Δύο ημέρες στο Μόλυβο και μια στη Μυτιλήνη, ήταν αρκετές για να γνωρίσω ανθρώπους και καταστάσεις που σχετίζονται με τους και τις πρόσφυγες. Με αυτό το δημοσίευμα ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου.
Είναι πλέον γνωστό ότι έχει οργανωθεί εδώ και λίγες εβδομάδες η υποδοχή των προσφύγων, που έχουν έρθει κατά εκατοντάδες χιλιάδες αυτή τη χρονιά. Η υποδοχή κάθε άλλο παρά είναι κατάλληλη, πάντως έχει γίνει δεκτό από την ελληνική κυβέρνηση ότι πρέπει να τους διευκολύνει να καταγραφούν, να διασχίσουν την Ελλάδα και να φθάσουν εκεί που θέλουν ή ονειρεύονται. Έτσι, οργανώθηκε η μετάβασή τους από τις παραλίες με λεωφορεία και η καταγραφή τους στα δύο στρατόπεδα της Μόρια και του Καρά Τεπέ που βρίσκονται κοντά στη Μυτιλήνη. Στη συνέχεια ανεβαίνουν στο ειδικό πλοίο Ελευθέριος Βενιζέλος, που χωράει 2.500 άτομα, αφού πληρώσουν εισιτήριο, ή ανεβαίνουν στο πλοίο της γραμμής που δεν είναι πλέον γεμάτο τουρίστες.
Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα των τεράστιων ροών, πρωτίστως γιατί δεν θέλει. Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλλει την αυτονόητη πολιτική του διαμοιρασμού των προσφύγων στις χώρες όπου επιθυμούν, αλλά όπως βλέπουμε καθημερινά, τα εμπόδια και οι αρνήσεις βρίσκονται σε κάθε βήμα.
Τα υπόλοιπα, για το ποιος φταίει και ποιοι πόλεμοι ή ποια φτώχια οδηγούν τους ανθρώπους σε μαζικούς εκπατρισμούς, θα τα αναλύσουμε κάποια άλλη φορά, αν και είναι περίπου αυτονόητα. Το γεγονός είναι ότι ζούμε σε ένα κλίμα όπου μεταφέρονται οι επιπτώσεις των πολέμων στην Ευρώπη, κάτι που αλλάζει σε μεγάλο βαθμό τη ζωή των ευρωπαίων πολιτών, γι’ αυτό και είναι επιτακτική η ανάγκη κατανόησης του φαινομένου και δημοκρατικής και ανθρωπιστικής πολιτικής αντιμετώπισης από όλη την κοινωνία.
Πώς γνώρισα την Αφροδίτη Βατή
Γνώρισα την Αφροδίτη Βατή, στο θαυμάσιο ξενοδοχείο του πατέρα της, που φέρει το όνομά της, στο Μόλυβο της Λέσβου, το μεσημέρι της 22 Σεπτεμβρίου. Με πήγε η αυστραλιανή φίλη μου Julie Copeland, που περνούν με τον σύντροφό της John για 4 μήνες κάθε χρόνο, στο Μόλυβο που υπεραγαπούν από τα χρόνια της νιότης τους. Φέτος, από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στο Μόλυβο, συμμετέχουν στην αλληλεγγύη σε καθημερινή βάση. Της είχα ζητήσει να γνωρίσω τους φίλους και φίλες της αλληλέγγυους, και με πήγε στο ξενοδοχείο.
Ήταν εκεί και ο σύζυγος της Αφροδίτης και τα δύο μικρά παιδιά της, συστηθήκαμε και μας παρήγγειλε καφέ. Ο καφές αυτός δεν πρόλαβε να έρθει, γιατί κάποιοι άρχισαν να φωνάζουν από την παραλία του ξενοδοχείου: έρχεται σκάφος.
Αμέσως έτρεξαν όλοι και όλες, ο πατέρας Δημήτρης Βατής, ο σύντροφός της και άτομα από το προσωπικό του ξενοδοχείου.
Ο Δημήτρης κατέβηκε γρήγορα στην παραλία παρά το πονεμένο του γόνατο και έκανε νοήματα με τα χέρια του καθοδηγώντας τους για το πού θα έπρεπε να αράξουν.
