Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι από την Κυριακή 15-6 η Φώφη Γεννηματά, αφού νίκησε δύο άνδρες αντιπάλους της στις εσωκομματικές εκλογές, τον Ανδρέα Λοβέρδο και τον Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο και έγινε η 5η πρόεδρος του κόμματος. Δεν πήγαν μεγάλα πλήθη για να ψηφίσουν, μόνον 48.000 ψυχές ψήφισαν για πρόεδρο, ενώ την εποχή που εκλέχθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου είχαν ψηφίσει, όπως είχε ανακοινωθεί τουλάχιστον, πάνω από 2 εκατομμύρια μέλη ή φίλοι.
Ικανοποιήθηκε λοιπόν στην προκειμένη περίπτωση το αίτημά μας για περισσότερες γυναίκες σε θέσεις ευθύνης, στα κέντρα λήψης αποφάσεων, έστω κι αν μας αρέσει η ισότητα των πολιτών και δεν μας αρέσουν οι προσωπικότητες που ξεχωρίζουν και τα προεδριλίκια. Είναι η μόνη αρχηγός ελληνικού πολιτικού κόμματος σήμερα, μετά την Μαρία Δαμανάκη στον Συνασπισμό και την Αλέκα Παπαρήγα στο ΚΚΕ.
Ποια είναι όμως η Φώφη Γεννηματά;
Είναι κόρη ενός πολιτικού του ΠΑΣΟΚ που εκτιμάτο από κάθε πλευρά, αλλά πέθανε νέος από ασθένεια, το 1994, και δεν είδε όλα τα χάλια του κόμματος μέσα από το οποίο προσπαθούσε να περάσει την κοινωνική δικαιοσύνη, ιδιαίτερα στον τομέα της υγείας. Η μητέρα της ήταν δραστήρια στο γυναικείο κίνημα του ΠΑΣΟΚ, αλλά πέθανε κι αυτή από την ίδια ασθένεια, λίγο πριν τον σύντροφό της.
Το ποιανού κόρη είναι δεν θα είχε φυσικά σημασία, αν δεν την βλέπαμε να ανεβαίνει καλπάζοντας την κομματική ιεραρχία και να βρίσκεται εύκολα στους πολιτειακούς θεσμούς από τότε που πρωτοεκλέχθηκε βουλεύτρια του ΠΑΣΟΚ, το 2000.
Βουλεύτρια, υπερνομάρχης, πρόεδρος της Ένωσης Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων Ελλάδος, υφυπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, αναπληρώτρια Υπουργός Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης, αναπληρώτρια υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης ευρείας συνεργασίας, Εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ (2012), αναπληρώτρια Υπουργός Εθνικής Άμυνας (Ιούνιος 2013 – Ιανουάριος 2015). Το ΠΑΣΟΚ, και όχι μόνο, έχει μια τράπουλα με 52 χαρτιά, και τα παίζει ανάλογα με τις ανάγκες του. Τι σχέση έχει η εκπαίδευση με το υπουργείο Άμυνας ή με τις νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις; Πώς γίνεται ένα πολιτικό στέλεχος να είναι σήμερα υφυπουργός άμυνας και αύριο παιδείας, πώς γίνεται να τα ξέρει όλα αυτά, παραμένει μια απορία μου στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ τους “επαϊοντες” κάθε τομέα, που αύριο είναι “επαίοντες” και “επαϊουσες” κάποιου άλλου τομέα. Αυτό, δυστυχώς, είναι το αστικό πολιτικό σύστημα, και δεν φαίνεται να έχουμε διαφορετικές εξελίξεις με τη σημερινή κυβέρνηση.
Η κυρία Γεννηματά ήταν ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ, τα μνημόνια, τους αντικοινωνικούς νόμους, τις επιθέσεις των κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων στις οποίες συμμετείχε.
Μήπως όμως ενδιαφέρθηκε για τα γυναικεία δικαιώματα; Ποτέ δεν την ακούσαμε να πάρει κάποια θέση ή να έχει κάποια συμμετοχή στην υπεράσπιση των γυναικείων δικαιωμάτων και στον αγώνα για την ισότητα των δύο φύλων. Ούτε είδαμε να γράφεται κάτι στο βιογραφικό της γι’ αυτό το θέμα.
Από την άλλη μερά, μήπως ήταν απλώς κόρη ενός διάσημου και δικαιωμένου στελέχους του ΠΑΣΟΚ αλλά ανίκανη να ασκήσει διακυβέρνηση όπου την διόρισαν ή τοποθέτησαν; Δεν θα το λέγαμε. Γνωρίζουμε πολλά παιδιά πολιτικών, σε όλο το φάσμα των κομμάτων, λιγότερο βέβαια στην αριστερά, που μια χαρά τα καταφέρνουν. Να πούμε για τον Κώστα Καραμανλή, που ήταν ανιψιός του “εθνάρχη” και είχε το “απαραίτητο συμβολικό” όνομα; Να πούμε για τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, να πούμε για την Όλγα Κεφαλογιάννη, να πούμε για την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Να πούμε για την γυναίκα του Μιχαλολιάκου; Όλες και όλοι οι παραπάνω, μια χαρά τα καταφέρνουν στην πολιτική τοποθέτησή τους, εξάλλου έχουν στρατούς συνεργατών και συνεργάτιδων που ετοιμάζουν τα πάντα για να βοηθούν τα διάσημα τέκνα των διάσημων ανδρών (συνήθως) να αγορεύουν στα πάνελ και να το παίζουν εκπρόσωποι του λαού.
