Αλιεύει η Κατερίνα Παπαγκίκα
ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ (EZLN).
ΜΕΞΙΚΟ
Συντονιστικά Γυναικών Ζαπατίστας
Στις γυναίκες που αγωνίζονται σε όλο τον κόσμο:
Αδελφή, συντρόφισσα, αγωνιζόμενη γυναίκα:
Σε χαιρετίζουμε ως γυναίκες, ως ιθαγενείς και ως ζαπατίστας.
Ίσως να θυμάστε ότι στην πρώτη συνάντηση κάναμε μια συμφωνία, συμφωνήσαμε ότι πρέπει να είμαστε ζωντανές. Βλέπουμε καθαρά όμως ότι οι δολοφονίες και οι εξαφανίσεις των γυναικών, όλων των ηλικιών και όλων των κοινωνικών στρωμάτων, συνεχίζονται. Μας δολοφονούν και μας εξαφανίζουν επειδή είμαστε γυναίκες. Και, από πάνω, εξακολουθούν να μας λένε ότι είναι δικό μας λάθος, ότι γιατί ντυνόμαστε όπως ντυνόμαστε, ότι γιατί περπατάμε εκεί που περπατάμε, ότι γιατί σε τέτοιες ώρες και σε τέτοια μέρη.
Και έτσι, στη συνέχεια, στις κακές κυβερνήσεις ποτέ δεν λείπει εκείνος, άνδρας ή γυναίκα, που θα πετάξει τη βλακεία που μας λένε ότι δεν πρέπει λοιπόν να βγαίνουμε έξω. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, οι γυναίκες πρέπει να είναι πάντα κλειδωμένες στα σπίτια τους, δεν πρέπει να βγαίνουν έξω, δεν πρέπει να σπουδάζουν, δεν πρέπει να εργάζονται, δεν πρέπει να διασκεδάζουν, δεν πρέπει να είναι ελεύθερες.
Το βλέπουμε ξεκάθαρα, το καπιταλιστικό και πατριαρχικό σύστημα είναι σαν δικαστής που όρισε ότι είμαστε ένοχες επειδή γεννηθήκαμε γυναίκες και, επομένως, η τιμωρία για αυτό το έγκλημα είναι η βία, ο θάνατος ή η εξαφάνιση.
Η εικόνα είναι από το εξώφυλλο του ημερολογίου με θέματα και φωτογραφίες της περσινής συνάντησης, που εκδόθηκε στην Ελλάδα
Κοστίζει πολύ, αδελφή και συντρόφισσα, να το βάλουμε σε λέξεις, γιατί είναι σαν ένα κακό, τόσο μεγάλο που κανείς δεν μπορεί να του δώσει όνομα. Και μπορεί τώρα να μιλάνε για «γυναικοκτονίες» ή όπως αλλιώς το λένε, αλλά δεν φαίνεται να αλλάζει τίποτα. Οι θάνατοι και οι εξαφανίσεις εξακολουθούν.
Και έπειτα οι οικογένειές μας, οι φίλες μας, οι γνωστές μας πρέπει ακόμα να παλεύουν για να μη μας σκοτώσουν ή μας εξαφανίσουν ξανά ή, όταν αφήνουν τον ένοχο χωρίς τιμωρία λένε ότι είχαμε κακή τύχη, ακόμα χειρότερα, λένε ότι εμείς το προκαλέσαμε.
Με το συμπάθειο, αδελφή και συντρόφισσα, αλλά αυτό είναι μία ηλιθιότητα πολύ μεγάλη. Να πρέπει να συνεχίζουμε τον αγώνα κατά των διακρίσεων στο σπίτι, στον δρόμο, στο σχολείο, στην εργασία, στις μετακινήσεις μας, με γνωστούς και αγνώστους, κι από πάνω να μας λένε ότι «την ψάχνουμε» να πεθάνουμε· όχι, όχι να πεθάνουμε, αλλά να μας βιάσουν, να μας δολοφονήσουν, να μας διαμελίσουν, να μας εξαφανίσουν. Αυτοί που το λένε είναι σεξιστές ή γυναίκες με σεξιστική σκέψη.
