Ενάντια στην έμφυλη βία και το σεξισμό, ένας κοινός αγώνας. Μία από τις εκδηλώσεις της 20ης Μαιου στα Εξάρχεια, με τρεις ομιλήτριες. Μιλούν η Αννίτα Δεκαβάλα από τη Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων, η Βέρα Σιατερλή από το Μωβ και η Αλεξάνδρα Τσιώρου από την LGBTQi κοινότητα
Αννίτα Δεκαβάλα
Η Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων από την πρώτη μέρα δημιουργίας της δίνει μαζί με άλλες συλλογικότητες και άτομα ένα συνεχή αγώνα για να παραμείνουν τα Εξάρχεια ένας χώρος αλληλεγγύης, αλληλοσεβασμού, ελευθερίας και πολιτικών ζυμώσεων. Χωρίς μαφίες, χωρίς τραμπουκισμούς, χωρίς κοινωνικό κανιβαλισμό, χωρίς φασιστικές συμπεριφορές, χωρίς ΣΕΞΙΣΤΙΚΕΣ συμπεριφορές.
Δυστυχώς το τελευταίο διάστημα είχαμε κάποια περιστατικά έμφυλης βίας και σεξιστικών επιθέσεων στη γειτονιά μας. Με αυτή τη συγκέντρωση-γιορτή θέλουμε να δηλώσουμε πως σ’ αυτή τη βαρβαρότητα (που έχει επιτείνει και η κρίση) εμείς θα αντισταθούμε. Τα φαινόμενα αυτά που υποδηλώνουν μια κοινωνία βαθιά συντηρητική, ρατσιστική και κυρίως πατριαρχική, δεν έχουν θέση στα Εξάρχεια του αγώνα, των κινημάτων και της αυτο-οργάνωσης.
Το ότι ο σεξισμός υπάρχει παντού το ξέρουμε. Η πατριαρχική κοινωνία αποτελεί άλλωστε το γενεσιουργό πλαίσιο για τις σεξιστικές ιδεολογίες και συμπεριφορές. Ο σεξισμός περιέχει τρία ανεξάρτητα αλλά και σχετικά μεταξύ τους στοιχεία που είναι η προκατάληψη, τα στερεότυπα και η συμπεριφορά διάκρισης. Η προκατάληψη αναφέρεται στις αρνητικές στάσεις προς τις γυναίκες και περιλαμβάνει αισθήματα εχθρικότητας και δυσαρέσκειας προς αυτές. Τα στερεότυπα είναι καλά μαθημένες, ευρέως διαμορφωμένες, κοινωνικά έγκυρες γενικές πεποιθήσεις σχετικά με τις γυναίκες. Τα στερεότυπα ενισχύουν, συμπληρώνουν ή διακαιολογούν τις προκαταλήψεις. Η συμπεριφορά διάκρισης αφορά καλυμμένες συμπεριφορές που έχουν στόχο το διαχωρισμό των γυναικών μέσα από τον αποκλεισμό, την αποφυγή ή την απομάκρυνση.
Το πρώτο πράγμα που βιώνουν οι γυναίκες είναι ο ενδο-οικογενειακός σεξισμός. Ακόμη και χωρίς ανοιχτές αναφορές η οικογένεια βάζει ως πρότυπα για τα κορίτσια το ρόλο της νοικοκυράς, συζύγου και μάνας. (Παρενθετικά στη νέου είδους πατριαρχική οργάνωση η γυναίκα μπορεί να αναλάβει επαγγελματική ενασχόληση αρκεί να μην διαταράσσεται η καθημερινή λειτουργία του νοικοκυριού).
Μετά έρχεται ο σεξισμός στην εκπαίδευση. Από το περιεχόμενο πολλές φορές του διδακτικού υλικού, το γλωσσικό σεξισμό, τη διάδοση πεποιθήσεων πως ορισμένα επαγγέλματα δεν είναι για γυναίκες, την απαγόρευση μόρφωσης στις γυναίκες σε πολλές κοινωνίες, μέχρι την εκδίωξη έγκυων κοριτσιών από το σχολείο.
Κύριος φορέας οπισθοδρόμης η θρησκεία, υποτιμά τη γυναίκα τόσο στα γραπτά κείμενα όσο και σε τελετουργικές πρακτικές. Απαγορεύεται να μπουν σε κάποια μέρη της εκκλησίας και ας μην ξεχνάμε πως έχουμε το Άβατο του Αγίου Όρους. Θεωρούνται αμαρτωλές, ακάθαρτες και η μόνη υπόσταση που λαμβάνουν είναι όταν γίνονται μητέρες.
Στη δουλειά οι γυναίκες ως επί το πλείστον βιώνουν αυξημένες διακρίσεις σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων τους, τους μισθούς, την επαγγελματική τους ανέλιξη (που όπως λέει ο Μιχάλης Λώλης υπόκειται σε «γυάλινη οροφή»), τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας, την άσκηση σεξουαλικών πιέσεων και την ολοένα αυξανόμενη (σχετικά με τους άντρες) μερική απασχόληση.
Τον φαύλο κύκλο του σεξισμού διαιωνίζουν τα Μέσα Ενημέρωσης. Έντυπα, ραδιόφωνο, διαδίκτυο και φυσικά τηλεόραση, προωθούν την εικόνα της γυναίκας-αντικείμενο, της όχι ιδιαίτερα έξυπνης, της παθητικής, υποτακτικής, της γυναίκας-συμπλήρωμα του άντρα, αυτής που κυρίως ενδιαφέρεται για την εμφάνισή της, της απαξιωμένης και υποδεέστερης οντότητας σε σχέση με τον άντρα. Ειδικότερα η διαφήμιση απογυμνώνει τη γυναίκα από την ανθρώπινη αξία της, την κατακερματίζει σε κομμάτια που πωλούνται μεμονωμένα, στήθος, πόδια, οπίσθια κ.λπ. κάνοντάς την, απλά, ένα εργαλείο. Πολλές φορές θεωρούμε ότι δεν επηρεαζόμαστε, βαυκαλιζόμενοι με τη δήθεν προοδευτικότητά μας (επαιρόμαστε ότι δεν λιθοβολούνται, καίγονται ή γίνεται κλειτοριδεκτομή στις γυναίκες στο σύγχρονο δυτικό καπιταλιστικό πολιτισμό μας), στην πραγματικότητα όμως όλα αυτά επιδρούν καταλυτικά στις αξίες μας, στον τρόπο που κάνουμε τις επιλογές μας και στην υιοθέτηση των συμπεριφορών μας
Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο λοιπόν οι γυναίκες βιώνουν στην καθημερινότητά τους το σεξισμό, το μισογυνισμό, τη βία. Στο σχολειό, στο λεωφορείο, στο δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι, στο μπαρ. Η κακοποίηση των γυναικών είναι η πιο διαδεδομένη και ατιμώρητη μορφή βίας στο σύγχρονο κόσμο. Είναι πάμπολλα τα παραδείγματα και μάλιστα πρόσφατα βιαστών γυναικών που τιμωρήθηκαν με γελοίες ποινές για τις πράξεις τους. Ζούμε δυστυχώς στον αστερισμό της κουλτούρας του βιασμού, που βασίζεται στο ότι όταν μια γυναίκα βιάζεται φταίει αυτή. «Κάπως… ήτανε ντυμένη», «ήτανε πιωμένη», «ψαχνότανε» κ.λπ. κ.λπ. Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που οι γυναίκες δεν καταγγέλλουν ότι βιάστηκαν, γιατί ξέρουν πως θα τις κατηγορήσουν και θα τις αντιμετωπίσουν σαν να φταίνε αυτές. Στην ανδροκρατούμενη κοινωνία μας, μια γυναίκα που έχει πέσει θύμα βιασμού πρέπει να αποδείξει πως αντιστάθηκε και δεν επιθυμούσε τη συνουσία και να αντιμετωπίσει το γεμάτο διακρίσεις νομικό σύστημα.
