Ρόμι Σνάιντερ: Η τραγική ζωή της “πριγκίπισσας Σίσσυ», μιας σπουδαίας ηθοποιού

Επιμέλεια: Ιρέν Κόντου

Στις 29 Μαΐου 1982 η Ρόμι Σνάιντερ κείτεται νεκρή στο διαμέρισμά της στο Παρίσι. Τη βρίσκει ο σύντροφός της, Λοράν Πετέν.

Στο γραφείο της βρέθηκαν βαρβιτουρικά χάπια και μπουκάλια με αλκοόλ. Η επίσημη αιτία θανάτου ήταν έμφραγμα του μυοκαρδίου.

Τα Μέσα της εποχής οργίαζαν πως πρόκειται για αυτοκτονία, καθώς δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει τον θάνατο του γιου της. Ήταν μόλις 43 χρόνων.

Μίσησε την «Πριγκίπισα Σίσι» Η Ρόσμαρι Μαγδαλένα Άλμπαχ- Ρέτι, γεννήθηκε στην Βιέννη της Αυστρίας στις 23 Σεπτεμβρίου 1938.

Παιδί μεσοαστών καλλιεργημένων ηθοποιών, το μέλλον της ήταν προδιαγεγραμμένο.

Κάνει το ντεμπούτο της στα 15 όταν εμφανίζεται στην ταινία «Όταν ξανανθίζουν οι πασχαλιές», δίπλα στην μητέρα της, Μάγδα Σνάιντερ.

Η «Πριγκίπισσα Σίσι”. Ο ρόλος που έκανε διάσημη την Ρόμι Σνάιντερ, αλλά η ίδια τον μίσησε

Μαζί θα παίξουν σε 8 ταινίες, ενώ παράλληλα η Μάγδα θα ελέγχει απόλυτα την επαγγελματική της πορεία.

Την καριέρα της παρακολουθεί στενά και ο πατριός της για τον οποίο αργότερα η ηθοποιός αναφέρει ότι είχε ένα «αρρωστημένο ενδιαφέρον» για εκείνη.

Η μεγάλη επιτυχία έρχεται το 1954, όταν η Σνάιντερ πρωταγωνιστεί στις ταινίες του Ερνστ Μαρίσκα και υποδύεται την τραγική ιστορία της Ελισάβετ της Αυστρίας, γνωστής ως Πριγκίπισσα Σίσι.

Η τριλογία αγαπήθηκε από το κοινό της μεταπολεμικής Δυτικής Γερμανίας και της Αυστρίας, όπου υπήρχε ένα παρατεταμένο κλίμα ανησυχίας και ο κόσμος μπορούσε να ταυτιστεί με τη μοιραία ζωή της Πριγκίπισσας Σίσι.

Αντιθέτως για τη Σνάιντερ, ο ρόλος που την έκανε διάσημη, ήταν η δική της Νέμεσις. Αποφάσισε να κυνηγήσει το όνειρό της στην Γαλλία, τη χώρα που επηρέασε όσο καμιά άλλη την πορεία της Έβδομης Τέχνης εκείνο το διάστημα.

«Δεν είμαι τίποτα στη ζωή, αλλά τα πάντα στην οθόνη»

Η πρώτη της επαφή με τον σινεφίλ κοινό της Γαλλίας δεν ήταν η καλύτερη. Η Σνάιντερ ήταν διχασμένη.

Οι Γερμανοί ήταν ενοχλημένοι που η Σνάιντερ έφυγε και τους παράτησε για να κυνηγήσει μια καριέρα έξω από τα σύνορά της χώρας.

Οι Γάλλοι διανοούμενοι της εποχής, αντιθέτως, δεν πήραν αρχικά στα σοβαρά το ταλέντο της αριστοκρατικής Σνάιντερ.

