Αυτοκτονία υπουργού στην Ουαλλία, μετά από καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση

Γράφει η Σίσσυ Βωβού

Ο Carl Sargeant έδωσε τέλος στη ζωή του στις 7 Νοεμβρίου, όπως αναφέρεται στο βρετανικό τύπο, μετά από καταγγελίες τριών γυναικών για σεξουαλική παρενόχληση οι οποίες έγιναν γνωστές στις 3 Νοεμβρίου. Οι καταγγελίες ήταν αρκετά σοβαρές για να οδηγήσουν στην αποπομπή του από τη θέση του υπουργού της Εργατικής Κυβέρνησης της Ουαλλίας για τις κοινότητες και τα παιδιά, που κατείχε από το Μάιο του 2016.

Ο ίδιος δήλωσε μετά τη δημοσιοποίηση: “Συνάντησα τον πρώτο υπουργό (της κυβέρνησης της Ουαλλίας) και με πληροφόρησε για τις καταγγελίες εναντίον μου για την προσωπική μου συμπεριφορά, κάτι που ήταν για εμένα σοκαριστικό και θλιβερό.

Οι λεπτομέρειες των καταγγελιών δεν μου έχουν ανακοινωθεί. Έγραψα στον γενικό γραμματέα των Εργατικών της Ουαλλίας, απαιτώντας μια επείγουσα ανεξάρτητη έρευνα γι’ αυτές τις καταγγελίες, για να μπορέσω να καθαρίσω το όνομά μου.

Λόγω της φύσης των καταγγελιών, συμφώνησα με τον πρώτο υπουργό ότι ήταν σωστό να παραμεριστώ από την κυβέρνηση. Προσδοκώ να επιστρέψω στην κυβέρνηση όταν αποδοθεί καθαρό το όνομά μου”.

Απ’ όσο αναφέρεται στον βρετανικό Τύπο, οι καταγγελίες ήταν πολύ σοβαρές, όχι όμως τόσο σοβαρές ώστε να παρέμβει η αστυνομία.

Ο Sargeant, 58 χρόνων, ήταν στέλεχος του Εργατικού Κόμματος από τη βάση, χωρίς πανεπιστημιακή μόρφωση, κάτι που είναι αρκετά σπάνιο στη Βρετανία. Ήταν αγαπητός, όπως αναφέρεται, και συνεπής υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επίσης ζούσε σ’ ένα εργατικό σπίτι με την οικογένειά του, για να είναι κοντά στους ψηφοφόρους του και στους κύκλους από τους οποίους προέρχεται.

Όπως γνωρίζουμε όμως καλά, η σεξουαλική παρενόχληση στους κύκλους της εξουσίας (και όχι μόνο) καλά κρατεί, τόσο στη Βρετανία όσο και παντού. Η διαφορά είναι ότι τώρα υπάρχει ένα κύμα αποκαλύψεων, όπου αρκετές γυναίκες δεν ντρέπονται και δεν φοβούνται πια να καταγγείλουν, κάτι που έχει γίνει πρόσφατα ακόμα και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αυτό που εξασφάλιζε την ατιμωρησία μέχρι σήμερα, ήταν ο φόβος των γυναικών ότι αν καταγγείλουν θα τιμωρηθούν πολύ περισσότερο από το να σιωπήσουν και να ζουν ένα προσωπικό μαρτύριο.