Το Μωβ δημοσιεύει μαρτυρίες γυναικών για τα βάσανα που περνούν στην προσπάθειά τους να πάρουν διαζύγιο και να φροντίσουν τα παιδιά τους. Και για τα τραγικά ελλείμματα της Δικαιοσύνης, που στην προκειμένη περίπτωση χτυπάει κόκκινο, αφού, οι 1000 δικογραφίες που βρέθηκαν κρυμμένες σε κάποιο διαμέρισμα στην Κέρκυρα, περιλαμβάνουν και υποθέσεις βίας κατά των γυναικών, όπως βλέπουμε στην αφήγηση στο άρθρο. Πολλές μηνύσεις, από το 2014 κιόλας, δεν έχουν καν εκδικαστεί. Ξυλοδαρμός, μήνυση, η δικογραφία πάει τελευταία ή κρύβεται σε κάποιο διαμέρισμα. Και φυσικά παραγράφεται. Παρακαλούμε όσες γυναίκες έχουν αντίστοιχα παράπονα, να επικοινωνήσουν με το Μωβ για να βοηθήσουν στον αγώνα μας εναντίον της συγκάλυψης της βίας. Σ.Β.
Γράφει η Θάλεια Λυμπεροπούλου
Με αφορμή το τελευταίο σκάνδαλο με τις 1000 κρυμμένες υποθέσεις στην εισαγγελία Κέρκυρας, θα ήθελα να μιλήσω για την δική μου προσωπική εμπειρία που έχει ως αποτέλεσμα θύματα τα μικρά μου παιδιά, γιατί όσο και εάν έχω κακοποιηθεί εγώ, για μένα σημασία έχει η δική τους ψυχική κακοποίηση.
Το 2014 κατέθεσα την πρώτη μου μήνυση για ενδοοικογενειακή βία από τον πρώην άντρα μου και πατέρα των παιδιών μου, όπου είχε διαπράξει αδικήματα άσκησης βίας μπροστά στα μάτια των δύο ανήλικων παιδιών μου, σαφώς και δεν ήταν η πρώτη φορά, σαφώς και εγώ όπως και όλες οι κακοποιημένες, ένιωθα ότι έφταιγα που ήθελα να χωρίσω.
Δεχόμουν καθημερινή σεξουαλική ψυχική και σωματική κακοποίηση, δεν ήταν η πρώτη φορά που με κακοποιούσε. Έχει καταγραφεί και άλλος ξυλοδαρμός, αλλά δεν είχα το θάρρος να καταθέσω μήνυση σε βάρος του πατέρα των παιδιών μου.
Έκανα την πρώτη μήνυση μόνο και μόνο γιατί άρχισα να φοβάμαι για τη ζωή μου και τη ζωή των παιδιών μου, καθώς η ιατροδικαστική έκθεση του ξυλοδαρμού το 2014 ήταν τρομακτική, παντού μαύρη από το ξύλο, με ράμματα στο προσωπό μου, ενώ από το χτύπημα στο μέτωπο θα μπορούσα να είχα χάσει την όραση μου ΟΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ Ο ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΗΣ, μια πράξη που ο ίδιος έχει παραδεχτεί από την πρώτη κατάθεση στην αστυνομία. Και συγκεκριμένα, είπε «δεν συγκράτησα τα νεύρα μου, γι’ αυτό έγινε ότι έγινε». Σερνόμουν, δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι, δίπλα μου τα κορίτσια μου 7 και 5 ετών, να προσπαθούν να μου βάζουν μέικ άπ να μην φαίνονται τα τραύματα.
Ερχόταν κλαίγοντας και παρακαλώντας κάθε φορά ότι δεν θα το ξανακάνει, έδωσα πολλές ευκαιρίες, φταίω γι’ αυτό, το ξέρω τώρα πια.