Ο Ρόμι Σνάιντερ, όμως, πραγματοποίησε μια λαμπρή καριέρα με 62 ταινίες στο ενεργητικό της και συνεργάστηκε με τη σκηνοθετική «αφρόκρεμα» της εποχής. Μεταξύ άλλων, πρωταγωνίστησε σε έργα των Λουκίνο Βισκόντι, Όρσον Γουέλς, Βιττόριο ντε Σίκα, Φεντερίκο Φελλίνι, Ότο Πρέμινγκερ, Κώστα Γαβρά, Ζυλ Ντασέν κ.ά. Έπαιξε δίπλα σε μεγάλους ηθοποιούς, όπως οι Μελίνα Μερκούρη, Αλέν Ντελόν, Ζαν Μορό, Άντονι Πέρκινς, Πίτερ Σέλλερς , Γούντι Άλεν κ.ά.

Η Ρόμι Σνάιντερ καθιέρωσε ένα κινηματογραφικό γυναικείο πορτραίτο, γεμάτο ερωτισμό και αισθησιασμό. Συνήθιζε να υποδύεται ευάλωτες γυναίκες που έκρυβαν μια τραγική ιστορία. Το βλέμμα της ήταν έντονο. Επιβλητικό. Καθρέφτιζε την θλίψη με τον πιο απλό και ταυτόχρονα ακαταμάχητο τρόπο. Δεν σταμάτησε ποτέ να εξελίσσεται σαν ηθοποιός, να μαθαίνει και να δοκιμάζει καινούρια πράγματα. Το είχε πει άλλωστε και στη φίλη της, την ηθοποιό Σιμόν Σινιορέ, «Δε ξέρω τίποτα για την ζωή, αλλά τα πάντα για το σινεμά».

«Ντελόν; Δεν υπάρχει τίποτε πιο κρύο από μια αγάπη που έχει πεθάνει»

Με ήδη 13 ταινίες στο ενεργητικό της, η 20χρονη αυστριακή ηθοποιός, πρωταγωνιστεί στην ταινία «Christine» του Pierre Gaspard-Huit.

Έχει το δικαίωμα να επιλέξει τον συμπρωταγωνιστή της.

Αυτός δεν είναι άλλος από τον ανερχόμενο «αλητάκο» του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Τον Αλέν Ντελόν. Η πρώτη τους συνάντηση γίνεται στο αεροδρόμιο Ορλί του Παρισιού, όπου ο Ντελόν περιμένει την Σνάιντερ με ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα. Εκείνη θεωρεί ότι… «Παραείναι ωραίος, καλοντυμένος, παραείναι της μόδας». Εκείνος τη θεωρεί «μια παραφουσκωμένη γερμανίδα χήνα».

Στο εστιατόριο που δειπνούν το ίδιο βράδυ, ο Ντελόν μιλάει ελάχιστα Αγγλικά. Η συνεννόηση μεταξύ τους είναι σχεδόν αδύνατη.

Ο λογαριασμός έρχεται και η Σνάιντερ πληρώνει το γεύμα, καθώς ο Ντελόν δεν έχει καθόλου λεφτά.

Στα γυρίσματα της ταινίας, η σχέση τους είναι το ίδιο έντονη. Ο ένας αντιπαθεί την αψεγάδιαστη Αυστριακή και αυτή απεχθάνεται τον απολίτιστο γάλλο ηθοποιό. Αυτό στην αρχή… Σύντομα όμως θα νιώσουν μια αμοιβαία, ανεξέλεγκτη έλξη.

Οι δύο νέοι ερωτεύονται παράφορα και ζουν ένα μεγάλο ειδύλλιο. Το 1959 αρραβωνιάζονται και η Σνάιντερ ακολουθεί το Ντελόν σε κάθε του βήμα. Μένουν μαζί, περνούν τις ελεύθερες ώρες τους στην εξοχή, μαθαίνουν ο ένας τον άλλον. Η Ρόμι χαρίζει στον Αλέν λογοτεχνικά βιβλία και ο Ντελόν τής δείχνει την μποέμικη παριζιάνικη ζωή. Έως το 1963.