Πάνω από 50 άνθρωποι άρχισαν να βγαίνουν, νέοι άντρες στην πλειοψηφία, γυναίκες και παιδιά, με το νερό στη βάρκα μέχρι τα γόνατά τους, με τα ρούχα τους να στάζουν και κάποιων τα σαγόνια να χτυπούν. Το ταξίδι είχε πάει πολύ καλά, είχε διαρκέσει μία ώρα. Δεν είχαν κινδυνεύσει. Ο καιρός άριστος.
Περίπου 10 αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι είχαν φθάσει στο μεταξύ, μεταξύ αυτών πελάτισσες του ξενοδοχείου, που ήδη ήξεραν τι να κάνουν.
Κάποιοι πρόσφυγες έπεσαν και φίλαγαν το χώμα της παραλίας στην οποία είχαν φθάσει σώοι.
Οι αλληλέγγυες άνοιξαν αρκετά από τα κιβώτια στα οποία είχαν τοποθετήσει στεγνά ρούχα, κι άρχισαν να δίνουν σε όλους και όλες. Πρώτα στα παιδιά. Το 5χρονο αγοράκι στραβομουτσούνιασε και κλότσαγε το κολάν που του έβαζε η μητέρα του, γιατί ήταν πολύ χρωματιστό. Τελικά το δέχτηκε. Η μεσήλικη κυρία, καλυμμένη από το κεφάλι έως τα πόδια με μαύρο ρούχο, με ανοιχτό πρόσωπο ευτυχώς, δεν ήθελε να βγάλει το βρεγμένο ρούχο της, γιατί αυτά που της έδιναν δεν ήταν μαύρα και μακριά. Τελικά δέχτηκε να βάλει μια ρόμπα ροζέ, αλλά σε λίγα λεπτά την είδαμε να ξαναέχει φορέσει το βρεμένο της πάνω από τη ρόμπα. Δυστυχώς, μεγάλη έλλειψη παπουτσιών, αφού ήταν όλα βρεμένα. Και πού να τα πάρουν τα βρεμένα ρούχα που ήδη τα είχαν στίψει? Και πού τα παπούτσια? Και πώς θα στέγνωναν? Να είχαμε εδώ πέρα ένα στεγνωτήριο, είπε ο Δημήτρης, θα βοηθούσε την κατάσταση.
Αρκετά τηλέφωνα πήγαν αμέσως για φόρτιση στο σκίαστρο της παραλίας, όπου υπήρχε χταπόδι για όλα τα είδη φορτιστών.
Η βάρκα σύντομα ξεφουσκώθηκε, η μηχανή αφαιρέθηκε και τοποθετήθηκε λίγο πιο πίσω, σε ανοιχτό χώρο, μαζί με άλλες 27, απ’ ότι μέτρησα. Τα πατώματα της βάρκας επίσης φυλάχθηκαν λίγο πιο πέρα, ίσως για να φτιαχτούν κι άλλα κουτιά με την ανακύκλωσή τους, σαν κι αυτά όπου είχαν αποθηκευθεί τα στεγνά ρούχα και τα έχουν κατασκευάσει οι αλληλέγγυοι.
Η ξεφουσκωμένη βάρκα είναι πολύ μεγάλη και πολύ βαριά. Το ημιφορτηγάκι τη φόρτωσε αμέσως, μαζί με αρκετά σωσίβια, και την πήγε για ανακύκλωση. Πού? Σε κατάλληλο μέρος, μού είπαν. Όχι σαν αυτές που βλέπεις πεταμένες στις άκρες σε πολλούς δρόμους του Μολύβου. Τι τις κάνετε τις μηχανές, ρώτησα τον Δημήτρη. Έχουμε τηλεφωνήσει στις αρχές να έρθουν να τις πάρουν, αλλά δεν έρχονται. Και κάποιες κλέβονται κιόλας, δεν μπορούμε να τις φυλάμε κάπου σε κλειστό χώρο, απάντησε.