Η πατριαρχία που «καλά κρατεί» στην κοινωνία μας παίρνει τη βδελυρότερη μορφή της στα κρούσματα κακοποίησης (σωματικής ή ψυχολογικής) μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον. Το 1/3 των γυναικών που φτάνουν στα επείγοντα περιστατικά των νοσοκομείων είναι θύματα κακοποίησης από το σύντροφό τους και μία στις δύο γυναίκες που δολοφονούνται κάθε χρόνο είναι θύματα του τωρινού ή πρώην συντρόφου τους. Πολλές γυναίκες χάνουν την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό τους και συνήθως παρουσιάζουν ψυχολογικές διαταραχές ή σοβαρές ψυχοσωματικές ασθένειες. Δεν είναι ούτε το μορφωτικό υπόβαθρο, ούτε η ψυχοσύνθεση των ανδρών-θυτών. Είναι κατά κύριο λόγο η πατριαρχία, ο σεξισμός που έχει εμφυσήσει στους άντρες την πεποίθηση ότι το ένα φύλο είναι ανώτερο του άλλου και άρα μπορούν να επιβάλλουν την εξουσία τους. Πολλές φορές πέφτουν στην παγίδα ότι ο αποκλεισμός του μισού πληθυσμού (των γυναικών) από σημαντικά δημόσια και κοινωνικά αγαθά φαίνεται να ανεβάζει κατακόρυφα τις αντίστοιχες ευκαιρίες του άλλου μισού.
Ο σεξισμός είναι επίσης το θεμέλιο της ομοφοβίας/τρανσφοβίας. Ένας ομοφυλόφιλος άνδρας θεωρείται ότι έχει προδώσει το προνόμιό του ως κυρίαρχο αρσενικό και έχει «καταπέσει» στο στάτους μιας γυναίκας, άρα σε ένα κατώτερο στάτους. Ως προδότης λοιπόν, πρέπει να τιμωρηθεί και να αφανιστεί, καθώς αποτελεί απειλή για τη διαιώνιση της ανδρικής κυριαρχίας. Το ίδιο ισχύει και για μια τρανς γυναίκα, η οποία αφού «απαρνήθηκε» το προνόμιο του να γεννηθεί με αρσενικά βιολογικά χαρακτηριστικά, επέλεξε να «καταπέσει» και εκείνη στην κατώτερη κατάσταση της γυναίκας.
Από την άλλη, μία λεσβία, αφού δεν εξαρτάται σεξουαλικά και οικονομικά από έναν άντρα, αποτελεί απειλή για την πυρηνική οικογένεια και για την ανδρική κυριαρχία καθεαυτή. Ένας τρανς άντρας δεν θεωρείται «αληθινός» άντρας, αφού η βιολογική του προέλευση είναι θηλυκή και άρα δεν μπορεί να διεκδικεί και τα αντίστοιχα προνόμια.
Η ομοφοβία/τρανσφοβία οδηγούν σε λεκτικές, συναισθηματικές, ψυχολογικές και μερικές φορές σεξουαλικές επιθέσεις. Το να μην αποκηρύσσεις ομοφοβικές/τρανσφοβικές φραστικές επιθέσεις είναι μια άλλη μορφή –έμμεσης- κακοποίησης. Για ένα LGBTQI+ άτομο, αλλά και για ένα οποιοδήποτε κακοποιημένο άτομο, το γεγονός ότι δεν το προστάτευσαν είναι μερικές φορές πιο προσβλητικό και πιο μειωτικό από την ίδια την αρχική κακοποίηση. Αυτά τα άτομα εσωτερικεύουν το μήνυμα ότι δεν είναι άξια προστασίας και ότι κανείς δεν θα τα υπερασπιστεί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το να νιώθουν αόρατα, ότι δεν έχουν το δικαίωμα να υπάρχουν και ότι αν εκφράσουν τον εαυτό τους, θα βιώσουν την απόρριψη και την μοναξιά (όπως τονίζουν ο Θανάσης Θεοφιλόπουλος και η Εύα Σπίνου στο πόνημά τους «Ομοφοβία και Τρανσφοβία στην Ελλάδα»).
