Το Διοικητικό Συμβούλιο του Μωβ
Η απόφαση του Δ.Σ. του Μωβ για τις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου, αναπαράγει σε μεγάλο βαθμό την τοποθέτησή μας για τις εκλογές της 26ης Μαίου, που ήταν δημοτικές, περιφερειακές και ευρωεκλογές. Έχουμε μόνο κάποιες αναγκαίες τροποποιήσεις, αλλά το σκεπτικό μας παραμένει το ίδιο.
Όπως είναι γνωστό, το Μωβ είναι μια φεμινιστική συλλογικότητα και δεν ταυτίζεται με κανένα κόμμα ή παράταξη στις εκλογές που έρχονται. Ενδιαφερόμαστε όμως πολύ γι’ αυτές, έστω και αν συστηματικά κάνουμε κριτική στο πολιτικό σύστημα, που είναι κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες διαιώνισης των εξουσιών που είναι μακριά από το λαό, και που με πολλούς τρόπους είναι σε θέση να αναπαράγουν το πολιτικό προσωπικό και επίσης να αναπαράγουν την ανδρική κυριαρχία.
Οι γυναίκες στα εθνικά κοινοβούλια: Σουηδία, μέσος όρος ΕΕ, Βόρειος Αμερική
Η ισότιμη εκλογή των γυναικών, είναι θέμα δημοκρατίας, και όταν πραγματοποιηθεί θα είναι ένα βήμα μπροστά. Στις εκλογές που έρχονται υπάρχει ποσόστωση φύλου 40% για τους και τις υποψήφιες, δηλαδή κανένα φύλο δεν μπορεί να έχει λιγότερους υποψηφίους από το 40% του συνόλου, ενώ σε προηγούμενες εκλογές το ποσοστό ήταν 30%. Εμείς υποστηρίξαμε, στη σχετική διαβούλευση που είχε γίνει, το ποσοστό να είναι 50% και μάλιστα όχι επί των υποψηφίων αλλά επί των εκλεχθησομένων. Φυσικά το 40% είναι ένα βήμα μπροστά, αλλά δεν εξασφαλίζει καθόλου την εκλογιμότητα των γυναικών, που υποσκελίζονται για λόγους προκαταλήψεων, κομματικών γραφειοκρατιών και οικονομικών.
Σημαντικό στοιχείο επηρεασμού των ψηφοφόρων και υπονόμευσης της ισότητας των δύο φύλων, είναι η αναγραφή στο ψηφοδέλτιο του πατρώνυμου δίπλα στο ονοματεπώνυμο κάθε υποψηφίου. Π.χ., Γιαννακοπούλου Ευσταθία, του Κωνσταντίνου. Το όνομα της μητέρας της Γιαννακοπούλου ή του Γιαννακόπουλου, δεν υπάρχει στο ψηφοδέλτιο ως στοιχείο ταυτοποίησης του/της υποψηφίου/υποψήφιας. Ο νόμος της ισότητας που απαιτεί ταυτοποίηση του προσώπου με επίθετο όνομα πατέρα και επίθετο όνομα μητέρας, δεν τηρείται. Δυστυχώς κανένα κόμμα δεν έχει μπει στον κόπο να αλλάξει αυτή την εμπεδωμένη συνήθεια, που παίζει το δικό της ρόλο στην υποτίμηση της γυναίκας συνολικά.
Σε σχέση με το υποχρεωτικό 40%, κάποια κόμματα έχουν ήδη ανακοινώσει ότι το έχουν υπερβεί στη λίστα των υποψηφίων τους. Παρ’ όλα αυτά, φοβούμαστε ότι η εκλογιμότητα των γυναικών θα είναι πολύ χαμηλότερη του 40%. Μπορεί να αποκτήσαμε από το 1952 πολιτικά δικαιώματα, μετά από μεγάλους αγώνες πολλών δεκαετιών, αλλά η Ελλάδα είναι από τις χαμηλότερες χώρες σε ποσοστό γυναικών που εκλέγονται, που είναι το 18,7% στο σημερινό κοινοβούλιο (54 γυναίκες). Όσο για την Παγκόσμια Κατάταξη ποσοστού γυναικών στα κοινοβούλια, βρισκόμαστε στη θέση 111 σε σύνολο 190 χωρών.
