Ο Κόσμος δεν είναι Εμπόρευμα! Ούτε και οι Γυναίκες!

Η Παγκόσμια Πορεία Γυναικών στη Σύνοδο των Λαών για Κοινωνική και Περιβαλλοντική Δικαιοσύνη:

Ενάντια στην εμπορευματοποίηση της ζωής, για την υπεράσπιση των κοινών αγαθών!

Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στον πράσινο καπιταλισμό και να ενισχύουμε τις εναλλακτικές λύσεις των γυναικών!

 

Η Σύνοδος των Λαών θα διεξαχθεί παράλληλα με το Συνέδριο του ΟΗΕ για την αειφόρο ανάπτυξη «Ρίο +20» καθώς συμπίπτει με την 20ή του επέτειο. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί μια στρατηγική διεξόδου από την περιβαλλοντική κρίση που είναι και χρηματοοικονομική κρίση. Η ατζέντα του επίσημου συνεδρίου είναι δομημένη γύρω από την αποκαλούμενη πράσινη οικονομία και τη νέα θεσμική διάρθρωση για την οργάνωση των περιβαλλοντικών δράσεων του ΟΗΕ. Είναι σαφής η χειραγώγηση της διαδικασίας από τις επιχειρήσεις: πολυεθνικές εταιρείες και χρηματοοικονομικά θεσμικά όργανα προσπαθούν να αυξήσουν την επιρροή τους, όπως και ο ιδιωτικός τομέας, σε όλες τις προτάσεις για πράσινη ανάπτυξη. Η Σύνοδος των Λαών καταγγέλλει τις ψεύτικες λύσεις και την εμπορευματοποίηση της ζωής, προτείνει λύσεις και νέα παραδείγματα διαμορφωμένα από τους λαούς και ταυτόχρονα προετοιμάζει διάφορα προγράμματα αντικαπιταλιστικών δράσεων πέρα από αυτό το γεγονός.

Να αλλάξουμε τον κόσμο και τις ζωές των γυναικών με ένα κίνημα!

Η καπιταλιστική πατριαρχική κοινωνία δομείται γύρω από την έμφυλη διχοτόμηση της εργασίας, διαχωρίζοντας την «αντρική» από τη «γυναικεία» εργασία για να διασφαλίσει ότι η αντρική εργασία αξίζει περισσότερο. Η εργασία των αντρών έχει να κάνει με την παραγωγή (αυτό που πωλείται στην αγορά) ενώ η εργασία των γυναικών είναι αναπαραγωγική (η παραγωγή ανθρώπων και σχέσεων). Οι αναπαραστάσεις των αντρικών και γυναικείων ταυτοτήτων είναι διπολικές και ιεραρχικές, όπως και ο συσχετισμός των αντρών με τον πολιτισμό και των γυναικών με τη φύση.

Στην Παγκόσμια Πορεία Γυναικών αγωνιζόμαστε για να σταματήσει η σεξιστική διχοτόμηση της εργασίας και ταυτόχρονα για να αναγνωριστεί η αναπαραγωγική εργασία ως βάση για τη βιωσιμότητα της ανθρώπινης ζωής και των σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους που ανήκουν σε οικογένειες και κοινωνίες.

Για το φεμινισμό, ο καπιταλισμός δεν έχει να πει τίποτα!

Την εποχή της Συνόδου του Ρίο 1992, σημειώθηκε εξάπλωση της ευαισθητοποίησης σχετικά με την προστασία της φύσης σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, οι κυβερνήσεις την εποχής, που κυριαρχούνταν από νεοφιλελεύθερη σκέψη, χρησιμοποίησαν τη βιωσιμότητα ως επιχείρημα για να νομιμοποιήσουν τη διαιώνιση μιας οικονομίας βασισμένης στις ελεύθερες συναλλαγές και στην ισχύ των μεγάλων πολυεθνικών, που είχαν τη δυνατότητα να αυξήσουν τη δύναμή τους και σε άλλα κράτη.

