Η Ομιλία της Σίσσυς Βωβού στην ημερίδα της Οργάνωσης Ενωμένων Αφρικανών Γυναικών με θέμα “Βία κατά των γυναικών: η αόρατη βία- βγες από τον κύκλο”
Να συγχαρώ με τη σειρά μου την Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών Αφρικής για την διοργάνωση της ημερίδας με το θέμα Βία κατά των γυναικών, Μια παρέμβαση από Μετανάστριες για όλες τις γυναίκες. Επίσης να ευχαριστήσω για την πρόσκληση του Μωβ, και να ενημερώσω ότι η οργάνωσή μας και τα προηγούμενα σχήματα, όπως η Παγκόσμια Πορεία Γυναικών, έχουμε στενές σχέσεις από τότε που ιδρύθηκε η οργάνωση. Είμαστε μαζί σε όλα, φεστιβάλ, ημερίδες, διαδηλώσεις, παραστάσεις, τα πάντα. Και θα είμαστε και στο μέλλον.
Είμαι η τελευταία ομιλήτρια σήμερα, έτσι έχουν ακουστεί πολλά από αυτά που είχα προετοιμάσει, αλλά εγώ θα τα βάλω με διαφορετική σειρά και έμφαση. Αυτό που διακρίνει τις μετανάστριες από τις ντόπιες γυναίκες, όσον αφορά την προστασία τους απέναντι στην έμφυλη βία ή το δικαίωμά τους να ζουν χωρίς το φόβο της έμφυλης βίας, είναι η νομιμότητα και ο ρατσισμός.
Το “δικαίωμα” των ανδρών να ασκούν κάθε μορφής βία ή διακρίσεις στις γνωστές ή άγωστές τους γυναίκες, είτε στην οικογένεια είτε στην κοινωνία, είτε στην πράξη είτε στο λόγο, δεν έχει ακόμα ακυρωθεί, παρά τους νόμους για την ισότητα, για την ενδοοικογενειακή βία, παρά τις συζητήσεις στο δημόσιο λόγο, παρά τις κινητοποιήσεις των φεμινιστριών.
Εδώ να σημειώσουμε ότι το θέμα της αυτοδιάθεσης των γυναικών είναι βασικός στόχος του φεμινιστικού κινήματος, και όσες και όσοι λένε ότι ξεπεράστηκε η ανάγκη για την ύπαρξη αυτού του κινήματος γιατί ικανοποιήθηκαν τα αιτήματά του, πρέπει να κοιτάξουν το θέμα της έμφυλης βίας που είτε επιβιώνει, είτε και αναπτύσσεται κατά καιρούς ή κατά κοινωνικές ομάδες, είτε ανακυκλώνεται με νέες μορφές.
Υπάρχουν τα παραδείγματα που θα χρησιμοποιήσουμε για να φωτίσουμε τα επιχειρήματά μας, υπάρχει στο τέλος και το γενικό αίτημα που θα αναπτύξουμε.
Η ομάδα μας ασχολείται με τα δικαιώματα των μεταναστριών, τα οποία θεωρεί αναπόσπαστο κομμάτι των γυναικείων δικαιωμάτων σε μια κοινωνία πολυεθνική και πολυπολιτισμική όπως είναι η δική μας. Και μάλιστα πιστεύουμε ότι το θέμα των μεταναστριών δίνει και το κοινωνικό στίγμα κάθε γυναικείας ή φεμινιστικής συλλογικότητας.
Ήταν Βουλγάρα, εργαζόμενη σε φροντίδα ηλικιωμένης στην Ιστιαία Εύβοιας. Τα παιδιά της ηλικιωμένης την ξυλοφόρτωσαν, την έκαναν μαύρη στο ξύλο και την βασάνισαν, στις 3/2/15. Την κατηγόρησαν για κλοπή, την οποία αρχικά παραδέχτηκε για να αποφύγει περισσότερη κακοποίηση, στη συνέχεια αναίρεση την παραδοχή αυτή μετά την προσφυγή της στην αστυνομία. (Βλ. Γυναίκα, μετανάστρια, φτωχή, θύμα βασανισμού tomov.gr). Το αποτέλεσμα, ένας από τους κακοποιητές έφαγε 6 μήνες φυλακή με αναστολή, και βγήκε ελεύθερος, σαν να μην έγινε τίποτα.