Η Ρόμι Σνάιντερ αραβωνιάστηκε το 1959 τον Αλέν Ντελόν. Η σχέση τους κράτησε μέχρι το 1963

Ο Γάλλος «ζεν πρεμιέ» πλήττει στη μονογαμία. Ένα από τα φλερτ του είναι πιο σοβαρό απ΄ ότι περίμενε. Η Ρόμι, επιστέφοντας στο σπίτι τους μετά από γυρίσματα, βρίσκει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και ένα σημείωμα «Είμαι στο Μεξικό με τη Ναταλί. Συνέβησαν πολλά. Αλέν»

Ένα χρόνο αργότερα, ο Αλέν παντρεύεται την Ναταλί και αποκτούν μαζί ένα παιδί. Η Σνάιντερ δεν μπορεί να το πιστέψει και καταφεύγει στα ηρεμιστικά για να απαλύνει τον πόνο της και επικεντρώνεται στην καριέρα της.

Η Ρόμι Σνάιντερ επισκέφτηκε την Ελλάδα το 1960 μαζί με τον σύντροφό της Αλέν Ντελόν και τον σκηνοθέτη Λουκίνο Βισκόντι

Δύο αποτυχημένοι γάμοι και μια τραγική απώλεια

Η Σνάιντερ φαίνεται να ξεπερνά τον χωρισμό της με τον πρώτο μεγάλο της έρωτα και το 1966 παντρεύεται τον γερμανό ηθοποιό και σκηνοθέτη Χάρι Μέγιεν.

Μαζί αποκτούν τον μικρό Ντέιβιντ Κρίστοφερ. Ο γάμος δεν κρατά και μετά από εννέα χρόνια, το ζευγάρι ακολουθεί διαφορετικούς δρόμους.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1979, η Σνάιντερ βιώνει το πρώτο μεγάλο της σοκ. Ο πρώην αγαπημένος της Χάρι, βρίσκεται κρεμασμένος στο σπίτι του στο Αμβούργο. Το 1975  η Σνάιντερ παντρεύεται τον Ντάνιελ Μπιασίνι, τον προσωπικό της γραμματέα. Η κοινή ζωή τους διαρκεί έξι χρόνια και η Σνάιντερ αποκτά μία κόρη, τη Σάρα.

Το 1981 είναι η τραγικότερη χρονιά της Σνάιντερ. Υποβλήθηκε σε εγχείρηση αφαίρεσης νεφρού. Μια επίπονη διαδικασία που της άφησε μια μεγάλη ουλή στην πλάτη.

Τον Ιούλιο 1981, ενώ βρισκόταν στο λεωφορείο πληροφορείται για τον θάνατο του γιου της. Ο 14χρονος Ντέιβιντ έπαιζε στον κήπο των παππούδων του. Γλίστρησε και καρφώθηκε στα κάγκελα του φράχτη. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος.

Η Σνάιντερ με τον γιο της, Ντέιβιντ Κρίστοφερ

Τα νεύρα της Σνάιντερ κλονίστηκαν τόσο που κρίθηκε αναγκαίος ο εγκλεισμός της σε ψυχιατρική κλινική στο Παρίσι για να μην κάνει κακό στον εαυτό της.

Έκτοτε, η καλλονή ηθοποιός αντιμετώπιζε προβλήματα αλκοολισμού. Ο τελευταίος σύντροφός της, ο παραγωγός Λοράν Πετέν, δεν μπόρεσε ποτέ να προσφέρει την ανακούφιση που τόσο πολύ ήθελε η Σνάιντερ.

Ένα χρόνο αργότερα, η Ρόμι έφυγε από τη ζωή πικραμένη και δυστυχισμένη. Ο Αλέν Ντελόν, ο οποίος ανέλαβε και την κηδεία της, φρόντισε να ταφεί δίπλα στον γιο της και όχι στην γενέτειρά της, στην Αυστρία. Την αποχαιρέτησε, αφήνοντας ένας σημείωμα στον τάφο της που έλεγε: «Tu n’as jamais été aussi belle, tu vois j’ai appris quelques mots allemands pour toi: Ich liebe dich meine Liebe” (σε ελεύθερη μετάφραση: «Ποτέ δεν ήσουν πιο όμορφη, βλέπεις έμαθα κάποιες λέξεις στα Γερμανικά για σένα: Σε αγαπώ,Αγάπη μου»).

