Ούτε μια Ελένη Λιγότερη

Ανακοίνωση του Μωβ για την Ελένη Τοπαλούδη

Θέλουμε κι εμείς να εκφράσουμε τον αποτροπιαμό και την οργή μας για το έγκλημα του βιασμού, και κακοποίησης μιας νέας κοπέλας, που κατέληξε στο θάνατο στις 28-11, αφού την πέταξαν ημιθανή σε μια απόκρημνη παραλία για να την αποτελειώσει ο πνιγμός.

Η βία κατά των γυναικών χτυπάει κόκκινο, όπως λέμε συχνά τελευταία, αφού φέτος είχαμε ακραίες μορφές γυναικοκτονιών, με δύο τριπλούς φόνους γυναικών. Ο ένας στους Αγίους Αναργύρους όπου σύζυγος και εν ενεργεία αστυνομικός, σκότωσε με το υπηρεσιακό όπλο του την γυναίκα, την πεθερά, και το τρίχρονο κοριτσάκι του, τον Δεκέμβριο του 2017. Ο άλλος τριπλός φόνος, είναι όταν τρεις μετανάστριες βρέθηκαν πριν δυο μήνες στα ελληνικά βόρεια σύνορα, νεκρές-σφαγμένες με στρατιωτικό μαχαίρι, τίποτα άλλο δεν ακούστηκε γι’ αυτές.

Στο μεταξύ έχουμε τις συχνές γυναικοκτονίες ή συζυγοκτονίες, αλλά και τις καθημερινές μορφές βίας, την απαξίωση, την υποτίμηση, την παρενόχληση, την άσκηση εξουσίας από τους άντρες, σε γνωστές και άγνωστες γυναίκες, σε συναδέλφισσες, σε συνεργάτιδες.

Το σημαντικό πρόβλημα στην δραματική κατάληξη της Ελένης είναι ότι αρνήθηκε το βιασμό από δύο άντρες, αντιστάθηκε, και βρήκε φρικτό τέλος.

Και το δραματικό ερώτημα είναι, πότε επιτέλους η κοινωνία θα δεχθεί ότι οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα στην αυτονομία του σώματός τους και στη συνειδητή απόφαση για τις ερωτικές τους επαφές;

Αυτό το ερώτημα έρχεται ξανά στην μεταθανάτια έρευνα για την Ελένη, όπου πολλά στερεότυπα, ανδρών και γυναικών δυστυχώς, έρχονται κάθε μέρα στο δημόσιο λόγο με ερωτήματα αν ήταν σεμνό και καλό κορίτσι, αν είχε ερωτικούς συντρόφους και ποιους, και μήπως η ίδια με τη συμπεριφορά της οδήγησε στη θανάτωσή της. Είναι τραγικό τα θύματα γυναικοκτονιών να υφίστανται κι έναν δεύτερο, εξευτελιστικό θάνατο, εξαιτίας κάποιων σχολίων στα social media, που αναπαράγουν ό,τι πιο στερεοτυπικό, σκοταδιστικό και σεξιστικό υπάρχει στην κοινωνία αλλά και ανάλογων τηλεοπτικών εκπομπών. Και ακόμα, καταγγέλλουμε ότι ο όρος γυναικοκτονία (δολοφονία γυναίκας λόγω του φύλου της) απουσιάζει από τον δημόσιο λόγο αλλά και από τη νομοθεσία.

Πότε θα γίνει συνείδηση ότι η κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να κάθεται σπίτι της ή να διασκεδάζει, χωρίς να επικρέμαται η δαμόκλειος σπάθη της απαξίωσης ή της τιμωρίας όταν δεν πληροί το φαντασιακό στερεότυπο της σεμνής και υπάκουης;

Ακόμα καταγγέλλουμε ότι συχνά η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή, αντίθετα κρίνει με συμπάθειες προς τα καλά παιδιά της τοπικής κοινωνίας αλλά και με ρατσισμό, θεωρώντας ότι οι δολοφόνοι είναι οι κακοί αλλοδαποί κι όχι τα ΄”δικά μας παιδιά”. Δυστυχώς, η αθώωση των βιαστών με τέτοια κριτήρια είναι συχνό φαινόμενο, στο οποίο γίναμε μάρτυρες σε πολλά δικαστήρια όπου έχουμε παρευρεθεί για αλληλεγγύη.

