Δημοσίευμα της καθηγήτριας Λυκείου Μάρω Κώνστα στο fb
Έχω την τύχη να εργάζομαι σ’ ένα σχολείο “πλανητικο” , με μαθητές και μαθήτριες Έλληνες/ ίδες και μετανάστες/στριες , που έχουν καταγωγή από τις Φιλιππίνες , την Ινδονησία και το Πακιστάν, μέχρι την Αργεντινή και το Περού. Από τη Συρία και το Ιράκ, μέχρι τη Νιγηρία, τη Γκάνα και το Κονγκό. Από τα Βαλκάνια και όλη την Ευρώπη. Πόσο διαφορετικά μεταξύ τους μπορεί να είναι, όλα αυτά τα παιδιά;;;;
Η καθημερινότητα είναι γεμάτη από μαθητές και μαθήτριες που ζουν μαζί. Που αγχώνονται για τα μαθήματα και τις εξετάσεις. Που αγαπούν ή φοβούνται τα μαθηματικά. Που σηκώνονται στον πίνακα ή μιλάνε μεταξύ τους στο μάθημα. Που ενίοτε βαριούνται και περιμένουν κάποιο κενό.
Παιδιά που, όταν ερωτεύονται, έχουν εκεί το μυαλό τους. Παιδιά που θέλουν να σπουδάσουν και αγωνίζονται γι’ αυτό . Παιδιά που ασχολούνται με τη μουσική, που παίζουν ποδόσφαιρο, ή κάποιο άλλο άθλημα σε κάποιον σύλλογο. Παιδιά που κάνουν χορό, που μαγειρεύουν, που έχουν κλίση σε τέχνες. Που θέλουν να συμμετέχουν σε σχολικές γιορτές. Που περιμένουν πως και πως, τις σχολικές εκδρομές. Παιδιά που κουβαλάνε τη δική τους οικογενειακή ιστορία και κι έχουν τις δικές τους καταβολές. Που οι φιλίες και οι σχέσεις παίζουν μεγάλο ρόλο στη ζωή τους. Που εμπιστεύονται κάποιους καθηγητές και κάποιους άλλους, όχι. Που κάνουν τις πλάκες τους, τις μαγκιές τους κι εκπέμπουν τρυφερότητα.
Τι να κάνει ένα αντιρατσιστικό σύνθημα, όταν κάθε μέρα ζεις με όλα αυτά τα παιδιά, τα τόσο οικεία; Όταν ακούς κάθε λίγο το” κυρία κυρία”και ανοίγει η καρδιά σου. …
Άγνοια και κακία, είναι ο ρατσισμός. Στερεότυπα , έξω από τη ζωή
Πως να χωρίσεις τα παιδιά σε δικα μας και ξένα; Πως μπορεί να θεωρείται “ξένο” ένα παιδί που το ζεις και το γνωρίζεις;
Όλα τα παιδιά έχουν παρόμοιες ανάγκες και το κάθε ένα, έχει τη δική του προσωπικότητα. Κάνει τον δικό του αγώνα για να βρει τον εαυτό του κι αυτό που θέλει να γίνει . Είναι το δικό τους NBA .
Κι εμείς τα παρακολουθούμε και χαιρόμαστε γι’ αυτά…