Δίδυμα Αργολίδος, 1η Ιουνίου 2015. 33χρονη γυναίκα (μητέρα 2 ανήλικων) φονεύθηκε από τον σύζυγό της, ο οποίος είχε πρόσφατα αποφυλακισθεί εκτίοντας μακρόχρονη ποινή για σοβαρά αδικήματα, αποφυλακίσθηκε όμως με τον ευεργετικό νόμο για μείωση ποινής, και απελάθηκε. Επέστρεψε παράνομα και βρήκε την σύζυγο από την οποία απαιτούσε να τον δεχθεί πίσω και μην ζητήσει διαζύγιο. Η γυναίκα είχε εκμυστηρευθεί σε Έλληνα νονό του ενός παιδιού τις απειλές, εκείνος την παρότρυνε να πάει στην αστυνομία, αλλά εκείνη φοβόταν μεταξύ άλλων και γιατί ήταν παράνομη. Βλ. Μωβ, Την σκότωσε ο άντρας της και η σιωπή της
Είναι Φιλιππινέζα. Δούλευε 16 χρόνια σε σπίτι ευκατάστατης οικογένειας φροντίζοντας τα παιδιά και όλα τα άλλα. Ο παππούς των παιδιών της έκανε επανειλημμένα σεξουαλική παρενόχληση σε σημείο που η γυναίκα εξαναγκάστηκε σε παραίτηση περίπου 4 χρόνια πριν, δεν πήρε αποζημίωση, κατάγγειλε την υπόθεση στο υπουργείο και προχώρησε στον Συνήγορο του Πολίτη. Αυτός δυστυχώς μας απογοήτευσε, αφού έκρινε ότι δεν υφίστατο θέμα, συνεπώς φοβήθηκε να προχωρήσει στη δικαιοσύνη, γιατί θεωρούσε ότι δεν θα κερδίσει και απλώς θα έχανε χρόνο και χρήμα. Σημειωτέον ότι η γυναίκα είχε παράνομα μαγνητοφωνήσει τις επιθέσεις του παππού, στοιχείο βέβαια που ο Συνήγορος δεν έλαβε υπόψιν, γιατί ήταν παράνομο.
Μικρή η δραστηριότητα του κράτους στο θέμα του τράφικινγκ, που είναι μια ακραία μορφή έμφυλης βίας και καταναγκασμού των αλλοδαπών γυναικών. Ενώ γνωρίζουμε την τεράστια έκταση του φαινομένου, για το 2013 (που έχουμε τα τελευταία στοιχεία της αστυνομίας και προς τα πίσω, έως το 2010), προσφέρθηκε αρωγή σε 24 θύματα, το 2012 σε 39, το 2011 σε 97 το 2010 σε 64. Αν η αστυνομία είχε μια πολιτική πρόληψης θα πήγαινε τακτικά επισκέψεις στους χώρους του τράφικινγκ, και δεν θα περίμεναν μόνο καταγγελίες για να κινητοποιηθούν, πράγμα που μπορούν να κάνουν αύριο κι όλας, θα έδιναν φυλλάδια στις εργαζόμενες χορεύτριες που θα τις ενημέρωναν για τα δικαιώματά τους, θα έψαχναν τους χώρους άσκησης της πορνείας από τις εξαναγκασμένες κοπέλες, που βρίσκονται σε κάποια πατάρια ή διπλανά δωμάτια.
