της Ειρήνης Πετροπούλου
Κάποτε θα πρέπει να σταματήσει αυτό το αναμάσημα παλιομοδίτικων δικαιολογιών όσον αφορά τα LGBTQI δικαιώματα και να προχωρήσουμε στην ουσιαστική νομική ισότητα. Το ίδιο ισχύει και για τα ερωτήματα που θέτουμε κατά καιρούς και στα οποία δεν παίρνουμε πειστικές απαντήσεις στο πλείστον των περιπτώσεων, ιδιαίτερα τώρα που λόγω των εκλογών βλέπουμε να έρχεται ξανά σε πρώτο πλάνο το σύμφωνο συμβίωσης – η πιο εύκολη εξαγγελία εξ όλων. Τουναντίον, χωρίς ουσιαστική απάντηση μένουν ερωτήματα που αφορούν το γάμο (τον πολιτικό πάντα), την από κοινού γονική μέριμνα και την παιδοθεσία. Όσο επαναλαμβάνεται το ίδιο σενάριο τόσο θα λαμβάνουμε ένα τίποτα επί της ουσίας και θα ερχόμαστε αντιμέτωπες και αντιμέτωποι με την ίδια σκληρή πραγματικότητα: για κάποιες δογματικές πολιτικές δεν πρέπει να αναγνωριζόμαστε ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας και ως πολίτες αυτού του κράτους, ασχέτως αν αυτή η μεθοδολογία δημιουργεί δυσκολίες στη καθημερινότητα μας με πρακτικά ζητήματα να αναζητούν επί ματαίω λύση.
Η μετάθεση μιας απόφασης για κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον, που θα έχει σταθεροποιηθεί η κοινωνική και η οικονομική ζωή, κάθε άλλο παρά πειστική απάντηση θεωρείται με δεδομένη την περιρρέουσα πολιτική κατάσταση. Δείχνει αυτομάτως τι ποιότητα δημοκρατίας θέλεις και η ισότητα στα μέλη ευπαθών ομάδων μεταφράζεται σε δικαιώματα του σταγονόμετρου. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η ταυτότητα φύλου χρησιμοποιούνται για να επικρατήσουν αποφάσεις που παραπέμπουν σε ρατσιστικές αξιολογήσεις, αγνοώντας την υπαρκτή πραγματικότητα. Παρομοίως η φύση δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως κριτήριο βάσει του οποίου κρίνεται ποιοι πολίτες έχουν δικαίωμα στη νομική αναγνώριση της σχέσης, της οικογένειας, αλλά και του δικαιώματος στην παιδοθεσία και ποιοι όχι, ανάλογα αν η σχέση αυτή είναι αναπαραγωγική ή μη. Όλες οι σχέσεις είναι εν δυνάμει αναπαραγωγικές σύμφωνα με την εξέλιξη της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αλλά και των εκάστοτε αποφάσεων των συνταγματικών δικαστηρίων (στις χώρες που υπάρχει ο θεσμός αυτός). Πρόσφατο παράδειγμα η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Αυστρίας (14/1/2015) το οποίο έκρινε ότι δεν υπάρχει αντικειμενική αντίθεση στην παιδοθεσία από ζευγάρια του ίδιου φύλου. Ακόμα πιο πρόσφατο παράδειγμα, την εξέλιξη του οποίου θα δούμε στο μέλλον, είναι η έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας για την πλήρη ισότητα στον γάμο σε όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ. Τα δύο αυτά παραδείγματα αποδεικνύουν ότι τα αστικά και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε μια ευνομούμενη κοινωνία είναι αυτονόητα, αδιαπραγμάτευτα και χαίρουν σεβασμού.
Συνεπώς, η επίσημη αναγνώριση των LGBTQI σχέσεων και των οικογενειών τους παρέχει στα μέλη τα κατάλληλα εργαλεία ώστε να οικοδομήσουν τη κοινή τους ζωή μέσα σε ένα κλίμα νομικής και οικονομικής ασφάλειας. Αν δεν υπάρχει αναγνώριση τα παιδιά γίνονται θύματα αυτής της αναλγησίας καθότι στερούνται την σταθερότητα που θα τα βοηθήσει να αναπτυχτούν και η οικογένεια παραμένει απροστάτευτη. Αυτή η κοινωνική ανισότητα, όπως και πολλές άλλες, σε συνάρτηση με τις οικονομικές ανισότητες που υπάρχουν έχει και πολιτικές διαστάσεις, εφόσον ένα κράτος που αναγνωρίζει τις σταθερές σχέσεις αναγνωρίζει και το δικαίωμα στην προστασία της οικογένειας. Είναι τελείως λάθος να αποστερείς τα μέλη της LGBTQI κοινότητας από κάποια βασικά ανθρώπινα δικαιώματα με το πρόσχημα ότι δεν το επιτρέπει η… ιδεολογία σου (!!!), γιατί φοβάσαι κάτι το καινοτόμο ή γιατί δεν το αντέχεις.