Επίσης, οι αστυνομικές αρχές συχνά αποθαρρύνουν και κουκουλώνουν το έγκλημα της βίας κατά των γυναικών ή του βιασμού, όπως καταγγέλθηκε συγκεκριμένα με αφορμή το φόνο της Ελένης στη Ρόδο, ενώ ο τραγικός πατέρας της νεκρής κατάγγειλε ότι υπάρχουν κυκλώματα που βιάζουν και εκβιάζουν κορίτσια, αλλά φαίνεται ότι η αστυνομία και οι δικαστικές αρχές δεν ήξεραν τίποτα για όλα αυτά.

Ο αγώνας των γυναικών δεν γυρίζει πίσω. Απαιτείται αλλαγή της νομοθεσίας, της πρακτικής της αστυνομίας και των δικαστηρίων, αλλά πρωτίστως της κοινωνικής συνείδησης και της αποδοχής της αρχής της ισότητας των φύλων.

Απαιτείται πάνω απ’ όλα ένα δυνατό, αυτόνομο γυναικείο και φεμινιστικό κίνημα, που θα αντιστέκεται με πολλούς τρόπους σε κάθε μορφής βία ή και άλλων διακρίσεων, και απαιτείται από την κοινωνία να κατανοήσει επιτέλους ότι η καταπίεση των γυναικών και η άσκηση εξουσίας στα σώματά μας είναι το πιο διαδεδομένο και πανάρχαιο χαρακτηριστικό των κοινωνιών. Μόνο ένα τέτοιο κίνημα θα μπορεί να εμπνεύσει αυτοπεποίθηση στις γυναίκες για να διεκδικούμε όσα δικαιούμαστε σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Και αυτό το κίνημα δυναμώνει τα τελευταία χρόνια διεθνώς.

Εμείς θα συμμετέχουμε σε κάθε εκδήλωση διαμαρτυρίας για το τελευταίο κακούργημα, αντίστασης και αλληλεγγύης σε κάθε μορφής βία, αλλά απαιτούμε από την κοινωνία να μην περιμένει μια ακραία μορφή βίας για να ξυπνήσει και να αντισταθεί. Ακόμα περισσότερο, αναμένουμε από τις φοιτήτριες να διαμαρτυρηθούν για το φρικτό αυτό έγκλημα.

Όταν ένας αστυνομικός σκότωσε ένα νέο παιδί, πριν 10 χρόνια, ο κόσμος ξεσηκώθηκε. Όταν δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας από συνεργεία της Χρυσής Αυγής, επίσης και ευτυχώς. Όταν δολοφονείται μια γυναίκα, και μάλιστα με τόσο βάρβαρο τρόπο, οι αντιδράσεις είναι περιορισμένες και στιγμιαίες. Γιατί δίνεται τόσο μικρή σημασία στις ζωές των γυναικών;

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Μωβ 10-12-2018

Καλούμε στην εκδήλωση διαμαρτυρίας που οργανώνουν γυναικείες και φεμινιστικές συλλογικότητες στην Αθήνα, Καπνικαρέα, την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου, στις 6 μ.μ. Θα συναντηθούμε εκεί για διαμαρτυρία και θα πραγματοποιήσουμε πορεία, χωρίς αποκλεισμούς. Μας αφορά όλες, αντιστεκόμαστε μαζικά.

Η αρχική φωτογραφία είναι από διαμαρτυρία για τη βία κατά των γυναικών στο Ισραήλ, πριν λίγες ημέρες. Τα κόκκινα παπούτσια έχουν γίνει σύμβολο του φεμινιστικού κινήματος διεθνώς, γι’ αυτές που απουσιάζουν.