Οι «ξινές» φράουλες του Πέδρο Σάντσεθ

Μπορεί ο Ισπανός πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ να έλαβε τα εύσημα για τη στάση του στην περιπέτεια του πλοίου «Ακουάριους», όπου «διέσωσε την τιμή της Ευρώπης» -αν και αμέσως μετά μετέβη στο Παρίσι και συμφώνησε με την άποψη του Εμανουέλ Μακρόν ότι χρειάζονται κλειστά κέντρα κράτησης των μεταναστών…-, αλλά ένα από τα πρώτα αντιπολιτευτικά βέλη που δέχθηκε εξ ευωνύμων στην ισπανική Βουλή αφορούσε ένα θέμα που και στην Ελλάδα μάς απασχολεί σχεδόν κάθε χρόνο.

Οι Podemos λοιπόν κατέθεσαν κατεπείγουσα επερώτηση αναφορικά «με τις απάνθρωπες, ολότελα άδικες και διαρκώς κακοποιητικές» συνθήκες εργασίας των γυναικών που απασχολούνται στη συλλογή φράουλας στην Ουέλβα της Ανδαλουσίας.

Τον περασμένο μήνα το γερμανικό περιοδικό Correctiv σε αντίστοιχο ρεπορτάζ του είχε αναδείξει το θέμα, ξυπνώντας με τον σάλο που προκάλεσε από τον «δογματικό της λήθαργο» την ισπανική κοινή γνώμη.

Μια κοινή γνώμη που, όπως γίνεται και σε άλλα μέρη της Ευρώπης, επί χρόνια κοιτούσε αλλού, αποσιωπώντας τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται 1,2 εκατομμύρια εργαζόμενοι σε όλην την επικράτειά της, αλλά και την εκτεταμένη φοροδιαφυγή που η εκμετάλλευση των μεταναστών διευκολύνει.

Ιδίως στην περιοχή των καλλιεργειών φράουλας στην Ουέλβα -όπως αναφέρουν τόσο στο γερμανικό περιοδικό, όσο και ο βουλευτής των Podemos Ντιέγο Κανιαμέρο που κατέθεσε την επερώτηση-, οι συνθήκες χαρακτηρίζονται «σύγχρονη σκλαβιά» και η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί περιγράφεται ως «άκρως ανησυχητική».

Σύμφωνα με τις περιγραφές, οι συνθήκες διαβίωσης των γυναικών, στη συντριπτική πλειονότητά τους από το Μαρόκο, οι οποίες απασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά διότι «έχουν μαλακά δάκτυλα και δεν προκαλούν ζημιές στον καρπό», είναι το ίδιο ανατριχιαστικές με τις συνθήκες των «καταραμένων της Γης» στη δική μας Μανωλάδα. Στοιβάζονται σε καταλύματα που δεν έχουν φως και νερό.

Οι ίδιες δεν διαθέτουν έγγραφα και φυσικά ούτε και δικαιώματα. Εργάζονται, πολλές φορές υπό 40 βαθμούς Κελσίου, χωρίς το δικαίωμα να πλυθούν μέσα στην εβδομάδα.

Δεν κερδίζουν περισσότερα από 30 ευρώ την ημέρα (όταν η ελάχιστη αμοιβή υποτίθεται πως πρέπει να είναι βάσει νόμου 40 ευρώ) ή αμείβονται όσο προαιρείται να τους δώσει ο εργοδότης και σε πλείστες περιπτώσεις, όταν ο καιρός δεν το επιτρέπει ή σταματούν οι εργασίες για οποιονδήποτε λόγο, δεν πληρώνονται.

Οι γυναίκες αυτές υποφέρουν όλες τις ταπεινώσεις που ένας σύγχρονος σκλάβος μπορεί να βιώσει.

Συχνά ο εργοδότης κρατά τα τηλέφωνά τους αποκόπτοντάς τες από οποιαδήποτε επικοινωνία με τις οικογένειές τους.

