Εισήγηση της Geneviève de Rham στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 29/11/2019 στη Νομική Αθήνας με θέμα τη Διεθνή Φεμινιστική Απεργία
Μεταφράστηκε από τη Ράνια Παπαγεωργίου για τη Συνέλευση της 8ης Μάρτη
Μια σύντομη παρουσίαση της ομιλήτριας:
Φυσιοθεραπεύτρια σε νοσοκομείο, για 40 χρόνια, όπου βοήθησε στη δημιουργία ενός κινήματος αντίστασης στις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις των χρόνων 1990 και 2000. Η ώθηση για μία πρώτη κινητοποίηση των εργαζομένων στο νοσοκομείο δόθηκε από την πρώτη απεργία γυναικών που πραγματοποιήθηκε το 1991 στην Ελβετία.
Πρόεδρος του τομέα του Vaud, του Συνδικάτου των Δημοσίων Υπηρεσιών, για πολλά χρόνια και μέλος του Κινήματος για το Σοσιαλισμό.
Σήμερα είναι στη σύνταξη, αλλά συμμετείχε δραστήρια σε όλα τα βήματα που χρειάστηκαν για την οικοδόμηση της απεργίας των γυναικών της 14ης Ιουνίου 2019, σε τοπικό και σε εθνικό επίπεδο. Η ομιλία της:
H Geneviève είναι δεύτερη από αριστερά
Πώς ξεκίνησε αυτό το κίνημα;
Στις αρχές του 2018, το Συνέδριο των γυναικών της Ελβετικής Ένωσης Συνδικάτων (USS, οργάνωση ομπρέλα για τα συνδικάτα στην Ελβετία) σημειώνει ότι η ισότητα παραμένει στάσιμη, ότι ο συνηθισμένος σεξισμός και η σεξουαλική παρενόχληση επιδεινώνουν τη ζωή των γυναικών, οι συνθήκες εργασίας γίνονται όλο και πιο δύσκολες και η διπλή εργάσιμη ημέρα αυξάνεται καθώς οι δημόσιες υπηρεσίες αποδυναμώνονται.
Οι 250 συνδικαλίστριες που παρευρίσκονται σε αυτό το Συνέδριο αρνούνται να αποθαρρυνθούν. Βασιζόμενες στην αναβίωση του διεθνούς φεμινιστικού κινήματος, υποχρεώνουν την USS να διοργανώσει μια εθνική διαδήλωση για ισότητα το Σεπτέμβριο του 2018 και να προετοιμαστεί από εκείνη τη στιγμή για κινητοποίηση των γυναικών μέχρι τη γυναικεία απεργία. Η πρόταση για την οργάνωση της απεργίας έγινε από την Επιτροπή Γυναικών της Ένωσης Δημοσίων Υπηρεσιών (SSP), της οποίας το 55% των μελών είναι γυναίκες. Η Επιτροπή Γυναικών μας είχε αποφασίσει το 2017 να απορρίψει μια συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση που περιελάμβανε αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης για γυναίκες ηλικίας 64 έως 65 ετών (για τους άνδρες, η ηλικία συνταξιοδότησης είναι 65 ετών).
Αυτή η μεταρρύθμιση είχε διαιρέσει το συνδικαλιστικό κίνημα. Απορρίφθηκε με λαϊκή ψηφοφορία, κυρίως λόγω της ψηφοφορίας των γυναικών. Αυτή η νίκη μας οδήγησε να προτείνουμε μια μαχητική στάση στο συνέδριο των γυναικών USS. Μετά τις αποφάσεις του Γυναικείου Συνεδρίου της USSW, στη διάρκεια της άνοιξης του 2018 κινητοποιήσαμε υπερ της εθνικής διαδήλωσης για ισότητα το Σεπτέμβριο, η οποία ήταν επιτυχημένη με περισσότερους από 20.000 ανθρώπους.Ταυτόχρονα, άρχισαμε να σκεφτόμαστε τη διοργάνωση γυναικείας απεργίας το 2019. Η φεμινιστική απεργία στο ισπανικό κράτος μας ώθησε να προχωρήσουμε κι εμείς στην απεργία. Παρόλο που αρχικά ο στόχος φαινόταν να μην είναι εφικτός, αποφασίσαμε να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια για να διοργανώσουμε μια φεμινιστική απεργία στην Ελβετία.