Κι επειδή, συντρόφισσα, αδελφή, η συμφωνία που κάναμε στην πρώτη συνάντηση ήταν να είμαστε ζωντανές, τώρα θα πρέπει να δώσουμε αναφορά για το τι κάναμε ή δεν κάναμε για να εκπληρώσουμε αυτή τη συμφωνία.
Το βίντεο είναι από την πρώτη συνάντηση, του 2018
Γι’ αυτό και καλούμε αυτήν τη δεύτερη διεθνή συνάντηση των γυναικών που αγωνίζονται με μία μόνο θεματική: τη βία κατά των γυναικών.
Μια θεματική με δύο μέρη: ένα αυτό της καταγγελίας και το άλλο το τι θα κάνουμε για να σταματήσουμε αυτή τη σφαγή που διεξάγεται εναντίον μας;
Γι ‘ αυτό σας προσκαλούμε, αδελφές και συντρόφισσες, να ξανασυναντηθούμε για να εξωτερικεύσουμε την οργή μας και να μιλήσουμε ξεκάθαρα για όλα όσα γίνονται σε όλα τα μέρη.
Γιατί αυτό που βλέπουμε είναι ότι θέλουν να κάνουν κομματάκια τον πόνο μας: μία βιασμένη σε κάποια μεριά, μία χτυπημένη κάπου αλλού, μία εξαφανισμένη εκεί, μία δολοφονημένη πιο πέρα. Το κάνουν αυτό για να πιστέψουμε ότι το πρόβλημα είναι μιας άλλης γυναίκας σε κάποιο άλλο μέρος, ότι δεν θα αγγίξει εμάς, ότι δεν είναι τόσο σοβαρό, ότι οι κακές κυβερνήσεις θα το λύσουν.
Βλέπουμε όμως ότι δεν είναι έτσι, ότι, ναι, θα αγγίξει εμάς τις ίδιες ή κάποια κοντινή μας, ότι, ναι, είναι σοβαρό, πολύ σοβαρό και ότι οι κακές κυβερνήσεις δεν θα κάνουν τίποτα, μόνο δηλώσεις θα κάνουν και θα πουν ότι θα ασκήσουν διώξεις, όχι όμως στους δολοφόνους, στους βιαστές, στους απαγωγείς, αλλά στις γυναίκες που από την οργή τους έσπασαν ένα τζάμι ή πέταξαν μια πέτρα.
Έτσι είναι το πατριαρχικό καπιταλιστικό σύστημα, αδελφή και συντρόφισσα. Έτσι έχουν τα πράγματα: ένα τζάμι ή ένας γρατζουνισμένος τοίχος αξίζουν περισσότερο από τη ζωή μιας γυναίκας.
Και αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Πραγματικά.
Κοιτάξτε, σας λέμε ότι πριν λίγα χρόνια, πριν την εξέγερση και την αρχή του πολέμου ενάντια στη λήθη, εκεί στα τσιφλίκια ένα κοτόπουλο άξιζε περισσότερο από τη ζωή μιας ιθαγενούς γυναίκας. Δεν μπορείτε να το πιστέψετε; Λοιπόν, ναι, έτσι έλεγαν οι τσιφλικάδες. Τώρα ακούμε ακόμα χειρότερα ως γυναίκες, γιατί κλαψουρίζουν και σκανδαλίζονται από ένα τζάμι και ένα γκράφιτι που λέει την αλήθεια.
Και η αλήθεια δεν είναι μόνο ότι μας βιάζουν, μας δολοφονούν και μας εξαφανίζουν. Αυτό, ναι, αλλά αλήθεια είναι επίσης ότι δεν θα παραμείνουμε άπραγες σαν να μην συμβαίνει τίποτα, συμμορφωμένες και υπάκουες.
Τόσο πολύ μας επιτίθενται, που μοιάζει πια σαν μια μπίζνα του συστήματος. Αν υπάρχουν περισσότερες δολοφονημένες, εξαφανισμένες, βιασμένες ή κακοποιημένες γυναίκες, τότε υπάρχουν περισσότερα κέρδη. Ίσως γι ‘ αυτό ο πόλεμος κατά των γυναικών δεν σταματά. Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς, να υπάρχουν κάθε μέρα δολοφονημένες και εξαφανισμένες γυναίκες παντού και το σύστημα να παραμένει ήσυχο, ικανοποιημένο και να ασχολείται μόνο με το χρήμα.