Οσες/όσοι αγωνίζονται για την κατάργηση του καπιταλισμού και μια άλλη κοινωνία θεωρούν ότι είναι εξ ορισμού αντισεξιστές. Δεν αναγνωρίζουν ότι ο σεξισμός είναι και εσωτερικό πρόβλημα και εκφράζεται με πολλούς τρόπους ακόμα και μέσα στις κινηματικές διαδικασίες. Αρνούνται να κάνουν αυτοκριτική και να δεχτούν ότι όταν έχει μεγαλώσει κάποιος/α με τις κυρίαρχες αντιλήψεις της πατριαρχίας κουβαλάει αυτά τα στερεότυπα, όσο και αν επιφανειακά τα αρνείται και εναντιώνεται σ’ αυτά. Ο μισογυνισμός και η ομοφοβία δεν έχουν συγκεκριμένη πολιτική ταυτότητα και δεν τα συναντάμε μόνο μέσα σε συντηρητικούς πολιτικούς κύκλους. Είναι παντού στις καθημερινές μας συναναστροφές, στον προφορικό μας λόγο, στα συνθήματα που φωνάζουμε στα γήπεδα. Το ότι αποδίδουν πολλοί στο κεφάλαιο και στο κράτος τη συνέχιση της καταπίεσης βάσει φύλου και την ομοφοβία/τρανσφοβία είναι μια χαρά άλλοθι για να μην ασχοληθούν με τα πραγματικά αίτια. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που στα Εξάρχεια είχαμε το τελευταίο διάστημα κρούσματα σεξιστικής βίας. Η κουλτούρα του βιασμού δεν αφήνει κανένα χώρο ανεπηρέαστο όσο κι αν δίνεται καθημερινά αγώνας από πολλούς για το αντίθετο. Δεν αρκεί. Για κανέναν που εξασκεί εξουσία και μάλιστα βίαια στο γυναικείο φύλο ή σε άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας δεν πρέπει να έχουμε κλειστά μάτια. Ο αγώνας πρέπει να δίνεται καθημερινά από όλους/όλες. Είναι ένας αγώνας δύσκολος γιατί πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τον πατριαρχικό εαυτό μας ενώ ταυτόχρονα πολεμάμε τις εμφανείς μορφές σεξισμού. Αν θέλουμε όμως μια ισότιμη, επαναστατική κοινωνία αυτός ο αγώνας πρέπει να δίνεται καθημερινά από όλους και όλες εμάς.
Βέρα Σιατερλή
Από μέρους του Μωβ θέλουμε να ευχαριστήσουμε τη Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων για την πρόσκληση που μας έκανε να συνεργαστούμε σ’ ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, αυτό του σεξισμού, για την καταπολέμηση του οποίου αγωνιζόμαστε καθημερινά. Επίσης να επισημάνουμε ότι αυτό το θέμα πρέπει να βγαίνει από τα στενά όρια των γυναικείων ομάδων και τις δραστηριότητές τους και να διαχέεται στην κοινωνία, γιατί μόνον έτσι μπορούμε να επικοινωνήσουμε με ευρύτερα στρώματα καθημερινών ανθρώπων, που ενώ ζουν με τον σεξισμό και την αρνητική του επίδραση στη ζωή τους, δυσκολεύονται να μοιραστούν αυτούς τους προβληματισμούς.
Αυτό κάνει στο βαθμό που της αναλογεί σήμερα η Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων, και θα ήταν καλό να το κάνουν και όλες οι συλλογικότητες που αγωνίζονται από την όποια θέση τους για θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης.
Το Φεβρουάριο, η Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων σε συνεργασία με την ομάδα μας βγάλαμε μια ανακοίνωση με τον τίτλο “Να αποβάλουμε τον σεξισμό από τα Εξάρχεια και από τις ψυχές μας”, η οποία στηλίτευε δύο επιθέσεις που είχαν συμβεί εκείνες τις μέρες, ένα βιασμό μιας γυναίκας και μια επίθεση εναντίον μιας δεύτερης γυναίκας, η οποία είναι τρανς, σε διάστημα λίγων ημερών. Η σημερινή εκδήλωση αποτελεί συνέχεια εκείνης της πρωτοβουλίας.
Σήμερα δεν μαζευτήκαμε για να διεκτραγωδήσουμε μόνο την έκταση της σεξιστικής βίας, αλλά κυρίως για να μιλήσουμε για την αντίσταση σ’ αυτήν.
Το μεγαλύτερο και συνεχέστερο μέρος της βίας κατά των γυναικών συμβαίνει μέσα στις οικογένειες, πίσω από τους τοίχους πολλών σπιτιών. Θεωρείται δικαίωμα των ανδρών να κακοποιούν με πολλούς τρόπους τις συζύγους, τις κόρες ή τις ερωμένες τους, και μάλιστα αυτό συχνά θεωρείται ως δείγμα αγάπης και «ανδρισμού», πρωτίστως από αυτούς που το κάνουν, και συχνά, από αυτές που το υφίστανται.
Η πατριαρχία και η “ανωτερότητα” των ανδρών έναντι των γυναικών είναι μια βαθιά και σχεδόν καθολική αντίληψη, με ποικίλους βαθμούς, βεβαίως. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει κατοχυρωθεί σε πολλούς νόμους η ισότητα των φύλων, όμως η αντίληψη και πρακτική της ισότητας δεν έχει διαδοθεί στην κοινωνία, ούτε ακολουθείται από τους δημόσιους θεσμούς, που οφείλουν να εφαρμόζουν τους νόμους και να δίνουν τα καλά παραδείγματα. Η βία που ασκείται, είναι μια σημαντική και κύρια μορφή της ανισότητας, που κάνει τις γυναίκες,
να ζουν κάτω από βία
ή με το φόβο της βίας,
και με βάση αυτό το συναίσθημα να συμπεριφέρονται.
Ποιό δηλαδή πρέπει να είναι το “μέλημα” που καθορίζει τις καθημερινές συμπεριφορές μας;
Να μην προκαλέσουμε τη βία, η οποία μπορεί να ασκηθεί ανά πάσα στιγμή και με διαφορετικές μορφές.
Οι άντρες είναι “ανώτεροι και κυρίαρχοι”, ελέγχουν τις γυναίκες, ελέγχουν τα σώματα αλλά και τη σεξουαλικότητα των γυναικών. Ο νόμος για το οικογενειακό δίκαιο στην Ελλάδα, που ψηφίστηκε το 1983, είναι σχετικά πρόσφατος. Ο νόμος αυτός θεσμοθέτησε την ισότητα των συζύγων στο γάμο και στην επιμέλεια των παιδιών τους. Ακόμη δέχεται τη διατήρηση του πατρικού επίθετου της γυναίκας μετά το γάμο, δεχόμενος έτσι την αυτονομία της και πολλά άλλα.
Ας φανταστούμε όμως τι σήμαινε για την κοινωνική συνείδηση η γυναίκα, μέχρι το1983 με βάση τους προηγούμενους ισχύοντες νόμους. Σε περίπτωση χηρείας, για παράδειγμα τις αποφάσεις για τα παιδιά του θανόντος τις έπαιρνε ένα οικογενειακό συμβούλιο από άντρες της πατρικής οικογένειάς του (παππούς, θείος, αδελφός) και όχι η χήρα μητέρα. Βέβαια αυτοί οι νόμοι είχαν φθαρεί, αλλά ίσχυαν, ιδίως στην περιφέρεια. Με το νόμο του 1983 είχαμε και την θεσμοθέτηση του πολιτικού γάμου, και πολλά άλλα.