Πηγή: www.mixanitouxronou.gr

 


 

Για τη συνέχεια του θεματικού μας αφιερώματος, παρουσιάζουμε έξι χαρακτηριστικές και προσωπικά αγαπημένες ταινίες, σπουδαίων σκηνοθετών, στις οποίες η Ρόμι Σνάιντερ, είτε είναι η πρωταγωνιστρία, είτε την συναντάμε σε δεύτερους ρόλους:

  • «Η Δίκη» (Le Procès / The Trial – 1962) του Όρσον Γουέλς
  • «Στις 10.30 Ένα Καλοκαιρινό Βράδυ» (10:30 P.M. Summer – 1966) του Ζυλ Ντασέν
  • «Η Πισίνα» (La Piscine – 1969) του Ζακ Ντερέ
  • «Το Λυκόφως των Θεών» (Ludwig – 1972) του Λουκίνο Βισκόντι
  • «Σημασία Έχει Ν’Αγαπάς» (That Most Important Thing: Love – 1975) του Αντρέι Ζουλάφσκι
  • «Η Λάμψη μιας Γυναίκας» (Womanlight / Clair de femme – 1979) του Κώστα Γαβρά

«Η Δίκη» (Le Procès / The Trial)
Σκηνοθεσία: Όρσον Γουέλς

Με τους: Anthony Perkins, Jeanne Moreau, Romy Schneider, Akim Tamiroff, Orson Welles
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Δυτική Γερμανία, Ιταλία
Έτος Παραγωγής: 1962
Διάρκεια: 119 λεπτά
Φορμά: Ασπρόμαυρο

Ο Γιόζεφ Κ. ξυπνάει ένα πρωί και βρίσκει δύο άγνωστους άντρες να έχουν μπει στο δωμάτιό του, με την πρόθεση να τον συλλάβουν. Τελικά όμως του δίνουν την άδεια να πάει στο γραφείο του αφήνοντας τον να νομίζει ότι πρόκειται για κάτι ασήμαντο. Ωστόσο ο Κ. είναι νευρικός και μετά από διαδοχικές συνομιλίες με τη σπιτονοικοκυρά του καθώς και με τη γειτόνισσα, με την οποία είναι μυστικά ερωτευμένος, νιώθει πραγματικά ένοχος, χωρίς να ξέρει τον λόγο. Ακόμα και στο γραφείο του, έχει την εντύπωση ότι τον αντιμετωπίζουν με καχυποψία και σκοτεινούς υπαινιγμούς.

Βρισκόμαστε πλέον στο 1962 και ο Όρσον Γουέλς σκηνοθετεί άλλη μία σπουδαία ταινία. Πρόκειται για τη “Δίκη” (Le Procès / The Trial – 1962), η οποία βέβαια βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα του μεγάλου Φραντς Κάφκα (Franz Kafka, 3 Ιουλίου 1883 – 3 Ιουνίου 1924). Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, συναντάμε τον Άντονι Πέρκινς πλαισιωμένο από ένα υπέροχο cast, με ηθοποιούς όπως, η Ζαν Μορό, ο Akim Tamiroff, η αγαπημένη Ρόμι Σνάιντερ και φυσικά ο ίδιος ο Όρσον Γουέλς. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Γουέλς, καταφέρνει να μας παραδώσει ίσως την καλύτερη ταινία που βασίστηκε σε βιβλίο του σπουδαίου λογοτέχνη από την Τσεχία.

Έχοντας επιστρέψει πια ο Όρσον Γουέλς στην Ευρώπη, του προτείνεται το αντικειμενικά δύσκολο εγχείρημα της μεταφοράς μιας ιστορίας του Κάφκα, στην μεγάλη οθόνη. Παρ’ όλο τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει, ο σκηνοθέτης θα καταφέρει μέσα από τη “Δίκη” να φωτίσει με μια νέα οπτική γωνία κάποια από τα θέματα που τον έχουν απασχολήσει και σε παλαιότερες δημιουργίες του.

