Ο Αφγανός Δημοσιογράφος της Μόριας που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των γυναικών

Γράφει η Νατάσα Παπανικολάου

Το όνομά του είναι Αμπντουλάχ. Είναι συνάδελφός μου. Μέλος της Ένωσης Δημοσιογράφων του Αφγανιστάν. Μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας, ιστορίες των ανθρώπων της Μόριας που σταδιακά μετατρέπεται σε φυλακή. Μετά εγώ γυρίζω στο σπίτι μου και ο Αμπντουλάχ στο Χώρο Υποδοχής και Tαυτοποίησης. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ο Αμπντουλάχ είναι ένας ήρωας. Που ίσως να του άξιζε ένα βραβείο σαν αυτά που παίρνουν οι διάσημοι ανθρωπιστές και οι Δήμαρχοι. Γιατί εκτός από την δημοσιογραφική του ιδιότητα ο Αφγανός δημοσιογράφος υπερασπίστηκε το δικαίωμα των γυναικών της πατρίδας του στη μόρφωση με αποτέλεσμα να εξοριστεί από αυτή και να βρεθεί εδώ, στην Ευρώπη σε ένα hot spot οι συνθήκες του οποίου σκληραίνουν μέρα με τη μέρα.

17690504_10154222141381854_355499814_n
«Είναι πολύ δύσκολο να διδάσκεις γυναίκες στο Αφγανιστάν. Εγώ έκανα μαθήματα διοίκησης επιχειρήσεων. Συνολικά κάναμε 13 μαθήματα, ανάμεσά τους αγγλικά και μαθηματικά, ντάρι, ραπτική ενώ τις παραδοσιακές στολές που έφτιαχναν μπορούσαν μετά να τις πουλήσουν. Μου έκαναν πολλές προειδοποιήσεις. Έκανα μεγάλο αγώνα ώστε να μην κλείσει το σχολείο. Οι Ταλιμπάν με κυνήγησαν και έτσι έπρεπε να φύγω από την πατρίδα μου. Φοβόμουν για τη ζωή μου», μου λέει ο Αμπντουλάχ, που μου διηγείται την δραματική εμπειρία της άφιξής του στη Λέσβο τον περασμένο Δεκέμβριο.
«Δεν ξέρω μπάνιο. Έχω φοβία με τη θάλασσα. Δεν ξέρω τι θα έκανα με αυτό το γιλέκο αν έπεφτα μέσα. Φοβόμουν πολύ», μου λέει δείχνοντάς μου μια φωτογραφία με εκείνον πάνω στο σκάφος “Είμαι εδώ από τις 20 Δεκεμβρίου. Είναι πολύ όμορφος τόπος, οι άνθρωποι εδώ είναι καλοί και ανοιχτοί. Ενδιαφέρονται να μάθουν για σένα, δίνουν φαγητό, ρούχα και δεν αδιαφορούν για αυτό που συμβαίνει. Είναι άραγε το μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας;” με ρωτά…

Στην αναμονή για την εξέταση του αιτήματός του ώστε να αποκτήσει ξανά τα δικαιώματά του, ο Αμπντουλάχ, δεν σταματά τον αγώνα του. Εργάζεται συχνά ως μεταφραστής για διάφορες ΜΚΟ αλλά και εθελοντικά μέσα στο hot spot ενώ έχει ξεκινήσει ένα δικό του πρόγραμμα που ενθαρρύνει κοινωνικά αποκλεισμένες γυναίκες του καταυλισμού. «Είναι πολύ ενδιαφέρον πολιτισμικά αυτό που συμβαίνει. Τις προάλλες προσπαθούσα να πείσω μια γυναίκα ότι αν βγει από το καμπ και μπει σε ένα αυτοκίνητο για την πόλη δεν θα τη δολοφονήσουν. Τελικά δεν ήρθε μαζί μας αλλά θα ξαναπροσπαθήσω. Άλλες γυναίκες γίνονται μια γειτονιά, παρόλο που είναι από άλλες χώρες» Τη δημοσιογραφία την έχει αφήσει στην άκρη αλλά θα ήθελε πολύ να ξαναδουλέψει…

17741098_1749653582031971_660286547_n

«Θα ήθελα να δουλέψω ξανά ως δημοσιογράφος, να εκπροσωπώ κάποιο Μέσο. Ήμουν από καλή οικογένεια, κατάφερα να ιδρύσω τη δική μου μικρή εκδοτική επιχείρηση, όμως μέρα με τη μέρα η ζωή μου κινδύνευε εξαιτίας των μαθημάτων. Είμαι μέλος του ISAF, έχω δουλέψει ως πολιτικός συντάκτης σε πολλές εφημερίδες πριν κάνω την δική μου. Έχω τρεις αδερφούς και τρεις αδερφές, ο ένας αδερφός μου βρίσκεται στο Βέλγιο και ο άλλος στη Γερμανία. Εγώ θα μείνω όπου βρω δουλειά», λέει ο Αμπτουλάχ που ξεκίνησε αρχικά να καταγράφει τις ιστορίες των ανθρώπων στο Κέντρο Κράτησης και να τις δημοσιεύει στον λογαριασμό του στο Whats Up.

«Με τον καιρό κουράστηκα. Τόσες ιστορίες, τόσες ζωές. Εδώ και ένα μήνα δεν τρώω μέσα στο καμπ. Το φαγητό είναι τόσο σκληρό που μετά πονάει το στομάχι μας. Δεν υπάρχει ποτέ ντουζ ελεύθερο. Ακόμη και όλη μέρα να καθαρίζεις, που καθαρίζουν τα παιδιά οι τουαλέτες είναι άθλιες γιατί δεν φτάνουν για όλους. Πρέπει να περιμένεις τόσο πολύ για ένα μπάνιο»…

Κι ενώ η Μόρια αλλάζει σταδιακά και ανεβάζει ακόμη μεγαλύτερους φράχτες -παρά τις προσπάθειες και τις κραυγές των περισσότερων εργαζόμενων της-, οι άνθρωποί της, άνθρωποι ξεχωριστοί που κουβαλούν τα όνειρα και τις ελπίδες τους, βουλιάζουν μέρα με τη μέρα φυλακισμένοι και άπραγοι. Από την καντίνα και πάλι πίσω, «Ίσως να κατέβω και στο Καρά Τεπέ να συνεχίσω την έρευνα των ΤWB(Translators Without Borders», μου λέει ο Αμπτουλάχ που δε χάνει ευκαιρία για δουλειά, «αλλά μετά ξανά τα ίδια. Μια μέρα που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά»…

ΠΗΓΗ: Πολιτικά 3-4-17