Σε 10 λεπτά θα έχει λεωφορείο, βγείτε στο δρόμο, άρχισε να ανακοινώνει ο Δημήτρης στους πρόσφυγες, στα αγγλικά. Είχε τηλεφωνήσει μετά την άφιξη του πλοίου και είχε συνεννοηθεί. “Έχουμε μεγάλη θετική εξέλιξη αυτές τις μέρες με την μετακίνηση των προσφύγων. Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα, οι περισσότεροι έπρεπε να περπατήσουν με τα πόδια μέχρι το Μόλυβο, αρκετά χιλιόμετρα μέσα στο λιοπύρι, για να βρεθούν στο σχολείο απ’ όπου τους απομάκρυναν από τις 6-7 Σεπτεμβρίου ενόψει της έναρξης της σχολικής χρονιάς, και τους πηγαίνουν τώρα στο Οξύ, ένα χώρο όπου έχουν απλώς βάλει μια τεράστια τέντα για να συγκεντρώνονται. Τα λεωφορεία των ΚΤΕΛ και τα ταξί δεν τους έπαιρναν, παρ’ ότι είχαν λεφτά, γιατί αυτή ήταν η διαταγή”. Έτσι, πολλοί αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες έπρεπε να κάνουν 4 διαδρομές την ημέρα με τις οικογένειες κυρίως, με τα ιδιωτικά τους αυτοκίνητα και τις δικές τους βενζίνες, για να προσφέρουν αυτή τη σημαντική αλληλεγγύη. Πολλές φορές, ιδιαίτερα τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, έπρεπε να τους πάνε στα στρατόπεδα της Μόρια που στο μεταξύ άνοιξε και του Καρά Τεπέ, κοντά στη Μυτιλήνη, περίπου 50 χιλιόμετρα. Και όταν λέμε 50 χιλιόμετρα εκεί, ο δρόμος είναι γεμάτος στροφές, και η ταχύτητα μικρή.
Σε μια ώρα, αφού όλα είχαν τελειώσει, παραγγείλαμε άλλον καφέ, στην ταβέρνα, στην παραλία. Μόλις τον ήπιαμε, βλέπουμε το επόμενο σκάφος. Όλα από την αρχή μέχρι το τέλος της καραβιάς αυτής.
Ήταν λίγο περισσότεροι, πάνω από 60, γιατί το σκάφος ήταν μεγαλύτερο. Ταξίδεψαν επίσης χωρίς πρόβλημα, για 45 λεπτά. Τους είχαν να περιμένουν σ’ ένα έρημο νησί έξω από τα παράλια της Τουρκίας για 5 ημέρες, χωρίς νερό και τροφή. Πλήρωσαν 1.500 ευρώ ο καθένας και η καθεμία στους διακινητές για ν’ ανέβουν στο πολυπόθητο σκάφος.
Η συνέντευξη με την Αφροδίτη (στις 26-9-15)
– Από πότε άρχισαν να έρχονται τα καραβάκια?
Από την πρώτη μέρα που άνοιξε το ξενοδοχείο μας για φέτος, 28-4-15. Το ξενοδοχείο μας υπάρχει από το 1989
– Πόσα σκάφη έχουν έρθει όλο αυτό το διάστημα;
Από την πρώτη μέρα μέχρι σήμερα, καμιά 70ριά σκαφάκια. Στη κοντινή μας παραλία Σκάλα Σκαμνιά, είχαν έρθει 2 ξύλινα σκάφη, με περίπου 150 άτομα το καθένα, πριν 3 εβδομάδες
– Είδα ότι εσείς έχετε μια τέλεια οργάνωση. Από πότε αυτό;
Όταν συνειδητοποιήσαμε ότι χρειαζόμασταν πολύ καλύτερη οργάνωση, όταν έρχονταν σκάφη ακόμα και μέσα στη νύχτα.
