της Μάνιας Παπαδημητρίου
Μεγάλη κουβέντα έγινε μ αυτό το παρόν στην εκλογή του προέδρου! Βρεθήκαμε μπροστά στην αναγκαιότητα να «απαρνηθούμε» το φύλο μας οι γυναίκες δηλώνοντας ότι είμαστε «παρόντες», αντί να είμαστε «παρούσες» μέσα στην ολομέλεια. Στη συνέχεια μας εγκάλεσαν διάφοροι στα τηλέφωνα ότι δεν ξέραμε γραμματική! Μετά αποφασίσαμε επαναστατικά να πούμε «παρούσα» και ο βουλευτής που εκφωνούσε τα ονόματα διόρθωνε λέγοντας «παρών». Κάποιες άλλες βουλευτίνες από μας έλεγαν «ψηφίζω το παρόν» για να δείξουν ότι αποδέχονται τον κώδικα του κοινοβουλίου αν και μόνον αν το παρόν είναι με –ο- πράγμα που σημαίνει όχι ότι λέμε «παρών» η «παρούσα» αλλά ότι δίνουμε «το παρόν»… Ο βουλευτής που εκφωνούσε τα ονόματα, απτόητος διόρθωνε: «Η τάδε….παρών».
Πώς θα το ακούνε οι μελλούμενες γενιές αυτό το μπέρδεμα όταν το βλέπουν στην τηλεόραση μετά από καμιά δεκαετία; Η τηλεόραση δεν εξηγεί τις πίσω σκέψεις των ανθρώπων, απ’ όποιο κόμμα και αν προέρχονται. Η τηλεόραση καταγράφει μόνο τα λεχθέντα. Και μάλιστα όσα από τα λεχθέντα έχουν περάσει μέσα από τα μικρόφωνα. Αυτά που λέμε εκτός μικροφώνου και που μέσα στην αίθουσα ακούγονται βροντερά, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν περνούν στην ιστορία. Ετσι η εικόνα του μελλοντικού τηλεθεατή θα είναι ότι υπάρχει διχογνωμία ανάμεσα στο αν κάποια Ελένη η Μαρία η Βασιλική είναι παρών ή παρούσα, δηλαδή ανάμεσα στο αν κάποια Ελένη, Μαρία, Μάνια ή Θεανώ αποδέχονται το φύλο που το κοινοβουλευτικό σύστημα θέλει να τους αποδώσει ή όχι. Σ’ αυτό ακριβώς ήταν που είπαμε ΟΧΙ όσες από μας αποφασίσαμε να πούμε «παρούσα» κι ας μας διόρθωνε ο συνάδελφος από την έδρα. Γιατί στην ελληνική γλώσσα δεν έχει μόνο σημασία πώς γράφεται κάτι στο χαρτί, αλλά και πώς ακούγεται, όταν εκφωνείται.
Και βέβαια, κάθε μιά από εμάς, μπαίνοντας μέσα σ’ αυτό το χώρο της λογικής και του ορθού λόγου -που είναι κατά παράδοση το κοινοβούλιο- δεν θέλει ή τουλάχιστον αντιστέκεται σθεναρά να απεκδυθεί τη γλώσσα του συναισθήματος, που η ταυτότητα του φύλου της τής έχει κληροδοτήσει. Και το συναίσθημα (που λένε πως απ’ αυτό έχουμε πιο πολύ οι γυναίκες) λέει πως «αρνούμαι να πώ κάτι που να δείχνει πως είμαι κάτι άλλο απ αυτό που είμαι». Είμαι γυναίκα εργαζόμενη και γυναίκα πολιτικός! Αν καμιά φορά ο τρόπος της εκφοράς του λόγου και ο θυμός με αναγκάζουν να χάνω αυτά τα χαρακτηριστικά που συνήθισαν να θαυμάζουν και να αγαπούν στις γυναίκες (τη γλυκύτητα, την εγκαρτέρηση, την αισθαντικότητα, την απαλότητα, την ομορφιά) είναι γιατί ο κόσμος που ζούμε είναι πολύ άδικος, πολύ σκοτεινός, πολύ βίαιος και σαρκοβόρος για να μπορώ να τον αντιμετωπίσω μόνο μ’ αυτά. Μήπως όμως και αυτές οι αρετές από μόνες τους δεν είναι παρά το αντικαθρέφτισμα του κόσμου των αντρών επάνω μας;
Απεκδύομαι λοιπόν καμιά φορά τη γυναικεία φιλαρέσκεια, το ρόλο δηλαδή που οι άντρες μού έδωσαν μέσα στους αιώνες, γιατί μόνον έτσι μπορώ να αντιμετωπίσω την οδύνη των ανθρώπων με τη δύναμη και το θάρρος που της ταιριάζει. Όμως δεν απεκδύομαι ποτέ τον πυρήνα των συναισθημάτων μου, που είναι και η πηγή της αγωνιστικότητάς μου!
Είμαι γυναίκα εργαζόμενη και είμαι και θα είμαι παρούσα σε κάθε αγώνα που θέλει να βοηθήσει τον άνθρωπο να διατηρήσει την αξιοπρέπεια και την διαφορετικότητά του!