Γράφει η Βέρα Σιατερλή
Η Emma Sulkowicz κυκλοφορεί μέσα στο Κολούμπια, κουβαλώντας ένα χαρακτηριστικό στρώμα φοιτητικών εστιών, στο πλαίσιο της performance της “Carry That Weight,” μέσω του οποίου καταδεικνύει το ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ
Tο άρθρο βασίζεται κυρίως στην μελέτη της Αφροδίτης Αρβανιτίδου «Η κουλτούρα του βιασμού στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ»
Τα τελευταία χρόνια οι βιασμοί στα πανεπιστήμια στις ΗΠΑ βρίσκονται στο προσκήνιο της επικαιρότητας, όπου όλο και περισσότερα περιστατικά “βλέπουν το φως” της δημοσιότητας και όλο πιο επιτακτικά τίθενται τα ερωτήματα όπως «Σε τι είδους πανεπιστημιακό περιβάλλον σπουδάζουν οι φοιτητές/τριες» «Ποιές άλλες δραστηριότητες περιλαμβάνει η φοιτητική τους ζωή πέρα από την προετοιμασία για καριέρα», «Κι αν η σεξουαλική βία είναι μία από αυτές, ποιοι/ποιές/τι φταίει γι’ αυτό;»
Η δημόσια συζήτηση επικεντρώνεται στον τρόπο που το φύλο, η φυλή και η τάξη των υποκειμένων που εμπλέκονται στην υπόθεση, αποτυπώνονται στους κυρίαρχους λόγους που αρθρώθηκαν στο πλαίσιο της συζήτησης αυτής.
Γυναίκες, οι οποίες συμμετείχαν σε μεγάλη έρευνα το 2015 σε δώδεκα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, δήλωσαν ότι έπεσαν θύματα σεξουαλικής βίας κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της φοιτητικής τους σταδιοδρομίας.
Για πολλά νεαρά άτομα , η εμπειρία του πανεπιστημίου δεν εξελίσσεται όπως θα έπρεπε. Μια στις πέντε γυναίκες κακοποιείται σεξουαλικά την περίοδο που φοιτά στο πανεπιστήμιο. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, αυτό συμβαίνει κατά τη διάρκεια του πρώτου ή του δεύτερου έτους φοίτησής της και σε ποσοστό 75-80% ο επιτιθέμενος είναι γνωστός, συμμαθητής, φίλος, ή (πρώην) σύντροφος. Πολλές φοιτήτριες έχουν υποστεί αυτό που ονομάζεται «κακοποίηση σε κατάσταση ανικανότητας»: έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά ενώ βρίσκονταν υπό την επήρεια ναρκωτικών, αλκοόλ, λιπόθυμες ή σε άλλη κατάσταση ανικανότητας.
Αυτά τα ανησυχητικά στοιχεία δημοσιοποιούνται σε μια περίοδο κατά την οποία τα πανεπιστημιακά ιδρύματα των ΗΠΑ καλούνται να λάβουν νέα, δραστικά μέτρα για την καταπολέμηση του φαινομένου αυτού και του κύματος σεξουαλικών επιθέσεων εναντίον γυναικών σε αυτά.
Τα τελευταία χρόνια τα πανεπιστήμια περιλαμβάνουν υποχρεωτικά μαθήματα αναγνώρισης και αντιμετώπισης της σεξουαλικής βίας για όλους τους πρωτοετείς.
Σε μια πρόσφατη διαμαρτυρία κατά της σεξουαλικής βίας, το πανό που κρατούσε μια γυναίκα έγραφε, «Η κοινωνία διδάσκει: φρόντισε να μη σε βιάσουν, αντί να διδάσκει: Μην βιάζεις». Τον Ιανουάριο του 2015, ένας -πρώην πλέον- κολυμβητής-«αστέρι» του πανεπιστημίου Στάνφορντ βρέθηκε πάνω στο σώμα μιας αναίσθητης, ημίγυμνης γυναίκας, πίσω από έναν κάδο απορριμμάτων κοντά στο σημείο όπου γινόταν ένα πάρτι «αδελφότητας». Τον ανακάλυψαν δύο σουηδοί φοιτητές που περνούσαν με τα ποδήλατά τους. Έτρεξε να ξεφύγει. Τον κυνήγησαν, τον έπιασαν και τον παρέδωσαν στην αστυνομία. Στη δίκη που ακολούθησε, οι ένορκοι τον έκριναν ένοχο για τρία κακουργήματα σεξουαλικής επίθεσης. Αντιμετώπιζε μέχρι 14 χρόνια φυλάκισης. Οι εισαγγελείς ζήτησαν έξι, και τελικά, ένας δικαστής της Καλιφόρνιας τον καταδίκασε σε έξι μήνες φυλάκιση και τρία χρόνια υπό επιτήρηση!
Ο πατέρας του είχε ζητήσει με επιστολή του να μη φυλακιστεί για «μια 20λεπτη πράξη!!!». Το θύμα, μια γυναίκα 23 χρόνων, που δεν ήταν φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο, έστειλε τη δική της επιστολή στο δικαστήριο. Με 7.244 λέξεις, απευθύνθηκε σε αυτόν που της επιτέθηκε, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία, για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη σεξουαλική βία και τη γυναίκα. Κάνοντάς τη, ταυτόχρονα, θύμα, και ένοχη, μέχρι αποδείξεως του εναντίου. (Βλ. δημοσιευα του Μωβ Η σεξουαλική βία μέσα από τις λέξεις μιας γυναίκας θύατος, 22/6/2016).
Σε έρευνα ερωτήθηκαν 780.000 φοιτητές, με 150.000 από αυτούς να συμμετέχουν μέσω διαδικτυακού ερωτηματολογίου. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν επίσης ότι η κατάχρηση οινοπνεύματος και ναρκωτικών παίζουν σημαντικό ρόλο σε τέτοια περιστατικά.
Οι συντάκτες της μελέτης, όμως, επισημαίνουν ότι το πόρισμα δεν πρέπει να οδηγήσει σε συμψηφισμούς και γενικεύσεις, καθώς το δείγμα των ερωτηθέντων δεν είναι αντιπροσωπευτικό του συνόλου των πανεπιστημίων της χώρας.
Στο μεταξύ, η πρόεδρος του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια, Τερέζα Σάλιβαν, εξήγησε ότι το προσφάτως αποσυρθέν ως ανακριβές άρθρο του περιοδικού Rolling Stone, για περιστατικό ομαδικού βιασμού γυναίκας σε σπίτι αδελφότητας του πανεπιστημίου, έβλαψε σοβαρά την εκστρατεία κατά της σεξουαλικής βίας, αμαυρώνοντας ταυτόχρονα τη φήμη του πανεπιστημιακού ιδρύματος.