Ενώ λοιπόν μέχρι τώρα, η πανταχού παρουσία των δυνατών (Κέιν, Αρκάντιν) εκφραζόταν μέσα από ένα και μόνο παντοδύναμο πρόσωπο, εδώ εκπορεύεται μέσα από το δικαστήριο της “Δίκης” του Κάφκα. Ένα δικαστήριο που αντιπροσωπεύει το απρόσωπο σύστημα και τον τρόπο με τον οποίο αφομοιώνει τους πάντες, από το αλλοτριωμένο άτομο μέχρι την ολοκληρωτική κοινωνία . Ένα σύστημα που βρίσκεται καλά κρυμμένο πίσω από το προσωπείο της ανωνυμίας, καταδυναστεύει απόλυτα, όχι μόνο τα θύματα αλλά και τους θύτες…

«Στις 10.30 Ένα Καλοκαιρινό Βράδυ» (10:30 P.M. Summer)
Σκηνοθεσία: Ζυλ Ντασέν

Με τους: Melina Mercouri, Romy Schneider, Peter Finch
Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α., Ισπανία
Έτος Παραγωγής: 1966
Διάρκεια: 85 λεπτά
Φορμά: Έχρωμο

Στη διάρκεια μιας βίαιης νυχτερινής καλοκαιρινής καταιγίδας, σ’ ένα ισπανικό χωριό διαπράττεται ένα έγκλημα πάθους. Ο νεαρός αγρότης Ροδρίγο σκοτώνει την άπιστη γυναίκα του και τον εραστή της. Λίγο μετά φτάνουν εκεί με το αυτοκίνητό τους ένα παντρεμένο ζευγάρι. Ο Πωλ και η Μαρία με την μικρή τους κόρη, παρέα με την καλύτερη φίλη της συζύγου την Κλερ, που τους συνοδεύει στις διακοπές τους.

Η Μαρία, γνωρίζοντας ότι η φίλη της είναι ερωμένη του άντρα της, συνειδητοποιεί ότι ουσιαστικά ο γάμος τους έχει ναυαγήσει οριστικά και πνίγει την θλίψη της στο ποτό. Κάποια στιγμή, στη διάρκεια της νύχτας, βοηθά τον κυνηγημένο νεαρό να ξεφύγει από τα πλοκάμια της αστυνομίας που τον αναζητά, αλλά το επόμενο πρωί το πτώμα του ανακαλύπτεται πεταμένο στα χωράφια…

Ερωτικό μελόδραμα απιστίας, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Μαργκερίτ Ντυράς, η ταινία αυτή, γυρισμένη στην ισπανική ενδοχώρα, είναι μία από τις λιγότερο γνωστές, δημιουργίες του Ζυλ Ντασσέν. Έχοντας στο κέντρο της ένα τυπικό ερωτικό τρίγωνο, η ταινία ουσιαστικά μιλά για το σβήσιμο της σεξουαλικής φλόγας, την αποξένωση μέσα στη σχέση, την προδοσία και για το αδιάβατο πέρασμα από τον έρωτα στην συντροφικότητα και την αγάπη.

Ακτινογραφώντας λοιπόν τον αχαρτογράφητο γυναικείο ψυχισμό, η ιστορία αφορά το θέμα της προδοσίας, τη διαχείρισης του πένθους, το τέλος της ερωτικής επιθυμίας και το ανεπούλωτο τραύμα που αφήνει πίσω της. Ο εξόχως ποιητικός όσο και διεισδυτικός στα εσωτερικά τοπία, λόγος της Ντυράς είναι πάντα πολύ δύσκολο να μετατραπεί σε σενάριο και να αποτυπωθεί με επιτυχία στην οθόνη.

Ο Ντασέν έξυπνα εκμεταλλεύεται στο έπακρο την τραγική διάσταση του διπλού φονικού και σχολιάζει έμμεσα την ανελεύθερη Ισπανία του Φράνκο. Στο καστ της ταινίας, εκτός από τη Μελίνα Μερκούρη, συναντάμε τον Peter Finch και την Ρόμι Σνάιντερ, στον ρόλο της Κλερ.

