Την Κυριακή 10/1 πραγματοποιήθηκε τελικά η δράση του ΜΩΒ μέσα στο κέντρο κράτησης γυναικών μεταναστριών και προσφύγων στο Ελληνικό, την οποία είχαμε αναβάλει την προηγούμενη εβδομάδα γιατί δεν μας είχε δοθεί άδεια. Στη δράση συμμετείχε επίσης η Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών της Αφρικής, με την οποία ως ΜΩΒ έχουμε διαχρονική και θερμή συνεργασία.
Όπως και πέρυσι, κόψαμε βασιλόπιτα με μήνυμα «Καλή λευτεριά» και την μοιραστήκαμε με τις κρατούμενες, ανταλλάξαμε ευχές, και προσφέραμε σε κάθε κρατούμενη μια τσάντα με είδη ατομικής υγιεινής. Για το φλουρί είχαμε δώρο μια τηλεφωνική κάρτα, που τόσο είναι απαραίτητη για την επικοινωνία των κρατουμένων με τον έξω κόσμο.
Επίσης συζητήσαμε με τις κρατούμενες για τα προβλήματά τους και την απαράδεκτη κατάσταση στην οποία βρίσκονται, είδαμε κάποια έγγραφα που μας έδειξαν για τις υποθέσεις τους αλλά και τους χώρους κράτησης, και διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά μια σειρά προβλημάτων και παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία δημοσιεύουμε συνοπτικά εδώ και αναλαμβάνουμε σχετικές ενέργειες.
Καταρχάς προφανώς η διοικητική κράτηση προσφύγων και μεταναστών απλά και μόνο λόγω χαρτιών συνεχίζεται δυστυχώς, και αν και μειώθηκε η διάρκειά της και ο αριθμός των κρατουμένων, κανένα κέντρο κράτησης δεν έκλεισε ποτέ, ένα χρόνο μετά τις περί του αντιθέτου εξαγγελίες της κυβέρνησης με κορμό πρώτη φορά αριστερά. Συγκεκριμένα, κατά την επίσκεψή μας στο κέντρο κράτησης Ελληνικού υπήρχαν 27 γυναίκες κρατούμενες από διάφορες εθνικότητες, ακόμα και από χώρες στις οποίες είναι ανέφικτη η απέλαση, π.χ. κρατείται μια Σομαλή νεαρή γυναίκα παρότι έχει όντως καταγραφεί ως Σομαλή και έχει απόφαση αδυναμίας απομάκρυνσης από την Διεύθυνση Αστυνομίας Λέσβου. Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με τις καταγραφές, τόσο ως προς τα ονόματα όσο και ως προς τις εθνικότητες, με διαφοροποιήσεις μεταξύ των διαφορών κρατικών αρχών (π.χ. τοπικών Διευθύνσεων Αστυνομίας και κεντρικής Διεύθυνσης Αλλοδαπών Αττικής) ή και καταγραφή κρατουμένων χωρίς καν χώρα (αδιευκρίνιστη).
Όσον αφορά τη διάρκεια της κράτησης, κάποιες γυναίκες κρατούνταν για μερικές μόνο μέρες, άλλες για μήνες, κάποιες και πάνω από 6 μήνες. Κάποιες γυναίκες βρίσκονται για πολλά χρόνια στην Ελλάδα, ακόμα και για 10-20 χρόνια. Κάποιες κρατούνται παρότι έχουν καταθέσει αίτημα για άσυλο, κάποιες έχουν ζητήσει να καταθέσουν αίτημα για άσυλο και περιμένουν να κάνουν την αίτησή τους. Οι κρατούμενες δεν γνωρίζουν τη νομική τους κατάσταση και τις διαδικασίες και ρωτούν απεγνωσμένα πόσο καιρό θα κρατηθούν, πότε θα εξεταστεί το αίτημα ασύλου τους, πότε θα βγει η απόφαση, αν μπορούν να έχουν δικηγόρο, να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους κ.τ.λ. Εκτός της έλλειψης νομικής συνδρομής και της δυσκολίας επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, αλλά και γενικότερα της δυσκολίας επικοινωνίας λόγω έλλειψης διερμηνέων, υπάρχει και έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και ψυχολογικής στήριξης (π.χ. μια κρατούμενη ξέσπασε σε κλάματα κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας λέγοντας ότι δεν αντέχει άλλο εκεί μέσα και ότι δεν έκανε τίποτα κακό και ότι θέλει να πάει στους δικούς της που είναι σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα), και γενικότερα οι συνθήκες κράτησης είναι ακατάλληλες και απάνθρωπες (όπως άλλωστε έχει κρίνει επανειλημμένα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδικάζοντας την Ελλάδα).
Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση της κρατούμενης Σάναα Τάλεμπ που αρνείται να απελαθεί και είχε προχωρήσει σε 18 μέρες αποχής συσσιτίου και 2 μέρες απεργία πείνας με άλλες κρατούμενες στο κέντρο κράτησης Ελληνικού. Αποφασίστηκε πρόσφατα παράταση της κράτησής της για ένα τρίμηνο ακόμα, κάτι που σημαίνει ότι ο εγκλεισμός της θα φτάσει τους 12 μήνες. Δικάζεται μάλιστα στις 26 Ιανουαρίου για τα αδικήματα της απείθειας και της φθοράς δημόσιας περιουσίας.
Στεκόμαστε αλληλέγγυες στη Σάναα Τάλεμπ και σε όλες τις μετανάστριες/ες και πρόσφυγες, και επαναλαμβάνουμε τα πάγια αιτήματά μας να σταματήσει η διοικητική κράτηση μεταναστών και προσφύγων, να κλείσουν τα κέντρα κράτησης και να ανοίξουν επαρκή και αξιοπρεπή κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας.
ΤΟ ΜΩΒ