Η έρευνα έδειξε, όμως, ότι 23% των γυναικών δήλωσαν ότι υποχρεώθηκαν να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με χρήση βίας ή με την απειλή χρήσης βίας. Οι πρωτοετείς γυναίκες κινδυνεύουν περισσότερο από τέτοιες πράξεις.
Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι πολύ μικρό ποσοστό των θυμάτων καταγγέλλει τα περιστατικά αυτά στο πανεπιστήμιο ή στις αστυνομικές Αρχές. Το ποσοστό αυτό δεν ξεπερνά το 25%, ενώ σε κάποια πανεπιστήμια μόλις 5% των θυμάτων σεξουαλικής βίας καταγγέλλει αυτά τα περιστατικά.
Η πιο συνηθισμένη αιτία που οι φοιτήτριες αποφεύγουν να καταγγείλουν έναν βιασμό ή μία πράξη σεξουαλικής βίας είναι ότι δεν θεωρούν ότι έπεσαν θύματα παράνομης πράξης, ενώ άλλες δήλωσαν ότι ντρέπονται ή ότι δεν πίστευαν ότι οι Αρχές θα έκαναν κάτι γι’ αυτό.
Όσες όμως αποφάσισαν να καταγγείλουν τέτοια περιστατικά, υποστήριξαν ότι ο χειρισμός των υποθέσεών τους υπήρξε κατά κύριο λόγο θετικός και ωφέλιμος για τις ίδιες.
Ομάδα Εργασίας του Λευκού Οίκου για την Προστασία των Φοιτητριών από την Σεξουαλική Κακοποίηση, εισήγαγε το θέμα ενασχόλησής της, εξαγγέλλοντας πως αποτελεί προτεραιότητα για την κυβέρνηση. Πράγματι, η αμερικάνικη κυβέρνηση, στάθηκε αντάξια του χρέους της, δημοσιοποιώντας τη λίστα 55 πανεπιστημίων που βρίσκονται υπό έρευνα για «κακοδιαχείριση» «υποθέσεων σεξουαλικής βίας ή καταγγελιών παρενόχλησης» -μεταξύ αυτών και τρία πανεπιστήμια από τα περιβόητα για τον ελιτισμό τους: το Χάρβαρντ, το Πρίνστον και το Ντάρμουθ.
Οι διοικήσεις των πανεπιστημίων ανησυχούν με τη σειρά τους: από τη μια, για τη δυσφήμιση, που μπορεί να τους προκαλέσει απώλεια πελατών και χορηγών. Προσπαθούν λοιπόν να μαζέψουν όπως -όπως τα άπλυτα των αδελφοτήτων (των σεξιστικών κλαμπ που αποτελούν την πιο περιζήτητη και «διακεκριμένη» μορφή κοινωνικοποίησης των αντρών φοιτητών στις ΗΠΑ) και τις… δημόσιες εκφάνσεις των αρρενωπών συνηθειών των τιμημένων αθλητών τους. Από την άλλη, για το πώς θα κρατήσουν ευχαριστημένα τα καμάρια τους, δηλαδή…τους πελάτες τους, που φέρνουν στα πανεπιστήμια εκατομμύρια δολάρια από πρωταθλήματα και μέγα-χορηγούς που σπονσοράρουν τις αθλητικές ομάδες. Γι’ αυτό σπρώχνουν ό, τι μπορούν κάτω από το χαλί, αποθαρρύνοντας (ή υποτιμώντας ή προσβάλλοντας) τις φοιτήτριες όταν καταγγέλλουν τον βιασμό τους, αλλά και καμουφλάροντας την ίδια την πράξη, αντικαθιστώντας τη λέξη “βιασμός” με τον ευφημισμό “μη συναινετικό σεξ” στους κανονισμούς τους – μην τυχόν και μείνει ρετσινιά σε κανένα πολλά υποσχόμενο αγοράκι.
Πράγματι, η «κρίση» ή «επιδημία σεξουαλικής κακοποίησης» στα αμερικάνικα πανεπιστήμια, όπως την χαρακτηρίζουν τα μίντια κατά την προσφιλή τους φρασεολογία, δεν επιδέχεται μια απλή λύση. Γιατί οι επιτιθέμενοι δεν είναι ούτε μαύροι στο Μιζούροι, ούτε Μεξικανοί εργάτες, αλλά βρίσκονται στον αντίποδα αυτών των υποκειμένων: είναι αυριανά στελέχη, think tank, αφεντικά!
Είναι όμως δυνατόν λευκοί μορφωμένοι και πλούσιοι να είναι βιαστές, αντίκρυ στον «μαύρο βιαστή», του οποίου ο μύθος αποτελεί θεμελιώδες συστατικό του ρατσισμού της αμερικανικής κοινωνίας από την εποχή της δουλείας μέχρι σήμερα; Ξεκινώντας από το προφίλ των βιαστών, συναντάμε έναν πρώτο προφανή -αλλά όχι και αυτονόητο- λόγο να παρακολουθήσουμε την υπόθεση των βιασμών στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, με τον τρόπο που περιγράψαμε παραπάνω: ως ένα επίκαιρο παράδειγμα όπου το φύλο, η φυλή και η τάξη διαμορφώνουν τους όρους διεξαγωγής της δημόσιας συζήτησης για τον βιασμό.
Με την προσοχή μας στραμμένη στις γυναίκες και συγκεκριμένα, στους σύγχρονους κυρίαρχους λόγους για τη γυναικεία σεξουαλικότητα οι οποίοι αρθρώθηκαν με αφορμή την υπόθεση αυτή, διαπιστώνουμε ότι λόγοι αυτοί επιβεβαιώνουν κάποιες βασικές παραδοχές, οι οποίες αφορούν την κοινωνική πραγματικότητα των γυναικών:
• αφενός, το γεγονός ότι η εποχή μας αποτελεί ιστορικό προϊόν της διαδικασίας αφομοίωσης των προταγμάτων του φεμινιστικού κινήματος των 60’s-70’s. Έτσι, η ριζοσπαστική ορατότητα της γυναικείας σεξουαλικής απόλαυσης, (σκανδαλώδης για τη λευκή μεσοαστική πουριτανική ηθική) την οποία διεκδίκησαν οι φεμινίστριες, «αντικαταστάθηκε από την αδιάκριτη σεξουαλικοποίηση των πάντων: της διαφήμισης, των mainstream τεχνών, του κώδικα με βάση τον οποίο κάποιος ή κάποια μπορούσε να υπάρξει στην παρέα ή την ερωτική σχέση.»