Ενδεχομένως μπορεί να ισχύει ότι αν είμαστε ακόμα ζωντανές, αν δεν πέφτουμε θύματα βιασμού, τότε καταρρέει η μπίζνα. Ίσως θα πρέπει να αναλυθεί εάν, ταυτόχρονα με την αύξηση του αριθμού των γυναικών που βιάζονται στον κόσμο, αυξάνονται και τα κέρδη των μεγάλων καπιταλιστών. Τόσες πολλές κακοποιημένες, τόσες πολλές εξαφανισμένες, τόσες πολλές δολοφονημένες, ίσως αντιστοιχούν σε τόσα πολλά εκατομμύρια δολάρια ή ευρώ ή όποιο άλλο νόμισμα κι αν είναι.
Επειδή το ξέρουμε καλά ότι το σύστημα ασχολείται μόνο με το τι επηρεάζει τα κέρδη. Και γνωρίζουμε επίσης καλά ότι το σύστημα αποκομίζει κέρδη από την καταστροφή και τον πόλεμο. Έτσι, σκεφτόμαστε ότι η βία εναντίον μας, οι θάνατοί μας, είναι κέρδος για τον καπιταλιστή. Και οι ζωές μας, οι ελευθερίες μας, η ηρεμία μας είναι απώλεια χρημάτων για το σύστημα.
Θέλουμε λοιπόν να έρθετε και να πείτε ξεκάθαρα τις καταγγελίες σας. Όχι για να τις ακούσει ένας δικαστής ή ένας αστυνομικός ή ένας δημοσιογράφος, αλλά για να σας ακούσει μια άλλη γυναίκα, πολλές γυναίκες, πολλές γυναίκες που αγωνίζονται. Και έτσι, συντρόφισσες και αδελφές, ο πόνος σας δεν θα είναι μόνος, θα ενωθεί με άλλους πόνους.
Και όταν ενώνονται τόσοι πόνοι δεν βγαίνει μόνο ένας πολύ μεγάλος πόνος αλλά και μια οργή που είναι σαν ένας σπόρος. Και αν αυτός ο σπόρος καλλιεργηθεί οργανωμένα, τότε ο πόνος και η οργή γίνονται αντίσταση και εξέγερση, όπως λέμε εδώ, και παύουμε να περιμένουμε αν θα μας αγγίξει ή όχι η δυστυχία και αρχίζουμε να κάνουμε κάτι, πρώτα για να σταματήσει η βία εναντίον μας και έπειτα για να κατακτήσουμε την ελευθερία μας ως γυναίκες.
Γιατί αυτή είναι η εμπειρία μας στην ιστορία μας ως γυναίκες, ως αγρότισσες, ως ιθαγενείς και ως Ζαπατίστας. Κανείς δεν θα μας φέρει ειρήνη, ελευθερία, δικαιοσύνη. Πρέπει να πολεμήσουμε, αδελφή και συντρόφισσα, να πολεμήσουμε και να τα αποσπάσουμε από τον Αφέντη.
Γι ‘ αυτό και το κάλεσμα με θέμα τη βία κατά των γυναικών δεν είναι μόνο για να καταγγείλουμε αλλά και για να πούμε τι γίνεται ή τι έχει γίνει ή τι μπορεί να γίνει για να σταματήσουν αυτά τα εγκλήματα.
Το ξέρουμε –επειδή το ακούσαμε και το είδαμε από τη συμμετοχή σας στην πρώτη συνάντηση– ότι υπάρχουν πολλές μορφές ή τρόποι στον αγώνα μας ως γυναικών. Γνωρίζουμε ότι κάποιες λένε ότι ο δικός τους τρόπος είναι καλύτερος, ότι η μορφή ή ο τρόπος των άλλων είναι άχρηστα και τέτοια πράγματα. Είναι καλό να συζητηθεί ακόμη και αν δεν φτάσουμε σε καμιά συμφωνία.