Επίσης, να σημειώσουμε ότι το κακούργημα του βιασμού το οποίο καταγγείλαμε με την ανακοίνωση που προαναφέραμε, αποτελούσε έγκλημα κατά των ηθών μέχρι το 1984, οπότε ψηφίστηκε νέος νόμος και έκτοτε θεωρείται κακούργημα κατά της γενετήσιας αξιοπρέπειας της γυναίκας. Δηλαδή ο αναγνωριζόταν ότι βιασμός έθιγε τα χρηστά ήθη καθώς και τους άνδρες της οικογένειας στην οποία ανήκε η γυναίκα, και όχι την ίδια τη γυναίκα, το σώμα της και την αυτοδιάθεσή της. Να προσθέσουμε ακόμα ότι μόλις το 2006 αναγνωρίστηκε νομικά ο βιασμός στο γάμο, ενώ μέχρι τότε ήταν υποχρέωση της γυναίκας να υπομένει τη σεξουαλική επαφή ακόμη κι αν δεν το ήθελε, επειδή ήταν “καθήκον συζυγικό” όπως λέγεται, και συνεπώς, ο βιασμός διώκετο νομικά μέχρι τότε μόνο ως “εξώγαμη συνουσία”.
Μιλώντας για την αυτονομία της γυναίκας, ας αναφέρουμε την απόλυτη στερεοτυπική απεικόνιση του γεγονότος ότι η γυναίκα πάντα ανήκει σ’ έναν άντρα, όπου τη νύφη φέρνει ο πατέρας της στα σκαλιά της εκκλησίας, ο γαμπρός παίρνει τη νύφη από τον πατέρα για να πάνε μέσα στην εκκλησία να παντρευτούν. Δυστυχώς αυτή η σκηνή ισχύει για την πλειοψηφία στην Ελλάδα. Εδώ να ενημερώσουμε ότι μόλις τα τελευταία χρόνια, ανέβηκε ο πολιτικός γάμος στο 50% περίπου των γάμων, ενώ τα πρώτα χρόνια μετά το 83 ήταν 5% και ανέβαινε πολύ αργά. Είναι και η κρίση που βοήθησε σ’ αυτό.
Ας προχωρήσουμε σε πιο σκληρά πεδία.
Ότι τα σώματα των γυναικών ανήκουν στους άντρες τους, ή έστω και στο έθνος τους, και στη φυλή τους, επιβεβαιώνεται δυστυχώς διαρκώς στους πολέμους, όπου μια μορφή πολέμου είναι και ο βιασμός “των γυναικών του αντιπάλου”. Και ας θυμηθούμε όχι μόνο πόσους βιασμούς έκαναν τα στρατεύματα κατοχής κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο όπου κι αν βρίσκονταν, αλλά και πόσες Γερμανίδες βιάστηκαν από τους νικητές Αμερικάνους και συμμάχους, κατά την απελευθέρωση. Και σε όλους τους πολέμους, σε Ευρώπη, Μέση Ανατολή, Αφρική, παντού, το ίδιο συμβαίνει μέχρι τώρα, παρά την θεσμοθέτηση από τον ΟΗΕ το 2000 ότι ο βιασμός στον πόλεμο, είναι όπλο πολέμου και πρέπει να τιμωρείται ως τέτοιο.
Πολλά έχουν αλλάξει τις τελευταίες δεκαετίες, σε όλο τον κόσμο, και μάλιστα ο βρετανός ιστορικός Έρικ Χόμπσμπάουμ, αναφέρει στο βιβλίο του “Ο σύντομος 20ός αιώνας” ότι μια από τις δύο κοινωνικές επαναστάσεις του 20ού αιώνα ήταν η ισότητα των δύο φύλων, όσο κι αν αυτή είναι ατελής. Η άλλη, αναφέρει, είναι η παγκόσμια αστικοποίηση και μεγάλη αραίωση της υπαίθρου.
Εδώ μην ξεχάσουμε, επίσης κάτι, που δεν είναι βέβαια καινούριο, τις μεγάλες μεταναστεύσεις, και την προσφυγιά, που δημιουργούν πιο ευάλωτα στρώματα γυναικών, αφού δεν έχουν όλα τα δικαιώματα των ντόπιων γυναικών, και αφού υπάρχει ο ρατσισμός και η ανισότητα λόγω φυλής, εθνικότητας ή θρησκείας. Οπότε, η βία παίρνει πιο έντονες μορφές και υπάρχει μικρότερη δυνατότητα καταγγελίας της. Για άλλες ευάλωττες ομάδες γυναικών, του σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου, θα μιλήσει η επόμενη ομιλήτρια.
Κι εμείς ; ως πολίτιδες και πολίτες αυτής της συνοικίας, αυτής της πόλης και αυτής της χώρας τι κάνουμε για την αποτροπή της έμφυλης βίας; Μπορούμε να κάνουμε κάτι;
Πιστεύουμε πως ναι, γιατί εμείς που δουλεύουμε συλλογικά και συστηματικά σ’ αυτό τον τομέα, ενθαρρύνουμε και τις ατομικές αντιδράσεις, καθώς επίσης και προβαίνουμε σε εξατομικευμένη δράση όποτε τύχει κάτι μπροστά μας.
Δεν δουλεύουν όλοι οι άνθρωποι σε συλλογικότητες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να αντιδράσουν.
Και εδώ να τονίσουμε την ευθύνη των ανδρών, αφού από αυτούς προέρχεται πρωτίστως η βία και η αμφισβήτηση της αυτονομίας των γυναικών.
Ένα σημαντικό εργαλείο για τις γυναίκες είναι η αυτοάμυνα. Είχαμε εδώ σήμερα σεμινάριο αυτοάμυνας, ως τμήμα της αντισεξιστικής μας πάλης, από τη Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας και τη δασκάλα της Άντα Τσαρέα. Η ομάδα αυτή δίνει συστηματικά μαθήματα πάνω από 20 χρόνια, έχει εκπαιδεύσει εκατοντάδες γυναίκες, νέες κυρίως, στην αντίσταση σε περίπτωση επίθεσης, και ασχολείται όχι μόνο με τη σωματική, αλλά και την λεκτική αυτοάμυνα.
Ενάντια στην έμφυλη βία και το σεξισμό, ο αγώνας είναι ένας και κοινός.
Μιλώντας για το βιασμό, γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολλά στερεότυπα για να κριθεί τι είναι και τι δεν είναι βιασμός.
Όπως:
Τι φοράει η γυναίκα,
αν είναι προκλητικά ντυμένη,
πώς συμπεριφέρεται,
αν πίνει,
αν ξενυχτάει.
Μπαίνουν δηλαδή κι εδώ στο θεωρητικό έλεγχο της αυτονομίας της γυναίκας, και θέτουν σε αμφισβήτηση μ’ αυτά τα κριτήρια το δικαίωμά της να ζει όπως νομίζει. Φυσικά πολλά από αυτά επηρεάζουν την κρίση των δικαστηρίων στις λίγες περιπτώσεις που οι καταγγελίες βιασμού φτάνουν στο ακροατήριο.