• Αφετέρου, το γεγονός ότι πλάι στο μεταφεμινιστικό lifestyle που «αποδέχτηκε» τις γυναίκες ως σεξουαλικά ενεργές, αναπτύχθηκε και η αντεπίθεση στα φεμινιστικά κεκτημένα: η ανάδυση της νέας θρησκευτικής δεξιάς, ομάδων “υπεράσπισης των δικαιωμάτων των αντρών” και κινήσεων ενάντια στο δικαίωμα της έκτρωσης και της αντισύλληψης και υπέρ της διατήρησης της «παρθενίας» των νεαρών γυναικών μέχρι τον γάμο, αποτελεί πλέον κάθε άλλο παρά μειοψηφικό φαινόμενο, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην Ευρώπη.
Οι δυο παραπάνω ιστορικές τάσεις μπορεί να φαίνονται με μια πρώτη ματιά αντιτιθέμενες, συμπληρώνουν όμως μια χαρά η μία την άλλη: «την ίδια στιγμή που η ποπ κουλτούρα έχει κορεστεί όσο ποτέ από σεξουαλικές εικόνες, η σεξουαλικότητα διαπομπεύεται ως βρώμικη, ανήθικη, ακόμα και θανατηφόρα».
Τοποθετώντας ως επίκεντρο της γυναικείας υπόστασης τη σεξουαλικότητα, οι φορείς του σεξισμού (από τα μίντια μέχρι τα αντιφεμινιστικά think tank), κατασκευάζουν τα σύγχρονα κανονιστικά πρότυπα της θηλυκότητας. Σύμφωνα μ’ αυτά, η επιτομή του θηλυκού ιδεώδους είναι η «επιθυμητή παρθένα, η οποία είναι σέξι, αλλά όχι σεξουαλική. Είναι νέα, λευκή και αδύνατη. Είναι μαζορέτα, baby-sitter• είναι προσιτή και πρόθυμη να προσφέρει ευχαρίστηση (ας θυμηθούμε κι εκείνη την ηθική της παθητικότητας!).Οι έγχρωμες γυναίκες, οι γυναίκες κατώτερων ταξικών στρωμάτων και οι μετανάστριες, αυτές είναι γυναίκες που δεν θεωρούνται άξιες να τοποθετηθούν σε βάθρο».
Ανάλογα λοιπόν με το πού στέκεται κάθε γυναίκα σε σχέση με το ιδεατό της «καθαρής» θηλυκότητας, η σεξουαλικότητά της είναι άξια προστασίας ή δαιμονοποίησης. Η υπόθεση των βιασμών στα αμερικανικά πανεπιστήμια αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα: του πώς δηλαδή οι κυρίαρχες αφηγήσεις για το φύλο, τη φυλή, την τάξη και τη σεξουαλική συμπεριφορά των γυναικών, καθορίζουν το αν αναγνωρίζεται, πώς νοηματοδοτείται και εν τέλει πώς νομιμοποιείται κοινωνικά η σεξουαλική βία εναντίον τους. Δύο είναι τα σημαντικά για μας ερωτήματα, γύρω από τα οποία περιστρέφεται η δημόσια συζήτηση που αφορά την επικαιρότητα του βιασμού στις ΗΠΑ:
1. υφίσταται μια κουλτούρα του βιασμού, ή ο βιασμός διαπράττεται από έναν περιορισμένο αριθμό επιθετικών αντρών;
2. αποτελεί ο βιασμός ένα ξεκάθαρα προσδιορίσιμο έγκλημα, ή υπάρχουν γκρίζες περιοχές στις σεξουαλικές σχέσεις, οι οποίες αψηφούν την εύκολη κατηγοριοποίηση ως συναινετικές ή μη συναινετικές;
Ακλουθώντας τη συζήτηση, με βάση τα παραπάνω ερωτήματα και ξεκινώντας από μια σύντομη ιστορία της ίδιας της έννοιας της «κουλτούρας του βιασμού», η οποία, κατάγεται από το φεμινιστικό κίνημα, οι Ριζοσπάστριες Φεμινίστριες της δεκαετίας του ’70, παρουσίασαν θέσεις αναφορικά με το βιασμό, οι οποίες είχαν προκύψει μέσα από τη λειτουργία ομάδων αυτο-συνείδησης γυναικών και συζητήσεις όπου οι γυναίκες ανέλυαν βιώματα σεξουαλικής κακοποίησης.
«Η βασική αποκάλυψη ήταν ότι ο βίαιος βιαστής και ο σύντροφος/σύζυγος είναι ένα και το αυτό. Ο φίλος και εραστής διαπράττει βιασμό στον ίδιο ακριβώς βαθμό με το «κτήνος» που περιφέρεται στους δρόμους. Η πράξη του βιασμού είναι η λογική έκφραση της ουσιώδους σχέσης που επικρατεί αυτή τη στιγμή μεταξύ αντρών και γυναικών. – Είναι ένα ζήτημα το οποίο πρέπει να διαχειριστούμε με φεμινιστικούς όρους, με σκοπό τη γυναικεία απελευθέρωση».
Οι φεμινίστριες της εποχής προέβαλαν τον βιασμό ως μια πράξη βίας, η οποία έχει να κάνει με την πατριαρχική εξουσία και όχι με το σεξ αυτό καθεαυτό. Αντιπαρατέθηκαν έτσι με την άποψη ότι ο βιασμός οφείλεται σε κάποια ενστικτώδη σεξουαλική «ορμή» των αντρών. Κατέδειξαν επίσης ότι ο βιασμός δεν είναι απλώς ένα αποτρόπαιο έγκλημα, το οποίο διαπράττεται από ένα τέρας και μέσα σε κοινωνικό κενό• αλλά εντάσσεται σε ένα συνεχές επιβολής των αντρών πάνω στις γυναίκες, το οποίο είναι εγγεγραμμένο στην ίδια τη σχέση μεταξύ των δύο φύλων, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί κοινωνικά.
Σήμερα, την έννοια της «κουλτούρας του βιασμού» επανέφερε στο προσκήνιο η αμερικανική ΜΚΟ Εθνικό Δίκτυο για τον Βιασμό, την Κακοποίηση και την Αιμομιξία [RAINN: Rape, Abuse and Incest National Network], η οποία αποτελεί τη μεγαλύτερη ΜΚΟ της χώρας στον τομέα της και τρέχει διάφορα σημαντικά κυβερνητικά πρότζεκτ, όπως είναι η τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης στον αμερικάνικο στρατό, για λογαριασμό του υπουργείου άμυνας.