Αλλά το πρόβλημα που βλέπουμε εμείς οι γυναίκες Ζαπατίστας είναι ότι, για να μπορέσουμε να συζητήσουμε και να διαφωνήσουμε για το ποια είναι η καλύτερη φεμινίστρια, πρέπει πρώτα να είμαστε ζωντανές. Όμως μας σκοτώνουν και μας εξαφανίζουν.
Έτσι, η πρόσκληση σε αυτήν τη συνάντηση είναι για ένα και μόνο θέμα: βία κατά των γυναικών. Ένα θέμα με δύο μέρη: καταγγελία και προτάσεις για το τι να κάνουμε για να σταματήσει αυτός ο πόλεμος.
Δεν είναι ότι θα συμφωνήσουμε όλες να αγωνιζόμαστε με τον ίδιο τρόπο, γιατί η καθεμιά έχει τους τρόπους, τις γεωγραφίες και τους χρόνους της. Αλλά αν ακούσουμε τους διαφορετικούς τρόπους θα πάρουμε ιδέες για το πώς να πράξουμε, βλέποντας τι μας χρησιμεύει και τι όχι.
Το σύστημα θέλει να κραυγάζουμε μόνο από πόνο, απόγνωση, αγωνία, αδυναμία. Τώρα πρόκειται να κραυγάσουμε όλες μαζί, αλλά με οργή, θάρρος, αγανάκτηση. Όχι η καθεμιά ξεχωριστά, κατακερματισμένες – όπως όταν μας σκοτώνουν, μας βιάζουν, μας εξαφανίζουν, αλλά μαζί, αν και η καθεμία στον χρόνο της, στον τόπο της και με τον τρόπο της. Και ίσως ξαφνικά, συντρόφισσες και αδελφές, ίσως μάθουμε όχι μόνο να κραυγάζουμε με οργή, αλλά ίσως βρούμε και τον τρόπο, τον τόπο και το χρόνο να κραυγάσουμε για ένα νέο κόσμο.
Κατάλαβέ το, αδελφή και συντρόφισσα, έτσι όπως είναι τα πράγματα, για να μπορέσουμε να παραμείνουμε ζωντανές, πρέπει να φτιάξουμε έναν άλλο κόσμο. Το σύστημα έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που μόνο αν το εξολοθρεύσουμε μια για πάντα θα μπορέσουμε να ζήσουμε. Όχι να το διορθώσουμε λίγο ή να του φορέσουμε ένα καλό προσωπείο, να του ζητήσουμε να συμπεριφέρεται καλά, να μην είναι τόσο κακό, να μην το παρακάνει. Όχι. Να το καταστρέψουμε, να το σκοτώσουμε, να το εξαφανίσουμε, να μη μείνει τίποτα, ούτε στάχτες. Έτσι το βλέπουμε, συντρόφισσα και αδελφή: ή το σύστημα ή εμείς. Το σύστημα το βάζει έτσι, όχι εμείς ως γυναίκες.
Και οι ημερομηνίες που σας προσκαλούμε είναι η 26η Δεκεμβρίου 2019 ως εναρκτήρια ημερομηνία. Οι ημέρες 27, 28 και 29 Δεκεμβρίου 2019 θα είναι ημέρες για να συναντηθούμε, να μιλήσουμε και να ακούσουμε η μία την άλλη. Την 29η Δεκεμβρίου 2019 θα είναι η λήξη της συνάντησης.
Ο τόπος της συνάντησης θα είναι στο Σπορείο που θα το ονομάσουμε «Ίχνη των βημάτων; της Comandanta Ramona», στο Καρακόλ Ανεμοστρόβιλος των Λόγων μας της περιοχής TzotsChoj (στην κοινότητα της Morelia, MAREZ 17 Νοεμβρίου), εκεί που έγινε η πρώτη μας συνάντηση.