Μια αποφασιστική συνάντηση: Προς μια απεργία γυναικών στην Ελβετία το 2019;
Το να οργανωθεί μια φεμινιστική απεργία στη χώρα της εργασιακής ειρήνης δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το γνωρίζαμε και ξέραμε ότι για να πετύχουμε πρέπει να σκεφτούμε έξω από το κουτί, να επεκτείνουμε τους ορίζοντές μας πέρα από τα συνδικάτα, να εμπλέξουμε όλες τις ζωτικές δυνάμεις του φεμινισμού, αλλά και να κινητοποιήσουμε τις «μη οργανωμένες» γυναίκες, δηλαδή την πλειοψηφία των γυναικών. Κάποιες από εμάς πήραμε την πρωτοβουλία να προσκαλέσουμε τις γυναίκες που γνωρίζαμε, που δραστηριοποιούνται σε δίκτυα ακτιβιστριών, συνδικαλίστριες, φεμινίστριες, οργανωμένες πολιτικά ή όχι, να έρθουν να συζητήσουν το θέμα: Προς μια φεμινιστική απεργία στην Ελβετία το 2019.
Στις 2 Ιουνίου 2018, βρήκαμε περίπου 150 γυναίκες πολύ κινητοποιημένες. Και μετά από συζήτηση, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στην οργάνωση αυτής της απεργίας.Το πρώτο πράγμα που είχαμε να επιλέξουμε ήταν η ημερομηνία. Υπήρχαν δύο δυνατότητες: στις 8 Μαρτίου ή στις 14 Ιουνίου. Η 8η Μαρτίου θα σήμαινε την ένταξη της απεργίας στο διεθνές φεμινιστικό κίνημα.Επιλέξαμε ωστόσο τις 14 Ιουνίου, ώστε να εγγράψουμε αυτό το κάλεσμα για την απεργία στην ιστορία των φεμινιστικών αγώνων στην Ελβετία. Στις 14 Ιουνίου 1991, είχε υπάρξει ήδη μια γυναικεία απεργία που είχε καλεστεί από την Ελβετική Ένωση Συνδικάτων και στηρίχτηκε από πολλές φεμινιστικές συλλογικότητες.
Η επιτυχία αυτής της απεργίας είχε δώσει ώθηση κατά τα έτη που ακολούθησαν για την επίτευξη ενός νόμου για την ισότητα (1996), τη βελτίωση της σύνταξης γήρατος για τις γυναίκες (1997), την αποποινικοποίηση της έκτρωσης (2002) και την απόκτηση άδειας μητρότητας για 14 εβδομάδες (2005). Αλλά έκτοτε, δεν υπήρξε περαιτέρω νομική πρόοδος για τα γυναικεία δικαιώματα.
Συζητήσαμε επίσης σχετικά με το όνομα που θα έπρεπε να δώσουμε στην απεργία: «φεμινιστική» ή «γυναικεία»; Ορισμένες εκτιμούσαν ότι ο όρος “φεμινιστική” θα απομάκρυνε τις γυναίκες. Άλλες πίστευαν ότι η λέξη “γυναίκες” θα απέκλειε τα άτομα που ανήκουν σε μειονότητες φύλου ή αλληλέγγυους άνδρες. Για να αποφευχθεί η διαίρεση σε αυτό το θέμα, διατηρήσαμε και τα δύο προκριματικά, προσθέτοντας ένα αστερίσκο στις γυναίκες * για να συμπεριλάβουμε τις μειονότητες φύλου. Διευκρινίσαμε ότι η απεργία μας δεν ήταν εναντίον ανδρών, αλλά εναντίον ενός συστήματος ανδρικής κυριαρχίας που έχει υπάρξει καιρό.
Αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε συλλογικότητες, που προορίζονται για τις γυναίκες *, όπου αυτό ήταν δυνατό … Επικοινωνήσαμε με φεμινίστριες και γυναίκες συνδικαλίστριες για να επεκτείνουμε το κίνημα στην γερμανόφωνη και την ιταλόφωνη περιοχή. Το Σεπτέμβριο σταθήκαμε στη γερμανόφωνη Ελβετία. Πολύ γρήγορα συλλογικότητες ιδρύθηκαν σχεδόν σε όλη τη χώρα, κάθε περιοχή με το ρυθμό της. Δημιουργήσαμε επίσης ένα εθνικό συντονισμό ώστε να δώσουμε μια εθνική διάσταση στην κινητοποίησή μας.
