H παρέμβαση έγινε από τον φεμινιστικό τομέα της οργάνωσης Ρουβίκωνας
Για το σώμα μας αποφασίζουμε εμείς. Χωρίς Διαπραγμάτευση.
Πραγματοποιήσαμε σήμερα (30-9-19) παρέμβαση στα γραφεία του κινήματος «Αφήστε με να ζήσω» επί της οδού Ακαδημίας.
Το «Κίνημα υπέρ της ζωής και κατά των αμβλώσεων» ή αλλιώς «Αφήστε με να ζήσω», το οποίο αποτελείται από 19 ορθόδοξα χριστιανικά σωματεία και την «ανωτάτη συνομοσπονδία πολυτέκνων Ελλάδος», μάχεται εναντίον των εκτρώσεων και όχι απλά αποτρέπει τις γυναίκες από μια έκτρωση, αλλά τις εξισώνει με παιδοκτόνους στην περίπτωση που επιλέξουν να διακόψουν μία κύηση ή ακόμα και στην περίπτωση που επιλέξουν ορισμένες μορφές αντισύλληψης.
Οι ίδιοι γράφουν στην ιστοσελίδα τους «Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ σωστά τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ-και της εφηβικής και προεφηβικής ηλικίας νέες, αλλά και γενικά τούς ΝΕΟΥΣ-, ώστε να μην καταλήξουν ΠΟΤΕ στην τραγική ΕΚΤΡΩΣΗ, ούτε τη χειρουργική ούτε τη φαρμακευτική, έστω κάποιων ωρών και ημερών (με οποιαδήποτε μορφή αντισυλληπτικών χαπιών, αλλά και με το «χάπι επόμενης ημέρας», το «σπιράλ», τα οποία είναι εκτρωτικά), που είναι πρώιμη ΕΚΤΡΩΣΗ–ΦΟΝΟΣ! Συνυπεύθυνοι είναι και οι άνδρες–σύζυγοι, αλλά και «σύντροφοι», όπως και οι ιατροί–φαρμακοποιοί και λοιποί συνεργούντες…»
Μέσω ημερίδων, εκδηλώσεων, διανομής έντυπου υλικού και της ιστοσελίδας τους, προπαγανδίζουν υπέρ της ποινικοποίησης της έκτρωσης στην Ελλάδα, χρησιμοποιώντας δύο κύριους άξονες: πρώτον ότι το έμβρυο είναι ζωντανός οργανισμός κι άρα πρόκειται για ανθρωποκτονία (ο νόμος 1609/1986 που νομιμοποιεί τις αμβλώσεις στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται στη σελίδα τους ως “ανθρωποκτόνος”), και δεύτερον ότι η γυναίκα που θα επιλέξει να γίνει «δολοφόνος» θα καταστραφεί ψυχικά και σωματικά και όπως οι ίδιοι αναφέρουν «η γυναίκα μετά την έκτρωση νιώθει ενοχές, βιώνει αισθήματα μοναξιάς, κατάθλιψης, παρουσιάζει προβλήματα στη σεξουαλική της ζωή όπως η αποστροφή προς το αντρικό φύλο και η εναλλαγή συντρόφων, εμφανίζει βίαιη συμπεριφορά προς τα μελλοντικά της παιδιά, κακοποίηση ή παραμέληση».
Το κίνημα «Αφήστε με να ζήσω» έχει σύμμαχο για την επιστροφή της χώρας στον μεσαίωνα, την επίσημη εκκλησία, καθώς η ιερά σύνοδος καθιέρωσε ημέρα «αγέννητου παιδιού»-σε ελεύθερη μετάφραση ημέρα κατά της έκτρωσης-κάνοντας δεκτό το αίτημα του κινήματος. Είναι αξιοπερίεργο, πάντως, πως τα μέλη της ιεράς συνόδου που δεν έχουν σεξoυαλικές σχέσεις και δεν κάνουν παιδιά, εκφέρουν άποψη για το τι θα κάνουν οι γυναίκες με το σώμα και τη ζωή τους και πώς θα μεγαλώνουν οι γονείς τα παιδιά τους. Το κίνημα και η εκκλησία εκφράζουν ξεκάθαρα μισογυνικές και μεσαιωνικές απόψεις, στοχεύοντας σε κάτι άκρως επικίνδυνο, την κρατική νομιμοποίησή τους. Ας υπενθυμίσουμε άλλωστε, πως η απόφαση της ιεράς συνόδου έχει τη στήριξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη και η νέα υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως, έχει δηλώσει πως βασική αποστολή του κράτους είναι η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης μέσω της δημόσιας Παιδείας.