Η άφιξη θα γίνεται στο Καρακόλ, όπου θα δοθούν οι κονκάρδες και το πρόγραμμα, και από εκεί οι συντρόφισσες οδηγοί θα σας φέρουν στο Σπορείο όπου οι άνδρες δεν επιτρέπεται να εισέλθουν, ακόμα κι αν είναι καλοί ή φυσιολογικοί άνθρωποι – ή και όχι. Έτσι, δεν θα είναι καν σε θέση να πλησιάσουν ή να δουν τη συνάντησή μας από μακριά, επειδή το Σπορείο προστατεύεται από τα βουνά.
Οι άντρες μπορούν να μείνουν στο Καρακόλ και να περιμένουν κατά τη διάρκεια της συνάντησης των γυναικών αλλά μόνο εάν συνοδεύονται από μια γυναίκα που θα εγγυάται και θα αναλάβει την ευθύνη ότι δε θα κάνουν καμιά χοντράδα. Θα ορίσουμε αυτό το μέρος ως «μικτό», που σημαίνει ότι μπορούν να βρίσκονται εκεί άνδρες και όποιες γυναίκες έτσι το αποφασίσουν.
Σε εκείνο το μέρος, όπου θα μπορούν να βρίσκονται και άντρες, ίσως ξαφνικά έρθει από τη συνάντηση μια επιτροπή γυναικών Ζαπατίστας και τους μιλήσει για όσα καταγγέλλονται στο Σπορείο. Για να το ξέρετε, λοιπόν. Και θα δείτε ότι έχουν λίγη ντροπή, γιατί πηγαίνουν και το συζητούν με άλλους άνδρες, και τους λένε το βασικό που είναι ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε από αυτούς να μας κατανοήσουν ή να συμπεριφέρονται καλά και να σταματήσουν τις ανοησίες, αλλά ότι θα αυτοοργανωθούμε πρώτα για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας, και ύστερα για να αλλάξουμε τα πάντα, Τα Πάντα, ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Κάτι επιπλέον που σας λέμε, συντρόφισσες και αδελφές, είναι ότι επανεξετάζουμε τα λάθη που κάναμε στην πρώτη συνάντηση. Γι’ αυτό και θέλουμε να την κάνουμε στο ίδιο μέρος, για να δούμε αν μπορούμε να τα διορθώσουμε.
Και επίσης επανεξετάζουμε τη διαδικασία των εγγραφών και τον προγραμματισμό της πρώτης συνάντησης, επειδή ευνόησε όσες σκέφτονταν το ίδιο με τους ανθρώπους που στήριξαν αυτές τις εγγραφές και τον προγραμματισμό. Που πάει να πει ότι υπήρξαν δραστηριότητες και γυναίκες που δε μπόρεσαν να συμμετέχουν, μιας και δόθηκε προτεραιότητα σε εκείνες που σκέφτονταν με τον ίδιο τρόπο και όταν πια θελήσαμε να φιλοξενήσουμε τις διαφορετικές απόψεις δεν υπήρχε χρόνος ή μέρος για να το πραγματοποιήσουμε.
Οπότε, για να μην ξανασυμβεί αυτό, δηλαδή οι διαδικασίες να γίνουν με τρόπο που ευνοεί κάποιες γυναίκες και όχι άλλες / φαίνεται ότι κάποιες γυναίκες αξίζουν περισσότερο από άλλες… εμείς ως γυναίκες ιθαγενείς Ζαπατίστας θα κάνουμε τα πάντα από την αρχή, ξεκινώντας από τις εγγραφές και το πρόγραμμα.
Δεν το έχουμε κάνει ποτέ, αλλά και ποτέ δεν είχαμε οδηγήσει, και βλέπετε ότι πλέον έχουμε μάθει. Βέβαια, αν ίσως μας βγει στραβά και δεν τα οργανώσουμε καλά και το πρόγραμμα δεν βγει τέλειο, θα είναι γιατί μαθαίνουμε και όχι γιατί κάποιες γυναίκες μας αρέσουν επειδή σκέφτονται σαν εμάς, κι άλλες δεν μας αρέσουν για τον οποιοδήποτε λόγο.