Η RAINN απηύθυνε επιστολή προς τη νεοσυσταθείσα Ομάδα Εργασίας του Λευκού Οίκου για την Προστασία των Φοιτητριών από την Σεξουαλική Κακοποίηση, στην οποία παρουσίασε τις προτάσεις της για τη διαχείριση της υπόθεσης των βιασμών στα πανεπιστήμια. Στο επίκεντρο της επιστολής αυτής, ήταν η αποκήρυξη της έννοιας της «κουλτούρας του βιασμού» και η αμφισβήτηση της εγκυρότητάς της, ως ερμηνευτικού και αναλυτικού εργαλείου της «κρίσης» στα πανεπιστήμια:
«Τα τελευταία χρόνια, έχει παρατηρηθεί μια ατυχής τάση ενοχοποίησης της «κουλτούρας του βιασμού» για το εκτεταμένο πρόβλημα της σεξουαλικής βίας στα πανεπιστήμια. Παρόλο που είναι βοηθητικό να καταδεικνύει κανείς τα συστημικά εμπόδια στην αντιμετώπιση του ζητήματος, είναι σημαντικό να μη χάσουμε από τα μάτια μας ένα απλό γεγονός: ο βιασμός δεν οφείλεται σε παράγοντες που σχετίζονται με την κουλτούρα, αλλά σε συνειδητές αποφάσεις, μιας μικρής μερίδας της κοινότητας, να διαπράξουν ένα βίαιο έγκλημα. Αυτή η παραδοχή είναι προφανής, έχει όμως την τάση να παραγνωρίζεται στις πρόσφατες συζητήσεις. Το γεγονός αυτό έχει οδηγήσει στην τάση να επικεντρώνονται οι συζητήσεις σε συγκεκριμένα τμήματα του φοιτητικού πληθυσμού (πχ στους αθλητές), σε συγκεκριμένες πτυχές της φοιτητικής κουλτούρας ή σε χαρακτηριστικά που είναι κοινά σε εκατομμύρια νομοταγείς Αμερικάνους (πχ «αρρενωπότητα»). Αυτή η τάση έχει ως παράδοξη συνέπεια το να καθιστά δυσκολότερη την αντιμετώπιση της σεξουαλικής βίας, αφού απομακρύνει την εστίαση από το άτομο που είναι υπαίτιο και αμβλύνει την προσωπική ευθύνη για τις πράξεις του ή της».
Πανό με το σύνθημα «Όχι σημαίνει Όχι» τοποθετεί η φοιτήτρια Ρ. Έλντερ στον θυρεό του Πανεπιστημίου Τέξας Τεκ στο Λούμποκ, διαμαρτυρόμενη για κρούσματα βιασμών από μέλη αδελφότητας του πανεπιστημίου.
Διαβάζοντας προσεκτικά το παραπάνω απόσπασμα, δεν μπορούμε παρά να διατυπώσουμε ορισμένες παρατηρήσεις. Πρώτα-πρώτα, στο πλαίσιο της αναζήτησης του «τις πταίει» στο ζήτημα του βιασμού, το RAINN προτάσσει κατηγορηματικά την ατομική ευθύνη ενός μεμονωμένου δράστη ο οποίος επιλέγει συνειδητά να διαπράξει ένα έγκλημα, έναντι της συλλογικής ευθύνης κάποιων κατηγοριών αντρών. Εδώ που τα λέμε, οι άντρες που σπεύδει να προστατεύσει το RAINN δεν επιλέγονται και ακριβώς τυχαία, ούτε πρόχειρα, ίσα-ίσα για να σταθεί το επιχείρημα περί μη συλλογικής ευθύνης. Αντίθετα, πρόκειται ακριβώς για τα ίδια υποκείμενα που λέγαμε στην αρχή αυτού του κειμένου: δηλαδή τους παίκτες των ομάδων των πανεπιστημίων, τα μέλη των αδελφοτήτων, αλλά και τη λατρευτή πρωτοεμφανιζόμενη κατηγορία των… αρρενωπών «νομοταγών Αμερικάνων». Με λίγα λόγια, οι άντρες που αξίζει να απαλλαγούν από το βάρος της συλλογικής ευθύνης για την έκρηξη του φαινομένου των βιασμών είναι άντρες με συγκεκριμένα έμφυλα, φυλετικά και ταξικά χαρακτηριστικά. Και συνεχίζει το RAINN: «Μέχρι τη στιγμή που θα φτάσουν στο πανεπιστήμιο, οι περισσότεροι φοιτητές έχουν εκτεθεί επί 18 χρόνια σε διαφόρων ειδών μηνύματα πρόληψης. Χάρη σε επανειλημμένα μηνύματα από γονείς, θρησκευτικούς ηγέτες, δασκάλους, προπονητές, μίντια και ολόκληρη την κοινωνική κουλτούρα, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των νεαρών ενηλίκων έχουν μάθει να ξεχωρίζουν το σωστό από το λάθος, και εισέρχονται στο πανεπιστήμιο γνωρίζοντας ότι ο βιασμός εμπίπτει ξεκάθαρα στη δεύτερη κατηγορία. Ο Δρ Ντέι-βιντ Λάισακ [ Dr. David Lisak] εκτιμά πως ένα 3% των αντρών φοιτητών είναι υπεύθυνο για παραπάνω από το 90% των βιασμών. Σ’ αυτό το συγκριτικά μικρό ποσοστό του πληθυσμού, που αποδείχτηκε ότι έχει ανοσία στα πολυετή μηνύματα πρόληψης, είναι που πρέπει να απευθυνθούμε με άλλους τρόπους. Τα ευρήματα μια άλλης έρευνας των Δρ. Λάισακ και συνεργατών, η οποία εξέτασε 1.882 άντρες φοιτητές και αποφάνθηκε ότι 120 από αυτούς ήταν βιαστές. Από αυτούς που ήταν αποφασισμένοι βιαστές, η πλειοψηφία -63%- παραδέχτηκε ότι είχε διαπράξει βιασμό επανειλημμένα. Συνολικά, βρήκαν ότι ο κάθε παραβάτης είχε διαπράξει κατά μέσο όρο 5.8 σεξουαλικές επιθέσεις. Και πάλι, αυτή η έρευνα υποστηρίζει το γεγονός ότι περισσότεροι από το 90% των αντρών φοιτητών δεν έχουν βιάσει και δεν είναι πιθανόν να βιάσουν στο μέλλον. Μάλιστα, έχουμε καταλήξει ότι είναι έτοιμοι και ανυπομονούν να βοηθήσουν σ’ αυτά τα ζητήματα. Είναι οι άλλοι άντρες (και καμιά φορά οι γυναίκες) που αποτελούν το πρόβλημα».