Τώρα, 20 χρόνια αργότερα, μπροστά στην οικονομική κρίση –που είχε τις βαρύτερες επιπτώσεις στις βιομηχανοποιημένες χώρες- γινόμαστε μάρτυρες αντίδρασης του κεφαλαίου, το οποίο διευρύνει τα σύνορά του και εμβαθύνει τη λογική κέρδους και συσσώρευσης πλούτου της καπιταλιστικής αγοράς. Οι διάσταση της τροφής, της ενέργειας και του κλίματος είναι μια έκφραση της ίδιας συστημικής κρίσης που εμφανίζεται τώρα με τη μορφή οικονομικής κρίσης.

Όμως η τρέχουσα κρίση είναι επίσης κρίση φροντίδας, μια διάσταση αόρατη στον δημόσιο διάλογο. Στις χώρες που στοχοποιήθηκαν από τις πολιτικές διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και το νεοφιλελευθερισμό στις δεκαετίες του 80 και του 90, η απλήρωτη εργασία των γυναικών διασφάλισε τη βιωσιμότητα της ζωής, χωρίς να αναλαμβάνονται ευθύνες για την κοινωνική αναπαραγωγή από το κράτος ή τους άντρες. Η γήρανση του πληθυσμού και η διάλυση του κράτους πρόνοιας στις βιομηχανοποιημένες κοινωνίες δημιουργούν αυξανόμενες απαιτήσεις για εργασία στον τομέα της φροντίδας, που παρέχεται κυρίως από μετανάστριες σε επισφαλείς θέσεις.

 Εμείς, ως γυναίκες, δε θα πληρώσουμε για αυτή την κρίση!

 

Όχι στην εμπορευματοποίηση της ζωής και της φύσης!

Σε αυτή τη διαδικασία, ιστορικές ανισότητες ανάμεσα στις χώρες του Βορρά και του Νότου κάνουν την εμφάνισή τους. Τα μεγαλύτερα δάση βρίσκονται στο νότιο ημισφαίριο, όπως και άλλα κοινά αγαθά και μεγάλο μέρος της βιοποικιλότητας του πλανήτη. Το εθνικό και το διεθνές κεφάλαιο προσπαθεί να αποκτήσει τον έλεγχο αυτών των αγαθών με κάθε μέσο, όπως πχ με τον εκτοπισμό ιθαγενών πληθυσμών.

Σήμερα αντιστεκόμαστε στην κατοχή της γης την οποία κατοικούμε και καλλιεργούμε και που γίνεται στόχος εταιρειών εξορύξεων, κατασκευών και αγροτικής επιχειρηματικότητας, οι οποίες θέλουν να εξαπλώσουν τις μονοκαλλιέργειές τους σε σόγια, ευκάλυπτο και ζαχαροκάλαμο. Μας διώχνουν με την άμεση απειλή στρατιωτών και αστυνομικών, συχνά χρησιμοποιώντας σεξουαλική βία ή μας εξαναγκάζουν να φύγουμε λόγω της δηλητηρίασης της γης και του νερού ή επειδή μας αρνούνται την πρόσβαση στην περίθαλψη και την εκπαίδευση. Αυτή η αρπαγή γαιών συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς οι μεγάλες πολυεθνικές προσπαθούν να αναλάβουν τον έλεγχο των ζωών μας, του DNA μας, των πολιτισμών μας και της γνώσης μας. Η βιοποικιλότητα έχει γίνει ιδιοκτησία μεγάλων εταιρειών μέσω της βιοπειρατείας, των πνευματικών δικαιωμάτων και των ευρεσιτεχνιών. Το νερό εμπορευματοποιείται με την εμφιάλωσή του προς πώληση, με την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης και αποχέτευσης και με την εντατική χρήση του από συγκεκριμένες βιομηχανίες και καλλιέργειες. Τα τεράστια κέρδη από την κερδοσκοπία των ακινήτων είναι ανώτερα από το δικαίωμα στη στέγαση, που υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο λόγω υπερμεγεθών γεγονότων όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το Μουντιάλ. Και τα σώματα των γυναικών χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο ως εμπορεύματα από τη βιομηχανία διασκέδασης και πορνείας, που μεγεθύνονται μαζί με αυτό το μοντέλο ανάπτυξης.