Το Μανιφέστο για την φεμινιστική και γυναικεία Απεργία *εδώ:
Μελετήσαμε τα κείμενα για τη φεμινιστική απεργία της 8ης Μαρτίου 2018 στο ισπανικό κράτος, ειδικότερα το επιχείρημα που περιγράφει λεπτομερώς τους λόγους και τα αιτήματα της φεμινιστικής απεργίας γύρω από διαθεματικά ζητήματα:της βίας, των γυναικείων σωμάτων, των συνόρων, της εργασίας (αμειβόμενης και δωρεάν) και της σπουδαιότητας της δωρεάν εργασίας της “φροντίδας” (φροντίδας και προσοχής σε άλλους) που αναλαμβάνουν οι γυναίκες και οι οποίες είναι απαραίτητες για την αναπαραγωγή της κοινωνίας . Γιατί αν σταματήσουν οι γυναίκες, όλα σταματούν.
Εμπνευστήκαμε από αυτά για να αναπτύξουμε το δικό μας μανιφέστο. Το Μανιφέστο για τη Φεμινιστική και Γυναικεία* Απεργία επεξεργάστηκε συλλογικά και συζητήθηκε στις γαλλόφωνες συλλογικότητες, ολοκληρώθηκε, τροποποιήθηκε σε μια διαδικασία που διήρκεσε μερικούς μήνες. Αυτό το Μανιφέστο εκθέτει τις ανισότητες, τις διακρίσεις και τις καταπιέσεις που βιώνουν οι γυναίκες καθημερινά στην Ελβετία. Σκοπός του είναι να παρουσιάσει αυτό που παρακινεί τη φεμινιστική και γυναικεία* απεργία, αλλά και να προωθήσει τις διεκδικήσεις μας. Στόχος του είναι να ενθαρρύνει τις συζητήσεις, την ατομική και τη συλλογική συνειδητοποίηση και να τροφοδοτήσει έτσι τις απαραίτητες κινητοποιήσεις ώστε να πάμε προς την απεργία. Αυτό το Μανιφέστο είναι γραμμένο με απλούς όρους, ώστε να απευθύνεται σε όλες τις γυναίκες. Αποφύγαμε την ευθυγράμμιση των αριθμών για να «αποδείξουμε» τις διακρίσεις και προτιμήσαμε τη συγγραφή κειμένων που εφορμούν από τη σκοπιά των καθημερινών γυναικών. Έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και έτσι μπορείτε εύκολα να έχετε άμεση πρόσβαση.
Η οργάνωση της απεργίας πραγματοποιείται σε δομές μεμονωμένων μελών, σε συλλογικότητες, που δεν υπήρχαν πριν. Συγκεντρώνουν γυναίκες που – για ορισμένες – δεν είχαν ποτέ αγωνιστικές δραστηριότητες. Ποντάραμε στην ικανότητα αυτο-οργάνωσης των γυναικών, η οποία επέτρεψε να οικοδομήσουμε ένα ζωηρό, εφευρετικό, πολύ οριζόντιο και πολύ ευρύ κίνημα.Κάναμε τα πάντα για να συλλογικοποιήσουμε την κινητοποίηση, για να μην προσωποποιηθεί, κάτι που δεν ήταν πάντα εύκολο, ειδικά μπροστά στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Αρχικά, διοργανώθηκαν πολλές βραδιές γύρω από την απεργία των γυναικών του 1991, συγκεντρώνοντας ηλικιωμένες γυναίκες και νέες. Οι ακτιβίστριες όπως εγώ, που συμμετείχαμε στην απεργία των γυναικών στις 14 Ιουνίου 1991, μιλήσαμε για το τι συνέβη, για ποιο λόγο και για το πώς πήγαμε στην απεργία τότε. Σε λίγες εβδομάδες, μεταδόσαμε τη μνήμη του φεμινιστικού κινήματος στην Ελβετία μεταξύ των γενεών. Οι νεότερες έγιναν κάτοχοι αυτής της ιστορίας, η οποία τις δυνάμωσε ώστε να χτίσουν την απεργία της 14ης Ιουνίου 2019.
