Γράφει η Μαρία Ταμιωλάκη
Το άρθρο αυτό γράφεται με σκοπό να μην ξεχαστεί μακριά από τα απατηλά, πολλές φορές, φώτα της δημοσιότητας, η αλλαγή στα πολιτικά πράγματα της Φινλανδίας μετά από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές.
Μια προσεκτική έρευνα για τους αγώνες των γυναικών και τις διεκδι-κήσεις τους στην χρονιά που έφυγε, θα αναδείκνυε δυστυχώς, ως κυρίαρχα χαρακτηριστικά, τον αγώνα τους για την αφύπνιση της κοινωνίας στον ολοένα αυξανόμενο αριθμό περιστατικών έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας (οι γυναικοκτονίες στην πιό ακραία και απεχθή μορφή τους), όπως και τις κινητοποιήσεις για την συγκράτηση υπό απειλή δικαιωμάτων και κατακτήσεων πολλών δεκαετιών ( βλ. εργασιακά, δικαίωμα στην έκτρωση κλπ).
Ωστόσο, η ανάδειξη στην πρωθυπουργία της συγκεκριμένης χώρας μιας νέας γυναίκας, της νεότερης, όχι μόνο στην χώρα της αλλά και παγκόσμια, επκεφαλής ενός πεντακομματικού κεντροαριστερού σχηματισμού που στην ηγεσία και των πέντε μερών του βρίσκονται επίσης γυναίκες (!), πρέπει να πιστωθεί στην αλληλουχία των νικών που συνιστούν την μακρά αλυσίδα της γυναικείας χειραφέτησης στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος.
Οι πέντε γυναίκες που ηγούνται των κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού.
Οι “προοδευτικές” φωνές που ισχυρίζονται ότι καμιά σημασία δεν έχει το φύλο, αλλά μόνο η αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης τους στο έργο, αγνοούν ή σκοπίμως δεν συνυπολογίζουν στις εκτιμήσεις τους τη φύση των καπιταλιστικών κοινωνιών ως δομικές και όχι περιπτωσιακές πατριαρχικές κοινωνίες, με εγγενή συνέπεια την καταπίεση και εκμετάλευση της γυναίκας από τον άντρα σε όλη την διαδρομή της ζωής της, στο σπίτι και την εργασία, στα δικαιώματα της ως πολίτη, γενικότερα στην αμφισβήτηση της θέσης της στην κοινωνία με ισότιμους όρους απέναντι στον άντρα.
Αυτό το δομικό χαρακτηριστικό δεν αναιρείται από τις διαφορές που μπορεί να προκύπτουν από χώρα σε χώρα, ούτε ακόμα και από τις επί μέρους κατακτήσεις που το ίδιο το γυναικείο κίνημα έχει καταφέρει στην ιστορική διαδρομή του, στις διάφορες περιοχές του πλανήτη. Απαιτείται έτσι ιδιαίτερη προσπάθεια αλλά και συνειδητοποίηση των αιτίων της καταπίεσης από την πλευρά των γυναικών, προκειμένου να υπερπηδήσουν εμπόδια – αντικειμενικά και υποκειμενικά – και να εξελιχθούν στην προσωπική, την επαγγελματική και κοινωνική τους ζωή παράλληλα με τους άνδρες.
Δεν πρέπει ακόμη, νομίζω, να διαφύγει της αξιολόγησης μας, ως σημαντικής νίκης για το γυναικείο κίνημα και τα δικαιώματα που οφείλει να στηρίζει, η – εν μία νυχτί- κατάρριψη του στερεότυπου της ετεροφυλικής οικογένειας ως μόνης και αποκλειστικής κοινωνικής μονάδας, απαραί-τητης για την ανάπτυξη και διαπαιδαγώγηση υγιών συναισθηματικά τέκνων αρχικά και πολιτών στην συνέχεια (βλέπε συνέντευξη της πρωθυπουργού Σάνα Μάριν)
Τα πρώτα δείγματα γραφής δόθηκαν από την Φινλανδή πρωθυπουργό και αφορούσαν τα εργασιακά δικαιώματα, με την πρόθεση της να προωθήσει την 4ημερη και 6ωρη εργασία στην χώρα της! Θα αναμένομε και την συνέχεια!
Υ.Γ. 1: Με επιτυχία του γυναικείου κινήματος, οπωσδήποτε, ισοδυναμεί και η συγκρότηση από γυναίκες κατά πλειοψηφία, της κυβέρνησης της Αυστρίας (9 από 17) στον εκεί πολιτικό συνασπισμό κεντροδεξιών και πράσινων, μια ιστορική πρωτιά για την χώρα! Η συνολική αποτίμηση είναι όμως διαφορετική, με “θολό” το τοπίο των πολιτικών προς εφαρμογή και το αν αυτές θα είναι τελικά υπέρ ή κατά των γυναικείων και των λαϊκών γενικά συμφερόντων.