Στους δολοφονημένους συναδέλφους του Σαρλί Εμπντό
της Λίντια Φαλκόν
Είναι τέρατα αυτοί που δολοφόνησαν τους δημοσιογράφους και τον αστυνομικό στα γραφεία του εβδομαδιαίου περιοδικού Σαρλί Εμπντό (με την ευκαιρία, δεν υπήρχε καμιά γυναίκα στη συντακτική επιτροπή;). Είναι τέρατα που εκπαιδεύτηκαν με τη φρικαλέα διδασκαλία των φονταμενταλιστών μουσουλμάνων και δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουμε τον συγκλονισμό, τη θλίψη και τον αποτροπιασμό που μας έχουν κυριεύσει. Αλλά το πιο φρικτό είναι ότι οι θάνατοι είχαν προαναγγελθεί.
Και όχι μόνο γιατί οι δημοσιογράφοι του περιοδικού είχαν προ πολλού καταδικαστεί από τους Αγιατολάχ, –και αυτό το γνώριζε πολύ καλά τόσο το γαλλικό υπουργείο Εσωτερικών όσο και η αστυνομία– γι’ αυτό βρίσκονταν υπό μόνιμη «προστασία», αλλά και γιατί μετά το 1979 η δημοκρατική «Δύση» υπέθαλψε, ενθάρρυνε και χρηματοδότησε τους Ταλιμπάν, τους Μουτζαχεντίν, τους Αγιατολάχ και τις μαντράσες (σχολεία) της μισαλλοδοξίας δημιουργώντας ένα ισλαμικό κίνημα καταστροφικό για κάθε πολιτισμό, το οποίο τώρα δεν μπορεί να ελέγξει.
Το Αφγανιστάν ήταν το τελευταίο χαράκωμα, η τελευταία πολεμική αναμέτρηση του Ψυχρού Πολέμου. Ο πόλεμος της Δύσης εναντίον αυτής της χώρας άρχισε το 1978, όταν έγινε η Επανάσταση του Σαούρ, η οποία μετέτρεψε το Αφγανιστάν σε σοσιαλιστικό κράτος υπό τη διακυβέρνηση του Δημοκρατικού Λαϊκού Κόμματος Αφγανιστάν (ΔΛΚΑ). Τότε η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έθεσε σε εφαρμογή την επιχείρηση Κυκλών στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, προμηθεύοντας όπλα και άφθονο χρήμα στους εξεγερμένους μουσουλμάνους Μουτζαχεντίν, οι οποίοι αποσταθεροποίησαν τη χώρα σε τέτοιο σημείο, ώστε, λιγότερο από έναν χρόνο μετά, το Επαναστατικό Συμβούλιο να ζητήσει την επέμβαση του σοβιετικού στρατού. Κατά τη διάρκεια της δεκάχρονης παρουσίας τους στη χώρα οι σοβιετικές δυνάμεις προσπάθησαν να εκσυγχρονίσουν μια κοινωνία που άρχιζε να βαδίζει προς την κοινωνική, οικονομική και έμφυλη ισότητα. Όμως ούτε η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών ούτε του Ηνωμένου Βασιλείου, με την ανοικτή υποστήριξη των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, επρόκειτο να επιτρέψει την εγκαθίδρυση μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης στα σύνορα του Πακιστάν, όπου είχαν εγκατασταθεί οι πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς του ΝΑΤΟ. Η σοβιετική επέμβαση προκάλεσε την άμεση εξέγερση των ανταρτών Μουτζαχεντίν. Οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, το Πακιστάν και η Σαουδική Αραβία χρηματοδότησαν και εξόπλισαν εναντίον της σοβιετικής διακυβέρνησης τις πιο πολεμοχαρείς αφγανικές φυλές. Ότι το μεγαλύτερο μέρος του αφγανικού πληθυσμού δεν ήταν εναντίον της σοβιετικής εξουσίας αποδεικνύεται από το γεγονός ότι, παρά τους τεράστιους πόρους που διέθεσαν αυτές οι χώρες για να υποκινήσουν λαϊκή εξέγερση, επί δέκα χρόνια δεν εκδηλώθηκε καμιά τέτοια εξέγερση. Καλό θα ήταν να διαβάσετε το μυθιστόρημα του Αμερικανού συγγραφέα αφγανικής καταγωγής Καλέντ Χοσεϊνί Χίλιοι λαμπροί ήλιοι, όπου περιγράφεται η ειρηνική πρόοδος που είχαν γνωρίσει οι γυναίκες και οι εργαζόμενοι υπό σοβιετική προστασία και η φρίκη που επιβλήθηκε στη συνέχεια με τη δικτατορία των Ταλιμπάν. (*)