Οργανωνόμαστε λοιπόν και μοιράζουμε τις δουλειές ώστε η συνάντηση να είναι οργανωμένη εξολοκλήρου από εμάς. Έτσι, ήδη γνωρίζετε ότι, όταν στέλνετε τα μηνύματά σας (θα ανακοινώσουμε αργότερα σε ποιο e-mail και πότε θα αρχίσουν οι εγγραφές), θα είναι μία από εμάς, τις ιθαγενείς γυναίκες Ζαπατίστας, που θα ανοίγει το μήνυμά σας, θα σημειώνει το όνομά σας και την οργάνωσή σας, την ομάδα, τη συλλογικότητα ή το άτομο. Και θα σας απαντάμε κάτι για να ξέρετε ότι ήδη έχουμε το όνομά σας στη λίστα. Και αν το γράμμα σας λέει ότι θα κάνετε κάτι θα το εντάξουμε στο πρόγραμμα. Γι’ αυτό σας ζητάμε όταν εγγράφεστε να χρησιμοποιείτε τα ισπανικά, γιατί η δική μας γλώσσα έχει ρίζες μάγια και γνωρίζουμε και λίγα ισπανικά, αλλά άλλες γλώσσες του κόσμου δεν γνωρίζουμε. Και αν κάνουμε λάθος και δεν σημειώσουμε το όνομά σας, δεν υπάρχει πρόβλημα: όταν φτάσετε εδώ μπορείτε να εγγραφείτε και να σας δώσουμε την κονκάρδα της Δεύτερης Διεθνούς Συνάντησης των Γυναικών που Αγωνίζονται.
Πλέον γνωρίζετε το μέρος και την ημερομηνία. Έτσι, μπορείτε να οργανωθείτε για να έρθετε ή να στείλετε κάποια ή να ζητήσετε από κάποια να σας διηγηθεί τι κάναμε και τι είπαμε. Και έτσι, ακόμα κι αν είστε μακριά, θα ξέρετε ότι το καθήκον μας ως γυναίκες που αγωνίζονται είναι να μη σβήσει η μικρή φλογίτσα που σας δώσαμε. Γιατί μπορεί ξαφνικά να μην είναι μόνο για να φωτίζει, ίσως να χρησιμέψει κιόλας για να κάψει το καταραμένο πατριαρχικό καπιταλιστικό σύστημα.
Λοιπόν, αυτά για την ώρα, αδελφές και συντρόφισσες. Αργότερα θα σας ειδοποιήσουμε για το e-mail και για την έναρξη των εγγραφών. Αλλά ήδη ξέρετε το πιο σημαντικό: είναι οι μέρες της 26ης, 27ης, 28η και 29ης Δεκέμβρη του 2019 και είναι στο ίδιο μέρος όπου έγινε η πρώτη συνάντηση, στο ίδιο μέρος από όπου σου γράφουμε αυτές τις λέξεις και από όπου σας στέλνουμε μια αγκαλιά, δηλαδή…
Από τα νοτιοανατολικά βουνά του Μεξικού.
Συντονιστικά Γυναικών Ζαπατίστας
για τη Δεύτερη Διεθνή Συνάντηση των Γυναικών που Αγωνίζονται
Zona Selva-Fronteriza:
Marisol
Yeni
Mirella
Neri
Yojari
Arlen
Erica
Mariana
Mayder
Cleyde
Evelin
Alejandra
Nayeli
Zona Altos de Chiapas:
Yessica
Zenaida
Lucía
Teresa
Fabiola
Flor
Gabriela
Lidia
Fernanda
Carla
Ofelia
Zona Selva Tzeltal:
Dalia
Rosalinda
Marina
Carolina
Alejandra
Laura
Ana
Cecilia
Julia
Estefanía
Olga
Eloisa
Zona TsotsChoj:
Gabriela
Elizabeth I
Maydelí I
Elizabeth II
Guadalupe
Leydi
Lauriana
Aliz
Ángeles
Maydelí II
Karina
Jhanilet
Fabiola
Mariela
Daniela
Yadira
Yolanda
Marbella
Elena
Elissa
Zona Norte de Chiapas:
Diana
Ximena
Kelsy
Jessica
Ana María
Marina
Valentina
Yadira
Elizabeth
Σεπτέμβριος 2019
Η αρχική φωτό είναι από την περσινή συνάντηση στην Τσιάπας