Στη φυλακή για 10 χρόνια καθαρίστρια παιδικού σταθμού

Γράφει η Σίσσυ Βωβού

Η ελληνική δικαιοσύνη αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά πατριαρχική, ταξική και τυφλή, αφού καταδίκασε στις 5 του Νοέμβρη σε 10 χρόνια φυλάκισης καθαρίστρια κρατικού παιδικού σταθμού, η οποία είχε πλαστογραφήσει το απολυτήριο δημοτικού από την Πέμπτη στην Έκτη τάξη, για να έχει δυνατότητα να συμμετάσχει σε διαγωνισμό για να διοριστεί, το μακρινό 1996.

Η 53χρονη Βολιώτισσα βρίσκεται ήδη στις γυναικείες φυλακές του Ελαιώνα Θηβών, αφού η δίκη ήταν κατ’ έφεσιν, ενώ στον πρώτο βαθμό είχε καταδικαστεί σε 15 χρόνια φυλάκισης, για πλαστογραφία και απάτη. Η πλαστογραφία είχε πλέον παραγραφεί, αλλά καταδικάστηκε πλέον “μόνο” σε 10 χρόνια, για “απάτη κατ’ εξακολούθηση, κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια με ιδιαίτερα μεγάλο όφελος και αντίστοιχη ζημιά”. Πάντως, όλες αυτές τις δεκαετίες, προσέφερε τις υπηρεσίες της με πολύ καλή απόδοση στη δουλειά της.

Η γυναίκα παραδέχτηκε την πράξη της, και είπε ότι είχε μεγάλη ανάγκη γι’ αυτή τη δουλειά, για να συντηρήσει την οικογένειά της, αφού ο σύζυγός της δεν ήταν σε θέση να εργαστεί. Και εξάλλου, όπως είπε στο δικαστήριο, τα γραμματικά της προσόντα δεν επηρέαζαν καθόλου την εκτέλεση των καθηκόντων της.

Απάτη, λοιπόν, κατ’ εξακολούθηση και κατ’ επάγγελμα, κατά το Εφετείο, με ιδιαίτερα μεγάλο όφελος, που ήταν, δηλαδή, ο μισθός της. Ας φανταστούμε εμείς που δεν είμαστε δικαστήριο πόσο μεγάλο όφελος είναι ο μισθός μιας σκληρά εργαζόμενης καθαρίστριας…

Το Εφετείο της Λάρισας που την καταδίκασε δεν έχει δει το έργο του Σέξπηρ “Ο Έμπορος της Βενετίας” που αναλύει, πριν 500 χρόνια, τη στάση των τυφλών δικαστών απέναντι σε ένα άδικο και καταναγκαστικό συμβόλαιο που είχε υπογράψει ένας, τότε, δανεολήπτης.

Την περιφρόνηση των δικαστηρίων προς τις καθαρίστριες την έχουμε γνωρίσει πολλές φορές, με προεξάρχουσα την υπόθεση της Κωνσταντίνας Κούνεβα, που το δικαστήριο δεν έψαξε κατάλληλα και φυσικά δεν βρήκε τον παρ’ ολίγο δολοφόνο της το 2008. Και η αστυνομία τότε, επίσης, όπως έχει καταγγελθεί, δεν είχε μαζέψει τα στοιχεία από τον τόπο της επίθεσης, γιατί, εδώ που τα λέμε, για καθαρίστριες θα μιλάμε τώρα;

Είναι τρομακτική η αναλγησία της ελληνικής δικαιοσύνης απέναντι στους φτωχούς ανθρώπους, και ιδιαίτερα απέναντι στις γυναίκες, όπως έχουμε διαπιστώσει πολλές φορές, αλλά και εκρηκτική η επιλεκτική εφαρμογή του νόμου, όταν καταδικάζει έναν μεγάλο μιζαδόρο υπουργό εθνικής άμυνας με πολλά εκατομμύρια μίζες σε 12,5 χρόνια φυλακή, αλλά μια καθαρίστρια που έκανε “απάτη κατ’ εξακολούθηση και κατ’ επάγγελμα”, κατά το Εφετείο, “με ιδιαίτερα μεγάλο όφελος”, την καταδικάζει πρωτοδίκως σε 15 χρόνια, και στην έφεση σε 10 χρόνια φυλάκισης.

Ναι, είναι γνωστό ότι έχουμε μια ταξική κοινωνία και μια ταξική δικαιοσύνη, αλλά αυτή η απόφαση σπάει κάθε είδους λογική και κάθε είδους αναλογικότητα.

Χρειάζεται επειγόντως μια επιτροπή αλληλεγγύης προς την άδικα καταδικασμένη εργαζόμενη, από τα σωματεία και από το γυναικείο και φεμινιστικό κίνημα, για την άμεση απελευθέρωσή της.