Η φωτό είναι από φεμινιστική κινητοποίηση στο Παρίσι στις 25 Νοέμβρη 2017
Μετάφραση: Αναστασία Γκόνη Καραμπότσου
Η Caroline De Haas και ακτιβίστριες φεμινίστριες απαντούν στο κείμενο που δημοσιεύτηκε στην Le Monde.
Τριάντα προσωπικότητες και μέλη συλλογικοτήτων αντέδρασαν την Τετάρτη 10 Ιανουαρίου στα επιχειρήματα του κειμένου των 100 γυναικών που υπερασπίζονται την ελευθερία των ανδρών «να ενοχλούν» μετά τις εκστρατείες «ισορρόπησε το γουρούνι» και #metoo.
TO KEIMENO
Κάθε φορά που τα δικαιώματα των γυναικών προχωρούν και που οι συνειδήσεις ξυπνούν, οι αντιδράσεις εμφανίζονται. Γενικά διατυπώνοται: «Βέβαια, είναι αλήθεια αυτό, όμως…». Την 9η Ιανουαρίου, υπήρχε το δικαίωμα σε ένα #metoo, «Αυτό ήταν θετικό, αλλά…». Ουδεμία πρωτοτυπία στα επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν. Τα ξαναβρίσκουμε στο κείμενο που δημοσιεύτηκε στη Le Monde, όπως τα συναντάμε και στη δουλειά μας πίσω από τις μηχανές του καφέ ή στα οικογενειακά τραπέζια. Αυτό το κείμενο είναι λίγο σαν τον ενοχλητικό συνάδελφο ή τον κουραστικό θείο που δεν καταλαβαίνει αυτό που συμβαίνει.
«Κινδυνεύουμε να υπερβάλλουμε». Μόλις η ισότητα προοδεύσει, έστω και μισό χιλιοστό, οι καλοθελητές μας προειδοποιούν αμέσως για το γεγονός ότι κινδεύουμε να πέσουμε σε υπερβολές. Έμείς ήδη είμαστε στην υπερβολή. Αυτή υπάρχει στον κόσμο όπου ζούμε. Στη Γαλλία κάθε μέρα εκαντοντάδες χιλιάδες γυναίκες πέφτουν θύματα παρενόχλησης. Δεκάδες χιλιάδες σεξουαλικές επιθέσεις. Και εκατοντάδες βιασμοί. Κάθε μέρα. Η καρικατούρα (της υπερβολής) είναι εκεί.
«Δεν μπορούμε πια να λέμε τίποτα.» Λες και είναι πρόβλημα ότι η κοινωνία μας ανέχεται, έστω και ελαφρώς λιγότερο από παλιά, το σεξιστικό λόγο, όπως και τον ρατσιστικό ή ομοφοβικό. «Μικρούλα, ήταν καλύτερα όταν μπορούσαμε να αποκαλούμε τις γυναίκες «παλιοθήλυκα», έτσι;» Όχι. Ήταν λιγότερο καλά. Η γλώσσα επηρεάζει την συμπεριφορά των ανθρώπων: το να αποδέχεται κανείς τις (λεκτικές) προσβολές απέναντι στις γυναίκες, αυτό σημαίνει πως νομιμοποιεί τη βία. Το πώς χρησιμοποιείται η γλώσσα μας είναι σημάδι ότι η κοινωνία προοδεύει.
«Αυτό είναι πουριτανισμός». Παρουσιάζουν τις φεμινίστριες ως σεμνότυφες και μάλιστα αγάμητες: η «πρωτοτυπία» των υπογραφουσών του κειμένου προκαλεί… απορία. Η βία ασκεί πίεση στις γυναίκες. Σ’ όλες. Βαραίνει το πνεύμα, το σώμα, τις απολαύσεις και τη σεξουαλικότητά μας. Πώς να φανταστούμε έστω και μία στιγμή μια απελευθερωμένη κοινωνία, εντός της οποίας οι γυναίκες να διαθέτουν ελεύθερα και απόλυτα τα σώματα και τη σεξουαλικότητά τους, όταν πάνω από μία στις δύο γυναίκες δηλώνουν ότι έχουν υποστεί σεξουαλικές επίθεσεις;
«Δεν μπορούμε πλέον να φλερτάρουμε». Οι υπογράφουσες το κείμενο συγχέουν σκόπιμα το φλερτ που βασίζεται σεβασμό και την επιθυμία, με την βία. Το να τα ανακατεύεις όλα, είναι μία καλή τακτική. Σου επιτρέπει να τα τσουβαλίασεις όλα. Κατά βάθος, εννοούν, αν η παρενόχληση ή η επιθετικότητα είναι «έντονο φλερτ» αυτό δεν είναι και τόσο σοβαρό. Οι υπογράφουσες ξεγελιούνται. Δεν είναι ποσοτική η διαφορά ανάμεσα στο φλερτ και την παρενόχληση αλλά μία διαφορά στην ποιότητα. Οι βιαιότητες δεν είναι έντονο φλερτ. Στη πρώτη περίπτωση, αντιμετωπίζουμε τον/την άλλον/η ως ίσο/η σεβόμενοι τις επιθυμίες του/της, όποιες και αν είναι αυτές. Στην δεύτερη περίπτωση, τον/την αντιμετωπίζουμε ως ένα διαθέσιμο αντικείμενο, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν τις επιθυμίες ή την συγκατάθεση του.