Ο ρόλος των γυναικείων επιτροπών στα συνδικάτα
Τον Νοέμβριο του 2018, στο Συνδικάτο των δημόσιων Υπηρεσιών έγινε σαφής η κινητοποίηση: δύο ισπανίδες εκπρόσωποι κλήθηκαν να παρουσιάσουν τη φεμινιστική απεργία τους στη διάσκεψη των γυναικών. Η προοπτική της απεργίας στη συνέχεια συζητείται συγκεκριμένα μεταξύ των 150 γυναικών που είναι παρούσες, εστιάζοντας στους διαφορετικούς τομείς των δημοσίων υπηρεσιών (εκπαίδευση, κοινωνική εργασία, υγεία, φροντίδα των ηλικιωμένων κλπ.). Στο τέλος αυτής της διάσκεψης, υπάρχουν χίλιες ιδέες για το τι θα μπορούσε να γίνει, πιθανές σχέσεις με τους χρήστες των δημόσιων υπηρεσιών, με τους γονείς των μαθητών, τις τοπικές συλλογικότητες κλπ. Η φεμινιστική και γυναικεία* απεργία αρχίζει να παίρνει συγκεκριμένη μορφή. Τέλος, τον Δεκέμβριο του 2018, το Συνέδριο της Ελβετικής Ένωσης Συνδικάτων επικυρώνει επίσημα την προκήρυξη απεργίας για τις 14 Ιουνίου.
Η ανάπτυξη της κινητοποίησης για την απεργία της 14ης Ιουνίου
Από εκείνη την στιγμή, η ιδέα της φεμινιστικής απεργίας ανοίγει το δρόμο για το δημόσιο χώρο. Οι συλλογικότητες πολλαπλασιάζονται σε γειτονιές, σε μικρές πόλεις, στα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τους εργασιακούς χώρους, παντού! Οι συζητήσεις γύρω από το Μανιφέστο προκαλούν την κατάρτιση τετραδίων για τις διεκδικήσεις μας ειδικότερα αναφορικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, για παράδειγμα στην εκπαίδευση, στην τοπική πολιτική, στην πανεπιστημιακή έρευνα, στα νοσοκομεία και στα ιδρύματα για τους ηλικιωμένους.
Το μανιφέστο παρουσιάζεται επίσημα στη γαλλόφωνη Ελβετία στις 14 Ιανουαρίου 2019, πέντε μήνες πριν από την απεργία και δημοσιεύθηκε πλήρως σε μια ανεξάρτητη εφημερίδα, της οποίας οι δημοσιογράφοι συμμετείχαν στο συνέδριο στις 2 Ιουνίου 2018. Αυτό το Μανιφέστο στη συνέχεια διανέμεται ευρέως υπό τη μορφή φυλλαδίων στις 8 Μαρτίου 2019. Το κείμενο έχει πολύ καλή ανταπόκριση από τις γυναίκες: θα βρούμε έπειτα το περιεχόμενό του, το οποίο θα αναπαράγουν οι διαδηλώτριες, σε πλακάτ, σε στίχους τραγουδιών ή σε σλόγκαν. Το περιεχόμενό του απηχεί τις ανησυχίες των γυναικών: το γεγονός ότι επιβεβαιώνει πως «είναι η κοινωνία που πρέπει να αλλάξει, όχι γυναίκες», το ότι απαιτεί μια ριζική αλλαγή και δεν είναι αρκείται με τα συγκεκριμένα και “ρεαλιστικά” μέτρα είναι ένα πραγματικό στοιχείο κινητοποίησης.
Αυτός ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας «διώκεται» σθεναρά από τις φεμινίστριες του δικαιωματισμού που καταγγέλλουν το μανιφέστο ως «έργο των γυναικών της αριστεράς και των συνδικάτων», ένα σχέδιο που τις αποκλείει, κάτι που είναι απαράδεκτο στα δικά τους μάτια. Οι συλλογικότητες ανταποκρίνονται επιβεβαιώνοντας ότι καμία επιχείρηση πολιτικού μάρκετινγκ δεν κρύβεται πίσω από το κίνημά μας, αλλά μόνο η πραγματικότητα των ζωών μας ως γυναίκες. Και αντί να μεμφόμαστε τις συλλογικότητες να επικρίνουμε την καπιταλιστική οικονομία επειδή θέλουμε να θέσουμε στο κέντρο των ανησυχιών και των ενεργειών μας τον άνθρωπο, την οικολογική ισορροπία και τη ζωή αντί των χρημάτων και των κερδών, έτσι συμφωνούμε να προβούμε σε αυτή την κριτική. Οι συλλογικότητες επιβεβαιώνουν ότι η φεμινιστική και γυναικεία απεργία * της 14ης Ιουνίου 2019 θα είναι με όλες εκείνες που θέλουν να συμμετάσχουν.