Και δεν ξεχνάμε ότι οι τελευταίες πολιτικές εκλογές, του Σεπτεμβρίου 2015, έγιναν με λίστα, δηλαδή με την πολιτική βούληση των κομμάτων, των αρχηγών τους και των κομματικών γραφειοκρατιών τους, και το ποσοστό που προέκυψε δεν οφειλόταν στους και στις ψηφοφόρους, έστω και μέσα από τα πολλά φίλτρα που υπάρχουν. Ας αναλογιστούμε ότι στις προηγούμενες εκλογές, τον Ιανουάριο του 2015, το ποσοστό ήταν 22,5% (68 γυναίκες), και δυστυχώς ήταν ποσοστό “ρεκόρ” για την Ελλάδα.
Στην Ευρωβουλή, στις εκλογές του 2014, από τους 21 ευρωβουλευτές που έχει η Ελλάδα, εκλέχθηκαν 5 γυναίκες, δηλαδή κάτω από το 25%. Στις εκλογές του Μαίου, εκλέχθηκαν επίσης συνολικά 5 γυναίκες – καμία πρόοδος.
Στο Ευρωκοινοβούλιο συνολικά, εκλέχθηκαν το 2019 περίπου 60% άνδρες και 40% γυναίκες. Πριν από πέντε χρόνια, το ποσοστό των γυναικών ήταν 36% ή 286 από τους 751. Άρα, έχουμε μια θετική εξέλιξη, ενώ είμαστε ακόμα μακριά από την ισόρροπη εκπροσώπηση του 50%.
Το επόμενο ερώτημα είναι τι κάνουν αυτές οι γυναίκες που εκλέγονται από τα διάφορα κόμματα, τόσο για την κοινωνική δικαιοσύνη η οποία είναι μείζων στόχος για τα φεμινιστικά κινήματα, όσο και για τα γυναικεία δικαιώματα. Η απάντηση είναι, δυστυχώς, πολύ λίγα. Σχεδόν κάθε γυναίκα που εκλέγεται σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον, γίνεται χαλίφης στη θέση του χαλίφη, και βάζει τα προσωπικά πολιτικά-κομματικά ωφέλη της πάνω από τις αξίες που αναφέραμε. Όποια δεν υποκύπτει στο γενικό πατριαρχικό κλίμα του χώρου της, σύντομα την τρώει το μαύρο σκοτάδι. Κι αυτό είναι γνωστό εκ των προτέρων, γι’ αυτό και οι “νουνεχείς” εκλεγμένες ή φιλοδοξούσες να εκλεγούν, προσαρμόζονται στο γενικό κλίμα.
Η ισότητα προχωράει, αλλά με βήματα χελώνας.
Φυσικά δεν ξεχνάμε ότι η κάθε παράταξη έχει τις γενικές της αρχές, και οι γυναίκες που συμμετέχουν τις έχουν δεχθεί εκ των προτέρων. Τι να πούμε για τις μεγάλες ηγετικές μορφές, την Θάτσερ παλιότερα, την Μέρκελ, την Τερέζα Μέι; Καμιά σχέση με πρόοδο.
Όταν γίνεται μια σεξουαλική προσβολή ή παρενόχληση σε μια γυναίκα “επώνυμη”, κάτι αρκετά συχνό, αυτό θα στηλιτευτεί από γυναίκες ή και άντρες κάποιας ή κάποιων αντίπαλων παρατάξεων. Όποιες βρίσκονται στην παράταξη στην οποία μετέχει ο παρενοχλητής, το προσπερνούν και μάλιστα λένε ότι όλη η φασαρία γίνεται για κομματικά ωφέλη και όχι για το επίδικο.
Υπάρχουν βέβαια πάρα πολλά άλλα, στα οποία οι γυναίκες θα μπορούσαν να κάνουν κάποια διαφορά, αν όχι “την” διαφορά, έστω και στο πλαίσιο της παράταξής τους.
Καταλήγοντας να πούμε ότι εφόσον αποφασίσουμε να συμμετέχουμε στις εκλογές της 7ης Ιουλίου, να στηρίξουμε με τη σταυροδοσία γυναίκες υποψήφιες και μάλιστα τις γυναίκες που θέτουν θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης και θέματα ισότητας των φύλων. Μπορούμε να τις ψάξουμε.
Τέλος, ενημερώνουμε τις αναγνώστριες και τους αναγνώστες μας, ότι στις εκλογές της 7ης Ιουλίου, δύο από τα ενεργά μέλη μας βάζουν υποψηφιότητα σε ψηφοδέλτια. Ιδού:
Κοντοθανάση Άννα, με τη Λαϊκή Ενότητα, στην Α΄Αθήνας
Σταμπουλή Αφροδίτη με τον ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή Σερρών