Όμως ο πόλεμος δεν τελείωσε με την ήττα των σοβιετικών στρατευμάτων. Ούτε στο Αφγανιστάν ούτε στον υπόλοιπο κόσμο. Τώρα έπρεπε να έρθει το τέλος όλων των σοσιαλιστικών χωρών. Η καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας ήρθε αργότερα. Και οι δημοκρατικές κυβερνήσεις των δυτικών δυνάμεων, που χάρηκαν με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και προανήγγειλαν το «τέλος της ιστορίας», δεν ήταν αρκετά ευφυείς για να αντιληφθούν και να προβλέψουν ότι επώαζαν τα αυγά χίλιων φιδιών. Ούτε όμως πιστεύω ότι τους ενδιέφερε ιδιαίτερα. Στην πραγματικότητα από τις καταστροφές του πολέμου η ολιγαρχία, την οποία υπηρετούν αυτές οι κυβερνήσεις και η οποία ελέγχει τη βιομηχανία των εξοπλισμών και της ανοικοδόμησης, βγαίνει πάντα κερδισμένη. Οργάνωσαν την εισβολή στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ και προκάλεσαν την καταστροφή αυτών των χωρών, με ένα εκατομμύριο νεκρούς, και τη σύγκρουση των πιο πολεμοχαρών φυλών μεταξύ τους. Στην Αίγυπτο η Αραβική Άνοιξη μετατράπηκε σε χάος και στη Λιβύη και τη Συρία σε πόλεμο, με την υποκίνηση των ίδιων αμερικανικών δυνάμεων, με σκοπό να αποτραπεί οποιαδήποτε πρόοδος των εργατικών κινημάτων σε αυτές τις χώρες. Πάντα προτεραιότητα ήταν να τρέφεις το τέρας του θρησκευτικού φανατισμού, αντί να επιτρέπεις την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού.
Με αυτόν τον τρόπο άρχισε, τη δεκαετία του 1990, η φρίκη που ζούμε. Όλοι. Χριστιανοί και μουσουλμάνοι, πολίτες των χωρών της Δύσης και των χωρών της Ανατολής. Πολύ περισσότερο υποφέρουν οι χώρες της Αφρικής, όπως η Νιγηρία ή η Υεμένη και βέβαια το Αφγανιστάν, που τα μαρτύριά του δεν έχουν τέλος, και το Ιράκ, το Ιράν, η Λιβύη, η Συρία. Πρόκειται για τη συντριβή κάθε σοσιαλιστικού κινήματος, για την κατάπνιξη της πιθανής ισχύος χωρών που δεν ευθυγραμμίζονται με την πολιτική του Ισραήλ και των Ηνωμένων Πολιτειών και για την εγκατάλειψη στην τύχη τους των δυστυχισμένων πληθυσμών αυτών των χωρών, ιδιαίτερα των γυναικών.
Αυτές είναι οι πρώτες που πλήττονται, με δεδομένο το μίσος που αισθάνονται οι φανατικοί εναντίον των γυναικών, οι οποίες, σε κάθε περίπτωση, για το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους συνεταίρους τους αποτελούν απλώς παράπλευρες απώλειες.
Ποτέ τον προηγούμενο αιώνα, ακόμη και από τα τέλη του 19ου, οι μουσουλμάνες δεν είχαν υποστεί τέτοια κακοποίηση, τέτοια περιφρόνηση, τέτοια ταπείνωση, τέτοιο μίσος από τους ίδιους τους άνδρες τους: πατέρες, συζύγους, γιους, αδελφούς, συμπατριώτες. Ένας Ισπανός ανταποκριτής στον πόλεμο του Αφγανιστάν σχολίαζε: «Αυτοί οι άνδρες δεν έχουν μάνες, ούτε συζύγους, ούτε ερωμένες, ούτε αδελφές, ούτε κόρες, ούτε φίλες. Μόνο γυναίκες εχθρούς».