Οι λύσεις της πράσινης οικονομίας είναι ψεύτικες λύσεις. Και πάλι το Ρίο+20 θα παρουσιάσει στον κόσμο μια συζήτηση για τη σχέση μας με τη φύση και προτάσεις για να βρεθούν λύσεις για την κλιματική κρίση. Και πάλι θα ισχυριστούν ότι έχουν τη μαγική λύση στο πρόβλημα και ότι είναι η «πράσινη οικονομία». Αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό;

Η πράσινη οικονομία ακολουθεί μια λογική που βασίζεται στην εμπορευματοποίηση, από μια καπιταλιστική οπτική, που υποστηρίζει ότι για την οικονομία μόνο ό,τι μπορεί να πουληθεί και να αγοραστεί στην αγορά έχει αξία, άρα τιμή. Βασίζεται στους μηχανισμούς της αγοράς που στηρίζονται στην ιδέα ότι οι εταιρείες έχουν σημαντικό ρόλο να παίξουν στην επίτευξη της συντήρησης του περιβάλλοντος.

Το να βάζουν αντίτιμο στη φύση είναι ένας τρόπος να συμπεριλάβουν τη φύση στα εταιρικά κανάλια, πράγμα που τελικά, χρησιμοποιώντας ένα παραπλανητικό προσωπείο κοινωνικής και περιβαλλοντικής ευθύνης, προσδίδει νομιμοποίηση στην όλο και αυξανόμενη καταστροφή του πλανήτη και των ανθρώπινων σχέσεων.

Μία πρόταση που λέγεται TEEB (οικονομία των οικοσυστημάτων και της βιοποικιλότητας) δημιουργεί τρόπους να ορίζεται αντίτιμο στο νερό, το τοπίο και την βιοποικιλότητα. Το να ορίζουμε αντίτιμο για τη φύση σημαίνει να επιτρέπουμε την πώληση και την ιδιωτικοποίησή της μέσα από μια διαδικασία που στερεί από τους ανθρώπους τα εδάφη τους. Αυτές οι προτάσεις επιτρέπουν σε όσους έχουν μακρά ιστορία βλαπτικότητας να συνεχίσουν τις βλαβερές πρακτικές τους πληρώνοντας για κάποιου είδους προστασία του περιβάλλοντος σε κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη. Αυτή είναι η λογική της αγοράς εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και της χρηματοδότησης τής βιοποικιλότητας που μετατρέπεται σε περιβαλλοντικό περιουσιακό στοιχείο, ανταλλάξιμο στο χρηματιστήριο όπως το Πράσινο Χρηματιστήριο του Ρίο.

Η πράσινη οικονομία θεωρεί την εκμετάλλευση των γυναικών μια ανεξάντλητη πηγή πλούτου, αφού δεν αντιλαμβάνεται ως εργασία τις δραστηριότητες για τη φροντίδα της φύσης και των ανθρώπων που αναλαμβάνουν οι γυναίκες. Θεωρεί αυτές τις δραστηριότητες ως μέρος του ρόλου της μητέρας, σαν να ήταν η μητρότητα το μόνο πεπρωμένο κάθε γυναίκας. Το επίσημο έγγραφο του ΟΗΕ λέει ότι οι γυναίκες παίζουν ρόλο-κλειδί για την αειφόρο ανάπτυξη. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι να χρησιμοποιείται η εργασία των γυναικών για να εφαρμοστούν οι πράσινες οικονομικές πολιτικές. Αυτό δεν είναι πρόοδος, αλλά εργαλειοποίηση του ρόλου των γυναικών ως παρόχων φροντίδας. Αυτές είναι ψευδείς λύσεις για τον πλανήτη και είναι ψευδείς σεξιστικές λύσεις, αφού διατηρούν τις γυναίκες σε μια θέση άνιση, υπερφορτώνοντάς τες με το έργο της διατήρησης της ζωής.