Σε παγκόσμια κλίμακα, ο πάπας Φραγκίσκος καλούσε τους καθολικούς γυναικολόγους να μην κάνουν εκτρώσεις στην Αργεντινή την περίοδο της χούντας και ως καρδινάλιος είχε αντιταχθεί στο δικαίωμα στην άμβλωση ακόμα και μετά από βιασμό. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ, έχει θέσει από την αρχή της θητείας του στο στόχαστρο τα γυναικεία δικαιώματα. Στην Αλαμπάμα απαγορεύονται οι αμβλώσεις γενικώς, χωρίς να εξαιρούνται ακόμα και οι περιπτώσεις βιασμού, ενώ οι γιατροί που κάνουν αμβλώσεις αντιμετωπίζουν ποινές κάθειρξης από 10 ως 99 χρόνια. Στο ίδιο κλίμα ενάντια στην αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος έχουν ταχθεί και οι πολιτείες των Κεντάκι, Μισισίπι, Οχάιο, Μιζούρι και Τζόρτζια. Στην Ιρλανδία και τη Μάλτα οι εκτρώσεις είναι παράνομες, το ίδιο στην Κύπρο–πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Στην Ισπανία και την Πολωνία, που το δικαίωμα στην έκτρωση παραμένει εξαιρετικά περιορισμένο, χρειάστηκε να κινητοποιηθούν χιλιάδες γυναίκες προκειμένου να σταματήσουν τα νομοσχέδια που θα απαγόρευαν τις εκτρώσεις ολοκληρωτικά. Η μαύρη λίστα των χωρών στις οποίες απαγορεύεται η άμβλωση είναι δυστυχώς μακρά. Κονγκό, Αίγυπτος Γκαμπόν, Γουινέα, Μαδαγασκάρη, Μαυριτανία, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Σενεγάλη, στην Αφρική, Ονδούρα, Νικαράγουα, Ελ Σαλβαδόρ, Σουρινάμ, Αϊτή και Δομινικανή Δημοκρατία στην Αμερική, Φιλιππίνες, Παλάου και Λάος στην Ασία.
Εμείς όμως, που είμαστε αποφασισμένες πως δε θα επιστρέψουμε στο μεσαίωνα, τασσόμαστε υπέρ της επιστήμης και παραθέτουμε ορισμένα επίσημα στοιχεία: Όταν η άμβλωση πραγματοποιηθεί νόμιμα και με ασφάλεια, δεν αυξάνεται ο κίνδυνος για ψυχιατρικά ή σωματικά προβλήματα. Οι γυναίκες συνήθως επιθυμούν να τερματίσουν την εγκυμοσύνη χρησιμοποιώντας μη ασφαλείς μεθόδους όταν απαγορεύεται η πρόσβαση σε νόμιμη άμβλωση. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πολλές επιπλοκές, όπως ατελής έκτρωση, σήψη, αιμορραγία ή βλάβη σε εσωτερικά όργανα, στείρωση. Οι μη ασφαλείς εκτρώσεις είναι από τους κυριότερους λόγους θνησιμότητας ανάμεσα στις γυναίκες παγκοσμίως. Εκτιμάται πως κάθε χρόνο πραγματοποιούνται 20 εκατομμύρια μη ασφαλείς εκτρώσεις και προκαλούν εκατομμύρια ατυχημάτων. Μόνο το 40% των γυναικών παγκοσμίως μπορούν να έχουν πρόσβαση σε νόμιμες εκτρώσεις ενώ ένα 35% μπορεί να προβαίνει νομίμως σε εκτρώσεις αν όμως πληρούν συγκεκριμένα σωματικά, ψυχικά και κοινωνικοοικονομικά κριτήρια. Οι μη ασφαλείς πρακτικές εκτρώσεων οδηγούν τις γυναίκες σε 70.000 θανάτους το χρόνο περίπου και σε 5 εκατομμύρια μόνιμες δυσλειτουργίες.