Ας θυμηθούμε ότι σε ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο, είχαμε πρωθυπουργούς γυναίκες, πρωθυπούργισσες θα τις λέγαμε, πριν εμφανιστεί γυναίκα πρωθυπουργός στις “ανεπτυγμένες χώρες”. Όταν δολοφονήθηκε ο άνδρας τους, πήραν το τιμόνι, λες και αναλάμβαναν τη συνέχεια στην οικογενειακή επιχείρηση. Να θυμηθούμε την Μπαταρανάικε στην Κεϋλάνη, την Μπεναζίρ Μπούτο στο Πακιστάν, την Σόνια Γκάντι που έγινε αρχηγός του κόμματος μετά τη δολοφονία του συζύγου της; Να θυμηθούμε και πολλές άλλες. Όλες αξιότατες, ομολογουμένως, αλλά με τίποτα δεν θα μπορούσαν να κατακτήσουν ένα τέτοιο “αξίωμα” αν δεν είχαν τη συγγενική σχέση και δεν υπερίσχυε ο νεποτισμός της πατριαρχίας.
Για να ανέβει μια γυναίκα σε θέσεις εξουσίας υπάρχουν τρεις τρόποι: ο ένας, να είναι θυγατέρα ή σύζυγος (οικογενειοκρατία), ο άλλος είναι να υπάρχουν ποσοστώσεις, δηλαδή μια πολύ σπάνια εκδοχή ανόδου στην διακυβέρνηση. Αυτό το βλέπουμε με χαρά στην Τουρκία, στην αυτόνομη περιοχή της Ροτζάβα και στα κούρδικα κόμματα αλλά και πρόσφατα στο Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών που μπήκε στο τουρκικό κοινοβούλιο. Υπάρχουν βέβαια οι ποσοστώσεις, αλλά οι γυναίκες αυτές είναι, απ’ ότι μαθαίνουμε, πολύ άξιες. Αλλού, οι άξιες γυναίκες χωρίς ποσοστώσεις απλώς δεν ανεβαίνουν στις θέσεις εξουσίας. Ο τρίτος τρόπος είναι να έχει τόσο τεράστια υπεροχή σχετικά με τους άνδρες συνυποψήφιούς της, ώστε να μην μπορούν να της αρνηθούν τις θέσεις εξουσίας. Αυτό το βλέπουμε στους δήμους Βαρκελώνης και Μαδρίτης μετά τις πρόσφατες εκλογές στο Ισπανικό κράτος, το βλέπουμε βέβαια και αλλού. Το βλέπουμε όμως επειδή σήμερα είναι της μόδας να εκλέγονται γυναίκες, λόγω της ξεχωριστής και σημαντικότατης συμμετοχής τους σε κάποιους αγώνες και την καταξίωσής τους μέσα από αυτούς.
Υπάρχει και άλλος ένας τρόπος, που χρησιμοποιούσε κατά κόρον ο Μπερλουσκόνι με κάποιες γυναίκες, που τις αντάμοιβε με κρατικά αξιώματα έναντι προσωπικής σχέσης. Γιατί να μπορώ να δώσω μια θέση στη γυναίκα μου ή στην κόρη μου και όχι στην αγαπημένη μου; θα έλεγε αν τον ρωτούσαν. Και θα μπορούσε να παρουσιάσει μια τέτοια συλλογιστική με αφοπλιστικά επιχειρήματα που θα τα είχε πάρει από την τράπουλα που αναφέρουμε πιο πάνω. Ο Μπερλουσκόνι, δυστυχώς, δεν είναι και ο μόνος που “ανταμοίβει” τις ερωμένες τους με κάποια πολιτική ή κρατική θέση ή θεσούλα. Αυτό συμβαίνει σε ΟΛΕΣ τις οικογένειες.
Στα βιβλία των παγκόσμιων δεικτών για την ισότητα των δύο φύλων, και για το ποσοστό γυναικών σε διάφορους θεσμούς, θα αναγράφεται από σήμερα μια “βελτίωση” για την Ελλάδα, αφού θα συμπληρωθεί ότι από τα 7 κόμματα της ελληνικής Βουλής, υπάρχει έστω και ένα με γυναίκα πρόεδρο. Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε εμείς.
Αν σκεφτούμε τι θα σήμαινε να έβγαινε ο Ανδρέας Λοβέρδος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, θα χάσουμε τον ύπνο μας. Άραγε ήταν η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, ως ένα ακραίο κακούργημα που διέπραξε, που τον έκανε να χάσει πόντους; Αν σκεφτούμε επίσης ότι θα παρέμενε ο αμετροεπής και λυσσασμένος για εξουσία με κάθε τίμημα Βενιζέλος, και πάλι η εκλογή της κ. Γεννηματά είναι καλό νέο. Το ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ, πάντως, ίσχυε και για τους τρεις υποψηφίους.
Τέλος ανακοινώθηκε ότι η εκλογή αυτή είναι μεταβατική, αφού θα γίνει συνέδριο του κόμματος πριν το τέλος του 2015 για να δημιουργηθεί η Δημοκρατική Παράταξη που θα περιλαμβάνει το ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Οπότε δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις εξελίξεις.
Έχω όμως και μια υποψία ότι μπορεί τώρα να ανακαλύψει η νέα πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τα γυναικεία δικαιώματα και την άνοδο των γυναικών σε θέσεις ευθύνης, αν θέλει να ξαναβάλει υποψηφιότητα, γιατί αν μάθει ότι οι γυναίκες είναι της μόδας, μπορεί να ελπίσει ότι αυτό θα την βοηθήσει.
Σίσσυ Βωβού