Πως να σχολιαστεί εδώ η στημένη δημιουργία εντυπώσεων περί σοβαρού (;) ποσοστού γυναικών κακοποιητριών το οποίο…δυστυχώς! δεν έχει αναλυθεί αρκετά από τις στατιστικές των ερευνητών;
Η Emma Sulkowicz έχει γίνει γνωστή τον τελευταίο καιρό μέσα από την καλλιτεχνική της δουλειά. Τελειόφοιτη του τμήματος visual arts του Κολούμπια, αποφάσισε να επιστρατεύσει την πτυχιακή της για να μιλήσει για την ιστορία του βιασμού της, αλλά και για να αναδείξει το ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Το έργο της “Carry That Weight” συνίσταται στην πράξη του να κυκλοφορεί η ίδια καθημερινά μέσα στο πανεπιστήμιο κουβαλώντας ένα στρώμα, ίδιο με το τυπικό στρώμα των φοιτητικών εστιών, όπου το 2012 βιάστηκε από συμφοιτητή της.
Στην ακρόαση που πραγματοποιήθηκε μετά την καταγγελία που έκανε στη διοίκηση του πανεπιστημίου, η κριτική επιτροπή την ανάγκασε να περιγράψει σε τί στάση βρισκόταν κατά τη διάρκεια του βιασμού, ένα μέλος της αναρωτήθηκε “πώς είναι δυνατό το πρωκτικό σεξ χωρίς λιπαντικό; ”και η απόφαση βγήκε υπέρ του βιαστή. Τη στιγμή λοιπόν που οι καταγγελίες γυναικών για βιασμούς από συμφοιτητές τους, αλλά και για την υποτιμητική αντιμετώπιση που τους επιφυλάσσουν οι διοικήσεις των πανεπιστημίων πληθαίνουν.
Τη στιγμή που θεωρείται κουλ στους κυριλέ φοιτητικούς κύκλους να ανεβάζεις στα social media εικόνες πλήθους που πανηγυρίζει στην ιδέα αντρών που ασκούν το έμφυλο δικαίωμά τους για επιβολή πάνω στις γυναίκες, αυτή τη στιγμή επέλεξε το RAINN για να μας υπενθυμίσει ότι αυτοί οι συγκεκριμένοι άντρες έχουν πειθαρχηθεί με τόση επιμέλεια στις αξίες της τάξης τους, που αποκλείεται να είναι βιαστές. Και φυσικά, το RAINN δεν είναι μόνο του στην υπεράσπιση αυτής της θέσης. Η Δρ Τάρα Παλματιέρ [Dr. Tara J. Palmatier] είναι ψυχολόγος, η οποία έχει αφιερώσει την πρακτική της στην ψυχολογική υποστήριξη αντρών που έχουν σχέσεις με κακοποιητικές γυναίκες και παρεμπιπτόντως τους βοηθάει να κερδίζουν και καμιά δίκη για την επιμέλεια των παιδιών -με την επιστράτευση των γνωστών επιχειρημάτων που συνοψίζονται στο πόσο-τσούλες-έχουν-γίνει-οι-γυναίκες-τη-σήμερον-ημέρα (παράξενη αυτή η σύμπνοια στις απόψεις μιας ΜΚΟ για την αντιμετώπιση της σεξουαλικής κακοποίησης και μιας αντιφεμινίστριας ψυχολόγου; όχι).
Στο άρθρο της «Η περιβόητη «κουλτούρα βιασμού» μας, το οποίο δημοσιεύτηκε στο αντιφεμινιστικό site avoiceformen.com, επισημαίνει:
“Δεν τρέμω στην ιδέα του τύπου με την cargo βερμούδα, την Polo μπλούζα και τις Havaianas σαγιονάρες που στέκεται πίσω μου στο ταμείο του σουπερμάρκετ. Είμαι τρομοκρατημένη όταν βρίσκομαι μόνη μου σε κάποιο μυστήριο μέρος της πόλης τη νύχτα, όχι όμως γιατί φοβάμαι τους άντρες. Φοβάμαι τους εγκληματίες, κάποιοι από τους οποίους τυχαίνει να είναι άντρες.»
Η Δρ Τάρα Παλματιέρ πολύ απλά λοιπόν μας λέει ότι το golden boy που κατέβηκε με την παντόφλα στο σούπερ μάρκετ να πάρει λίγο lime για να προσθέσει στο κοκτέιλ του, δεν είναι ο βιαστής. Ποιος είναι αυτός ο εγκληματίας που πρέπει να φοβόμαστε τελικά; Με δικά μας λόγια, η κυρίαρχη αφήγηση του βιασμού πραγματώνεται ως εξής:
• πρώτον, η σκηνή εκτυλίσσεται αποκλειστικά σε έρημο δρόμο/παρκάκι/κακόφημη συνοικία.
• Δεύτερον, ο βιαστής πετάγεται από το πουθενά, κρατάει μαχαίρι ή φοράει καμπαρντίνα, είναι λιγδιάρης, ψυχοπαθητική προσωπικότητα, ανέγγιχτος από τις αρχές του διαφωτισμού και παραδομένος στα αιμοβόρα ένστικτά του ή/και φέρει τα φυλετικά χαρακτηριστικά του πληθυσμού που βρίσκεται στο επίκεντρο της τρέχουσας ρατσιστικής αντίληψης κάθε κράτους. Στις ΗΠΑ λοιπόν θα είναι μαύρος ή λατίνος, στην Ελλάδα αλβανός πριν κάποια χρόνια, πακιστανός τώρα κλπ.
• Τρίτον, το θύμα (δεν μπορεί παρά να) είναι μια ανυποψίαστη νεαρή λευκή κοπέλα, πειθαρχημένη στους παραδοσιακούς έμφυλους ρόλους, με την «καθαρή» και «κανονική» σεξουαλικότητα που λέγαμε: δεν είναι μαύρη, δεν είναι χοντρή, δεν είναι η γειτονιά της αυτή η κακόφημη συνοικία, δεν δείχνει με κανένα τρόπο ότι γουστάρει το σεξ, δεν γνωρίζει εννοείται τον βιαστή, δεν είναι πρώην ή νυν γκόμενός της, δεν μπαλαμουτιάζονταν και τον σταμάτησε στο σημείο που δεν ήθελε να προχωρήσει άλλο, δεν τα χαν πιει μαζί σε κάποιο πάρτι και ήταν πολύ μεθυσμένη για να πει δυνατά το «όχι!» αλλά το έδειξε με το σώμα της χωρίς αυτό να θεωρείται αρκετό. Με λίγα λόγια, δεν φέρει κανένα από τα έμφυλα, ταξικά και φυλετικά χαρακτηριστικά που την καθιστούν μη πιστευτή αν καταγγείλει ότι βιάστηκε. Για την επιβιώσασα θα πούμε παρακάτω. Ας μείνουμε τώρα λίγο στην εξής αντίθεση: ενώ η δημοσιοποίηση των παραπάνω περιστατικών με πρωταγωνιστές λευκούς προνομιούχους άντρες προκαλεί το συγκαταβατικό αντανακλαστικό του «boys will be boys,» μια απλή ανεπιβεβαίωτη φήμη για βιασμό από μαύρο άντρα είναι αρκετή για να φτιάξει πρωτοσέλιδα.
