Η κουλτούρα του βιασμού στο διπλανό (μας) συρτάρι

Γράφει η Ελένη Καρασαββίδου

Εάν θελήσει κάποιος ή κάποια να μελετήσει συστηματικά την κουλτούρα του βιασμού και το ‘πώς’ νομιμοποιείται στα μυαλά των ανδρών (και των γυναικών), θα πρέπει αργά ή γρήγορα να εστιάσει σημαντικό μέρος της προσοχής του/της και στα περιοδικά που επηρεάζουν την σεξουαλικότητα των νέων ανδρών, δομώντας ουσιαστικά, μαζί με τους υπόλοιπους ‘αναπαραγωγικούς μηχανισμούς’ όπως ορθώς λέγαμε κάποτε (και θα πρέπει να ξαναπούμε). την σεξουαλική εικόνα τους για τον εαυτό τους και τις γυναίκες.

Το κείμενο αυτό, μαζί με άλλα όμοια, αλιεύτηκε σε ένα παλιό Penthouse, και μάλιστα σε τεύχος με μουντιαλικό αφιέρωμα που τα περιοδικά αυτά πωλούν ακόμη περισσότερο. Αποτελεί δείγμα γραφής της κουλτούρας του βιασμού.

Γιατί όμως ένα τόσο βίαιο ‘ξένο’ κείμενο θα πρέπει να μας αφορά; Γιατί καταρχήν ακόμη και στο φεμινιστικό κίνημα υπάρχουν πολλές και πολλοί που αρνούνται να ασχοληθούν με την πορνογραφία σαν έναν αντίπαλο που αξίζει τον κόπο να αντιμετωπίσουμε. Στην πραγματικότητα όμως μέσα από την μάτσο πορνογραφία διαχέεται συχνά λόγος μίσους με βάση το φύλο, και πριμοδοτείται πολυποίκιλα η κουλτούρα του βιασμού, γεγονός που θα έπρεπε να είναι ποινικά κολάσιμο, κι ας μην αναγνωρίζουν, τόσο «οι δημιουργοί» όσο και «οι διακινητές» τις ευθύνες τους στο ‘ατύχημα΄ μετά.

Κατά δεύτερον γιατί μέσα από περιοδικά που έστω και κρυφά μπαίνουν σε πολλά σπίτια «ψυχαγωγώντας» και «εκπαιδεύοντας» γιους και συντρόφους νομιμοποιούνται τα βασικότερα στοιχεία της ιεραρχίας και της πατριαρχίας μαζί: Η «γκόμενα» που αντιμιλά στον άνδρα, η εργαζόμενη που αντιμιλά στο αφεντικό, η σεξουαλικά ενεργή γυναίκα που δεν έχει δικαίωμα να αρνείται κανέναν (άρα και πάλι η επιλογή της να αίρεται και να υποτάσσεται με μόνη διαφορά πως τώρα πρέπει να υποτάσσεται στο συλλογικό αρσενικό) η γυναίκα που ντύνεται «πρόστυχα» επιδεικνύοντας το κορμί της κι άρα προκαλεί τον βιασμό της, (επιχείρημα που χρησιμοποιείται από χώρους καφενειακούς μέχρι και χώρους δικαιοσύνης, ενώ δεν λέγεται κατ’ αντιστοιχίαν το ίδιο σε περίπτωση επίδειξης του πλούτου), το όχι που αποδεικνύεται «ναι» δικαιώνοντας τον βιαστή ως τον άνδρα που πέτυχε γιατί επέμεινε κλπ.

Πρόκειται δηλαδή ουσιαστικά (το τονίζουμε ξανά) για διασπορά λόγου μίσους με βάση το φύλο και εάν μας αφορά η αντιμετώπιση της κουλτούρας του βιασμού πρέπει να την αντιμετωπίσουμε τόσο συλλογικά, κινούμενες και κινούμενοι ακόμη και νομικά εναντίον όσων την διακινούν με οποιονδήποτε τρόπο, όσο και (για όσες γυναίκες έχουν κάνει την επιλογή να συζούν με άνδρα), διαπροσωπικά, ιδίως όταν βρίσκεται κρυμμένη στο διπλανό συρτάρι του σπιτιού μας, ανάμεσα στα πράγματα του γιού ή του συντρόφου. Αλίμονο (έτσι κι αλλιώς) που το θηρίο του σεξισμού (και όποιου ρατσιστικού λόγου) γενικότερα άρχει. Διπλά αλίμονο αν (εξημερωμένο θαρρούμε) μας χαμογελά μέσα στο σπίτι μας -ή στο γραφείο ή σε όποιον χώρο συνεύρεσης και δουλειάς- κάθε μέρα…

Υστερόγραφο: το χαρακτηριστικό κείμενο είναι πολύ βίαιο και όσες το ανοίξουν έχουν προειδοποιηθεί.

Το κείμενο αυτό, που αλίευσε και μας έστειλε η Ελένη Καρασαββίδου είναι αδύνατον να το δημοσιεύσουμε, είναι απίστευτα εξευτελιστικό για την γυναίκα και τις γυναίκες. Το κείμενό της όμως δεν χάνει τίποτα από την αξία του χωρίς την δημοσίευση αυτή. Το συγκεκριμένο περιοδικό σταμάτησε την έντυπη έκδοσή του τον Ιανουάριο του 2016, μετά από 51 χρόνια διαρκούς κυκλοφορίας (διεθνώς) ευτυχώς, αλλά συνεχίζει ηλεκτρονικά, δυστυχώς, και στην Ελλάδα. Σ.Β.