Εθνικό κάλεσμα για την απεργία στις 14 Ιουνίου
Στις 10 Μαρτίου 2019, ο συντονισμός των συλλογικοτήτων διοργανώνει στη Βιέννη μια συνάντηση για την έναρξη του εθνικού καλέσματος για απεργία στις 14 Ιουνίου 2019. Αυτή η συνάντηση είναι επιτυχής: βρίσκονται πεντακόσιες γυναίκες, προερχόμενες από όλες τις περιοχές της Ελβετίας. Κινητοποιημένες, αποφασισμένες να κάνουν τα πάντα για να εξασφαλίσουν ότι η απεργία της 14ης Ιουνίου θα είναι όσο το δυνατόν πιο μαζική.
Ένα κάλεσμα εμπνευσμένο από το Μανιφέστο, αλλά μικρότερο, συζητείται και ψηφίζεται. Στη συνέχεια, διαβάζεται συλλογικά σε αρκετές γλώσσες από 17 γυναίκες που είναι παρούσες στην αίθουσα της συνέντευξης Τύπου.
Ήταν μια στιγμή μεγάλης έντασης!
Δύο κοινές στιγμές αποφασίζονται για τις 14 Ιουνίου : 11 το πρωί και στις 3:24 μ.μ. (η συμβολική ώρα που σηματοδοτεί τη διαφορά μισθού μεταξύ γυναικών και ανδρών) ώστε να δώσουμε μια ενότητα και μια κοινή δύναμη σε όλες τις δράσεις που θα συμβούν με αποκεντρωμένο τρόπο.
Οι αντιδράσεις των εργοδοτών
Την εβδομάδα που ακολούθησε, ο Τύπος επιτίθεται υπό τον τίτλο: “Οι εργοδότες δεν θέλουν μια απεργία γυναικών”. Οι συλλογικότητες απαντούν δημόσια ότι η απεργία είναι θεμελιώδες δικαίωμα σε μια δημοκρατική κοινωνία. Επαναβεβαιώνουμε το δικαίωμά μας να απεργήσουμε ως εργαζόμενες, αλλά και το δικαίωμά μας να επανανοηματοδοτούμε την απεργία, έτσι ώστε να παίρνει πολλαπλές μορφές: στο χώρο εργασίας, στο χώρο της ζωής μας, στο δρόμο.
Θα σταθούμε με τα χέρια μας σταυρωμένα οπουδήποτε κι αν είμαστε, κάθεμια με τον δικό της τρόπο. Αυτό που είναι παράνομο είναι η μισθολογική ανισότητα, η απόλυση εγκύων γυναικών ή γυναικών που επιστρέφουν από την άδεια μητρότητας, η σεξουαλική παρενόχληση και όλες οι διακρίσεις λόγω φύλου ή φύλου που αντιμετωπίζουμε συνεχώς. τη ζωή μας. Δεν είναι η απεργία μας.
Ένα κίνημα που μεγαλώνει
Η κινητοποίηση για την απεργία στις 14 Ιουνίου αυξάνεται στο σημείο που οι εργοδότες και οι δημόσιες αρχές λένε ότι «οι εργαζόμενες γυναίκες μπορούν να ζητήσουν άδεια για τις 14 Ιουνίου», επιδιώκοντας έτσι να ελέγξουν τι θα συμβεί εκείνη τη μέρα. Αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι το κάλεσμα για απεργία επεκτείνεται ακόμη περισσότερο, διεισδύοντας στον προγραμματισμό καθημερινών δραστηριοτήτων.
Για παράδειγμα, οι γονείς ρωτούν εάν το κέντρο ημερήσιας φροντίδας ή το σχολείο θα απεργήσει στις 14 Ιουνίου. Οι μητέρες αποφασίζουν να μην στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο εκείνη την ημέρα, καθώς θέλουν τα παιδιά τους – κορίτσια ή αγόρια – να συμμετάσχουν στις δραστηριότητες της 14ης Ιουνίου, την οποία αντιλαμβάνονται ως ιστορική μέρα. Αυτό με τη σειρά του νομιμοποιεί τις δασκάλες που θέλουν να απεργήσουν και να ενισχύσουν το κίνημα. Οι αγρότισσες αναγγέλλουν ότι θα συμμετάσχουν στην απεργία φέρνοντας τα δικά τους αιτήματα, γυναίκες Καθολικές και Προτεστάντισσες. Ακόμη και οι επιχειρηματίες γυναίκες ισχυρίζονται ότι κατανοούν τις φεμινιστικές διεκδικήσεις, παρ’ολο που προφανώς δε συμμερίζονται το κάλεσμα για απεργία.