Η κατανόηση της υποκουλτούρας της βίας είναι κρίσιμη για την κατανόηση του βίαιου βιαστή. «Η κοινωνική τάξη», έγραψε ο Γούλφγκανγκ, «εμφανίζεται απειλητικά σε όλες τις μελέτες με θέμα το βίαιο έγκλημα». Η θεωρία του Γούλφγκανγκ, αναγκάζομαι να την υπεραπλουστεύσω, είναι ότι μέσα στο κυρίαρχο σύστημα αξιών της κουλτούρας μας, υπάρχει μια υποκουλτούρα που έχει δημιουργηθεί από τις κατώτερες τάξεις, τους φτωχούς, τους στερημένους, τους μαύρους, τους «παρακατιανούς» και πρόσφατα τους Ισλαμιστές, οι αξίες των οποίων συχνά αντιβαίνουν τις αξίες αυτών που ανήκουν στην κυρίαρχη κουλτούρα, των ανθρώπων που έχουν την εξουσία. Η κυρίαρχη κουλτούρα μπορεί να λειτουργήσει στο πλαίσιο των κανόνων της ευγένειας, γιατί δεν έχει ανάγκη να καταφύγει στη βία για να πάρει αυτό που θέλει. Η υποκουλτούρα, ματαιωμένη, χωρίς ευφράδεια λόγου και θυμωμένη, γρήγορα καταφεύγει στη βία• πράγματι, η βία και η σωματική επιθετικότητα γίνονται καθημερινός τρόπος ζωής. Ειδικά για τους νέους άντρες».
Παρακολουθώντας λοιπόν προσεκτικά τις απόψεις που εκφράζονται παραπάνω, καταλήγουμε σε ορισμένα συμπεράσματα αναφορικά με την έννοια της «κουλτούρας του βιασμού» και τη χρήση της ως ερμηνευτικό και αναλυτικό εργαλείο στη συζήτηση για το βιασμό. Είδαμε ότι, τόσο το RAINN όσο και η Δόκτωρ- ψυχολόγος, προσπάθησαν να καταρρίψουν τη σύνδεση μεταξύ κουλτούρας του βιασμού και κουλτούρας των αντρών φοιτητών, παρόλο που τα γεγονότα κραυγάζουν για το αντίθετο, προκρίνοντας την ύπαρξη του μεμονωμένου βιαστή: όταν μιλάμε λοιπόν για τους άντρες φοιτητές, οι βιαστές δεν μπορεί παρά να αποτελούν την εξαίρεση, τη μειοψηφία. Το ερώτημα στο οποίο έχει επικεντρωθεί η δημόσια συζήτηση για την υπόθεση των βιασμών στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, αφορά τα υποτιθέμενα «θολά» όρια μεταξύ συναινετικού και μη συναινετικού σεξ, τα οποία κατά τη γνώμη πολλών αποτελούν θεμελιώδες χαρακτηριστικό των κοινωνικών σχέσεων στη σύγχρονη φοιτητική (και όχι μόνο) συνθήκη. Αλλά κυρίως, αποτελούν την κυρίαρχη δικαιολογία που νομιμοποιεί τη σεξουαλική βία, ενοχοποιώντας τις επιβιώσασες και σκοπεύοντας στην πειθάρχηση όλων των γυναικών: η καθεμιά μας καλείται να απαντά ανά πάσα στιγμή στο ερώτημα του κατά πόσο «προκαλεί», «τόθελε» και στην τελική «το άξιζε». Η αντιφεμινίστρια δημοσιογράφος Λώρα Σέσιονς Στεπ [Laura Sessions Stepp] έγραφε στο αμερικάνικο Cosmopolitan τον Σεπτέμβρη του 2007:
«Η Αλίσια έχει τελειώσει το πανεπιστήμιο εδώ και τρία χρόνια και στους περισσότερους τομείς τα πάει περίφημα: έχει μια καλή δουλειά ως σύμβουλος, ένα διαμέρισμα σε ουρανοξύστη και γκόμενο που ζηλεύουν οι φίλες της. Όμως, κατά έναν ανησυχητικό τρόπο, δεν έχει καταφέρει να αφήσει τον φοιτητικό εαυτό της πίσω της. Τη στοιχειώνει η ανάμνηση ενός περιστατικού που συνέβη ένα βράδυ χρόνια πριν- μια σεξουαλική συνεύρεση και ένα αναπάντητο ερώτημα: Με βίασε; Να τι συνέβη: η Αλίσια είχε ζητήσει από έναν συμφοιτητή της, τον Κέβιν, να είναι ο «πλατωνικός συνοδός της» στον χορό μιας αδελφότητας του πανεπιστημίου. Οι δυο τους βγήκαν πρώτα για δείπνο με φίλους και μετά πήγαν στον χορό. Θυμάται ότι μέθυσαν, αλλά τόσο ώστε να είναι «κομμάτια». Μετά το χορό, πήγαν στο δωμάτιο του Κέβιν και τελικά, άρχισαν να φασώνονται. Εκείνη του είπε ξεκάθαρα ότι δεν ήθελε να καταλήξει το σκηνικό σε σεξ κι εκείνος είπε οκ. Αλλά μετά από λίγα λεπτά, την έσπρωξε στον καναπέ και βρέθηκε από πάνω της. «Όχι, σταμάτα», είπε απαλά –πολύ απαλά, παραδέχτηκε αργότερα στον εαυτό της. Όταν την αγνόησε και μπήκε μέσα της, προσπάθησε να μουδιάσει μέχρι να τελειώσει όλο αυτό. Τον πήρε ο ύπνος μετά κι εκείνη έφυγε για το δωμάτιό της, «έχοντας αυτό το βρώμικο συναίσθημα του να μην ξέρω τι να κάνω ή σε ποιον να το πω ή αν ήταν δικό μου λάθος». Ενώ το ένιωσε ως βιασμό –δεν ήθελε να κάνει σεξ με τον Κέβιν- δεν ήταν σίγουρη αν έτσι θα το χαρακτήριζε και κάποιος άλλος. «Έπεσα σε μια γκρίζα περιοχή», είπε πρόσφατα. «Ίσως δεν είπα με αρκετή αποφασιστικότητα ότι δεν το ήθελα.» Ακόμα και σήμερα, διστάζει να το αποκαλέσει βιασμό, γιατί θεωρεί τον εαυτό της μια δυνατή και σεξουαλικά ανεξάρτητη γυναίκα, όχι ένα θύμα».