Τη δεκαετία του 1970, παραμονές της ήττας της αμερικανικής αυτοκρατορίας στον πόλεμο του Βιετνάμ, όταν ξεσπούσαν σοσιαλιστικές επαναστάσεις στο Μαρόκο, την Αλγερία, την Αίγυπτο, το Ιράκ, το Ιράν, τη Συρία, τη Λιβύη και το Αφγανιστάν, οι περισσότερες γυναίκες φορούσαν κοντές φούστες, είχαν ακάλυπτο το κεφάλι και κατείχαν πολλές θέσεις εργασίας. Είναι θλιβερό να τις βλέπουμε σήμερα τυλιγμένες με κελεμπίες, με καλυμμένο το κεφάλι, ακόμη και το πρόσωπο, σαν να ήταν λεπρές και αποκλεισμένες από κάθε δημόσιο χώρο. Στη Συρία και την Ιορδανία καμιά γυναίκα δεν είναι πωλήτρια σε κατάστημα, ακόμη και τα γυναικεία εσώρουχα τα πουλούν άνδρες.
Η αποτυχία του σοσιαλιστικού εγχειρήματος οδήγησε στη σφαγή των γυναικών, η οποία συνεχώς αυξάνεται. Επιβλήθηκαν οι κανόνες της πιο άγριας πατριαρχίας. Στη βόρεια Νιγηρία η μοιχεία αποτελεί αιτία λιθοβολισμού των γυναικών και οι δολοφόνοι του Ισλαμικού Κράτους απάγουν εκατοντάδες κορίτσια για να τα δώσουν ως συζύγους στους πολεμιστές· στη Σαουδική Αραβία δεν θεωρούνται πολίτες και γι’ αυτό δεν μπορούν να οδηγούν αυτοκίνητο ούτε να εργάζονται· στο Ιράν διώκονται ως μιάσματα, αν δεν φορούν μαντίλα ή δεν ντύνονται «ευπρεπώς»· στην Υεμένη παντρεύονται δέκα χρονών και σε όλη την Ανατολή, συμπεριλαμβανομένων του Πακιστάν και του Μπαγκλαντές, ισχύουν η πολυγαμία και ο προσωρινός γάμος, όπως αποκαλούν οι ισλαμιστές τη σεξουαλική δουλεία. Υφίστανται σεξουαλικό ακρωτηριασμό, πουλιούνται σαν ζώα, δολοφονούνται για οποιονδήποτε λόγο: στην Ινδία για να αποκτηθεί η προίκα άλλης συζύγου. Πριν από μερικές μέρες στην Υεμένη ένας πατέρας κατηγόρησε τη ΔΕΚΑΧΡΟΝΗ κόρη του για μοιχεία και, για να μάθει ποιος ήταν ο εραστής της, τη βασάνιζε ώρες και, καθώς το κορίτσι το αρνιόταν, την πυροβόλησε στο κεφάλι. Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο ΟΗΕ και φεμινιστικές οργανώσεις εξηγούν ότι η εξαθλίωση, οι εκτοπίσεις πληθυσμών λόγω πολέμου, τα στρατόπεδα προσφύγων, όπου στοιβάζονται σε απάνθρωπες συνθήκες εκατομμύρια άνθρωποι που εγκατέλειψαν τις πατρίδες τους για να σωθούν, είχαν ως αποτέλεσμα να πολλαπλασιαστούν η εμπορία κοριτσιών και νεαρών γυναικών με σκοπό την πορνεία και τη σεξουαλική δουλεία, οι βιασμοί, οι απαγωγές και η πιο απάνθρωπη εκμετάλλευση.
