Γράφει η Σίσσυ Βωβού
Η δίκη ξεκίνησε στις 10/10, έχει τρία θύματα, δύο για βιασμό και μια για απόπειρα βιασμού, και οι τρεις αλλοδαπές, η μια Ιταλίδα, η δεύτερη Νορβηγίδα και η τρίτη Δανέζα. Οι δύο είναι και πολιτικώς ενάγουσες. Ο κατηγορούμενος είναι επίσης αλλοδαπός.
Η πρώτη παθούσα, 20χρονη, ήρθε από τη χώρα της με τη μητέρα της, όπου διαμένουν σε μια μικρή κωμόπολη, και κατέθεσε για περισσότερο από δύο ώρες, σε μια δραματική (όπως συμβαίνει σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις που έχουμε παρακολουθήσει) κατάθεση, και απάντησε σε καταιγισμό ερωτήσεων. Ανέφερε ότι γνώριζε τον κατηγορούμενο ελάχιστα, από τη δουλειά στην οποία είχε έρθει για να δουλέψει ως αλλοδαπή, ένα κέντρο τηλεφωνημάτων στην Καλλιθέα που έχει χιλιάδες εργαζόμενες/νους.
Το επίμαχο βράδυ της 5ης Σεπτεμβρίου 2015 εκείνος την παρέσυρε πολύ αργά τη νύχτα, μετά από διασκέδαση με άτομα από τη δουλειά της. Καθυστέρησε στο ραντεβού που ήταν για όλους και όλες μαζί, έφθασε όταν οι άλλοι είχαν φύγει, και η ώρα ήταν ήδη μετά τις 3 τα ξημερώματα. Της είχε πει ότι ήταν ψυχολογικά χάλια και ήθελε να μιλήσει για να ξαλαφρώσει. Μόλις έφθασε στο συμφωνημένο μέρος, στην Πλατεία Εξαρχείων, της είπε ότι ήταν καλύτερο να μιλήσουν στο σπίτι του γιατί στα Εξάρχεια έχει ναρκομανείς και εγκληματικότητα και δεν υπάρχει ασφάλεια. Επιπλέον ήθελε να πάρει το κράνος του για να την πάει με το μηχανάκι του μέχρι την Πλατεία Συντάγματος, γιατί εκείνη δεν γνώριζε πώς να φθάσει εκεί για να πάρει μέσον συγκοινωνίας για τη Νέα Σμύρνη. Όταν έφθασαν στο σπίτι εκείνος της είπε ότι δεν έχει και βενζίνη και πρέπει να περιμένουν να ανοίξουν τα βενζινάδικα και άρχισε να την πιέζει ψυχολογικά, να την σπρώχνει, να την διατάζει για το τι να κάνει και η κοπέλα άρχισε να φοβάται. Σύντομα την έριξε σε έναν καναπέ και την πίεζε στην πλάτη και δεν την άφηνε ούτε να σηκωθεί ούτε να κινηθεί. Η κοπέλα προσπαθούσε να σηκωθεί και να αντιδράσει αλλά δεν μπορούσε. Σύντομα αποκοιμήθηκε λόγω του φόβου και της περασμένης ώρας, και μετά από σύντομο διάστημα αυτός τη βίασε. Η περιγραφή του βιασμού της ήταν συγκλονιστική, το θύμα είχε σχεδόν καταρρεύσει. Έδειξε στο δικαστήριο πώς την είχε ακινητοποιήσει, και ότι στα παρακάλια της ‘σε παρακαλώ, μην το κάνεις, είναι η πρώτη μου φορά’ , αυτός, αφού ικανοποιήθηκε, της απάντησε ‘αφού είναι η πρώτη σου φορά θα σταματήσω εδώ’. Μετά άρχισε να την τρομοκρατεί να μην πει τίποτα σε κανέναν, ενώ ήταν ήδη ήρεμος και χαλαρός, βγήκαν από το σπίτι, εκείνος πήρε κάτι να φάει (!) και ύστερα την κοπέλα την ανέβασε στο μηχανάκι και την πήγε στο Σύνταγμα. Η κοπέλα διευκρίνισε επανειλημμένως ότι ανέβηκε στο μηχανάκι για να την πάει στο Σύνταγμα, όπως είχαν αρχικά και πριν το βιασμό συμφωνήσει, ώστε εκείνος να μην φοβηθεί ότι θα τον καταγγείλει και της κάνει κι άλλο κακό. Την ώρα που εκείνος την άφησε στο Σύνταγμα, επανέλαβε ότι αν πει τίποτα σε κανέναν, θα πάθει περισσότερο κακό.