«Είναι ευθύνη των γυναικών». Οι υπογράφουσες το κείμενο μιλούν για την εκπαίδευση που πρέπει να δίνουμε στις μικρές κοπέλες ώστε να μην εκφοβίζονται. Οι γυναίκες θεωρούνται υπεύθυνες ως προς το να μην γίνουν αντικείμενο επίθεσης. Πότε θα θέσουμε το ζήτημα της ευθύνης των αντρών να μην βιάζουν ή να επιτίθενται; ‘H της εκπαίδευση των αγοριών;
Οι γυναίκες είναι ανθρώπινες υπάρξεις. Όπως όλοι. Έχουμε δικαίωμα στο σεβασμό. Έχουμε το θεμελιώδες δικαίωμα να μην είμαστε αντικείμενο προσβολής, να μην μας σφυρίζουν στο δρόμο, να μη μας επιτίθενται ούτε να μας βιάζουν. Έχουμε το θεμελιώδες δικαίωμα να ζούμε τις ζωές μας με ασφάλεια. Στη Γαλλία, στην Αμερική, στη Σενεγάλη, στη Ταϋλάνδη ή στη Βραζιλία. Αυτό δεν συμβαίνει σήμερα. Πουθενά.
Πολλές ανάμεσά τους (στις υπογράφουσες το κείμενο) είναι συχνά πρόθυμες να καταγγείλουν το σεξισμό όταν πηγάζει από τους άντρες των λαϊκών γειτονιών. Αλλά κάνουν τις πάπιες όταν αυτός προέρχεται από άντρες του δικού τους περιβάλλοντος και τότε υπάρχει σύμφωνα με αυτές «το δικαίωμα της ενόχλησης». Αυτή η γελοία αμφιθυμία επιτρέπει να αντιληφθούμε ποια είναι η προσήλωσή τους στο φεμινισμό, τον οποίον διακηρύσσουν.
Με αυτό το κείμενο προσπαθούν να ξανασφίξουν τις αλυσίδες που έχουμε ξεκινήσει να σπάμε. Δεν θα τα καταφέρουν. Εμείς είμαστε θύματα της βίας. Δε ντρεπόμαστε. Είμαστε όρθιες. Δυνατές. Παθιασμένες. Αποφασισμένες. Εμείς θα τελειώσουμε με τη σεξιστική και σεξουαλική βία.
Τα γουρούνια και οι σύμμαχοί τους ανησυχούν; Είναι εύλογο. Ο παλιός τους κόσμος είναι σε διαδικασία αποσύνθεσης. Πολύ αργά -υπερβολικά αργά- αλλά αμείλικτα. Κάποιες σκονισμένες αναμνήσεις του δεν θα την ανακόψουν, ακόμα κι αν δημοσιεύονται στη Le Monde.
Το παραπάνω υπογράφουν οι: Adama Bah, ακτιβίστρα αφρο-φεμινίστρια και αντιρατσίστρια, Marie-Noëlle Bas, πρόεδρος της ομάδας «Chiennes de garde», Lauren Bastide δημοσιογράφος, Fatima Benomar εκπρόσωπος τύπου του «Effronté.es», Anaïs Bourdet, ιδρύτρια του «Paye ta Shnek», ακτιβίστρια φεμινίστρια, Sophie Busson, ακτιβίστρια φεμινίστρια, Marie Cervetti, διευθύντρια «FIT» και ακτιβίστρια φεμινίστρια, Pauline Chabbert, ακτιβίστρια φεμινίστρια, Madeline Da Silva ακτιβίστρια φεμινίστρια, Caroline De Haas, ακτιβίστρια φεμινίστρια, Basma Fadhloun, ακτιβίστρια φεμινίστρια, Giulia Foïs, δημοσιογράφος, Clara Gonzales, ακτιβίστρια φεμινίστρια, Leila H., από το «Check tes privileges», Clémence Helfter, ακτιβίστρια φεμινίστρια και συνδικαλίστρια, Carole Henrion, ακτιβίστρια φεμινίστρια, Anne-Charlotte Jelty, ακτιβίστρια φεμινίστρια, Andréa Lecat, ακτιβίστρια φεμινίστρια, Claire Ludwig, υπεύθυνη επικοινωνίας και ακτιβίστρια φεμινίστρια, Maeril, εικονογράφος και ακτιβίστρια φεμινίστρια, Chloé Marty, κοινωνική λειτουργος και φεμινίστρια, Angela Muller ακτιβίστρια φεμινίστρια, Selma Muzet Herrström, ακτιβίστρια φεμινίστρια, Michel Paques, ακτιβίστρια φεμινίστρια, Ndella Paye, ακτιβίστρια αφρο-φεμινίστρια και αντιρατσίστρια, Chloé Ponce-Voiron, ακτιβίστρια φεμινίστρια, σκηνοθέτιδα, παραγωγός και κωμικός, Claire Poursin, πόρεδρος του «Effronté.es», Sophie Rambert ακτιβίστρια φεμινίστρια , Noémie Renard, διαχειρίστρια του site «Antisexisme.net» και ακτιβίστρια φεμινίστρια, Rose de Saint-Jean, ακτιβίστρια φεμινίστρια, Laure Salmona, συνιδρίτρια της συλλογικότητας «Féministes contre le cyberharcèlement»(Φεμινίστριες απέναντι στη διαδικτυακή παρενόχληση) και ακτιβίστρια φεμινίστρια, Muriel Salmona, ψυχίατρος πρόεδρος της οργάνωσης «Mémoire traumatique et victimologie» και ακτιβίστρια φεμινίστρια, Nicole Stefan, ακτιβίστρια φεμινίστρια, Mélanie Suhas ακτιβίστρια φεμινίστρια, Monique Taureau ακτιβίστρια φεμινίστρια, Clémentine Vagne, ακτιβίστρια φεμινίστρια, μέλος της οργάνωσης «En Avant Toute(s)» και «Stop harcèlement de rue» (Stop στην παρενόχληση στο δρόμο).