Η πράσινη οικονομία δεν αμφισβητεί τη λογική της απεριόριστης ανάπτυξης, που είναι ο δρόμος του σημερινού μοντέλου ανάπτυξης. Παρουσιάζει προτάσεις για ενεργειακή λειτουργικότητα και για τις νέες τεχνολογίες, που θα καταστήσουν δυνατή τη διαιώνιση του καπιταλιστικού οράματος για απεριόριστη ανάπτυξη. Η πυρηνική ενέργεια, οι γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί, η νανοτεχνολογία και η γεωμηχανική παρουσιάζονται ως τεχνολογικές απαντήσεις στα υποτιθέμενα όρια της φύσης. Όμως αυτά τα όρια καθορίζονται από το καπιταλιστικό μοντέλο. Έτσι, η αγορά παρουσιάζει και πάλι ψευδείς λύσεις, όπως οι νέες τεχνολογίες που προγραμματίζονται και ελέγχονται από τις επιχειρήσεις, επιτρέποντάς τους έτσι να αυξήσουν τον έλεγχό τους στη γνώση και τη ζωή.

Το ίδιο ισχύει για τις εναλλακτικές λύσεις των αγροκαυσίμων και των εναλλακτικών επιλογών στα ορυκτά καύσιμα, που είναι μία από τις βασικές αιτίες υπερθέρμανσης του πλανήτη. Παρουσιάζονται ως καθαρές μορφές ενέργειας επειδή παράγονται από τη γεωργία, αλλά πρέπει να τονίσουμε ότι η παραγωγή αγροκαυσίμων είναι ανταγωνιστική με την παραγωγή τροφίμων σε μικρά, οικογενειακά αγροκτήματα.  Επιπλέον, αυτές οι εναλλακτικές λύσεις βασίζονται επίσης στο μη βιώσιμο μοντέλο του καταναλωτισμού και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε ποιος ελέγχει αυτές τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας και σε ποιο μοντέλο στοχεύει.

 

Οι φεμινίστριες κατά του πράσινου καπιταλισμού!

Το όραμά μας για το οικολογικό ζήτημα βασίζεται στην πεποίθησή μας ότι η καταστροφή της φύσης είναι κομμάτι της καπιταλιστικής δομής, στην ατέρμονη αναζήτηση κέρδους. Για το λόγο αυτό πιστεύουμε ότι η λύση δεν είναι η σωστή διαχείριση των πόρων, αλλά η κατασκευή ενός νέου μοντέλου, όπου η σχέση ανάμεσα στην ανθρωπότητα και τη φύση θα έχει την έννοια της ενότητας και της συνέχειας. Είμαστε μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου και μόνο έτσι μπορούμε να προστατέψουμε τα θεμέλια της ανθρώπινης ζωής και της φύσης μέσα από την αρμονία.

Ο αγώνας για να αλλάξουμε τον κόσμο και τις ζωές των γυναικών είναι μέρος του ίδιου κινήματος. Δεν αρκεί να παρατηρήσουμε ότι οι επιπτώσεις του συστήματος είναι χειρότερες για τις γυναίκες. Πρέπει να ξεκινήσουμε παρατηρώντας ότι ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί πατριαρχικές δομές στη διαδικασία συγκέντρωσης κέρδους. Ως αποτέλεσμα, δεν πιστεύουμε σε δράσεις που προσπαθούν να μειώσουν τις αρνητικές επιπτώσεις. Αντίθετα, αναπτύσσουμε τον αγώνα μας με σκοπό να αλλάξουμε τις δομές που εγκαθιδρύουν σχέσεις ανισότητας και ισχύος συνδυάζοντας ταξική, έμφυλη και φυλετική ανισότητα.

 

 Να αντισταθούμε στην εμπορευματοποίηση της φύσης και των κοινών αγαθών: η πράσινη οικονομία είναι άχρηστη.

