Γράφει ο Τζουρντός Χρήστος*
Βρεθήκαμε πριν λίγες ημέρες, με μια ομάδα της ΚΕΡΦΑ, στο χώρο που διαμένουν οι πρόσφυγες στη Θήβα. Κι εδώ θέλω να καταθέσω την πονεμένη εμπειρία μου.
Δεν πίστευα στα μάτια μου μ’ αυτά που είδα.
Σκοπός μας ήταν να δούμε σε τι κατάσταση διαμένουν και να τους προσκαλέσουμε σε κάποια αντιρατσιστική-αντιφασιστική εκδήλωση.
Μένοντας εγώ πίσω στη πύλη του στρατοπέδου, είδα δύο ταλαίπωρους πρόσφυγες να παραπατούν από την πείνα και την κούραση, κουβαλώντας και τους μπόγους τους στην πλάτη.
Αμέσως τους σταμάτησαν στην πύλη και τους είπαν “απαγορεύεται”.
Εγώ ολίγον εκνευρίστηκα. Γιατί απαγορεύεται; ρώτησα ευγενικά… στην αρχή.
Γιατί δεν είναι γραμμένοι, … και άλλα πολλά.
Ναι αλλά αυτά τα παιδιά έρχονται από τη Δράμα, κατακουρασμένα και νηστικά, είπα.
Τους έδωσα κάτι τυροπιτάκια που μαζί μου και νερό.
Η γυναίκα που έκανε την υπεύθυνη μου λέει:
Τους βλέπεις αυτούς; και μου έδειξε καμιά 40ριά γυναίκες και ανήλικα.
Είναι εκεί, απ’ ότι ρώτησα κι έμαθα, κάπου 3 εβδομάδες και δεν μπορούν να μπουν μέσα στις δομές. Αυτές οι γυναίκες είδαν εμένα που μίλαγα έντονα με την υπεύθυνη της πύλης, και νόμισαν ότι κάτι είμαι.
Μου είπαν με δάκρυα στα μάτια ότι είναι εκεί κατάχαμα και με αγώνα τους βάζουν τα βράδια μέσα σε ένα από αυτά τα στρατιωτικά ΤΟΛ και αγωνίζονται για το φαγητό τους και τις καθημερινές τους ανάγκες.
Η κατάσταση στην οποία διαβιούσαν αυτοί οι άνθρωποι, ήταν τελείως αντιανθρώπινη. Πρωταγωνιστούσαν στη συζήτησή μας δύο γυναίκες, όχι πάνω από 40 χρονών. Έδειχναν τα χαρτιά τους και μάλιστα η μία ήξερε και συνεννοήσιμα Αγγλικά. Μάθαμε ότι ήταν μητέρες με αντίστοιχα από 5 ανήλικα κορίτσια και αγόρια και ήταν χήρες από τον πόλεμο στη Συρία. Κλαίγανε και εκλιπαρούσαν να μπουν κάπου να μείνουν ανθρώπινα.
Το βλέμμα των παιδιών επισκίασε κάθε δικαιολογία που μπορεί κάποιος να προβάλλει
Βγήκαν και οι άλλοι από μέσα και μετά εμείς αρχίσαμε έναν αγώνα για να μπουν μέσα στις δομές για τουλάχιστον πιό ανθρώπινες συνθήκες και να ξεχάσουν το τι πέρασαν στον πόλεμο και στην “Οδύσσεια” μέχρι να φτάσουν εδώ.
Με πιέσεις, διάφορα τηλέφωνα σε αρμόδιους, απειλές για κατάληψη χώρων, διαδήλωση, κατάληψη αργότερα κεντρικής πλατείας στην Αθήνα, κατάφεραν να μπουν μέσα μέχρι να εξεταστούν, όπως οι άλλοι.
Α, μην ξεχάσω! ήταν και ένας αρχιφουκαράς που έδειχνε φωτογραφίες από τα τρία του παιδιά που είχαν πνιγεί πρόσφατα στο Αιγαίο.
Ντράπηκα που είμαι Έλληνας, που είμαι άνθρωπος, που ζω και αναπνέω.
Το βράδυ ξενύχτισα. Που να με πιάσει ο ύπνος. Πόλεμος, μπόμπες, καταστροφές, σκοτωμοί, χηρεία, και μαζί με τα ανήλικα αυτές οι μάνες. Με τα πέντε παιδιά τους. Που θέλουν το φαγητό τους, την υγιεινή τους, το σχολείο τους, τα παιχνίδια τους, το δωμάτιό τους, τα ρούχα τους και ένα αγαπημένο φιλί πριν να κοιμηθούν.
Και να εμείς οι Ευρωπαίοι και Ελληναράδες, να είμαστε υπεύθυνοι σα μέλη του ΝΑΤΟ, να επεμβαίνουμε στις χώρες τους για να τους κλέψου(με) τα υπάρχοντα τους, πετρέλαια, ορυκτά, και τις πολύτιμες γεωπολιτικές θέσεις.
Σκεπτόμουν με τι κουράγιο αυτές οι μάνες και τα παιδιά τους, ξεκίναγαν από εκεί, να βρούν λεφτά, άτιμους διακινητές, άλλοτε περπατώντας για εβδομάδες στους δρόμους, στα δάση και στα βουνά, με όλες τις καιρικές συνθήκες, με ΟΛΕΣ τις ανάγκες που έχουν σε κάθε ώρα τα 5 ανήλικα παιδιά τους.
Αν υπάρχει ένα βραβείο θάρρους, αγάπης, αλτρουισμού, αυτοθυσίας και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ένας απλός άνθρωπος, θα πρέπει να δοθεί σε αυτές τις γυναίκες.
Και ποιός είναι άξιος να το δώσει;
Ιδού το κραυγαλέο ερώτημα.
* Μέλος ΣΦΕΑ-Σύνδεσμος Φυλακισμένων Εξόριστων Αγωνιστών
Η πρώτη φωτογραφία είναι από την Εφημερίδα των Συντακτών της 5-6-18. Η δεύτερη είναι μια άλλη πλευρά του στρατοπέδου, που έχει εγκατασταθεί σε κτίριο παλιών Κλωστηρίων.