«Η Πισίνα» (La Piscine)
Σκηνοθεσία: Ζακ Ντερέ

Σενάριο: Jean-Claude Carrière, Jacques Deray
Με τους: Alain Delon, Romy Schneider, Maurice Ronet
Χώρα Παραγωγής: Ιταλία – Γαλλία
Έτος Παραγωγής: 1969
Διάρκεια: 120 λεπτά
Φορμά: 35 mm / Έγχρωμη

Τέσσερις δυνατοί χαρακτήρες γύρω από μια πισίνα, ένα ζεστό καλοκαίρι. Τέσσερα κορμιά που καίγονται από τις επιθυμίες τους. Μια πισίνα το κέντρο βάρους της εξάρτησης τους με τους υπόλοιπους. Ένα παιχνίδι για τον έρωτα, μέχρι που ο ένας βρίσκεται νεκρός. Τότε όλα αλλάζουν. Τα προσωπεία ραγίζουν κι ο αστυνομικός ντετέκτιβ προσπαθεί να αποδώσει την ευθύνη της δολοφονίας σ’ έναν. Τα νερά της πισίνας θολώνουν . Οι επιθυμίες εκτοξεύουν την αδρεναλίνη, η ενοχή και το πάθος έχουν τα ίδια συστατικά, δύσκολα να ξεδιαλύνεις τι επιβιώνει μετά, ο πιο δυνατός η μήπως ο πιο αδίστακτος στα συναισθήματα.

Ρόμυ και Αλέν… μία μεγάλη αγάπη, ξαναζωντανεύει στα πλατό και καταθέτει την πρόταση του για ένα σινεμά πιο… ερωτικό. Η αγαπημένη Ρόμυ Σνάϊντερ πιο όμορφη από ποτέ, με αντίζηλο την επίσης εκρηκτική Τζέιν Μπίρκιν, γυναίκες κι οι δύο σύμβολα της δεκαετίας του ’70 και μαζί τους ο αγέραστος γόης Αλέν Ντελόν, με την συνδρομή του Μωρίς Ρονέ. Τέσσερις σταρ κι άνθρωποι που αγαπούσαν τα πάθη τους, τυλιγμένοι σε μια ιστορία ίντριγκας από τον μάστορα της αστυνομικής πλοκής Ζαν Κλοντ Καριέρ με μουσική υπόκρουση την υπέροχη μελωδία του Μισέλ Λεγκράν.

«Έψαχνα για μια γυναίκα, που θα ήταν ωριμότερη του,που θα του έκανε ψυχανάλυση όσο αυτός τη μάγευε… Σκεφτόμουν τη Μόνικα Βίτι, τη Νάταλι Γουντ και την ‘Αντζι Ντίκινσον. Όταν όμως μίλησα με τον Αλαίν, ήταν ολοφάνερο πως δεν υπήρχε πιο κατάλληλη από την Ρόμυ Σνάιντερ.» – Ζακ Ντερέ

«Το Λυκόφως των Θεών» (Ludwig)
Σκηνοθεσία: Λουκίνο Βισκόντι

Με τους: Χέλμουτ Μπέργκερ, Ρόμι Σνάιντερ, Σιλβάνα Μαγκάνο, Τρέβορ Χάουαρντ, Χέλμουτ Γκρίεμ, Γκερτ Φρεμπ, Τζον Μούλντερ Μπράουν
Χώρα Παραγωγής: Ιταλία, Γαλλία, Δυτική Γερμανία
Έτος Παραγωγής: 1972
Διάρκεια: 235 λεπτά
Φορμά: Έχρωμο

To 1864, o 18χρονος Λούντβιχ στέφεται βασιλιάς της Βαυαρίας, αδιαφορεί για την πολιτική και τη διοίκηση του κράτους, αρνείται να παντρευτεί παρά τον αρραβώνα του με την εξαδέλφη του Σοφία και χτίζει πολυτελή παλάτια σύμφωνα με τα αισθητικά του οράματα. Το «Λυκόφως των Θεών», είχε αποσπάσει μία Υποψηφιότητα για Όσκαρ στην Κατηγορία Καλύτερων Κοστουμιών.