Οι αγώνες που έδωσε, με τόσο κόπο!, το φεμινιστικό κίνημα για περισσότερο από δύο αιώνες απέτυχαν οικτρά σε αυτές τις περιοχές του πλανήτη. Ακόμη και στην εξελιγμένη Τουρκία, ο πρόεδρος Ερντογάν, που οι δυτικοί ηγέτες τον λατρεύουν χαρακτηρίζοντάς τον μετριοπαθή ισλαμιστή, επειδή είναι ο κύριος σύμμαχος του ΝΑΤΟ στην περιοχή, επιβάλλει όλο και περισσότερο τους μουσουλμανικούς κανόνες. Πρόσφατα μάλιστα υποστήριξε ότι οι γυναίκες έχουν ως κύριο καθήκον τη μητρότητα και ότι δεν πρέπει να γελούν δημόσια. Οι γυναίκες στη Μέση Ανατολή, την Ινδία, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές και τις χώρες της Αφρικής, όπου θριαμβεύει ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, έχουν εγκαταλειφθεί στην κακή τους τύχη στα χέρια ανδρών εγκληματιών. Αυτών που δεν έχουν ούτε μάνες, ούτε φίλες, ούτε αδελφές, ούτε ερωμένες, ούτε κόρες, αλλά μόνο γυναίκες εχθρούς.
Όμως καμιά από τις κυβερνήσεις των δημοκρατικών χωρών δεν κρίνει απαραίτητο να τις υπερασπιστεί, –όπως συνέβη με τον μαύρο πληθυσμό εναντίον του απαρτχάιντ στην περίπτωση της Νότιας Αφρικής– επιβάλλοντας κυρώσεις, τις οποίες χρησιμοποιούν οι ίδιες αυτές κυβερνήσεις εναντίον άλλων χωρών, όταν τους συμφέρει, για να οικειοποιηθούν το πετρέλαιο ή το αέριο των τελευταίων ή στην προσπάθειά τους να ανατρέψουν το σοσιαλιστικό καθεστώς της Κούβας.
Ο θρίαμβος του ισλαμισμού επί των σοσιαλιστικών κινημάτων σημαίνει, μεταξύ άλλων φρικαλεοτήτων, σφαγή των γυναικών. Και πολέμους που ξεσπούν σε διάφορες ηπείρους. Πολέμους που προκάλεσαν οι ηγέτες των μεγάλων «δημοκρατικών» χωρών της Δύσης, για να υπερασπιστούν τα οικονομικά τους συμφέροντα, εφόσον αυτοί οι πόλεμοι διεξάγονται μακριά από τις μητροπόλεις τους –αποφεύγουν πια να συγκρουστούν μεταξύ τους, για να μην επαναληφθούν οι βομβαρδισμοί του Βερολίνου, του Παρισιού και του Λονδίνου– και που τώρα καλούνται να τους διευθετήσουν μέσα στη δική τους επικράτεια.
Όμως για τους κυβερνώντες των χωρών που βρίσκονται στην υπηρεσία του κεφαλαίου όλα είναι μια χαρά, γιατί με την εξάπλωση της τρομοκρατίας όχι μόνο εξαφανίζουν ενοχλητικούς εχθρούς, όπως οι πολιτικοί της Αριστεράς, τα συνδικαλιστικά στελέχη, οι ακτιβίστριες του φεμινισμού, αλλά και προκαλούν την απόρριψη των μουσουλμάνων που ζουν σε δυτικές χώρες. Η επίθεση κατά του Σαρλί Εμπντό θα αναζωπυρώσει το λαϊκό μίσος κατά των μεταναστών, θα προσφέρει επιχειρήματα στο Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας και στους ναζί άλλων ευρωπαϊκών χωρών προς άγρα περισσότερων ψήφων, θα διευκολύνει τη στροφή προς την Ακροδεξιά των κομμάτων της Δεξιάς τα οποία αποκαλούνται κεντρώα, θα οξύνει την αντιπαλότητα ανάμεσα στους εργαζόμενους της ίδιας περιοχής και του ίδιου λαού και θα επιτρέψει να ενταθεί η καταστολή κάθε κινήματος το οποίο υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η τρομοκρατία, όπως έλεγε ο Λένιν, δίνει επιχειρήματα στην εξουσία, για να διαλύσει τις αριστερές οργανώσεις κάθε είδους: της γειτονιάς, τις συνδικαλιστικές, τις γυναικείες, τις φοιτητικές. Η καταστολή θα εκδηλωθεί με πρωτοφανή αγριότητα και το αστυνομικό και το δικαστικό σώμα θα εξουσιοδοτηθούν εν λευκώ να συλλαμβάνουν, να βασανίζουν και να καταδικάζουν οποιονδήποτε, όχι πια ύποπτο, απλώς ανεπιθύμητο στη σύγχρονη λευκή Γαλλία και αυτή η επίθεση θα γίνει δεκτή με ευχαρίστηση από την πλειονότητα του πληθυσμού που μισεί το ξένο. Αυτοί που κραυγάζουν κατά του εξισλαμισμού της χώρας πρέπει να γνωρίζουν ότι η Γαλλία έχει εξήντα εκατομμύρια κατοίκους και μόνο πέντε από αυτά είναι μουσουλμάνοι.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι, αν και οι ένοχοι είναι περισσότεροι από τους φανατικούς του Ισλαμικού Κράτους, τα θύματα δεν είναι ούτε ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ούτε η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου ούτε της Γαλλικής Δημοκρατίας. Αλλά οι γυναίκες, οι εργαζόμενοι, οι λαοί και οι δημοσιογράφοι, θυσία στην πυρά που άναψαν αυτοί που κάθε μέρα υποκρίνονται ότι υπερασπίζονται τις αξίες της δημοκρατίας.