Στη συνέχεια έφθασε στο σπίτι της και η συγκάτοικός της την βοήθησε να πάνε μαζί στην αστυνομία, της είπε να μην πλυθεί. Πήγαν αρχικά στην αστυνομία στη Νέα Σμύρνη, και στη συνέχεια στα Εξάρχεια, όπως τους υποδείχθηκε. Παρά τα στοιχεία που έδωσε, τηλέφωνα, facebook, διεύθυνση που την βρήκε δημόσια στο facebook του κατηγορούμενου, η αστυνομία δεν τον συνέλαβε, γιατί “δεν τον βρήκε” τότε. Γνωρίζουμε ότι τον συνέλαβε μετά το δεύτερο βιασμό, που δυστυχώς άνετα αυτός έκανε μετά από 20 ημέρες, αφού δεν είχε επιπτώσεις από τον πρώτο.
Μετά από την περιγραφή των δραματικών περιστατικών με κορυφαίο την παράλυσή της και την ανικανότητά της να αντιδράσει, τα οποία περιέγραψε απαντώντας στις ερωτήσεις της προέδρου, ήρθε η σειρά της εισαγγελέως να ερωτήσει. Δυστυχώς, η εισαγγελέας έχει προφανώς μείνει στον περασμένο αιώνα ως προς την αξιολόγηση των συνθηκών μέσα στις οποίες εξελίσσεται ένας βιασμός και δεν είχε καμιά κατανόηση για την έννοια της παράλυσης του θύματος. Γυρνούσε διαρκώς γύρω από το ερώτημα πώς γίνεται να ανέβει στο σπίτι ενός σχεδόν αγνώστου της άνδρα στη μέση της νύχτας, πώς και δεν καταλάβαινε ότι κάτι θα της συμβεί και μήπως με αυτή της την ενέργεια του έδωσε την εντύπωση ότι συναινεί στην επαφή. Δεν παρακολουθούσε τις σαφέστατες απαντήσεις της νεαρής γυναίκας η οποία περιέγραφε τα περιστατικά και την ψυχολογική της αντίδραση, με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία, αλλά και φανερή τη δραματική της ψυχολογική κατάσταση. Επίσης η εισαγγελέας απορούσε και ρωτούσε, πώς και δεν έφυγε τρέχοντας έστω το πρωί, όταν βγήκαν έξω, μετά από όσα είχαν συμβεί.
Ένας δικαστής επίσης υπέβαλε ερωτήσεις επιμένοντας στο ίδιο θέμα, παρά τις σαφέστατες δηλώσεις του θύματος ότι παγιδεύτηκε και πάγωσε, κάτι που έβγαινε χωρίς καμία αντίφαση από την εξιστόρηση των γεγονότων.
Μια από τις τέσσερις γυναίκες ενόρκους έκανε μια ερώτηση χρησιμοποιώντας τον όρο “συνεύρεση”.
Οι ερωτήσεις της συνηγόρου της παθούσας κ. Ιωάννας Στεντούμη στάθηκαν με ευαισθησία προς το γεγονός του φόβου που κατέκλυσε την κοπέλα μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, αναδεικνύοντας και υπογραμμίζοντας στη διαδικασία τα πραγματικά περιστατικά, όπως εξιστορήθηκαν, όπως και την έλλειψη στοιχειώδους σοβαρότητας από πλευράς αστυνομίας, η οποία έγραψε λάθος τη διεύθυνσή της και δεν έμαθε ποτέ για την ανάκριση.
