200 χρόνια ελληνικό κράτος, 200 χρόνια αρχηγός άντρας

Γράφει η Σίσσυ Βωβού

Είναι πολιτική άποψη, απ’ ό,τι έχει πει με πολλούς τρόπους το φεμινιστικό κίνημα ή πολλές τάσεις του, όταν οι γυναίκες αποκλείονται από τα πολιτικά δικαιώματα ή τα πολιτικά αξιώματα. Δηλαδή, δεν είναι τυχαίο που αποκλείονται και δεν αποκλείονται επειδή δεν είναι ικανές.

Είναι πολιτική άποψη όταν οι γυναίκες αποκλείονται από την τέχνη και την επιστήμη, ή όταν μετέχουν αλλά αποκρύπτεται η συνεισφορά τους.

Είναι πολιτική άποψη όταν οι γυναίκες δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν τους χώρους στους οποίους ανήκουν, όποιοι κι αν είναι αυτοί οι χώροι, δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, προοδευτικοί, αντιδραστικοί, μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί, εργατικοί, εργοδοτικοί, μικρομεσαίοι.

Είναι πολιτική άποψη ένα κοινοβούλιο μιας αστικής δημοκρατίας να έχει 19,5% γυναίκες, όπως για παράδειγμα στην Ελλάδα.

Είναι πολιτική άποψη όταν οι γυναίκες ψηφίζουν, και είναι το 50% των ψηφοφόρων, το αποτέλεσμα των ψηφοφοριών να είναι ότι εκλέγονται άντρες.

Είναι πολιτική άποψη η θεσμοθέτηση των ποσοστώσεων των φύλων στις εκλογές, αλλά αυτές οι ποσοστώσεις να είναι μόνο στις υποψηφιότητες αλλά όχι και στην εκλογιμότητα.

Και ήταν πολιτική άποψη, όταν πρωτοεμφανίστηκε η πολυθρύλλητη Δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα, οι γυναίκες να αποκλείονται από αυτήν. Μια πολιτική άποψη που την έλεγαν ευθαρσώς.

Αποκλείονταν και αποκλείονται απλώς επειδή είναι γυναίκες, δηλαδή επειδή δεν ανήκουν στο κυρίαρχο φύλο. Και αν παρ’ ελπίδα εμφανιστεί καμία και σπάσει η παράδοση, μετά από 200 χρόνια, είναι πολιτική άποψη να ρωτάνε, γυναίκες και άντρες, ποια είναι η πολιτική της άποψη, προκειμένου να την δεχτούν.

Όχι όλες και όχι όλοι, ευτυχώς, σ’ αυτή την υπέροχη και ανεπανάληπτη δημοκρατία στην οποία ζούμε.