Αντιστάθηκε στο βιασμό;
Αυτό πώς κρίνεται;
Χαρακτηριστικό και ακραίο παράδειγμα ελέγχου της αντίδρασης, ήταν η απόφαση δικαστηρίου του Βόλου, πριν 15 χρόνια περίπου, όπου διασωληνωμένη και ετοιμοθάνατη Ιρανή 75 χρόνων βιάστηκε από 25χρονο νοσηλευτή. Το δικαστήριο έκρινε ότι η γυναίκα δεν αντέδρασε, άρα δεν υπήρξε βιασμός.
Και πώς να αντιδράσει μια διασωληνωμένη γυναίκα; Αυτό δεν το σκέφτηκε το δικαστήριο! Δυστυχώς ο γιος της δεν έκανε έφεση στην απόφαση, γιατί ανήκε σε μια αίρεση όπου αυτό δεν επιτρέπεται.
Φαίνεται όμως ότι η απόφαση αυτή δεν ήταν και τόσο ακραία ή σπάνια. Πριν δύο μήνες, σε δίκη βιασμού σε κρεβάτι νοσοκομείου με θύμα εργαζόμενη και θύτη νοσηλευτή, στο Τορίνο της Ιταλίας, αθωώθηκε ο βιαστής, και έγινε πιστευτός ο ισχυρισμός του ότι επρόκειτο για συναινετική πράξη. «Δεν έκλαψες, δεν ούρλιαξες. Δεν τον έσπρωξες μακριά. Πρέπει να ρωτήσουμε, γιατί», είπε ο δικαστής. Οι συνήγοροι της γυναίκας είπαν πως η σιωπή της αντικατόπτριζε την οδυνηρή κατάστασή της, και όχι συναίνεση. O κατηγορούμενος υποστήριξε πως πράγματι υπήρξε σεξουαλική επαφή, αλλά ήταν συναινετική.
Τόσο στα δικαστήρια όσο και στην κοινωνία, για να τεκμηριωθεί αν υπάρχει βιασμός, τίθεται το ερώτημα ποια ήταν η αντίδραση. Δηλαδή δεν είναι ο άντρας που πρέπει να απολογηθεί για το ποια ήταν η δράση, αλλά η γυναίκα να αποδείξει ή να καταδείξει ποια ήταν η αντίδραση. Αφού λοιπόν η γυναίκα δεν έχει μώλωπες και σημάδια κακοποίησης, σημαίνει ότι δεν αντέδρασε, άρα δεν υπήρξε βιασμός.
Εμείς εδώ σήμερα θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι το θέμα δεν είναι η αντίδραση, αλλά η συναίνεση. Και μάλιστα καθ’ όλη τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης. Όταν μια γυναίκα δεν πει ΟΧΙ και όταν δεν αντιδράσει, αυτό δεν σημαίνει ότι λέει ΝΑΙ. Απαιτούμε να κατανοηθεί ότι συναίνεση σημαίνει ΝΑΙ, δεν σημαίνει η έλλειψη του ΟΧΙ, και πολύ περισσότερο δεν σημαίνει αναγκαστικά σωματική αντίσταση και πάλη. Γιατί η γυναίκα στις περισσότερες περιπτώσεις βιασμού ή απόπειρας διακατέχεται ξαφνικά από έναν παραλυτικό φόβο, αφού όπως ξέρουμε ο φόβος της βίας διαπερνά τις γυναίκες λόγω του γενικότερου τοπίου στο οποίο αναφερθήκαμε. Παγώνει η γυναίκα, κυρίως στο δρόμο, κυρίως μ’ έναν άγνωστο, και αδυνατεί να αντιδράσει. Επιπλέον, συνήθως όταν ο δράστης είναι άγνωστος, την τρομοκρατεί ότι θα την σκοτώσει, ή ότι θα της κάνει βασανιστήρια και πολύ χειρότερα από έναν “απλό βιασμό”. “Μην αντιδράσεις γιατί θα πάθεις χειρότερα”. Αυτά τα έχουμε ακούσει και δια ζώσης αλλά και στα δικαστήρια.
Αυτό το “πάγωμα” έχει αποκαλυφθεί και από αρκετές έρευνες για την ψυχολογική κατάσταση στην οποία περιέρχεται η γυναίκα σε περιπτώσεις βιασμού. Επίσης, η γυναίκα φοβάται κάποιες φορές να φωνάξει, για να μην δημιουργηθεί σάλος και μάθουν για το βιασμό οι γείτονες, οι περίοικοι, οι περαστικοί και σε ενδοοικογενειακό βιασμό τα παιδιά ή οι παππούδες-γιαγιάδες.
“Αν μια σεξουαλική πράξη αρχίσει συναινετικά και στη διάρκειά της η γυναίκα θέλει να αποσυρθεί, αυτό είναι βιασμός;”, μας ρώτησε πρόσφατα μαθητής λυκείου κατά τη διάρκεια μαθήματος για τα γυναικεία δικαιώματα.
Ναι, φυσικά και είναι βιασμός, είναι η απάντηση, μπορεί μια γυναίκα για οποιονδήποτε λόγο να θέλει να σταματήσει στη διάρκεια μιας επαφής, και αυτό πρέπει να είναι σεβαστό. Όπως και ένας άντρας επίσης, μπορεί να αποσυρθεί για οποιονδήποτε λόγο, κι αυτό είναι σεβαστό και φυσικό και σε καμία περίπτωση δεν διανοείται μια γυναίκα να τον καταναγκάσει.
Το ίδιο συμβαίνει στην περίπτωση μέθης ή επήρειας από ουσίες. Η γυναίκα δεν μπορεί να δώσει τη συναίνεσή της, αλλά συχνά σύρεται σε μια μη συναινετική σεξουαλική επαφή επειδή δεν είναι σε θέση να αντιδράσει. Τέλος να αναφερθούμε σε μια σχετικά πρόσφατη “μόδα” στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπου φίλοι και συμφοιτητές ρίχνουν ουσίες στο ποτό κάποιων συμφοιτητριών, με αποτέλεσμα η κοπέλα να χάσει τη βούλησή της και να ναρκωθεί προσωρινά για κάποιες ώρες. Ακολουθεί βιασμός, συχνά ομαδικός, ενώ η ουσία αυτή προκαλεί αμνησία. Την άλλη μέρα, δεν μπορεί να θυμηθεί τα γεγονότα και να τα καταγγείλει. Η γυναίκα παραμένει γι’ αυτούς σεξουαλικό αντικείμενο.