Στη συνέχεια οι επιθέσεις μετακινούνται σε ένα άλλο έδαφος. Ο τύπος ισχυρίζεται ότι η απεργία είναι εναντίον ανδρών. Για άλλη μια φορά αντιδρούμε δημόσια, υποστηρίζοντας ότι η φεμινιστική και γυναικεία* απεργία δεν είναι εναντίον ανδρών, αλλά εναντίον ενός πατριαρχικού συστήματος που είναι αναχρονιστικό. Για μια ακόμη φορά καλούμε τους αλληλέγγυους άνδρες να αναλάβουν ευθύνες, ώστε να μπορέσουν οι γυναίκες να συμμετάσχουν στην απεργία.
Δύο ημέρες πριν από την απεργία, η Δημόσια Τηλεόραση σχεδιάζει μια συζήτηση «Μια απεργία και μετά;» χωρίς να προσκαλεί κάποια εκπρόσωπο των συλλογικοτήτων. Πρόκειται για μια προσπάθεια επαναφοράς της συζήτησης στα γνωστά μονοπάτια μιας θεσμικής πολιτικής, στόχος της οποίας είναι ακριβώς να μην αλλάξει τίποτα. Θύελλα διαμαρτυρίας στα κοινωνικά δίκτυα αναγκάζει την τηλεόραση να δώσει το λόγο για δύο λεπτά σε μία εκπρόσωπο συλλογικοτήτων που διαβάζει μια δήλωση και στη συνέχεια αποχωρεί από την εκπομπή.
Από την απεργία της 14ης Ιούνη 2019
Μια ιστορική μέρα
Η Ελβετία δεν γνώρισε ποτέ τόσο μαζικές κινητοποιήσεις. Μισό εκατομμύριο γυναίκες και αλληλέγγυοι άνδρες συμμετέχουν στις διαδηλώσεις έως αργά το απόγευμα σε όλη την Ελβετία. Σε όλες τις πόλεις, αυτές είναι οι πιο μεγάλες διαδηλώσεις στο δρόμο όλων των εποχών!
Επιπλέον, υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες γυναίκες που συγκεντρώνονται τη νύχτα ή κατά τη διάρκεια της ημέρας σε δράσεις που πραγματοποιήθηκαν σχεδόν παντού στους χώρους εργασίας, στους χώρους εκπαίδευσης, σε πλατείες στο κέντρο των πόλεων, στα χωριά στις γειτονιές. Παντού οι γυναίκες συγκεντρώνονται για να διεκδικήσουν την ισότητα και να φωνάξουν με συνθήματα και με τραγούδια: «Αρκετά! Αρκετά με τις ανισότητες. Αρκετά με τις διακρίσεις! Αρκετά με τη ματσιστική βία!»
Οι γυναίκες ενώνουν τις φωνές τους, συχνά με βαθιά συγκίνηση, σε μια σπάνια εκδήλωση αδελφότητας. Περήφανες που είναι γυναίκες. Περήφανες που είναι φεμινίστριες.
Αυτή η λέξη, ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ, την οποία πολλοί δεν μπορούσαν να προφέρουν πριν, λέξη που τόσο είχε κακοποιηθεί, απελευθερώθηκε και επέτρεψε σε δεκάδες χιλιάδες γυναίκες να εκφράσουμε αυτήν την κοινή θέληση να αγωνιστούμε για τα δικαιώματά μας, για τις ελευθερίες μας, για το σεβασμό των σωμάτων και των ζωών μας. Μιλάμε για την έκταση της μισθολογικής ανισότητας, τις χαμηλές συντάξεις των γυναικών συνταξιούχων, το σκάνδαλο των γυναικών που χάνουν τη δουλειά τους κατά τη διάρκεια ή μετά την εγκυμοσύνη ή, ακόμη, το δράμα της έμφυλης βίας. Αυτή η συνείδηση αγγίζει τις εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων πολλών δημοσιογράφων που ακολουθούν την απεργία.
Στους χώρους εργασίας, στα τετράδια διεκδικήσεων απαιτούνται μέτρα, όπως η αξιολόγηση των επαγγελμάτων που θεωρούνται γυναικεία, η επανένταξη του προσωπικού για τον καθαρισμό στο δημόσιο, ο σεβασμός των ωραρίων εργασίας ώστε να είναι συμβατά με την οικογενειακή και ιδιωτική ζωή ή, ακόμη, η συνταξιοδότηση στα 60 έτη για το προσωπικό στο χώρο της υγείας.
