ΕΝΑ ΒΙΩΜΑ: ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΓΙΑ ΟΛΕΣ/ΟΛΟΥΣ/ΟΛΑ

8/3/2020

Η σημερινή μέρα δεν αποτελεί γιορτή της γυναίκας αλλά υπενθύμιση για την ανισότητα των φύλων και την συνολική της θέση στην κοινωνία.
Όσοι/ες επιθυμείτε να διαβάσετε την ανάρτηση μου, θα ήθελα να την διαβάσετε μέχρι την τελευταία μου λέξη και όχι μόνο την πρώτη παράγραφο που αναφέρεται μόνο το γεγονός! Παραθέτω σκέψεις και προβληματισμούς γιατί αναγάγω το βίωμά μου σε κοινωνικό πρόβλημα, στο οποίο έχουμε όλοι/ες/α ευθύνη.
Υπήρξα θύμα βιασμού (σεξουαλικής παρενόχλησης για κάποιους/ες γιατί συναναστράφηκα με τον θύτη για κάποιες ώρες πριν την χυδαία πράξη του) πριν 3 χρόνια στην Ισπανία καθώς ταξίδευα. Ήταν άνοιξη και φορούσα σόρτσς. Ήμασταν παρέα τριών ανθρώπων. Κοιμηθήκαμε έξω και ξαφνικά ξύπνησα γιατί εισέβαλλε κάποιος στο σώμα μου. Όταν το συνειδητοποίησα, βρήκα όλη μου τη δύναμη και τον έσπρωξα ρωτώντας τον για ποιο λόγο το έκανε. Η απάντησή του ήταν γιατί κατάλαβα πως ήθελα.
Το συμπέρασμα είναι ότι η διαχυτικότητά μου ως άνθρωπος παρερμηνεύτηκε χωρίς να δώσω την συγκατάθεσή μου για σεξουαλική συνεύρεση.
Ήταν η πρώτη φορά που έβγαλα αίμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν γύρισα σπίτι και ζήτησα από την φίλη μου να με κάνει μπάνιο γιατί δεν μπορούσα να αγγίξω το σώμα μου.
Το πρώτο πράγμα που έκανα χωρίς να σκεφτώ το γιατί τότε ήταν ότι δεν ξανά ξυρίστηκα και ξεκίνησα να κάνω γυμνισμό το καλοκαίρι. Ήθελα να απενοχοποιήσω την συμβατική έννοια της γυναικείας ομορφιάς. Τα κοινωνικά πρότυπα που ορίζουν την αισθητική. Οι άντρες, όπως και κάθε άνθρωπος, θέλω να με θαυμάζει για το μυαλό μου, τον τρόπο ζωής μου και όχι για το πώς φαίνομαι. Είτε έχω τρίχες, είτε όχι, η Σοφία είναι η ίδια και θέλω να με κοιτούν στα μάτια όταν μιλάμε.
Ο λόγος που δεν μίλησα ήταν γιατί δεν ήθελα να το μάθει η μητέρα μου. Ένιωθα ότι εγώ μπορούσα να φανώ δυνατή αλλά η μαμά μου θα στενοχωριόταν πολύ.
Η ζωή μου σίγουρα άλλαξε. Τον πρώτο καιρό έδινα το σώμα μου εύκολα, γιατί νόμιζα ότι αυτό θέλουν οι άντρες και πως είναι το ευκολότερο πράγμα. Μετά ξεκίνησα μια σχέση συνειδητοποιώντας μετέπειτα ότι ήταν βασισμένη στην ανασφάλεια μου για το αν αξίζω να αγαπηθώ ως άνθρωπος πρώτα και ύστερα σεξουαλικά.
Κάθε γυναίκα οφείλει να σέβεται τον εαυτό της και να μην φοβάται να μένει μόνη της. Πάρα πολλές γυναίκες θέλουν να βρίσκονται σε μία σχέση για να νιώθουν ασφαλείς μέσω της «αγάπης» που τους παρέχει ο άντρας. Είναι λάθος! Σε μία σχέση επιλέγουμε να είμαστε γιατί μας εξελίσσει ως προσωπικότητες.