Τέλος, πρόθεσή μας δεν είναι να καλλιεργήσουμε το φόβο, αλλά να επιστήσουμε την επαγρύπνηση.
Σας ευχαριστούμε πολύ και θυμίζουμε ότι η ιστοσελίδα μας και το facebook είναι tomov.gr. Με την ευκαιρία να πούμε ότι η ηλεκτρονική μας παρουσία είναι δυναμική, με καθημερινές αναρτήσεις, με πολλές επισκέψεις, αλλά φυσικά θέλουμε να την αυξήσουμε, έχουμε ανοιχτή πολιτική δημοσίευσης και δεχόμαστε συχνά άρθρα και σχόλια από φίλες ή φίλους.
Σας περιμένουμε στις ανοιχτές συνελεύσεις μας, συνήθως την πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα, που τις δημοσιεύουμε στη δεξιά στήλη του Μωβ, για τον τόσο αναγκαίο κοινό αγώνα ενάντια στην έμφυλη βία και το σεξισμό!
Συμπληρωματική στην πρώτη ομιλία από το Μωβ, από φίλη στο ακροατήριο της εκδήλωσης
ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΗ
Εκτός από το βιασμό, έχουμε και τη σεξουαλική παρενόχληση, που με μια πιο ήπια μορφή βεβαίως προσβάλλει την γενετήσια αξιοπρέπεια και αυτονομία των γυναικών. Είναι τα πειράγματα στο δρόμο, είναι τα χουφτώματα, είναι το επίμονο και ενοχλητικό “φλερτ”, που γίνεται σε χώρους όπως εργασία, όπως πολιτικές ή κοινωνικές συλλογικότητες, αθλητικούς χώρους, πανεπιστήμια και λοιπά. Έχουμε παραδείγματα, και δυστυχώς σε τέτοιους χώρους όλοι και όλες το ξέρουν, αφού είναι κάτι συνεχές, όμως δεν θέλουν συχνά να υποστηρίξουν τη γυναίκα που το υφίσταται, είτε γιατί δεν θέλουν να τα χαλάσουν με τον εργοδότη και να υποβαθμιστεί η θέση τους στη δουλειά, είτε δεν θέλουν να τα χαλάσουν με την εξουσία ενός κοινωνικού ή πολιτικού χώρου.
Όλα αυτά είναι παραδείγματα πραγματικών καταστάσεων στην καθημερινή ζωή, σε όλα αυτά μπορούμε και πρέπει να παίρνουμε θέση και να εκφράζουμε με κάθε πρόσφορο τρόπο την αλληλεγγύη μας στα άτομα που υπέστησαν τέτοιες επιθέσεις ή συμπεριφορές. Τέλος να πούμε ότι υπάρχει η γραμμή SOS 15900, της Γενικής Γραμματείας Ισότητας, η οποία δέχεται τηλεφωνήματα 24 ώρες το 24ωρο και 365 μέρες το χρόνο, για να καταγγείλουμε θέματα βίας. Μπορούμε να τηλεφωνήσουμε επειδή εμείς έχουμε ένα τέτοιο επείγον πρόβλημα, ή επειδή υπάρχει στον άμεσο περίγυρό μας. Θα κλείσουμε ραντεβού, και μπορούμε να λάβουμε ψυχολογική στήριξη και συμβουλευτική, σε ορισμένες περιπτώσεις νομική βοήθεια, αλλά υπάρχουν και κάποιοι ξενώνες για τα επείγοντα περιστατικά. Προσέχουμε την αλληλεγγύη μας, προσέχουμε να μην δίνουμε απαντήσεις σε θέματα που δεν γνωρίζουμε, γιατί μπορεί και να μην κάνουμε καλό.
Περισσότερες χρηστικές πληροφορίες δίνουμε σε ένα φυλλάδιο που θα μοιράσουμε (βλ. κατωτέρω)
Να ενημερώσουμε επίσης ότι οι νόμοι στην Ελλάδα για τη βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών σε κάθε της μορφή είναι ανεπαρκείς, και τώρα υπάρχει η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για τη βία κατά των γυναικών, που αποτελεί ένα συνολικό νομικό εργαλείο και η Ελλάδα την έχει υπογράψει το 2011, αλλά ακόμα δεν την έχει κυρώσει, και καθυστερεί. Το Μωβ μαζί με άλλες, πιο θεσμικές, οργανώσεις, κάνουμε αυτή την εποχή λόμπι σε όλα τα κόμματα της Βουλής, εκτός φυσικά της Χ.Α, για την άμεση κύρωση της Σύμβασης αυτής ώστε να δημιουργηθούν και να λειτουργήσουν όλοι οι προβλεπόμενοι μηχανισμοί για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας. Περισσότερες πληροφορίες στην ηλεκτρονική μας εφημερίδα tomov.gr.
Φυλλάδιο με χρηστικές πληροφορίες, που μοιράστηκε
Δεν φοβόμαστε, αλλά είμαστε σε εγρήγορση.
▶ Η τηλεφωνική γραμμή SOS για τη βία κατά των γυναικών 15900, της Γενικής Γραμματείας Ισότητας, λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες το χρόνο. Καταγγέλλουμε περιστατικά βίας, δικά μας ή γνωστών μας, ζητούμε ραντεβού για ενημέρωση, στήριξη και νομική συμβουλευτική. Επίσης υπάρχουν και κάποια καταφύγια για περιπτώσεις ανάγκης.
▶ Γραμμή SOS του Δικτύου Γυναικών Ευρώπης, που είναι φεμινιστική οργάνωση 210 6411449
▶ Εθνική Γραμμή Παιδικής Προστασίας: 1107 (24ωρη)
▶ Στην απευκταία περίπτωση βιασμού: Καταφεύγουμε αμέσως στην αστυνομία, ή την καλούμε. Πηγαίνουμε στην ιατροδικαστική υπηρεσία ή σε νοσοκομείο χωρίς να πλυθούμε. Παίρνουμε την ιατρική γνωμάτευση. Τα υπόλοιπα μετά το πρώτο σοκ, δικηγόρους, μηνύσεις κ.λπ. Φυλάμε όλα τα στοιχεία που μπορεί να μας χρησιμεύσουν στη μήνυση, μηνύματα στο fb, σε τηλεφωνητή, στοιχεία αυτοκινήτου ή μοτοσικλέτας.
▶ Όταν πίνουμε με παρέα, προσέχουμε να μην ρίξει κανείς τίποτα στο ποτό μας.
