συντάσσει η Βέρα Σιατερλή
Η Ζωή Φυτούση διέπρεψε ως ηθοποιός και τραγουδίστρια την δεκαετία του εξήντα. Μεγάλη της επιτυχία το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι «Φέρτε μου ένα μαντολίνο»
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 4 Σεπτεμβρίου 1933 και κατάγονταν από τη Χίο. Σπούδασε στις δραματικές σχολές του Ελληνικού Ωδείου και Μιχάλη Κουνελάκη. Πρωτοανέβηκε στο σανίδι το 1953, με το έργο «Η μαρκησία της φτωχογειτονιάς», στο Θέατρο Σαμαρτζή. Έπαιξε σε όλα τα είδη από τραγωδία μέχρι επιθεώρηση και συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους Έλληνες σκηνοθέτες και ηθοποιούς.
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1952 στην ταινία του Φίλιππα Φυλακτού «Ζαΐρα». Έπαιξε σε πολλές ταινίες της χρυσής εποχής του εμπορικού κινηματογράφου, την δεκαετία του εξήντα, ενώ έκανε αισθητή την παρουσία της στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση.
Με την χαρακτηριστική της βραχνή φωνή, ερμήνευσε τραγούδια σπουδαίων συνθετών, όπως του Μάνου Χατζιδάκι («Ο ταχυδρόμος πέθανε», «Φέρτε μου ένα μαντολίνο»), του Σταύρου Ξαρχάκου («Τα δάκρυά μου είναι καυτά», «Για χατίρι σου»), του Γιώργου Κατσαρού («Χαμογέλασε, πατέρα», «Έλα-Έλα»), του Απόστολου Καλδάρα («Η κοσμοναύτισσα») και του Μάνου Λοΐζου («Το Σαββατόβραδο»).
Μεγαλύτερη επιτυχία της ήταν το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι «Φέρτε μου ένα μαντολίνο» που ερμήνευσε για πρώτη φορά στην ιστορική παράσταση του «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλο, το 1961, στο «Θέατρο Αθηνών», από τον θίασο Δημήτρη Μυράτ και Βούλας Ζουμπουλάκη.
Για την περίοδο εκείνη η ίδια το 2014 είχε πει σε συνέντευξη στο εβδομαδιαίο περιοδικό “Λοιπόν”: «Εγώ δεν λύγισα ποτέ στη ζωή μου. Ούτε όταν γυρίζοντας από το θέατρο «Αθηνών», όταν έκανα τη μεγάλη επιτυχία τραγουδώντας το “Φέρτε μου ένα μαντολίνο”, είδα την παράγκα μας να καίγεται. Κι όμως, ζήσαμε και μέσα από τα αποκαΐδια…»! και για το ξεκόνημα στη Ζωή της…
«Η ζωή μου είναι ένας αγώνας. Εγώ από την προσφυγική παράγκα ξεκίνησα, εφτά άτομα, όλη η οικογένεια μου ζούσαμε μέσα σ’ αυτή την παράγκα στο Περιστέρι, παιδί των προσφύγων, πάμφτωχο, βήμα βήμα έφτασα κάπου με σκληρό αγώνα. Κάθε χειμώνα στις παράγκες το κρύο και η υγρασία μας περόνιαζαν τα κόκαλα κι έτρεχαν οι παππάδες να μας δώσουν χιτώνια του στρατού και κουβέρτες. Πολλές φορές οι παράγκες πλημμύριζαν κι έτρεχαν οι γονείς μας με κουβάδες να βγάλουν τα νερά για να μην πνιγούμε. Περάσαμε πολύ δύσκολα χρόνια. Αλλά δεν πειράζει, έτσι είναι η ζωή. Μάθαμε να παλεύουμε. Γι’ αυτό ακόμα και τώρα δεν το βάζω κάτω. Είμαι αγωνίστρια και θα σταθώ στα πόδια μου. Άλλωστε, έχω ακόμα ένα όνειρο να εκπληρώσω, και θα το ζήσω όρθια” λέει στο περιοδικό και συνεχίζει: “Πρέπει να χτιστεί το «Σπίτι του Ηθοποιού*». Υπάρχει καημός και προσπάθεια 25 ετών. Είμαι μέλος του διοικητικού συμβουλίου κι έχουμε κάνει αγώνα ζωής με την Άννα Φόνσου. Πάλεψα και θα παλέψω για να δω το έργο ολοκληρωμένο. Το ορκίζομαι, ότι δεν θα «φύγω» πριν τελειώσει».
Η Ζωή Φυτούση σταδιοδρόμησε ως συγγραφέας γράφοντας βιβλία και δημοσιεύοντας κείμενά της σε περιοδικά και εφημερίδες από τα νεανικά της χρόνια. Εξέδωσε τα βιβλία: «Το μαγικό βιβλίο», «Παρ’ εκτός», «Τάφος εδώ δεν είναι», «Μια σφαίρα», «Βοήθεια, θέλω να ζήσω», «Βιβλίο Σπουδαστών, Ελληνική Αγωγή», «Σύγχρονοι ποιητές, Έλληνες και Ιταλοί». Το ποίημά της «Κανείς, μα κανείς» βραβεύτηκε και περιελήφθη σε ιταλική ανθολογία ελληνοϊταλικής ποίησης («Anthologia di poeti Italiani e Greci», Academia Internationale di Propaganda Culturale, 1996). Το 2008, από τις εκδόσεις «Ερωδιός», εκδόθηκε το βιβλίο της «Μένανδρος: Γνώμαι Μονόστιχοι», σε έμμετρη απόδοση, από την ίδια.
Η Ζωή Φυτούση πέθανε στην Αθήνα στις 23 Ιουλίου 2017, σε ηλικία 83 ετών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας.
*Σχολιάζω εδώ τον τίτλο του αγώνα και του έργου «Σπίτι του Ηθοποιού» μιάς ηθοποιού καθώς και της εμπνεύστριας της ιδέας και προέδρου του εγχειρήματος Άννας Φόνσου, οι οποίες ως γυναίκες αυτο-εξαιτούνται ως φύλο από το ίδρυμα καθώς ο τίτλος αναλογεί μόνο στο άλλο φύλο! Θα μπορούσαν κάλλιστα να βαφτίσουν τον χώρο «Σπίτι των Ηθοποιών»!
Πηγές: govastileto.gr, sansimera.gr