(*) Σημ. μετφ. Khaled Hosseini, A thousand splendid soles, New York: Riverhead, 2007, Στη χώρα των χρυσών ήλιων (μετφ. Βασιλική Κοκκίνου), Αθήνα: Ψυχογιός, 2008.
Η Λίντια Φαλκόν Ο’Νίλ (Lidia Falcón O’Neill) είναι πτυχιούχος νομικής, δραματικής τέχνης και δημοσιογραφίας, διδάκτωρ φιλοσοφίας και επίτιμη διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Γούστερ του Οχάιο. Ίδρυσε τα περιοδικά Φεμινιστική Διεκδίκηση (Vindicación Feminista) και Εξουσία και Ελευθερία (Poder y Libertad), τα οποία και διευθύνει.
Ίδρυσε το Φεμινιστικό Κόμμα Ισπανίας (Partido Feminista de España) και τη Συνομοσπονδία Φεμινιστικών Οργανώσεων Ισπανίας (Confederación de Organizaciones Feministas del Estado Español). Συμμετείχε στο Διεθνές Δικαστήριο Εγκλημάτων κατά των Γυναικών των Βρυξελών, στο συνέδριο Η αδελφοσύνη είναι παγκόσμια (Sisterhood is global) στη Νέα Υόρκη, σε όλες τις Διεθνείς Εκθέσεις Φεμινιστικού Βιβλίου και στις Παγκόσμιες Διασκέψεις Γυναικών στο Ναϊρόμπι και στο Πεκίνο.
Συνεργάζεται με πολλές εφημερίδες και περιοδικά στην Ισπανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχει εκδώσει 42 βιβλία. Από τα δοκίμιά της ξεχωρίζουν: Γυναίκες και κοινωνία (Mujer y sociedad), Το φεμινιστικό ζήτημα (La razón feminista), Βία κατά των γυναικών (Violencia contra la mujer), Γυναίκες και πολιτική εξουσία (Mujer y poder político) και Οι νέοι μύθοι του φεμινισμού (Los nuevos mitos del feminismo), τα οποία έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες.
Πλούσιο είναι και το πεζογραφικό της έργο: Γράμματα σε μια ηλίθια Ισπανίδα (Cartas a una idiota española), Κρατά πολύ να περιμένεις σιωπηλός (Es largo esperar callado), Τα παιδιά των ηττημένων (Los hijos de los vencidos), Στην κόλαση (En el infierno), Το παιχνίδι του δέρματος (El juego de la piel), Ρήξεις (Rupturas), Δρόμος χωρίς επιστροφή (Camino sin retorno), Μεταμοντέρνοι (Postmodernos), Κλάρα (Clara), Δολοφονώντας το παρελθόν (Asesinando el pasado), Πολιτικές αναμνήσεις (Memorias políticas), Στο τέλος ήμουν μόνη (Al fin estaba sola), Μια γυναίκα του καιρού μας (Una mujer de nuestro tiempo), Εκτέλεση με συνοπτικές διαδικασίες (Ejecución sumaria) και μια ποιητική συλλογή Ματιά φλογερή και σπαρακτική (Mirar ardiente y desgarrado).
Μετάφραση: Δήμητρα Κοκκινίδου
El Público, 9-1-2015
πηγή: blogs.publico.es