Κανούργια ήθη καλλιεργούνται από φορείς και οργανισμούς του ελληνικού κράτους, όπως δείχνει και το τελευταίο παράδειγμα της έκκλησης της Γενικής Γραμματείας Ισότητας προς τις γυναικείες οργανώσεις, να συλλέξουν είδη για τους πρόσφυγες και να τα παραδώσουν μαζί της σε διάφορα σημεία.
Κάτι καινούριο καλούμαστε να καταλάβουμε, και να ξεχάσουμε όσα ξέραμε για τις οργανώσεις πολιτών, για τις γυναικείες οργανώσεις, για τον κοινωνικό και διεκδικητικό τους χαρακτήρα, για την ανεξαρτησία τους από το κράτος και τους σκοπούς του.
Ζητά σήμερα με επιστολή της η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων, “να συνδιοργανώσουμε συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης για τις γυναίκες πρόσφυγες και τα παιδιά τους, τα οποία από κοινού να τα παραδώσουμε στις δομές στήριξης προσφύγων στο Ανοιχτό Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων στο Ελληνικό ή στους σταθμούς υποδοχής στο λιμάνι του Πειραιά, στις 8 Μαρτίου 2016 (Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας).”
Με την αποδοχή μιας τέτοιας έκκλησης, οι διαχωρισμοί μεταξύ κράτους και πολιτών καθίστανται αναχρονιστικοί, και έχουμε την επιστροφή, με σκληρότερους όρους, αυτού που το πάλαι ποτέ λέγαμε κρατικός φεμινισμός, κυβερνητικός συνδικαλισμός, και καπέλο της κομματικής και κυβερνητικής εξουσίας στα κινήματα των πολιτών. Αυτό είναι το ιδεολογικό κομμάτι, το πολύ σημαντικό για την ίδια την επιβίωση κοινωνικών κινημάτων οποιασδήποτε μορφής.
Υπάρχει όμως και η τρέχουσα πραγματικότητα, που καθιστά ειρωνεία την έκκληση που απευθύνθηκε. Τόσους μήνες και τόσα χρόνια όλα τα κινήματα γυναικών, μικρά ή μεγάλα, κάνουν την αλληλεγγύη τους προς τις πρόσφυγες και τις μετανάστριες, τις φυλακισμένες, τις διαπομπευμένες, προς τις γυναίκες που υφίστανται βία ή άλλων μορφών ανισότητες και αδικίες, και η τωρινή αλλά και οι προηγούμενες Γραμματείες Ισότητας ελάχιστη συμμετοχή έχουν στο πεδίο, αλλά περιορίζονται στους γραφειοκρατικούς ρόλους, που κι αυτούς τους εκτελούν με ρυθμούς χελώνας, όπως μας δείχνει το αράχνιασμα της “δέσμευσης” για κύρωση της Συνθήκης της Κωνσταντινούπολης για τη βία κατά των γυναικών.
Μήνες τώρα οι γυναίκες είναι πρωτοπόρες απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας, από τα νησιά μέχρι την Ειδομένη, σε κοινές με άνδρες ή σε αμιγώς γυναικείες συλλογικότητες και δίνουν το ψωμί τους, το χρόνο τους και την ψυχή τους για να καλύψουν τις ανάγκες των προσφύγων εκεί που το κράτος και όλοι οι θεσμοί του απουσίαζαν για πολύ καιρό, και σε μεγάλο βαθμό απουσιάζουν ακόμα.
Η δική μας συλλογικότητα έχει δραστηριοποιηθεί με τις μετανάστριες για πολλά χρόνια, με το τράφικινγκ, με την καμπάνια “όχι στο ρατσισμό από την κούνια” από το 2005, με την αλληλεγγύη στα δικαστήρια, με ανθρωπιστική βοήθεια, με πολιτικές διεκδικήσεις, με επισκέψεις σε φυλακές, με διαδηλώσεις όπως το Σάββατο στις 5 Μάρτη έξω από το Κέντρο Κράτησης μεταναστριών στο Ελληνικό, όπου κρατούνται λίγες δεκάδες γυναίκες μόνο και μόνο γιατί δεν έχουν χαρτιά και πολλά άλλα. Αυτές τις γυναίκες που κρατούνται δεν τις σκέφτηκε η Γραμματεία Ισότητας, ούτε στις 8 του Μάρτη ούτε σε καμιά άλλη ημερομηνία, γιατί τις κρατά η δική της κυβέρνηση, από την οποία δεν διεκδικεί τίποτα.
Από τη στιγμή που ξεκίνησε η κρίση και άρχισαν να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια οι οργανώσεις των πολιτών για την αλληλεγγύη σε καίρια θέματα ανθρωπιστικής κρίσης ή παρόμοια, όπως με τα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, τις κουζίνες και τα συσσίτια, έχουμε την προσπάθεια των διαδοχικών κυβερνήσεων να στηριχτούν στην εθελοντική και αφιλοκερδή προσφορά των πολιτών για να κλείσουν τις τρύπες από την πολιτική καταστροφής βασικών κοινωνικών αγαθών που έχει προχωρήσει. Τώρα, στην κατάσταση με τους πρόσφυγες, γίνεται επίσης προσπάθεια χρησιμοποίησης των πολιτών για να “κλείσουν οι τρύπες”, ενώ παράλληλα σε πολλές περιπτώσεις διώχνουν τις οργανώσεις από τα σημεία που δραστηριοποιούνται.
Να προσθέσουμε τέλος, ότι οι κρατικοί φορείς μπορούν να κάνουν πολιτική “αλληλεγγύης” με τα χρήματα των βαρύτατα φορολογουμένων πολτών, και όχι να ζητούν από τις οργανώσεις να πάνε τον οβολό τους στη Γραμματεία Ισότητας, δηλαδή σ’ έναν φορέα του κράτους, ώστε το κράτος να πηγαίνει στη συνέχεια στις πρόσφυγες και να επιδεικνύει την αλληλεγγύη του κάνοντας “μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα”.
Σίσσυ Βωβού