώνα της Ένωσης Αφρικανών Γυναικών με την οποία είχε συνεργαστεί το Δίκτυο Γυναικών Μεταναστριών από την αρχή της ίδρυσής του και για πολλά χρόνια.

Ανέφερε για πολλοστή φορά, ότι υπάρχει μια διαφοροποίηση και συχνά σύγκρουση ανάμεσα σε γυναίκες μετανάστριες και ντόπιες, ιδιαίτερα στα σπίτια που δουλεύουν, με συχνή υποτίμηση και άρνηση ασφαλιστικής κάλυψης. Έφερε ένα πολύ ωραίο σημείωμα από την Κωνσταντίνα Κούνεβα, το οποίο διάβασε στην εκδήλωση. Το παραθέτουμε στο τέλος.

Η δικηγόρος και αλληλέγγυα Θεώνη Κουφονικολάκου είπε ότι ο νέος αντιρατσιστικός νόμος δεν έχει ακόμα δημοσιευθεί, δεν γνωρίζουμε πολλά γι’ αυτόν, έχει πολλές αοριστίες και η λειτουργία του θα φανεί όταν βγουν οι πρώτες δικαστικές αποφάσεις. Ανέφερε πάντως ότι για την καταγγελία ρατσιστικών επιθέσεων δεν χρειάζεται με βάση αυτό το νόμο να κατατίθεται παράβολο ή να υπάρχει δικηγόρος, ότι στις περιπτώσεις κακουργημάτων είναι αυτεπάγγελτη η δίωξη και η συνέχιση της καταγγελίες από την οδό των αστυνομικών και δικαστικών αρχών, και ότι οι μετανάστες που κάνουν την καταγγελία δεν απελαύνονται στη διάρκεια της εξέτασης και μέχρι τελεσιδικίας της, έστω και αν είναι παράνομοι, πράγμα θετικό. Φαίνεται, είπε, ότι ο νόμος εξυπηρετεί περισσότερο την κυβέρνηση για τα θέματα της Χρυσής Αυγής και τις διώξεις εναντίον της παρά για μετανάστες, αναπήρους, σεξουαλικό προσανατολισμό και ταυτότητα φύλου, κατηγορίες που αναφέρονται και περιλαμβάνονται στις προστατευτικές διατάξεις.

Η Μonika Askedon, από την οργάνωση επίσης, μίλησε για τα αδιέξοδα της εργασίας των μεταναστριών, για το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία δουλεύει χωρίς ασφάλιση, με όλες τις επιπτώσεις που αυτό έχει στη ζωή τους.

Λόγω της περασμένης ώρας, δεν έγιναν τοποθετήσεις και συζήτηση, παρά το ότι ζητήθηκε από το ακροατήριο.

● Η υπογράφουσα έκλεισε την εκδήλωση με την αναφορά στο μεγάλο και τραγικό φαινόμενο των προσφύγων, ιδίως πολέμου, που προσπαθούν απελπισμένα να γλιτώσουν τη ζωή τους καταφεύγοντας σε χώρες της Ευρώπης όπως και στην Ελλάδα, αλλά λόγω της πολιτικής που ακολουθείται συχνά βρίσκουν το θάνατο Όσοι και όσες επιζούν, βρίσκονται σε απάνθρωπες συνθήκες. Αυτή την πλευρά των μεταναστών δεν την υποτιμούμε, απλώς θα την συζητήσουμε σε κάποια άλλη ευκαιρία.

Σίσσυ Βωβού


 

Δήλωση αλληλεγγύης από την Κωνσταντίνα Κούνεβα

«Φίλες μου,

Θα ήθελα πολύ να είμαι κοντά σας, ανάμεσά σας, και μακάρι η γιορτή σας να γινόταν το ερχόμενο σαββατοκύριακο που θα είμαι στην Αθήνα. Εσείς, οι μετανάστριες από την Αφρική που ζείτε στην Ελλάδα, έχετε δείξει εδώ και χρόνια τι σημαίνει να νικάς τον φόβο.

Τον φόβο τον κουβαλάμε μέσα μας. Είναι το σκοτεινό κομμάτι του εαυτού μας που μας εμποδίζει να φωνάξουμε «όχι», μας εμποδίζει να αντισταθούμε στην αδικία, στη σκληρότητα, στην απανθρωπιά, στη βία της εξουσίας, του αφεντικού, καμιά φορά και του ίδιου του συντρόφου μας. Ο φόβος μάς εμποδίζει να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα τα δικά μας και των παιδιών μας. Ο φόβος είναι ο σύμμαχος της υποταγής, της δουλείας, της εκμετάλλευσης. Και η «ζωή χωρίς φόβο», που ζητάτε και με τη σημερινή σας γιορτή, ξεκινάει από τη στιγμή που κάθε γυναίκα, κάθε μάνα, κάθε σύζυγος- μαύρη, λευκή, μελαμψή ή ασιάτισσα- είτε βρίσκεται στην πατρίδα της, είτε ζει στην Ευρώπη των εκατομμυρίων μεταναστών, αποφασίζει να νικήσει το σκοτεινό κομμάτι του εαυτού της που την κρατά σιωπηλή, ακίνητη, παραλυμένη.

Καμιά φορά το τίμημα είναι σκληρό, το ξέρω κι εγώ και το ξέρουν πολλές από σας. Αλλά όσο σιωπάμε, το τίμημα θα γίνεται σκληρότερο για όλες και όλους. Και κυρίως για τα παιδιά μας. Το βλέπουμε τώρα που ο φασισμός, ο νεοναζισμός και ο ρατσισμός ξαναβγαίνουν από το καβούκι τους, και διεκδικούν ρόλο στην Ευρώπη.

Θέλω να είμαι πάντα κοντά σας, έστω και από μακριά σας. Και ως ευρωβουλευτής, μετανάστρια, καθαρίστρια, γυναίκα και μάνα, θα προσπαθώ να φέρνω τα προβλήματά σας και τη φωνή σας στην Ευρωβουλή. Με την πρώτη ευκαιρία περιμένω να σας συναντήσω και να συζητήσουμε είτε στην Αθήνα είτε εδώ, στις Βρυξέλλες.

Να είστε πάντα γερές, δυνατές και ατρόμητες.»