– Ποιος δίνει όλα αυτά που χρειάζονται όταν βγαίνουν από τα σκάφη;
Από την αρχή, τα νερά και κάποια τροφή τα δίναμε από το ξενοδοχείο. Δώσαμε όσες πετσέτες του ξενοδοχείου είχαν απομείνει από την ανακαίνιση, απευθυνόμαστε σε φίλους αλλά δεν ζητήσαμε βοήθεια ακριβώς, ενημερώσαμε στο ίντερνετ και κάποιοι ανταποκρίθηκαν, κάποια καταστήματα με ρούχα, ολοκαίνουρια, κάποια που έκλειναν και έλεγαν αυτά είναι για τους πρόσφυγες, δεν μπορώ να τα πουλήσω, κλείνω το μαγαζί μου. Αρκετά καταστήματα το έκαναν αυτό. Ακόμα και από την Αμερική έχουν ανταποκριθεί πάρα πολλοί φίλοι μου, καθώς και πολλοί πελάτες, που άφηναν ότι μπορούσαν όταν έφευγαν. Και μας έστειλαν κι άλλα όταν γύρισαν στα μέρη τους.
– Σε ποιες παραλίες έρχονται τα σκάφη;
Η δικιά μας λέγεται Κεραμιδαριό ή Φάρος, και δίπλα μας είναι το Λιμαντζίκι, μετά το Τσιπούρι και μετά η Εφταλού. Η Σκάλα Σκαμνιά είναι πιο μετά. Τα πιο πολλά σκάφη έρχονται σ’ αυτές τις παραλίες.
– Πόσοι πρόσφυγες έφτασαν αυτό το καλοκαίρι;
Αυτό το καλοκαίρι πρέπει να έχουν φτάσει πάνω από 100.000, κάποια στιγμή φτάναμε 7.000 την ημέρα. Χθες κατά μέσο όρο στις δύο πολύ μικρές παραλίες, τη δική μας και το Λιμαντζίκι, έφθασαν 9 βάρκες σύνολο, περίπου 540 άτομα. 50-70 άτομα έχει η κάθε βάρκα.
– Οικονομικά δεν σας κοστίζει πολύ όλη αυτή η αλληλεγγύη;
Μέχρι τώρα ότι δίναμε ήταν από την τσέπη μας, βενζίνες, τροφή, νερά, προσωπικό για να βοηθήσουν τον κόσμο, μετά το καθάρισμα της παραλίας. Φανταστείτε 6 βάρκες την ημέρα, 6 ώρες από το ωράριο του προσωπικού. Συν τις ακυρώσεις που είχαμε, γιατί ακυρώθηκε ένας μεγάλος αριθμός κρατήσεων. Τους μήνες του καλοκαιριού που είχαμε μεγάλη προβολή από τα ΜΜΕ, περίπου το 50% των κρατήσεων ακυρώθηκε.
– Χρειάστηκε ποτέ να βοηθήσετε ναυαγούς?
Όχι εμείς, απλά χρειάστηκε να βοηθήσουμε τραυματισμένους, να τους πάμε στο κέντρο Υγείας στην Καλλονή. Χθες ήταν μια γυναίκα τουλάχιστον 8 μηνών έγκυος, καλέσαμε ασθενοφόρο γιατί φοβηθήκαμε ότι θα γεννήσει. Όταν δούμε κάτι για διάσωση παίρνουμε τηλέφωνο το λιμενικό. Χθες υπήρξε πρόβλημα με μια βάρκα, το λιμενικό τους τράβηξε μέχρι την παραλία.
– Εσύ η Αφροδίτη, πώς νιώθεις που βρέθηκες σ’ αυτό τον κυκλώνα;
Στενοχωρημένη, απροετοίμαστη, δεν το περιμέναμε. Αυτή τη στιγμή βγαίνουν τα πραγματικά χρώματα των ανθρώπων στην κοινωνία που ζούμε. Υπάρχουν πολύ μεγάλα άκρα. Από τη μια μεριά έχεις έντονα συναισθήματα θυμού, γι’ αυτό που σου συμβαίνει, ότι δεν υπήρχε μέχρι τώρα υποστήριξη από την πολιτεία, και χαρήκαμε που πήρε το υπουργείο ο κ. Μουζάλας, πήρε μέτρα πολύ γρήγορα για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Και από την άλλη έχεις την υποστήριξη του κόσμου από παντού, σου στέλνουν πολλά μηνύματα. Είναι θλιβερό κάθε φορά που βγαίνουν από τη βάρκα, δεν ξέρεις ποιοι είναι, αλλά είναι άνθρωποι σαν εσένα και σαν εμένα. Έχουν μητέρα, έχουν πατέρα, έχουν σπουδάσει. Για να μπεις σε μια τέτοια βάρκα, για να βάλεις τα παιδάκια σου και να κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι, πρέπει να είσαι απεγνωσμένος.