Μεγαλύτερη η απαλλακτική τάση των δικαστηρίων, που επιβάλλουν κατάλληλες ποινές σε αυτόνομα και ανεξάρτητα μικρομεσαία κυκλώματα, ενώ στα μεγαλύτερα δείχνουν μεγάλη επιείκια, όπως δείχνει και η εξοργιστική απόφαση για το κύκλωμα του Χωριάτικου, στις 29-4-15. (βλ. Μωβ 13-5-15). Εεί, η ποινές ήταν σχετικά χαμηλές αν λάβουμε υπόψιν τα αδικήματα, 10-12 χρόνια, αλλά δόθηκαν με αναστολή και οι καταδικασμένοι έφυγαν ελεύθεροι και ωραίοι.
Η περιώνυμη περίπτωση του Ντομινίκ Στρος Καν, το 2011, που βίασε μετανάστρια και έγχρωμη καμαριέρα σε πολυτελές ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης, μας δείχνει την περιφρόνηση της μετανάστριας από τους μεγαλόσχημους και αυτοπεποίθηση της ατιμωρησίας από τους θύτες. Η άμεση αντίδραση της Ναφισάτου Ντιάλο περιέπλεξε το θέμα, ο μεγαλόσχημος συνελήφθη και υπό αυτή την έννοια τιμωρήθηκε, το δικαστήριο όμως τελικά τον απάλλαξε, επειδή αυτή δεν “έλεγε την αλήθεια”, όπως ήταν η ετυμηγορία, που αφορούσε όμως κάποιες πλευρές της σχέσης της με τις αμερικανικές αρχές και όχι την υπόθεση. Τελικά η γυναίκα αποζημιώθηκε “κάτω από το τραπέζι” για να εμπεδώσουμε ξανά ότι οι πολίτες δεν είναι ίσοι, ότι το χρήμα και η εξουσία μπορούν να σβήσουν όλα τα ίχνη των κακουργημάτων.
Η υπόθεση της σύλληψης και κράτησης 29 οροθετικών γυναικών, τον Μάιο του 2012 και λίγες μέρες πριν τις εκλογές, ήταν η κορωνίδα όλων των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των γυναικών, με το φόβητρο της “υγειονομικής βόμβας” που υποτίθεται ότι αποτελούν οι μετανάστριες, μεταδίδοντας τον ιό στον άντρα οικογενειάρχη και στη συνέχεια στην “ελληνική οικογένεια”. Κανένας ψόγος για τους πορνοπελάτες, οι οποίοι ως γνωστόν πληρώνουν περισσότερα για την απροφύλακτη επαφή. Ποιον πληρώνουν; Μα τον μαστροπό. Το τελικό φιάσκο του τότε υπουργού υγείας Λοβέρδου, όταν οι “μετανάστριες” αποδείχθηκε ότι κατά πλειοψηφία ήταν Ελληνίδες τοξικοεξαρτημένες γυναίκες, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι αυτές όλες προφυλακίστηκαν για έως και 11 μήνες, ότι απαλλάχθηκαν από τα δικαστήρια για την κατηγορία της πορνείας, ότι πολλές από αυτές έχουν ήδη πεθάνει ή αυτοκτονήσει, με επιβαρυντικό παράγοντα τη δίωξή τους.
Δεν διεκτραγωδούμε, προτείνουμε
Η περιπτωσιολογία μας τελειώνει εδώ, στο Μωβ θα βρείτε πολλές περιπτώσεις που αφορούν τις μετανάστριες, και αποπνέουν το ρατσισμό και την έλλειψη νομιμότητας. Ο ρατσισμός πρέπει να καταπολεμηθεί και από την πολιτεία και από την κοινωνία, και να πούμε ότι σήμερα συνεχίζεται η δίκη της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή μετά από διαρκείς στρεψοδικίες και αρνησιδικίες των κατηγορουμένων, οι οποίοι χαίρουν μεγάλης ανοχής τόσο από τα δικαστήρια όσο και από θεσμικούς παράγοντες και από πολιτικά κόμματα. Χώρος παραγωγής ρατσιστικής ιδεολογίας και ρατσιστικών και εγκληματικών πράξεων είναι αυτή η εγκληματική οργάνωση, που ευελπιστούμε να συρρικνωθεί ακόμα περισσότερο στις επερχόμενες εκλογές και οπωσδήποτε να καταδικαστεί και να διαλυθεί.