Η χειροδικία εναντίον τους, είτε γιατί δεν είναι παραγωγικές είτε γιατί δείχνουν απειθαρχία, είναι συχνή πρακτική.

Η σεξουαλική κακοποίηση αποτελεί κοινό μυστικό που όμως σπάνια βγαίνει στο φως, καθώς και οι ίδιες σιωπούν εν μέσω «μιας κοινωνίας πολιτών και μιας δικαιοσύνης που σχεδόν δεν τις συνδράμει».

Στις 7 Ιουνίου η αστυνομία συνέλαβε έπειτα από καταγγελίες έναν ύποπτο για σεξουαλική κακοποίηση εργατριών γης, αυτό όμως συνέβη γιατί οι εγκαλούσες ήταν όλες Ισπανίδες.

Ενας έμμεσος τρόπος για να υποπτευτεί κανείς τις σεξουαλικές επιθέσεις εναντίον τους είναι οι υψηλές στατιστικές αμβλώσεων στην περιοχή και το μεγάλο ποσοστό μεταναστριών που καταφεύγουν στις εκτρώσεις.

Σύμφωνα με τη Χοσέφα Μόρες Πράδα, του τοπικού Κέντρου Υγείας, στην περίοδο της συλλογής ο αριθμός των μεταναστριών που καταφεύγει για αμβλώσεις εκτοξεύεται.

Από τις 185 αμβλώσεις στην αντίστοιχη περίοδο το 2016 το 90% πραγματοποιήθηκε σε μετανάστριες εργάτριες, Μαροκινές, Βουλγάρες και Ρουμάνες, γεγονός που αυξάνει τις ενδείξεις πως οι ανεπιθύμητες κυήσεις οφείλονταν σε βιασμούς.

Καταγγελίες οι ίδιες δεν τολμούν να κάνουν, όμως τολμούν να το κάνουν οι τοπικοί συνδικαλιστές. Μάλιστα η μοναδική έρευνα για την κατάσταση τούτη προέρχεται από την εργασία του Συνδικάτου Εργατών της Ανδαλουσίας (SAT).

Το συνδικάτο παραδέχεται πως δεν μπορεί να τις βοηθήσει όσο εκείνες δεν καταγγέλλουν τις συνθήκες και τις κακοπάθειές τους, αλλά αυτό δεν το σταματά να καταγγέλλει τις «απάνθρωπες» συνθήκες εργασίας και την εκμετάλλευση και τη σεξουαλική κακοποίηση που υφίστανται.

Ο Πέδρο Σάντσεθ με το «Ακουάριους» πέτυχε να στρέψει την προσοχή πάνω του και τώρα με τις συναντήσεις του με τους Μακρόν και Μέρκελ φιγουράρει ως άλλος ένας πρωταγωνιστής στην αρένα του μεταναστευτικού.

Ωστόσο η απόφαση να δεχτεί λίγες εκατοντάδες ψυχές δεν δίνει απτά δείγματα μιας σαφούς και με ανθρώπινο πρόσωπο μεταναστευτικής πολιτικής, την ώρα που και η χώρα του αντιμετωπίζει τη ροή πολλαπλάσιων μεταναστών, όταν έχει υψώσει φράχτες στις Θέουτα και τη Μελίγια (ισπανικές κτήσεις στο Μαρόκο) όπου καθημερινά χάνονται άνθρωποι πασχίζοντας να περάσουν τους φράχτες και τα στενά ανάμεσα στο Μαρόκο και την Ισπανία, όταν η Ισπανία είναι από εκείνες τις χώρες που (επί Μαριάνο Ραχόι) δεν είχε δεχτεί να τηρήσει τα ποσοστά μετεγκατάστασης προσφύγων.

Αραγε, όπως έγραφε σχετικά με το «Ακουάριους» ένας Ιταλός αρθρογράφος, ο επαμφοτερίζων Σάντσεθ αποτελεί την εξαίρεση ή το σύμπτωμα της ευρωπαϊκής πολιτικής;

*Δημοσιογράφος, δρ Φιλοσοφίας/Γλωσσολογίας

Πηγή: efsyn.gr