Τα αποτελέσματα αυτής της απεργίας
Οι συλλογικότητες δημιουργήθηκαν για να διοργανώσουν τη φεμινιστική απεργία στις 14 Ιουνίου. Μετά από αυτή την τεράστια επιτυχία, όλες θέλουν να συνεχίσουν τις δραστηριότητές τους. Ο εθνικός συντονισμός συνεχίζει να συναντιέται και επιλέγει δύο καμπάνιες προτεραιότητας: αποκεντρωμένες διαδηλώσεις κατά της έμφυλης βίας το Νοέμβριο και ένα κάλεσμα σε απεργία για την – Κυριακή – 8 Μάρτη 2020.
Πολλές νέες γυναίκες συμμετείχαν στην κινητοποίηση για τη φεμινιστική και γυναικεία *απεργία στους τόπους κατάρτισης, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Υπάρχει πληθώρα δραστηριοτήτων, ομάδων εργασίας και κινητοποιήσεων, εν μέρει και σε σχέση με τις απεργίες των νέων για το κλίμα (Fridays for Future).
Αυτός ο ενθουσιασμός είναι εντυπωσιακός, αλλά μας θέτει την πρόκληση να διοχετεύσουμε έτσι τις ενέργειές μας ώστε να επιτύχουμε νέες κινητοποιήσεις. Η φεμινιστική απεργία, ενωμένη με την απεργία των νέων για την κλιματική αλλαγή, κίνησε τις πολιτικές γραμμές στην Ελβετία. Είναι αλήθεια ότι η μεγάλη ισορροπία εξουσίας δεν έχει αλλάξει και η πολιτική πλειοψηφία στην Ελβετία παραμένει πολύ φιλελεύθερη. Αλλά η πολιτική σκηνή αλλάζει, ειδικά κατά τις ομοσπονδιακές εκλογές. Ενώ το δικαίωμα κυριάρχησε στις εκλογές του 2015, θέτοντας με σκληρότητα το θέμα της μετανάστευσης και του ασύλου, φέτος τα φεμινιστικά και οικολογικά ζητήματα έχουν υποβιβάσει την ρατσιστική πολιτική στο πλαίσιο της καμπάνιας για τις ομοσπονδιακές εκλογές του Οκτωβρίου 2019
Οι πολίτες, γυναίκες και άνδρες, ψήφισαν περισσότερο πράσινο και γυναίκες. Στο Κοινοβούλιο, το ποσοστό των γυναικών αυξήθηκε από 32% σε 42% … Εάν και δεν γνωρίζουμε ακόμη ποιες θα είναι οι επιπτώσεις, είναι σαφώς αποτέλεσμα της κινητοποίησης μας και σημάδι επιθυμίας για αλλαγή.
Προς το παρόν, η ανταπόκριση στα συγκεκριμένα αιτήματά μας είναι πολύ περιορισμένη. Οι πολιτικές αρχές αποφάσισαν να ενισχύσουν την πρόληψη ενάντια στην έμφυλη βία, κάτι που είναι καλό. Αλλά δεν είναι αρκετό: θέλουμε ένα πραγματικό σχέδιο έκτακτης ανάγκης σε εθνικό επίπεδο, με μέτρα που πραγματικά αλλάζουν τη ζωή των γυναικών που πέφτουν θύματα βίας. Το κοινοβούλιο έρχεται να περάσει την άδεια πατρότητας από 1 ημέρα σε 2 εβδομάδες στο ελβετικό επίπεδο … είναι πολύ καλό, αλλά οι μητέρες εξακολουθούν να έχουν μόνο 14 εβδομάδες άδειας μητρότητας και δεν υπάρχει καμία ανταπόκριση στα αιτήματά μας για τη γονική άδεια και τη δημόσια υπηρεσία παιδικής μέριμνας. Είναι ωστόσο πικάντικο το γεγονός ότι η φεμινιστική και γυναικεία απεργία γεννούν μια άδεια … πατρότητας, έτσι;
Στην Ελβετία, τη δεκαετία του 1920, οι γυναίκες διαμαρτύρονται για τον αργό ρυθμό που προχωρούν τα γυναικεία δικαιώματα – Ακριβής ημερομηνία δεν αναφέρεται
Κάτω από την πίεση της απεργίας, οι αρχές συνιστούν ποσόστωση 30% στα συμβούλια της διοίκησης, γεγονός που δεν θα αλλάξει πολλά για όλες τις γυναίκες που κινητοποιήθηκαν στις 14 Ιουνίου … Αν το ρεκόρ είναι πενιχρό σε συγκεκριμένα μέτρα, η συνειδητοποίηση, η οργάνωση όλων των γυναικών που κινητοποιήθηκαν για την απεργία στις 14 Ιουνίου συνεχίζεται! Το δίκτυο που δημιουργήθηκε θα μας επιτρέψει να φέρουμε τους φεμινιστικούς αγώνες και κατά τα χρόνια που έρχονται. Και αυτό θα είναι πολύ αναγκαίο, καθώς ο σοσιαλιστής υπουργός, αρμόδιος για την κοινωνική ασφάλιση, ανακοίνωσε μια εβδομάδα μετά τη φεμινιστική απεργία, ένα νέο πρόγραμμα συνταξιοδοτικών μεταρρυθμίσεων που … θέλει να αυξήσει την ηλικία συνταξιοδότησης των γυναικών στα 65 χρόνια.