Αντιστεκόμαστε στη χρήση της φύσης ως πόρου στην υπηρεσία εταιρικών κερδών και στην αντίληψη ότι είναι ανεξάντλητη ή ότι είναι εμπόρευμα που γίνεται όλο και πιο ακριβό και σπάνιο λόγω κακής χρήσης. Η εργασία των γυναικών που σχετίζεται με τη φροντίδα γίνεται αόρατη και υποβαθμίζεται με παρόμοιο τρόπο που γίνεται αόρατη και υποβαθμίζεται η φύση. Ο χρόνος και η ενέργεια που διαθέτουν οι γυναίκες για να φροντίζουν τους άλλους, να τους ετοιμάζουν φαγητό ή απλά να τους ακούν δεν είναι αόρατα και ευτελή. Στις περισσότερες οικογένειες οι γυναίκες είναι οι πρώτες που ξυπνάν το πρωί και οι τελευταίες που κοιμούνται το βράδυ. Ο χρόνος και η ενέργεια που χρειάζεται για τη διαδικασία αναδημιούργησης της φύσης κρύβεται και αντιμετωπίζεται ως εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί, ώστε η μηχανή του καταναλωτισμού να μπορέσει να λειτουργήσει πλήρως. Οι γυναίκες υφίστανται συνεχώς πίεση για να αντισταθμίσουν συγκρουσιακές συμπεριφορές και περιόδους, επωμιζόμενες οι ίδιες την ένταση. Η εργασία τους γίνεται εργαλείο για να κρυφτούν και να μασκαρευτούν οι αδικίες των θεσμικών οργάνων, των κυβερνήσεων και των εταιρειών.

Λέμε όχι στις ψευδείς λύσεις που προτείνονται από την αγορά, όπως η πίστωση σε εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, τα αγροκαύσιμα, η γεωμηχανική και ο μηχανισμός μείωσης εκπομπών από την αποψίλωση και την υποβάθμιση δασικών εκτάσεων (REDD). Δε δεχόμαστε λύσεις που γεννούν μόνο επιχειρηματικότητα και δεν αλλάζουν το μοντέλο παραγωγής, κατανάλωσης και κοινωνικής αναπαραγωγής.

 

Είμαστε γυναίκες, δεν είμαστε εμπορεύματα!

Η βία γενικά και η βία κατά των γυναικών ειδικά είναι μέρος της στρατηγικής αυτού του μοντέλου. Όσο η κοινωνία κυβερνάται από τα συμφέροντα της αγοράς, τόσο οι γυναίκες γίνονται εμπορεύματα.

Ένα παράδειγμα είναι η κατάσταση στην Κόστα Ρίκα, που συχνά χρησιμοποιείται ως παράδειγμα προς μίμηση για τις επιχειρήσεις. Στην Κόστα Ρίκα, δασικές εκτάσεις έχουν χαρακτηριστεί προστατευόμενες και ο εκτοπισμός των κοινοτήτων που τις κατοικούσαν οδήγησε τις γυναίκες στην πορνεία ενώ ο σεξοτουρισμός επέφερε μεγαλύτερα κέρδη στον οικοτουρισμό.

Παρομοίως, παρατηρήσαμε ότι στη Βραζιλία η πορνεία αυξήθηκε στις περιοχές με ορυχεία και στα εργοτάξια για κατασκευή εργοστασίων υδροηλεκτρικής ενέργειας και γηπέδων για το Παγκόσμιο Κύπελο Ποδοσφαίρου. Από την οπτική που αντιλαμβάνεται την ανάπτυξη ως μια απεριόριστη μεγέθυνση, τα σώματα των γυναικών χρησιμοποιούνται για να ανακουφίσουν τις συνέπειες της υπερεκμετάλλευσης της γης και της καταστροφής εδαφών.

 