Τουλάχιστον στις δυτικές κοινωνίες έχουμε πάψει να μιλάμε για την νομική ισότητα των φύλων. Ωστόσο, η ανισότητα υπάρχει γιατί έχει «μπολιαστεί» στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Θέσεις εργασίας που για να τις εξασφαλίσεις απαιτείται να ενδώσεις σεξουαλικά, η μη πρόσληψη γυναικών γιατί σε περιόδους εγκυμοσύνης θα χρειαστούν άδεια, η συζήτηση για απαγόρευση των εκτρώσεων, η εκβιομηχάνιση του γυναικείου σώματος με τις ταινίες πορνό, τα σφυρίγματα στους δρόμους σαν να είσαι ζώο, οι σεξιστικές συζητήσεις ανδρών, η κανονικοποίηση των οικιακών εργασιών ως γυναικεία υπόθεση, η απουσία σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης των μαθητών-τριών στα σχολεία, παιχνίδια που ορίζονται ως αγορίστικα και κοριτσίστικα με βάση το χρώμα(μπλε-ροζ), η μη αποδοχή του σεξουαλικού προσανατολισμού των ανθρώπων αποτελούν παραδείγματα της ανισότητας των δύο φύλων.
Αποφάσισα να μιλήσω για το βίωμα μου γιατί πλέον δεν ενοχοποιώ τον εαυτό που για τον βιασμό μου αλλά την κοινωνία που ζω. Δεν νιώθω ντροπή. Ντροπή πρέπει να νιώθουν οι άνθρωποι που φτάνουν σε αυτή την πράξη, οι οικογένειες που αναθρέφουν τους γιούς τους με σεξιστικά πρότυπα.
Θέλω να δώσω φωνή σήμερα σε κάθε γυναίκα που φοβάται να μιλήσει.
Η σιωπή είναι συνενοχή και οφείλουμε να δείξουμε ότι συνεχίζει να υπάρχει ανισότητα των φύλων γιατί πολλοί/ες/α εθελοτυφλούν επαναπαυμένοι/ες/α στους μέχρι τώρα νόμους που έχουν θεσπιστεί.
Σήμερα, συμμετείχα στην πορεία για να διαδηλώσουμε για την ανισότητα των φύλων. Ενώ ο στόχος ήταν κοινός, οι παρατάξεις χωρίστηκαν πραγματοποιώντας διαφορετικές κατευθύνσεις. Απογοητεύτηκα και θύμωσα. Έτσι, επέλεξα να εκφραστώ αν και δεν το συνηθίζω με αυτόν τον ξεκάθαρο τρόπο για να αποκτήσει ο λόγος μου μεγαλύτερη ισχύ μιας και στον δρόμο ένιωσα αποδεκατισμένη. Από την μία άνθρωποι σκεπτόμενοι/ες/α που συμμετέχουν σε πορείες δεν βάζουν κάτω τους μικρο-εγωισμούς τους για να πετύχουν κάτι μεγαλύτερο και από την άλλη συμπολίτες/ισσες που σε κοιτούν σαν εξωγήινους επειδή βγαίνεις στον δρόμο για να διαδηλώσεις. Μην ξεχνάμε ότι μεγάλο κομμάτι της ιστορίας ως ανθρώπινο είδος γράφτηκε στους δρόμους.
Γράφω έχοντας επίγνωση ότι θα το διαβάσουν πολλοί, γιατί από την στιγμή που δημοσιοποιείς κάτι δεν ξέρεις πάντα την έκταση που θα πάρει.
Έχω ζητήσει από όλους/όλες/α να μην αλλάξει ο τρόπος που μου συμπεριφέρονται. Να με κοιτούν στα μάτια χωρίς οίκτο αλλά και χωρίς εκθειασμούς. Δεν χρειάζομαι μηνύματα συμπαράστασης και ούτε να συζητήσω από κοντά για το βίωμα μου. Με τους ανθρώπους που ήθελα, το μοιράστηκα μόνο από κοντά.
Αυτό που ζητώ, όμως, από όλες/ους/α είναι να καταδικάζεται το κάθε είδος αδικίας όταν σας δοθεί η ευκαιρία και να μην φοβάστε να μιλήσετε. Μην υποτιμάται τις μικρές, καθημερινές σας πράξεις. Είμαστε άνθρωποι που αλληλεπιδρούμε και επηρεάζουμε με τις πράξεις μας ανθρώπους για την βελτίωση της κοινωνίας μας.

Σοφία Κωτσοπούλου

Θεσσαλονίκη, 08/03/2020

Εικαστικό: Barbara Kruger: We Have Received Orders Not To Move (1982)