– Δεν φοβόσαστε ότι ανάμεσα στους πρόσφυγες υπάρχουν και οι τράφικερς?
Σίγουρα φοβόμαστε ότι ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να υπάρχουν κάποιοι που έχουν κάποια ατζέντα. Το φοβόμαστε, αλλά πρέπει η πολιτεία να ελέγχει και η Ευρώπη έπρεπε να είναι εδώ πέρα, γιατί είμαστε τα σύνορα της Ευρώπης, έπρεπε να βρίσκονται κοντά μας από την αρχή, να μην μας αφήνουν μόνους. Ας γίνει έστω και τώρα.
Εμείς, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βοηθάμε αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται
– Υπάρχουν και εθελοντές και εθελόντριες από την Ευρώπη, όπως είδαμε
Υπάρχουν βέβαια εθελοντές από κάποια μέρη της Ευρώπης, κάποιοι πληρώνονται και κάποιοι όχι. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να γίνεται η δουλειά, πάνω απ’ όλα να υπάρχει συνεργασία, μεταξύ των ντόπιων, των αλληλέγγυων, της κυβέρνησης και της Ευρώπης. Και από εκεί και πέρα πρέπει να αντιμετωπίσουν τον πόλεμο ο οποίος είναι και η αιτία της ροής των προσφύγων.
Οι αλληλέγγυοι/αλληλέγγυες
Γνώρισα τον Timothy Jay Smith ο οποίος έρχεται κάθε χρόνο πολλούς μήνες με τον σύντροφό του, γιατί είναι ερωτευμένος με τον Μόλυβο όπως και πολλοί άλλοι ξένοι και ξένες, που βλέπουν τον Μόλυβο ως μέρος για να μένουν και δεν θεωρούν εαυτούς τουρίστες. Κάποιοι και κάποιες έχουν αγοράσει και σπίτια. Μιλήσαμε μαζί του στις 23-9-2015.
Ο Timothy φέτος ήρθε στις αρχές Μαίου. Είναι συγγραφέας, και ο σύντροφός του Μάικελ είναι φωτογράφος. Οι ενέργειές του είναι αυθόρμητες, παρ’ ότι έχει εμπειρία από αλληλεγγύη σε άλλα πλαίσια, ιδιαίτερα παλιότερα με την (αμφιλεγόμενη πάντως) διεθνή οργάνωση USAID. Στις ίδιες τις ΗΠΑ έχει δουλέψει σε φτωχές περιοχές. Έπεσε από την αρχή με τα μούτρα στην αλληλεγγύη, παρ’ ότι δεν είναι σε καμιά οργάνωση αυτή τη στιγμή. Στις αρχές Μαίου τίποτα δεν υπήρχε στον διεθνή τύπο γι’ αυτά που συνέβαιναν στο Μόλυβο, είπε, και γενικότερα για το προσφυγικό ρεύμα, αλλά ο ίδιος έκανε πολλά δημοσιεύματα μέχρι που έγινε διαρκές θέμα στα μίντια σε λίγες μέρες.
Ο ίδιος, με αναρτήσεις του στο Facebook και άλλους ηλεκτρονικούς κόμβους έχει εξασφαλίσει μεγάλες προσφορές από ανθρώπους στο εξωτερικό, και κατάφερε να προσφέρει αρκετά στους πρόσφυγες τους δύσκολους προηγούμενους μήνες. Έχει προσφέρει μεγάλες ποσότητες τροφής όταν χρειαζόταν, υδραυλικές εργασίες για το ΠΙΚΠΑ, 3000 καπελάκια που είναι απολύτως απαραίτητα για τον ήλιο, έχει πληρώσει 23 λεωφορεία για μεταφορά όταν κανείς δεν μετέφερε τους πρόσφυγες, με κόστος 300 ευρώ ανά λεωφορείο, φάρμακα για παιδιά, έφερε κινητή κουζίνα από τη Μυτιλήνη για να βοηθήσει τους πρόσφυγες όταν τους έδιωξαν από το σχολείο και τους μετέφεραν στο Οξύ.