Για την κυριαρχία των σωμάτων μας και της σεξουαλικότητάς μας

Καταδικάζουμε τον εξωτερικό έλεγχο των σωμάτων και της σεξουαλικότητας των γυναικών, που εμποδίζει την αυτονομία και την αυτοδιάθεσή μας. Αυτός ο έλεγχος είναι κομμάτι της συμμαχίας του καπιταλισμού με την πατριαρχία και το σεξισμό, που εξαπλώνεται για να ελέγξει τα εδάφη μας. Η πορνεία χρησιμοποιείται ως «αποζημίωση» για την αναστάτωση που προκλήθηκε από τη νομαδική εργασία που απαιτείται από χιλιάδες άντρες, οι οποίοι μεταφέρονται σε τεράστια εργοτάξια για τις υποδομές κολοσσιαίων γεγονότων. Είμαστε αλληλέγγυες στις γυναίκες που έπεσαν θύματα αυτής της μορφής εκμετάλλευσης από την πατριαρχική κοινωνία, αλλά πρέπει να επισημάνουμε ότι η πορνεία υπάρχει μόνο σε ένα σύστημα που βασίζεται στην υποταγή των γυναικών. Δεν παράγει τίποτα σχετικό με την ελευθερία και την αυτονομία. Αντίθετα, στις περισσότερες περιπτώσεις οι γυναίκες υποδουλώνονται από ένα δίκτυο εμπορικής εκμετάλλευσης. Βασίζεται σε ένα μοντέλο σεξουαλικότητας βαθιά ριζωμένο στην ματσό αρρενωπότητα και στη γυναικεία υποταγή που συνδυάζεται με την ευαισθησία και τη μόνιμη διαθεσιμότητα. Ταυτόχρονα, ενισχύει τη σεξιστική διαίρεση της εργασίας και εμποδίζει την οικονομική αυτονομία των γυναικών. Επαναδιεκδικούμε το δικαίωμα στην αυτονομία των σωμάτων μας και της σεξουαλικότητάς μας και το δικαίωμα να αποσυνδέουμε τη σεξουαλικότητα από τη μητρότητα. Για το λόγο αυτό αγωνιζόμαστε για τη νομιμοποίηση της έκτρωσης. Επαναλαμβάνουμε ποια είναι η άποψή μας για τη σεξουαλικότητα ως κοινωνική κατασκευή και ότι είμαστε ενεργές στην απόριψη της ετεροκανονικότητας και στην υπεράσπιση  της ελεύθερης άσκησης της σεξουαλικότητάς μας χωρίς εξαναγκασμούς, στερεότυπα ή σχέσεις ισχύος.

 

Αγώνας για ένα άλλο μοντέλο παραγωγής, αναπαραγωγής και κατανάλωσης!

Σύμφωνα με τη φεμινιστική οικονομολογία, τονίζουμε την ανάγκη για ένα νέο παράδειγμα για τη βιωσιμότητα της ανθρώπινης ζωής, που θα περιλαμβάνει μια δυναμική και αρμονική σχέση ανάμεσα στην ανθρωπότητα και τη φύση και ανάμεσα στα ανθρώπινα όντα, όπως και την εκτίμηση της αξίας των κοινών αγαθών. Το σημερινό μοντέλο παραγωγής και τα μοτίβα καπιταλιστικής κατανάλωσης πρέπει να αλλάξουν ριζικά ώστε να επαναπροσδιοριστεί και να διευρυνθεί η έννοια της εργασίας, να αναγνωριστεί η εργασία των γυναικών και η σημασία μιας άλλης ισορροπίας ανάμεσα στην παραγωγή και την αναπαραγωγή, μέσα στην οποία, η αναπαραγωγή δε θα είναι ευθύνη μόνο των γυναικών αλλά και των αντρών και του κράτους.

Στην καθημερινότητά τους οι γυναίκες δημιουργούν συγκεκριμένες εναλλακτικές επιλογές απέναντι στην κυρίαρχη οικονομία, αναδιαμορφώνοντας τους τομείς παραγωγής, αναπαραγωγής και κατανάλωσης. Οι γυναίκες έχουν διεξάγει πολυάριθμα πειράματα στην αγροοικολογία και την αλληλέγγυα οικονομία. Με την εργασία μας και την ιστορική μας γνώση σε αυτόν τον τομέα μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η κυριαρχία μας στην τροφή είναι ένα ζήτημα στρατηγικής σημασίας για την επίτευξη αυτής της αναδιαμόρφωσης, αφού προάγει έναν νέο τρόπο οργάνωσης της παραγωγής της τροφής, διανομής και κατανάλωσης, μαζί με τον αγώνα κατά της καπιταλιστικής στρατηγικής της αγροεπιχειρηματικότητας.

Οι εναλλακτικές λύσεις που αναπτύσσονται και προωθούνται από τους λαούς πρέπει να συμπεριλαμβάνουν μια διάσταση που να γεννά ισότητα και να λαμβάνει υπόψη της την ισότητα ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, το δικαίωμα των γυναικών να ζήσουν χωρίς βία και τον καταμερισμό της οικιακής εργασίας και της εργασίας που έχει να κάνει με τη φροντίδα ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες.