Για να μειωθεί ο αριθμός των μη ασφαλών εκτρώσεων, οι οργανισμοί υγείας δίνουν έμφαση στην νομιμοποίηση της άμβλωσης και στην εξασφάλιση της εύκολης πρόσβασης σε υπηρεσίας υγείας από τις γυναίκες.
Αλλά παρόλα αυτά, το κίνημα «Αφήστε με να ζήσω» τολμά να αψηφά τις ζωές των γυναικών και υποστηρίζει πως «Εἶναι προφανές ὅτι ἐπιβάλλεται νά καταργηθεῖ ἄμεσα ὁ νόμος καί νά ἀπαγορευθοῦν ὅλες ἀνεξαιρέτως οἱ Ἐκτρώσεις». Για όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις, ακόμα και για βιασμό, αποπλάνηση, αιμομιξία ή εάν η ζωή της εγκύου διατρέχει κίνδυνο. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για μια προτροπή απέναντι στο χριστιανικό ποίμνιο, αλλά για μια αήθη και επικίνδυνη προσπάθεια παρέμβασης στο πολιτειακό σύστημα, ώστε να καταργηθεί ένα βασικότατο δικαίωμα που κατέκτησε το γυναικείο κίνημα. Γενικά ο θεσμός της εκκλησίας προσπαθεί, και συχνά ασκεί, έλεγχο στην πολιτική και επηρεάζει τις κρατικές διαδικασίες εκφέροντας φασιστικές, ακραία ρατσιστικές θέσεις στον δημόσιο λόγο σε σχέση με ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας.
Το να εκβιάζεις και να τρομοκρατείς μια γυναίκα προκειμένου να γεννήσει ένα παιδί είναι έκφανση πατριαρχικής βίας. Ακόμη, το να θεωρείται η αντισύλληψη ως θανάτωση, είναι σκοταδιστική και τρομοκρατική θεώρηση, ιδίως τη στιγμή που τα μέσα αντισύλληψης θα έπρεπε να διατίθενται δωρεάν. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, βέβαια, για την κοινωνία είναι η διάδοση τέτοιων ιδεοληψιών.
Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε το αυτονόητο, ότι η μητρότητα δεν αποτελεί το λόγο ύπαρξής μας, το έμβρυο δεν είναι οργανισμός αποκομμένος από το μητρικό σώμα, εξαρτάται πλήρως από αυτό, δεν υπάρχει χωρίς αυτό. Συνεπώς το γυναικείο σώμα είναι ένα εν δυνάμει δοχείο φιλοξενίας μίας εν δυνάμει οντότητας και οι αποφάσεις που το αφορούν λαμβάνονται αποκλειστικά και μόνο από την εκάστοτε γυναίκα. Η εγκυμοσύνη δε μπορεί να επιβληθεί από κανένα νόμο, θεσμό ή άνθρωπο, σε αυτή την περίπτωση συνιστά καταπάτηση των δικαιωμάτων της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος.
Είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε το καθολικό δικαίωμα της γυναίκας στην άμβλωση, δικαίωμα αναφαίρετο σε κάθε περίπτωση και όχι μόνο λόγω βιασμού, κινδύνου για τη ζωή της εγκύου, κλπ. Είμαστε εδώ για να αναδείξουμε την υποκρισία της σύγχρονης και νεοφιλελεύθερης κοινωνίας, που ενώ ξερνάει συντηρητικό μικροαστισμό και στιγματίζει τις γυναίκες που επιλέγουν την άμβλωση, δεν προασπίζεται κανένα δικαίωμα της μητρότητας μέσα στα πλαίσια της εργασιακής ζούγκλας. Άλλωστε, το αν θα αποκτήσει μια γυναίκα παιδί, είναι ζήτημα που έχει και ταξικά χαρακτηριστικά. Υπάρχουν γυναίκες που αναγκάζονται να τερματίσουν μια εγκυμοσύνη για οικονομικούς λόγους, που μένουν άνεργες εξαιτίας μιας εγκυμοσύνης, που αποκλείονται από την αγορά εργασίας όταν θεωρούνται ότι βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία και που αδιαμφισβήτητα αμείβονται λιγότερο σε σχέση με τους άντρες στην πλειοψηφία των επαγγελμάτων. Είναι αυτά τα κομμάτια της υποκριτικής κοινωνίας που μέσα στη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού απαιτούν από τη γυναίκα να γεννήσει και να αναθρέψει ένα παιδί, γυρνώντας της την πλάτη.