Τι συμβαίνει μετά τις 14 Ιουνίου;
Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε κατά της αύξησης της ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών και να απαιτούμε επειγόντως μέτρα κατά της σεξιστικής βίας, για τη μισθολογική ισότητα, για τη γονική άδεια, για την ανάπτυξη δημόσιων υπηρεσιών, για τη μείωση του χρόνου εργασίας χωρίς μείωση των μισθών, για την αλληλεγγύη με τις μετανάστριες κλπ. Τα αιτήματά μας αποτελούν ένα σύνολο και δεν θέλουμε να επιλέξουμε ένα σε βάρος άλλων.
Στην Ένωση Δημόσιων Υπηρεσιών, αυτό έχει ήδη οδηγήσει σε ισχυρότερη παρουσία γυναικών, ιδιαίτερα κατά το τελευταίο συνέδριο του Νοεμβρίου. Και με μια νικηφόρα κινητοποίηση για τη βελτίωση των μισθών για το (γυναικείο) προσωπικό των σπιτιών και των νοσοκομείων στο καντόνι του Vaud.
Η φεμινιστική και γυναικεία απεργία * επαναδημιούργησε μαχητικά δίκτυα που σχεδόν είχαν εξαφανιστεί από τη δεκαετία του 2000. Η προετοιμασία και η ημέρα απεργίας έφεραν στο προσκήνιο μια νέα γενιά φεμινιστριών, που θέτει επίσης τα δικά της αιτήματα πολύ εστιασμένα στο σώμα, την ταυτότητα του φύλου, την ελευθερία και το σεβασμό των γυναικών.
Οι συλλογικότητες συνεργάστηκαν στη συνάντηση «γυναίκες-μεταναστεύσεις-καταφύγιο» που διοργάνωσε ο Παγκόσμιος Μάρτης των Γυναικών τον Σεπτέμβριο του 2019 στη Γενεύη και υποστηρίζουν την πλατφόρμα που υιοθετήθηκε με αυτή την ευκαιρία. Διοργανώσαμε νέες διαδηλώσεις και στρογγυλά τραπέζια για να καταγγείλουμε τη σεξιστική βία και τις γυναικοκτονίες την προηγούμενη εβδομάδα.
Θέλουμε να επαναλάβουμε το κάλεσμα για δίωρη φεμινιστική απεργία για την Κυριακή 8 Μαρτίου 2020, θέτοντας το ζήτημα του χρόνου των γυναικών. Θέλουμε να καταστήσουμε ορατό το χρόνο εργασίας που αναλαμβάνουν οι γυναίκες, δωρεάν ή χαμηλόμισθης, για την εργασία φροντίδας (φροντίδα και προσοχή σε άλλους).
Την Κυριακή, τα νοσοκομεία, τα ιδρύματα για τους ηλικιωμένους, τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία δεν κλείνουν! Την Κυριακή, στο σπίτι, οι γυναίκες μαγειρεύουν, πλένουν, καθαρίζουν, απασχολούνται με όλα όσα είναι απαραίτητα για τη ζωή.
Θα συναντηθούμε στις 14 Δεκεμβρίου για να προετοιμάσουμε τις δράσεις μας για την Ελβετία στις 8 Μαρτίου 2020. Η επιθυμία μας είναι να συνεχίσουμε να συνδυάζουμε μια φεμινιστική συνδικαλιστική δραστηριότητα στους χώρους εργασίας, με συντονισμένες δημόσιες εμφανίσεις συλλογικοτήτων για τη γυναικεία απεργία.
Θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε!
Αρχική φωτό: Οι διοργανώτριες πρόβαλαν ένα τεράστιο φεμινιστικό σήμα σε μεγάλο δημόσιο κτίριο, στην Ελβετία