Την εμπειρία της «γκρίζας περιοχής» είχε η Αλίσια και είναι κάτι που έχει γίνει τόσο σύνηθες, ώστε έχει κερδίσει και το ατομικό του παρατσούκλι: γκρίζος βιασμός. Αναφέρεται στο σεξ που βρίσκεται κάπου ανάμεσα στη συναίνεση και την άρνηση. Πολλοί ειδικοί πιστεύουν ότι ο γκρίζος βιασμός είναι στην πραγματικότητα μια συνέπεια της σύγχρονης παρεϊστικης κουλτούρας: πολύ πάρτι και φλερτ, πολύ αλκοόλ, και, ειρωνεία, η ιδέα ότι οι γυναίκες μπορούν να είναι τόσο τολμηρές και περιπετειώδεις στο σεξ, όσο ακριβώς και οι άντρες. Πώς είναι δυνατόν κάτι που είναι δυνάμει τόσο απελευθερωτικό, να έχει γίνει τόσο καταστροφικό; Μια γενιά πίσω, ήταν πιο εύκολο για τους άντρες και τις γυναίκες να καταλάβουν τι συνιστούσε βιασμό, γιατί οι κοινωνικοί κανόνες ήταν πιο ξεκάθαροι.
Οι άντρες ήταν αυτοί που αναμενόταν να προσεγγίζουν τις γυναίκες, και οι γυναίκες λεγόταν ότι έψαχναν για σχέσεις, όχι για περιστασιακό σεξ. Αλλά αυτά τα όρια και οι κανόνες έχουν χαλαρώσει τις τελευταίες δεκαετίες, και πλέον πολλές γυναίκες νιώθουν ότι είναι τελείως οκ να βγαίνουν ψάχνοντας για μια φάση, ή να είναι οι ίδιες οι επιτιθέμενες, γεγονός που μπορεί να τους βγει σε καλό -εκτός αν τα σημάδια μπερδευτούν ή δεν διαβαστούν σωστά».
Το ευαγγέλιο του μεταφεμινιστικού lifestyle από τα 90’s μέχρι και το σήμερα, το οποίο καλεί τις γυναίκες να ορκιστούν στην αφομοίωση των προταγμάτων του φεμινιστικού κινήματος, πάει μια χαρά παρέα με την αντιφεμινιστική επίθεση που εξελίσσεται στους καιρούς μας. Δίπλα σε άρθρα-εγχειρίδια του είδους «πώς να του πετάξεις τα μάτια έξω», χωράνε μια χαρά και κάτι διαμάντια σαν το παραπάνω, που παρουσιάζουν το βιασμό σαν τίμημα που (πρέπει να) πληρώνουν οι γυναίκες για την απελευθέρωσή τους. Θέλετε να απολαμβάνετε το σεξ πέρα από την τεκνοποίηση; Μα αυτό είναι αντρικό προνόμιο. Όποια θέλει ας πάρει το ρίσκο, οι υπόλοιπες ας το βουλώσουν και ας δώσουν όρκο παρθενίας. Αναρωτιέται καμιά, τι συμβαίνει με την προβληματική της συναίνεσης, όταν εισάγονται στην εξίσωση οι παράμετροι της φυλής και της τάξης των γυναικών. Θα πάρουμε ως παράδειγμα τις μαύρες γυναίκες στις ΗΠΑ, βασιζόμενες στα λόγια της φεμινίστριας Samhita Mukhopadhyay:
«Υπάρχει μια χούφτα πολυφορεμένων αφηγήσεων οι οποίες συνηθίζουν να αναπαριστάνουν το βιασμό των έγχρωμων γυναικών. Μία από αυτές είναι ότι, όταν μια έγχρωμη γυναίκα βιάζεται, έχει πει ψέματα και το κάνει για τα χρήματα. Μια ακόμη έτοιμη ιστορία είναι ότι, όταν μια έγχρωμη γυναίκα βιάζεται, αυτό οφείλεται στη βάρβαρη φύση των έγχρωμων αντρών. Οι έγχρωμες γυναίκες αναπαριστώνται με δύο αντιτιθέμενες κατασκευές: είτε ως η απροκάλυπτα σεξουαλική έγχρωμη γυναίκα η οποία τα «θελε» είτε ως το αθώο θύμα που χρήζει προστασίας από τους άντρες της απαίσια μισογύνικης κοινότητάς της. Ιστορικά, οι νόμοι για το βιασμό έχουν υπάρξει ασύστολα σεξιστικοί. Μέχρι και τον ύστερο εικοστό αιώνα, ήταν νόμιμο ένας άντρας να βιάζει τη σύζυγό του, αφού αυτή θεωρούνταν ιδιοκτησία του. Η προστασία των σωμάτων των μαύρων γυναικών, διέγραψε μια πολύ διαφορετική τροχιά. Με δεδομένη την ιστορία της δουλείας και της καταπίεσης, τα σώματα όλων των μαύρων γυναικών, θεωρούνταν και, κατά την άποψή μου, εξακολουθούν να θεωρούνται, αντικείμενα και ιδιοκτησία. Ήταν αποδεκτό στο νόμο και την κουλτούρα ότι η μαύρη γυναίκα δεν είχε ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί δεν θεωρούνταν άνθρωπος. Έτσι, ο βιασμός μιας μαύρης γυναίκας δεν ήταν παράνομος, αφού αυτή δεν είχε ατομικά δικαιώματα. Επίσης, υπήρχε η θεώρηση ότι, όχι μόνο το σώμα της δεν ήταν δυνατόν να παραβιαστεί, λόγω της υπανθρώπινης, «ζωώδους» υπόστασής της, αλλά και ότι η ίδια πάντα συναινεί, λόγω της σαγηνευτικής φύσης της. Τυπικά, ο βιασμός μιας μαύρης γυναίκας είναι παράνομος. Ωστόσο, η πολιτισμική κληρονομιά των προηγούμενων νόμων έχει διατηρήσει ένα σύνολο συνθηκών, που περιλαμβάνουν κυρίαρχες αφηγήσεις, δομικές και ταξικές ανισότητες και πολιτισμικές πρακτικές, οι οποίες καθιστούν δύσκολο για τις μαύρες γυναίκες να αποδείξουν ότι βιάστηκαν. Τον Μάρτη του 2006, μέλη της ομάδας Λακρός του πανεπιστημίου Ντιούκ [Duke], έκαναν ένα πάρτι, για το οποίο προσέλαβαν τρεις εξωτικές χορεύτριες. Υπάρχουν αντικρουόμενες ιστορίες για το τί συνέβη εκείνη τη νύχτα, αλλά αμέσως μετά το πάρτι, μία από τις χορεύτριες έκανε μήνυση για βιασμό εναντίον τριών από τους παίκτες. Σύμφωνα με την San Francisco Chronicle, μια μαύρη γυναίκα που είχε προσληφθεί για διασκέδαση στο πάρτι, «δάρθηκε, στραγγαλίστηκε, βιάστηκε και σοδομίστηκε» στο μπάνιο, από τους τρεις άντρες. Τα αποδεικτικά στοιχεία περιλάμβαναν τέσσερα από τα νύχια της, τα οποία βρέθηκαν στο μπάνιο και η ίδια είπε ότι τα έχασε την ώρα της πάλης. Παρόλα αυτά, τα περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία απορρίφθηκαν και ένα χρόνο αργότερα οι κατηγορίες εξέπεσαν λόγω έλλειψης στοιχείων. Περιέργως, πολλά μίντια αρχικά απεικόνισαν τους κατηγορούμενους ως ένοχους. Ήταν λες και υπήρχε ένα συλλογικό «αχά!» του μέσου αμερικάνου, ο οποίος, μπουχτισμένος από τον παραδοσιακό ελιτισμό των προνομιούχων φοιτητών, ίσως σκέφτηκε ότι ήταν η στιγμή να νιώσουν αυτοί οι νεαροί την κρύα, σκληρή πραγματικότητα του σωφρονιστικού συστήματος. Φυσικά, δεν συνέβη ποτέ αυτό. Μόλις κυκλοφόρησαν οι πρώτες ιστορίες για το ότι η κοπέλα είχε κάνει ξανά μηνύσεις για βιασμό στο παρελθόν, για την ψυχική της υγεία, για το γεγονός ότι ήταν νέα, μαύρη, έπαιρνε επίδομα και ήταν χορεύτρια, τα μίντια έκαναν στροφή 180 μοιρών».