Ο δικηγόρος του κατηγορούμενου προσπάθησε μέσα από τις ερωτήσεις του να αναδείξει ότι η κοπέλα και ο πελάτης του γνωρίζονταν πολύ περισσότερο, ότι είχαν ανταλλάξει πολλά τηλέφωνα, ότι η κοπέλα ήταν αυτή που του τηλεφωνούσε, άρα ότι η επαφή που έγινε δεν ήταν βιασμός αλλά συναινετική. Ρώτησε επίσης αν ο κατηγορούμενος της είχε ζητήσει να τον προμηθεύσει με πλαστό διαβατήριο, κάτι που όπως γνωρίζουμε βρίσκεται στη γραμμή υπεράσπισης, η οποία λέει ότι η κοπέλα ήθελε (σε συνδυασμό με τα άλλα δύο θύματα) με την καταγγελία της να τον εκδικηθεί επειδή της έδωσε χρήματα για να του βγάλει πλαστό διαβατήριο και εκείνη δεν το έκανε. Κάτι προφανώς τελείως αδιανόητο, δεδομένης της προσωπικότητας της κοπέλας, η οποία ήταν νεαρή και άπραγη, που είχε έρθει να εργαστεί σε ξένη χώρα. Γι’ αυτό εξάλλου και ο ίδιος το χρησιμοποιεί ως δεύτερη γραμμή άμυνας.
Η δίκη θα συνεχιστεί στις 26 Οκτωβρίου, με τις δύο άλλες παθούσες.
Όπως σε κάθε μια από τις πολλές δίκες βιασμών που έχουμε παρακολουθήσει στο παρελθόν, οι καταθέσεις των θυμάτων οδηγούν στο να ξαναζήσουν τα κακουργήματα τα οποία υπέστησαν και είναι βασανιστικές για τα ίδια, αλλά και για όσες από εμάς παρακολουθούμε τις δίκες για ψυχολογική τους στήριξη. Οι δικαστές, αν και στην πλειοψηφία τους πλέον γυναίκες, δεν έχουν όλοι και όλες ακόμα εμπεδώσει την έννοια της αυτονομίας του γυναικείου σώματος και της εξέτασης του βιασμού απογυμνωμένου από τις διάφορες συνθήκες, στην προκειμένη περίπτωση προχωρημένη νύχτα και μετάβαση της κοπέλας στο σπίτι του κατηγορούμενου. Δυστυχώς, κάθε φορά που βρισκόμαστε σε τέτοια δικαστήρια εμπεδώνουμε για ακόμα μια φορά το πόσος αγώνας χρειάζεται για να αλλάξουν οι νοοτροπίες.
Και κάτι ακόμα αναχρονιστικό, του θεοκρατικού μας κράτους: Όταν η πρόεδρος ανέγνωσε τον όρκο για τις ενόρκους, ότι θα είναι αμερόληπτες, δεν θα συνεννοηθούν και λοιπά, ανέφερε στο τέλος ότι “ορκίζεστε στο ιερό Ευαγγέλιο, την αλήθεια και τη δικαιοσύνη”. Ο χωρισμός θρησκείας και πολιτείας, και σ’ αυτή την περίπτωση, διαρκεί πολύ, παρά το γεγονός ότι πριν 15 χρόνια έγινε το βήμα της απαγόρευσης αναγραφής του θρησκεύματος στα προσωπικά έγγραφα των πολιτών.
Από το “Μωβ” και άλλες συλλογικότητες θα είμαστε στο δικαστήριο και στη συνέχεια της δίκης, για την αλληλεγγύη, και επίσης θα κάνουμε δημόσια εκδήλωση όπως κάναμε σήμερα το πρωί έξω από το δικαστήριο με πανό και με διανομή ενημερωτικών φυλλαδίων.
Οι δύο πρώτες φωτογραφίες είναι από κινητοποίηση στην Αθήνα, στις 24/9, ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού. Η τρίτη από διεθνείς σχετικές κινητοποιήσεις.