Σε τοπικό επίπεδο, το ζήτημα είναι πολύ πιο δύσκολο για τις μετανάστριες και πρόσφυγες γυναίκες, των οποίων το μέλλον είναι εντελώς επισφαλές. Πρόσφατα μάλιστα η νέα κυβέρνηση αποφάσισε μια δέσμη μέτρων για τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές, παραβιάζοντας διεθνείς και ευρωπαϊκές συμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αφενός αποφασίστηκε η αλλαγή του θεσμικού πλαισίου χορήγησης ασύλου, καταργώντας την δευτεροβάθμια εξέταση των αιτήσεων των προσφύγων, δηλαδή το δικαίωμά τους στην έφεση σε μια απορριπτική απόφαση και αφετέρου όλα τα αιτήματα απόδοσης ιθαγένειας θα πρέπει να ελεγχθούν από την αρχή και να υπογραφούν, όσα κριθούν βάσιμα, από τον υπουργό εσωτερικών Τ. Θεοδωρικάκο. Για τους μετανάστες και τα παιδιά τους σημαίνει νέο κύκλο ταλαιπωρίας και ανασφάλειας. Η εκκλησία και τέτοιου είδους θρησκευτικά κινήματα, που κλείνουν τα μάτια σε χιλιάδες παιδιά που βρίσκονται δίπλα μας σε άθλιες συνθήκες, σε παιδιά που πνίγονται στα νερά του Αιγαίου, κόπτονται κατά τα άλλα για τα αγέννητα παιδιά. Όχι, δεν τους ενδιαφέρει η ζωή των παιδιών, ούτε φυσικά η τύχη των εμβρύων. Μπουχτίσαμε υποκρισία. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η διαιώνιση της πατριαρχίας και η χειραγώγηση των μαζών μέσω του φόβου. Είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουν την τεράστια εξουσία τους.
Εμείς στεκόμαστε απέναντι σε όσους θέλουν να ορίζουν τα σώματά μας και εμποτίζουν την κοινωνία με οπισθοδρομικές, αντιεπιστημονικές αντιλήψεις. Στεκόμαστε απέναντι σε αυτούς που καλλιεργούν το φόβο στις γυναίκες, ώστε να μην αποφασίζουν οι ίδιες για τις ζωές τους, είτε πιστεύουν σε θρησκείες είτε όχι. Θα είμαστε αμείλικτες απέναντι σε όποιον προσπαθήσει να καταπατήσει και να καταργήσει το δικαίωμά μας στην αυτοδιάθεση. Το αν, το πότε και το πόσα παιδιά θα κάνουμε είναι αυστηρά δική μας υπόθεση, όχι της εκκλησίας, του κράτους και της μικροαστικής ηθικής. Τα σώματα μας δεν υπάρχουν για να εργαλειοποιούνται ως υποζύγια της κρατικής οικονομίας και του θεσμού της παραδοσιακής πυρηνικής οικογένειας, που ούτως ή άλλως για την πλειοψηφία των γυναικών είναι θεσμός καταπιεστικός.
Το δικαίωμα στην σωστή αντισύλληψη και την ασφαλή, δωρεάν άμβλωση είναι δικαίωμα της κάθε γυναίκας και δεν αποτελεί ζήτημα μόνο δικό μας, αλλά κεντρικό πολιτικό επίδικο σε κάθε κοινωνικό κίνημα που μάχεται για ελευθερία.
Τα αναπαραγωγικά δικαιώματα και την αποποινικοποίηση της άμβλωσης που κατακτήθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν με πολυετείς κι επίπονους φεμινιστικούς αγώνες, δε θα τα ξεπουλήσουμε. Είμαστε σπόροι και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ώστε όλες οι αδελφές μας να έχουν τον πλήρη έλεγχο των σωμάτων και των ζωών τους.
ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ
Η αρχική φωτογραφία είναι από κινητοποίηση στην Αθήνα το 2014 για το δικαίωμα στην έκτρωση, που αμφισβητήθηκε τότε στο ισπανικό κράτος. Η επίθεση δεν πέρασε, μετά από πανισπανικές και πανευρωπαϊκές διαμαρτυρίες.