Τον Μάη και τον Ιούνη, μας λέει, δεν υπήρχε οργάνωση. Από τον ίδιο τον Μόλυβο υπήρχαν περίπου 25-35 άτομα, κυρίως ξένοι, που συνεργάζονταν και με την Μελίντα που έχει ταβέρνα στο λιμανάκι και έκανε εξαιρετική δουλειά. Μέχρι τον Ιούνη η Μελίντα εκτιμά ότι χρειάζονταν είδη αξίας 9000 ευρώ το μήνα, τώρα εκτιμά ότι χρειάζονται 1000 ευρώ την ημέρα.
Από τον Ιούλιο έχουν έρθει εδώ αρκετές οργανώσεις που η καθεμιά κάνει το δικό της κομμάτι αλληλεγγύης. Είναι η γαλλική ιατρική οργάνωση Chaine d’ Espoir (αλυσίδα ελπίδας), η οργάνωση Islamic Relief με βάση το Λονδίνο προσφέρει μεταφραστές, είναι η International Rescue Committee, η οργάνωση Boat Refugee Foundation από την Ολλανδία, ομάδα από Σουηδία, από Νορβηγία και από Δανία. Πιστεύω ότι η International Rescue Committee θα τεθεί πιθανώς επικεφαλής των άλλων οργανώσεων, ώστε να επιτευχθεί ένας απαραίτητος συντονισμός.
Υπάρχουν και ελληνικές ομάδες, με βάση κυρίως τη Μυτιλήνη.
Στο θέμα της μετακίνησης με λεωφορεία όσο και σε πολλά άλλα, συνεισέφερε η Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες UNHCR.
H Julie Copeland, σε συνεργασία με τους παραπάνω, έκανε τις δικές της προσπάθειες για συλλογή χρημάτων από την Αυστραλία, τη μεταφορά προσφύγων με το αυτοκίνητό της και την προσφορά τροφίμων, φρούτων και νερών για πρώτη ανάγκη.
Τα στρατόπεδα διαμονής και μετάβασης
Δύο στρατόπεδα υπάρχουν κοντά στη Μυτιλήνη, το Καρά Τεπέ για τους Σύριους πρόσφυγες και η Μόρια για τους υπόλοιπους. Η παρουσία της Υπάτης Αρμοστείας όσο και των Γιατρών του Κόσμου αλλά και των γιατρών Χωρίς Σύνορα είναι φανερή, όμως δεν μάθαμε ιδιαίτερα για άλλες οργανώσεις, συνεπώς ζητούμε συγνώμη για παραλείψεις.
Επίσης είδαμε πολλούς διεθνείς αλληλέγγυους, νοσοκόμους και νοσοκόμες, γιατρούς και άλλους που αποφάσισαν να διαθέσουν δυο εβδομάδες από τις διακοπές τους στην αλληλεγγύη.
Τα δύο αυτά στρατόπεδα, έχουν “αδειάσει” την τελευταία εβδομάδα που το κύμα των προσφύγων διοχετεύεται συντομότερα προς τη Μυτιλήνη και τα καράβια. Είχαν πάνω από 3.000 άτομα το καθένα τις προηγούμενες εβδομάδες. Όταν λέμε έχουν “αδειάσει” σημαίνει ότι υπάρχουν περίπου 300 άτομα στο καθένα, μετακινούμενοι πληθυσμοί, για την καταγραφή τους και μόνο και την αγορά εισιτηρίου για το καράβι, μένουν σε σκηνές ή στο ύπαιθρο, παρά τις μεγάλες βροχές που έριξε τις τελευταίες λίγες μέρες και έκαναν την κατάσταση χειρότερη. Τουαλέτες λίγες, νερό για πλύσιμο λίγο ή ανεπαρκές λόγω του μεγάλου αριθμού, αρκετοί ελαφροί και υπέροχοι οικίσκοι της Υπάτης Αρμοστείας, αλλά πόσους να χωρέσουν; Αυτή είναι και μια αιτία των συγκρούσεων που συμβαίνουν πολλές φορές μεταξύ προσφύγων, έχουν συμβεί και αιματηρά επεισόδια, αλλά η αστυνομία δεν έχει δύναμη για να επέμβει και να λύσει τέτοιου είδους αντιθέσεις.