Το αριστουργηματικό έπος του Λουκίνο Βισκόντι, διάρκειας τεσσάρων ωρών, μεγαλοφυής ως σύλληψη και μαγική ως εικοναγράφιση, σηματοδοτεί μία χαρακτηριστική δημιουργία του σπουδαίου Ιταλού σκηνοθέτη. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο συναντάμε τον Χέλμουτ Μπέργκερ (ως ο Λουδοβίκος Β´ της Βαυαρίας), ενώ σε δεύτερο επίπεδο δεσπόζει η εμβληματική παρουσία της Ρόμι Σνάιντερ (ως Ελισάβετ της Βαυαρίας), με την οποία ο Βισκόντι είχε μία ιδιαίτερη φιλία και συνεργασία τόσο στον κινηματογράφο, όσο και στο θέατρο. Αυτός είναι και ο λόγος που για χάρη του Βισκόντι δέχεται η Σνάιντερ να υποδυθεί και πάλι την «Πριγκίπισσα Σίσσυ» (Ελισάβετ της Βαυαρίας), δεκαεφτά (17) ολόκληρα χρόνια μετά την ολοκλήρωση της δημοφιλούς τριλογίας και υπό τελείως διαφορετικές βέβαια εικαστικές και καλλιτεχνικές συνθήκες.

«Σημασία Έχει Ν’Αγαπάς» (That Most Important Thing: Love)
Σκηνοθεσία: Αντρέι Ζουλάφσκι

Με τους: Romy Schneider, Fabio Testi, Jacques Dutronc
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Έτος Παραγωγής: 1975
Διάρκεια: 109 λεπτά
Φορμά: Έχρωμο

Ένας φωτογράφος συναντά και γοητεύεται από μια παντρεμένη ηθοποιό δευτεροκλασάτων ερωτικών ταινιών. Υπό το βλέμμα του καταθλιπτικού, σινεφίλ συζύγου της, και προκειμένου να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στην καριέρα της, ο φωτογράφος αποφασίζει να χρηματοδοτήσει μια θεατρική παραγωγή του «Ριχάρδου ΙΙΙ», δανειζόμενος χρήματα από τους μαφιόζους εργοδότες του.

Θα μπορέσει όμως αυτό το ανορθόδοξο αυτό ερωτικό τρίγωνο, να επιβιώσει εν μέσω οργίων, εθισμών και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών; Αλλά κυρίως, θα καταφέρουν να ξεφύγουν από το μοιραίο δίλημμα ανάμεσα στον έρωτα και στο καθήκον;

Το φιλμ «Σημασία Έχει ν’Αγαπάς» (That Most Important Thing: Love – 1975), αποτελεί την πρώτη γαλλόφωνη ταινία του Αντρέι Ζουλάφσκι. Πρωταγωνίστρια είναι η ανεπανάληπτη Ρόμι Σνάιντερ, σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της πλούσιας φιλμογραφίας της. Μία σπουδαία ηθοποιός που όμοια της δύσκολη συναντάμε στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Στο φιλμ συμμετέχει σε δεύτερο ρόλο, το υποκριτικό alter ego του Γερμανού σκηνοθέτη Βέρνερ Χέρτζογκ, ο γνωστός και ιδιόρρυθμος ηθοποιός, Κλάους Κίνσκι.

«Η Λάμψη μιας Γυναίκας» (Womanlight / Clair de femme)
Σκηνοθεσία: Κώστας Γαβράς

Με τους: Ιβ Μοντάν, Ρόμι Σνάιντερ, Ρομπέρτο Μπενίνι
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Ιταλία, Δυτική Γερμανία
Έτος Παραγωγής: 1979
Διάρκεια: 105 λεπτά
Φορμά: Έχρωμο
Σενάριο: Κ. Γαβράς, Christopher Frank, Milan Kundera (βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Romain Gary)

Ο Κώστας Γαβράς στρέφεται στη συνάντηση δυο τραγικών προσώπων, η οποία για πρώτη φορά δεν έχει καμία πολιτική διάσταση. Ο Μισέλ (Ιβ Μοντάν) προσπαθεί να συνέλθει από τον θάνατο της γυναίκας του. Με αφορμή μια τυχαία γνωριμία, θα συνδεθεί ερωτικά με την Λύντια (Ρόμι Σνάιντερ) η οποία πενθεί την κόρη της. Επικεντρωμένος στο προσωπικό δράμα των χαρακτήρων, ο Γαβράς επιχειρεί να εξερευνήσει πόσο μοιραίο είναι το τυχαίο.

Πηγή: tvxs.gr