 

Η διεύρυνση και η ενίσχυση του δημόσιου τομέα να ξεκινήσει από το κράτος και την κοινωνία

Αγωνιζόμαστε για βαθιά δημοκρατικοποίηση των κρατών, για να τεθεί τέλος στα προνόμια της κυρίαρχης, λευκής τάξης σε μια διαδικασία ανατροπής της πατριαρχίας. Πάνω και από το κράτος πρόνοιας πρέπει να εξασφαλίσουμε το δημόσιο χαρακτήρα του κράτους, με τη μορφή δράσεων αναδιανομής του πλούτου, κοινωνικής ευθύνης για την οικιακή εργασία και την εργασία που έχει να κάνει με τη φροντίδα και απελευθερωτικών πολιτικών που να βασίζονται στη λαϊκή συμμετοχή και κυριαρχία.

Αυτό απαιτεί επίσης ενεργό ρόλο της διεθνούς σφαίρας ώστε να ενθαρρυνθεί η ένταξη των λαών, όπως και πολιτικές ανάμεσα στα κράτη, που να βασίζονται στις αρχές της αλληλεγγύης, της αμοιβαιότητας και της αναδιανομής του πλούτου. Ο αγώνας μας για αποστρατιωτικοποίηση φέρνει σε σύγκλιση αυτές τις διαστάσεις και αποκαλύπτει το ρόλο της οικονομικής εξουσίας στις στρατιωτικές επεμβάσεις των κρατών με σκοπό τον έλεγχο εδαφών με πλούσιους φυσικούς πόρους. Αγωνιζόμαστε επίσης ενάντια στη συγκέντρωση της ιδιοκτησίας των ΜΜΕ στα χέρια μερικών οικονομικών ομάδων και επαναλαμβάνουμε την επιτακτική ανάγκη για περισσότερη δημοκρατικοποίηση της επικοινωνίας, με τρόπο που να εξασφαλίζει την ουδετερότητα και την ελευθερία της διακίνησης των πληροφοριών στις υποδομές πληροφόρησης και το διαδίκτυο. Έτσι αντιστεκόμαστε στην καπιταλιστική έμφαση που δίνεται στα πνευματικά δικαιώματα.

Ως γυναίκες, απαιτούμε να αναγνωριστούμε ως πρωταγωνίστριες σε διαβουλεύσεις και στη λήψη αποφάσεων για όλες τις πολιτικές και τις διαδικασίες που εμπλέκονται στη δημιουργία ενός νέου μοντέλου. Τα ορυχεία, τα μεγάλα δημόσια έργα και οι μορφές ανάπτυξης δεν μπορούν να είναι τομείς δραστηριοποίησης που να περιορίζονται σε ισχυρούς άνδρες, κυβερνήσεις και εταιρείες. Ο φεμινιστικός μας αγώνας στοχεύει σε ένα άλλο μοντέλο, που θα έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη και να αυξάνει την αλληλεγγύη ανάμεσα στους ανθρώπους, που θα είναι βιώσιμο και δε θα βασίζεται στη μη αμειβόμενη εργασία των γυναικών και τον αποκλεισμό τους από τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Για το λόγο αυτό αντιλαμβανόμαστε ότι η συμμαχία των γυναικών με άλλα κοινωνικά κινήματα είναι ζωτικής σημασίας για την αντίσταση κατά της εμπορευματοποίησης των εδαφών και της αντιμετώπισης της φύσης με οικονομικούς όρους, για τη μαζικοποίηση των εναλλακτικών μορφών αντίστασης και την ενίσχυση της υπεράσπισης των κοινών αγαθών.

 

Δε θέλουμε άλλη εμπορευματοποίηση των σωμάτων και των ζωών μας!

Θέλουμε βιώσιμες ζωές, θέλουμε τη δυνατότητα για κάθε άνθρωπο να ζει καλά και να αναγνωρίζεται η αξία του, θέλουμε να σταματήσει ο έμφυλος καταμερισμός της εργασίας, να εξαλειφθούν οι ανισότητες και να ανατραπεί ο καπιταλισμός!

Θα συνεχίσουμε την Πορεία μέχρι να είμαστε όλες ελεύθερες!

Μετάφραση: Ματίνα Καραγιαννίδου-Σταμπουλή