Τροφή δινόταν όταν στα στρατόπεδα έμεναν μεγάλοι πληθυσμοί, την τελευταία εβδομάδα δεν δίνεται και, όποιος έχει τρώει, όποιος δεν έχει, δεν τρώει. Απλά πράγματα. Επίσης υπάρχει ιατρική φροντίδα, σε ανθρώπους που περιμένουν ώρες στην ουρά για να την λάβουν, παρέχονται και ρούχα και παπούτσια όταν και όπως υπάρχουν.
Στη Μυτιλήνη
Μέχρι πριν μια εβδομάδα, χιλιάδες άνθρωποι ήταν στρατοπεδευμένοι σε πάρκα, σε πεζοδρόμια, στους χώρους του λιμανιού, οπουδήποτε υπήρχε λίγος χώρος για να στήσουν μια σκηνή ή να βάλουν ένα χαρτόκουτο. Την Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου που επισκεφθήκαμε την πόλη με φίλους, πολλές περιοχές είχαν αδειάσει, άλλες είχαν αραιώσει από κατασκηνωτές, ενώ σκουπίδια και σακκούλες παντού, έδιναν την εικόνα της πραγματικής ανθρωπιστικής κρίσης που βιώνουν οι πρόσφυγες, οι αλληλέγγυοι, και οι τοπικές κοινωνίες που μέρος τους αγωνίζεται με αυταπάρνηση για να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί από την αξιοπρέπεια των προσφύγων και από την κανονική ροή της πόλης.
Στο καράβι της γραμμής για Πειραιά, το Blue Star, περίπου 1.400 πρόσφυγες που κατάφεραν να φθάσουν το πρωί της 25ης Σεπτεμβρίου στον Πειραιά, με άδηλο μέλλον αλλά αποφασιστικότητα να προχωρήσουν στο άγνωστο και να αντιμετωπίσουν όλες τις δυσκολίες.
Το έθνος της αλληλεγγύης
Η κρίση είναι μαζική, ομολογουμένως, αλλά η Ευρώπη πρέπει τάχιστα να αναλάβει τις ευθύνες της για να αντιμετωπίσει τις παρενέργειες της δικής της παγκόσμιας πολιτικής, όσο και των άλλων χωρών του “πολιτισμένου κόσμου”, που σπέρνουν ανέμους κάθε λίγα χρόνια.
Κι αν η αλληλεγγύη δεν βρίσκεται στις κυβερνήσεις, σίγουρα προχωρά ραγδαία ανάμεσα στους Ευρωπαίους και τις Ευρωπαίες, ακόμα και ανθρώπους από πολύ μακρινότερα μέρη του πλανήτη, όπως Νέα Ζηλανδία, Καναδάς, ΗΠΑ. Ένα νέο έθνος συγκροτείται αυτόν τον καιρό: το έθνος της αλληλεγγύης.
Το στεγνωτήριο
Κι εμείς προσφέρουμε το κατιτίς μας: Στην παραλία Κεραμιδαριό, κάτω από το ξενοδοχείο Αφροδίτη, υποσχεθήκαμε να αγοράσουμε το στεγνωτήριο για να στεγνώνουν οι ντόπιοι αλληλέγγυοι τα ρούχα και τα παπούτσια των προσφύγων, γιατί το μέλλον της αλληλεγγύης διαρκεί πολύ. Έχουμε ήδη ένα μέρος από τα 500 ευρώ που χρειάζονται, ζητάμε επειγόντως τον οβολό των αναγνωστριών μας. Μπορείτε να τηλεφωνείτε στο 6973035796 για ραντεβού, γιατί το σωματείο μας δεν μπορεί ακόμα να ανοίξει τραπεζικό λογαριασμό, λόγω των Capital Controls. Μέχρι εκεί έφθασε ο εκβιασμός της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Σίσσυ Βωβού 27-9-2015
Μέλος της ομάδας Το Μωβ