Το γεγονός ότι κανείς δεν θα πιστέψει μια έγχρωμη γυναίκα, ή το αίσθημα ότι κανείς δεν θα βίαζε εσένα, εξακολουθεί να κάνει τις έγχρωμες γυναίκες να σωπαίνουν. Η διαμετρικά αντίθετη αφήγηση, όπου μαύροι άντρες βιάζουν λευκές γυναίκες, είναι πολύ συχνό.
Οι αδελφότητες των αμερικανικών πανεπιστημίων έχουν μακρά ιστορία σε παράνομες δραστηριότητες, με αποτέλεσμα πολλές από αυτές να μπαίνουν στον… πάγο και να σταματάει η λειτουργία τους, με αποφάσεις των διευθύνσεων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Πρόσφατα το Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Φλόριντα ανέστειλε τη λειτουργία της αδελφότητας SigmaNi (SΝ), όταν δημοσιοποιήθηκε ηχητικό ντοκουμέντο στο οποίο αρκετά νεαρά μέλη της ακούγονται να φωνάζουν συνθήματα για βιασμούς γυναικών. Η ηχογράφηση πραγματοποιήθηκε σε μία συγκέντρωση μελών της αδελφότητας, από μία γυναίκα που συνόδευε τον τότε φίλο της στο πάρτι, και σ’ αυτήν ακούγονται χυδαία σχόλια και φράσεις όπως «Ας βιάσουμε όλες τις σκρόφες», «Βιάζουμε τις σκρόφες, ποιος νοιάζεται για αυτές». Στις λεγόμενες «high» αδελφότητες συμμετέχουν μόνο όσοι προορίζονται για υψηλά αξιώματα και θέσεις. Και επειδή πολλές φορές τα όσα συμβαίνουν εκεί μέσα είναι παράνομα, κρατούν τα στόματά τους κλειστά για ευνόητους λόγους» λέει ο κ.Μηνάς Στρίγκος απόφοιτος του πανεπιστημίου της Ινδιάνα, συμπληρώνοντας πως: «Ο όρκος σιωπής είναι απαράβατος. Αφού όποιος μιλήσει, στην καλύτερη περίπτωση κινδυνεύει να πάει φυλακή και στην χειρότερη να καταστραφεί από τους υπόλοιπους, που συνήθως έχουν πάρει υψηλά πόστα μέσα στην κοινωνία».
Στις ΗΠΑ το 48% των Προέδρων της χώρας ήταν μέλος σε κάποια αδελφότητα, όπως επίσης και το 42% των αμερικανών βουλευτών, αλλά και το 30% των 500 πιο επιτυχημένων υψηλόβαθμων στελεχών εταιρειών, όπως τους έχει κατατάξει το περιοδικό «Fortune».
Στη πλειοψηφία τους οι αμερικάνικες αδελφότητες είναι επηρεασμένες από την αρχαιοελληνική κουλτούρα και παιδεία, για αυτό και οι ονομασίες τους αποτελούνται από δύο ή τρία ελληνικά γράμματα, αποκαλούνται και: «Greek letter organizations». Πρόκειται ουσιαστικά για τα αρχικά μιας ελληνικής φράσης που χρησιμοποιείται ως σύνθημα της κάθε αδελφότητας. Ένα είδος μυστικού κώδικα, που τη γνωρίζουν μόνο τα μυημένα μέλη. Μάλιστα, τα μέλη των αδελφοτήτων ονομάζονται και Greeks.
Οι αδελφότητες των αγοριών συνήθως έχουν πιο έντονη δράση σε σχέση με των κοριτσιών που γενικά διατηρούν πολύ χαμηλό προφίλ. Σύμφωνα με έρευνες περίπου 12% των φοιτητών πετυχαίνει να ενταχθεί στις αδελφότητες που ουσιαστικά θεωρούνται club των … πρώτων.
Θα υπάρξει πραγματικά η πολιτική βούληση να αναγνωστούν, να εκδικαστούν και να δημοσιευτούν με ειλικρίνεια τα γεγονότα χωρίς να χαϊδεύουν τα αυτιά της εξουσίας και να καλύπτουν ενόχους για οικονομικά συμφέροντα; Δύσκολο! Πόσο μάλλον που η πατριαρχική εξουσία χρησιμοποιεί πλέον τα ίδια εργαλεία των κινημάτων (βλέπε ΜΚΟ και ψυχολογικές αναλύσεις) για να θολώσει τα νερά και να συντηρήσει την καθεστηκυία τάξη! Την ίδια στιγμή δε οι ίδιες οι γυναίκες εφ’ όσον δεν έχουν υποστεί προσωπικά βία αδιαφορούν τυρβάζοντας περί πολλά.
Πηγές: http://www.kathimerini.gr Έντυπη, http://tvxs.gr, http://www.crashonline.gr, http://www.academia.edu