▶ Σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας: Φυλάμε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία, μηνύματα σε fb, σημειώματα, μαρτυρίες συναδέλφων. Καταγγέλλουμε στην Επιθεώρηση Εργασίας αρχικά, ή/και στο σωματείο (αν υπάρχει).
Αλεξάνδρα Τσιώρου
Σύντροφοι και συντρόφισσες καλησπέρα,
με λένε Αλεξάνδρα Τσιώρου και είμαι το μοναδικό ΛΟΑΤΚΙ+ μέλος της Λαϊκής Συνέλευσης Εξαρχείων και ανεξάρτητη ΛΟΑΤΚΙ+ ακτιβίστρια που μεταφέρει την τετραπλή ταυτότητα της Διεμφυλικής γυναίκας λεσβίας, ατόμου με αναπηρία.
Ο αγώνας μου ενάντια στο σεξισμό και στην έμφυλη βια τόσο μέσα στα Εξάρχεια όσο και μέσα στην ίδια την κοινωνία που ζούμε, πολεμώντας και αγωνιζόμενη κόντρα στα στερεότυπα μιας κοινωνίας, όπου ένα αρκετό μεγάλο τμήμα της έχει παραμείνει ακόμα σε παλιές αρχές και έχει εκλέξει στην βουλή ένα φασιστικό κόμμα όπως η Χρυσή Αυγή είναι τεράστιος και καθημερινός και μέσα και χτυπήματα που έχω δεχτεί από φασίστες και μη και μέσα και στα Εξάρχεια και σε άλλες περιοχές με κίνδυνο και της ιδίας μου της ζωής.
Πρέπει κάθε μέρα και κάθε λεπτό να αποδείξει κανείς και να διεκδικήσει όχι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά απλά ανθρώπινα καθημερινά δικαιώματα, όπως παράδειγμα πως χάρη στην ταυτότητα φύλου, στην οποία θα αναφερθώ παρακάτω, έχω αντιμετωπίσει δυσκολίες ακόμα και μέσα στον ελευθεριακό κοινωνικό συντροφικό αναρχικό χώρο των Εξαρχείων, όσο και μέσα στην καθημερινή κοινωνία, άλλα και δυστυχώς μέσα και από την ίδια την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα η οποία, ενώ θα έπρεπε να έχει έναν κοινό αγώνα, τη διεκδίκηση όλων συνολικά των δικαιωμάτων μας, αυτοί όπως και τα υπόλοιπα υποκείμενα γύρω αγωνίζονται για καρέκλες και θέσεις σε ΜΚΟ, ευρωπαϊκά πακέτα και όχι για έναν αγώνα αλληλεγγύης, ενωμένοι κόντρα σε φασίστες και δήθεν συντρόφους με προώθηση από τον κάθε ένα από εμάς τις δικές του διεκδικήσεις.
Μέσα στο το 2015 το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας έχει καταγράψει 35 περιστατικά βίας εις βάρος τρανς υποκείμενων και πόσα ακόμα δεν έχουνε καν καταγραφεί, από το φόβο της ταλαιπωρίας και του εξευτελισμού ή γιατί έχουνε κουραστεί τα θύματα να καταγγέλλουν συνέχεια σε αυτιά που ποτέ δεν ακούνε και δεν σέβονται.
Το Δίκτυο στην έκθεσή του πρότεινε τη θεσμοθέτηση της Νομικής Αναγνώρισης της Ταυτότητας Φύλου ως μέτρο αντιμετώπισης της βίας κατά των τρανς υποκείμενων μαζί με τα πρόστιμα και τις καταγγελίες από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μήπως έπρεπε να έχει προβληματίσει την κυβέρνηση και να μην ζητάει μόνο την ψήφο των ΛΟΑΤΚΙ+ υποκείμενων αλλά και να σέβεται τα δικαιώματα τους ;
Η κατάληξη αυτής της ιστορίας είναι ότι ενώ έπρεπε να έχουνε πάρει το νόμο πρότυπο από την Μάλτα ή τηνΣουηδία και να τον αντιγράψουμε, προτίμησαν να αντιγράψουν το προβληματικό νόμο της Αγγλίας, που είναι πραγματικά ελλιπής και φυσικά έχει βγει στην δημόσια διαβούλευση – διαύγεια άλλα ξέρουμε πολύ καλά ότι κατά 90 % δεν θα ψηφιστεί από την συντηρητική βουλή μας με το αριστερό και καλά προφίλ της.
Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα με τον τρόπο που η κοινωνία εκπαιδεύει τους ανθρώπους σε σχέση με το φύλο. Τα παιδιά κατηχούνται και προγραμματίζονται από πολύ νεαρή ηλικία στο να πιστεύουν ότι τάχα υπάρχουν δύο ειδών σώματα (αρσενικό/θηλυκό), τα οποία αντιστοιχούν σε δύο κοινωνικά φύλα (άνδρας/γυναίκα), τα οποία είναι από πριν δοσμένα, μη- μεταβλητά και τελείως έξω από τον δικό μας έλεγχο.
Αυτή η κοσμοθεώρηση ονομάζεται έμφυλος δυϊσμός (gender binary), και δεν μας χωράει, εμάς, τους-τις τράνς υποκείμενα.
Το να προσπαθείς να εμφυσήσεις μια νέα οπτική για αυτά τα πράγματα σε όσους έχουν πέσει θύματα αυτής της, εξαιρετικά επιθετικής, πλύσης εγκεφάλου, είναι τόσο δύσκολο που μπορεί να καταντήσει αποκαρδιωτικό.
Για την ακρίβεια, ένα τέτοιο εγχείρημα μπορεί να μοιάζει εντελώς αδύνατο. Μπαίνει λοιπόν κανείς-καμιά στον πειρασμό, να απαλύνει τον λόγο της-του, για να χαϊδέψει τα αυτιά ενός μη τρανς (cisgender) ακροατηρίου.
Ερχόμαστε έτσι, νομίζω, στο πιο σημαντικό ζήτημα όλων, και το ζήτημα που συχνά παραλείπεται στις παραδοσιακές “εισαγωγές στο τρανς ζήτημα”: τρανσφοβία και σεξισμός ενάντια σε τρανς ανθρώπους (cissexism), και το πώς να τα αποφύγουμε.
Ο cis-σεξισμός (σεξισμός ενάντια σε τρανς υποκείμενα) μπορεί να οριστεί ως το σύστημα καταπίεσης που θεωρεί τους cis ανθρώπους ανώτερους από εμάς.
Είναι σεξισμός ενάντια σε τρανς υποκείμενα το να πιστεύεις ότι είναι “φυσικό” να είσαι μη-τρανς, ότι είναι αφύσικο και παρεκκλίνον το να είσαι τρανς.
Είναι cis-σεξισμός να θέτεις υπό το μικροσκόπιο το φύλο των τρανς υποκείμενων περισσότερο από ο,τι το φύλο των cis υποκείμενων.
Είναι cis-σεξισμός να ορίζεις την ομορφιά και την ελκυστικότητα με βάση την εμφάνιση μόνο των cis υποκείμενων.
Είναι cis-σεξισμός να βάζεις σε προτεραιότητα το να μη χαλάσεις τη ζαχαρένια των cis υποκείμενων, σε βάρος της προσπάθειας των τρανς ανθρώπων να επιβιώσουν.
Είναι cis-σεξισμός να θεωρείς ότι οι cis υποκείμενα έχουν περισσότερο δικαίωμα από τους-τις τρανς υποκείμενα να έχουν εργασία, να πηγαίνουν σχολείο, να έχουν σχέσεις, να κάνουν σεξ, να παίρνουν αποφάσεις για τα σώματά τους, να φοράνε τα ρούχα που θέλουν, ή να χρησιμοποιούν τις δημόσιες τουαλέτες.
Η Τρανσφοβία από την άλλη, είναι ο παράλογος φόβος και μίσος για τρανς άτομα.
Τρανσφοβία είναι η “Σιωπή των αμνών”. (ΣτΜ η ταινία στην οποία ένα τρανς άτομο, που παρουσιάζεται ως καρικατούρα γκέι άντρα και καρικατούρα ανθρώπου, δολοφονεί cis γυναίκες για να φορέσει το δέρμα τους.)
Τρανσφοβία είναι το να μιλάς για τις επεμβάσεις που κάνουν τρανς άνθρωποι ως “αυτοακρωτηριασμό”.
Τρανσφοβία είναι να πιστεύεις ότι οι τρανς άνθρωποι έχουμε συνήθειο να “ξεγελάμε” άλλους ώστε να κάνουν σεξ μαζί μας.
Τρανσφοβία είναι να πιστεύεις ότι προσπαθούμε (οι τρανς) να σε στερήσουμε από την ετεροφυλοφιλία ή την ομοφυλοφιλία σου.
Τρανσφοβία είναι να τρώνε περίεργα βλέμματα τρανς υποκείμενα στο δρόμο, να υφίστανται προσβολές, επιθέσεις, ξύλο, βιασμό, και να τα δολοφονούν, μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν.
Αν θέλεις να είσαι καλή/καλός σύμμαχος, πρέπει να αρχίσεις να παίρνεις τον cis-σεξισμό και την τρανσφοβία σοβαρά, το συντομότερο.
Αυτό σημαίνει να χρησιμοποιείς τις πολιτικά ορθές αντωνυμίες μας σωστά και να μην περιμένεις να σου δώσουμε και καραμελίτσα επειδή έκανες αυτό, το αυτονόητο.
Αυτό σημαίνει να μάθεις το όνομά μας.
Αυτό σημαίνει να μην κάνεις αδιάκριτες ερωτήσεις, και να μη μας λες πόσο πολύ “περνάμε”. (Το να “περνάς” γενικά σημαίνει “να μοιάζεις cis”. Δε θέλουμε όλοι και όλες μας να μοιάζουμε σαν εσάς, ευχαριστούμε πολύ.)
Αυτό σημαίνει να αφαιρέσεις τις λέξεις “τραβέλι” και “shemale” από το λεξιλόγιό σου.
Αυτό σημαίνει να συνειδητοποιήσεις το τεράστιο προνόμιο που έχεις επειδή είσαι ΟΚ με το νομικά κατοχυρωμένο, κοινωνικά αποδεκτό, ιατρικά καταγεγραμμένο φύλο σου.
Αυτό σημαίνει να συνειδητοποιήσεις ότι αυτά είναι μόνο η αρχή, και ότι έχεις πολλά να μάθεις ακόμα.
Αυτό σημαίνει να συνειδητοποιήσεις ότι θα ήταν αδιάκριτο και φορτικό να ρωτήσεις το κοντινότερο τρανς άτομο να στα εξηγήσει, λες και δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει. Αυτό σημαίνει να μπεις στο ίντερνετ και να κάνεις ό,τι μπορείς για να εξοικειωθείς με το ζήτημα.
Και όταν θα τα έχεις κάνει όλα αυτά, ίσως μπορείς να ονομάζεις εαυτόν/εαυτή “σύμμαχο”.
Αν βέβαια έχεις ακόμα γνήσια διάθεση να συμμαχήσεις μαζί μας στη σκληρή δουλειά που χρειάζεται για να γίνει αυτός ο κόσμος λιγότερο βρόμικο μέρος για τους-τις τρανς.
Τελος την 17ή Μαΐου 1990 έχει καθιερωθεί ως διεθνής ημέρα κατά της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας. Ο λόγος που επιλέχθηκε η συγκεκριμένη ημερομηνία, οφείλεται στο γεγονός ότι στις 17 Μαΐου 1990, η ομοφυλοφιλία έπαψε να θεωρείται ασθένεια από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Μέρα αγώνα και τιμής για το LGBTQI+ κίνημα αλλά και μέρα επαγρύπνησης για τους μελλοντικούς μας αγώνες όπως ταυτότητα φύλου, γάμος και παιδοθεσίας που ελπίζουμε κάποτε να δούμε και στην Ελλάδα μας.
Θέλω να κάνω μια αναφορά στην νέα γραμμή του τμήματος της ΓΑΔΑ στο τηλέφωνο 11414 οπού υπάρχει άμεση βοήθεια για οποιοδήποτε υποκείμενο ΛΟΑΤΚΙ+ ή μη σε θέματα ρατσισμού, έμφυλης βίας, σεξισμού και οποιαδήποτε μορφή προβλήματος σε εργασία κλπ.
Για οποιαδήποτε απορία είτε βοήθεια σε ζητήματα ΛΟΑΤΚΙ+ και θέματα σεξισμού ή ενημέρωσης μπορείτε να με βρείτε στο Facebook στην διεύθυνση : Http://www.facebook.com/alexandratsiorou ή στο Alexandra Tsiorou.
Αφιερώνω το κείμενο μου στη μνήμη των :
Hande Kader (Τουρκάλας trans σεξ εργάτρια που δολοφονήθηκε από μπάτσους στην χωρα της) – Ευάγγελου Γιακουμάκη – Παύλου Φύσσα – Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και στους γονείς μου που ποτέ δεν με δέχτηκαν για την ταυτότητά μου και παρακαλώ όλους τους γονείς, αγαπήστε τα παιδιά σας και στηρίξτε τα.
(Κομμάτια του κειμένου είναι από τους Queer Trans)
Ευχαριστω πολύ