Πάντα κάποιοι τον κάλυπταν και τον δικαιολογούσαν, τα γνωστά μιας κακοποίησης. Γνώριζα ότι είχε τις γνωριμίες του μέσα στην εισαγγελία Κέρκυρας, αλλά ακόμα κάποιοι γνωστοί του από την εισαγγελία, μου είπαν ότι “ο φάκελος του θα πάει κάτω κάτω τελευταίος μέχρι να παραγραφεί”.
Εγώ συνέχιζα να εμπιστεύομαι την Ελληνική Δικαιοσύνη για να μην φτάσω σε ακραία πράγματα να πάρω το νόμο στα χέρια μου.
Σκοπός μου δεν ήταν να του κάνω κακό, ήταν να με αφήσει να ζήσω ήρεμα με τα παιδιά μου, να σταματήσει να δημιουργεί φασαρίες μπροστά στα μάτια αυτών των μικρών παιδιών, να σταματήσει να τα φοβίζει, να με βρίζει μπροστά τους και παντού, λέγοντάς με πουτάνα. Είχα χάσει κάθε αξιοπρέπεια. Αφού ήξερε πως μέσα από την εισαγγελία Κέρκυρας και την ασφάλεια Κέρκυρας είχε άτομα που τον κάλυπταν, δεν σταμάτησε, άρχισε να γίνεται χειρότερος. Έχω καταθέσει σε βάρος του μηνύσεις για ξυλοδαρμούς, προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας, και με απειλούσε καθημερινά πως θα με σκότωνε.
Κατάστρεψε το γραφείο μου, έμπαινε, έβριζε, έδιωχνε τους πελάτες, άρπαζε τα παιδιά και δεν ήξερα που βρίσκονται, κατάθετε ψεύτικες μηνύσεις με θύματα τους γονείς μου, έσερνε τα παιδιά σε υπηρεσίες να καταθέτουν ψευδώς.
Η εισαγγελέας Κέρκυρας δέχτηκε παρανόμως να δει τα παιδιά στο γραφείο της ενώ εγώ τα έψαχνα με την αστυνομία, και ενώ τα είχαν αρπάξει από το σχολείο τους. Την επόμενη μέρα κατέθεσα στην εισαγγελία Κέρκυρας υπόμνημα που ρωτούσε πώς εγώ, ως επιμελών γονέας, ενώ έψαχνα τα παιδιά μου βρισκόταν στο γραφείο σας αρπαγμένα από το σχολείο τους, ποιος συνόδευε τα ανήλικα τέκνα? Γιατί τα είδατε χωρίς την παρουσία μου? Ποιο το πόρισμα της συνάντηση σας? Καμία απάντηση, πάρα μόνο προφορικά είπε, λάθος που τα δέχτηκα. Κανένα ίχνος συνείδησης πως μιλούσαμε για παιδιά, για ψυχές, συνοδευόμενα ακόμη και από δικηγόρο. Γιατί ήταν με τα αρπαγμένα ανήλικα παιδιά μου? Το οικογενειακό δίκαιο ενώ φαίνεται κάτι απλό, είναι πολύ δύσκολο, και χρειάζεται ιδιαίτερη μεταχείριση όταν υπάρχουν παιδιά και ειδικά όταν υπάρχει ενδοοικογενειακή βία.
Ο πατέρας δημιουργούσε συνέχεια επεισόδια σε δημόσιους χώρους, με έφτυνε και με έβριζε μπροστά στα μάτια των παιδιών μου και άλλων μικρών παιδιών και μπροστά σε γονείς έξω από το σχολείο των παιδιών μας. Τι ντροπή πάλι γι’ αυτές, σκεφτόμουν, πως θα πάνε τα κοριτσάκια μου σχολείο αύριο? πως θα αντιμετωπίσουν τους συμμαθητές τους? τι θα ακούσουν?
Όλα αυτά τα χρόνια έχουν καταθέσει πολλοί μάρτυρες που ήταν μπροστά σε πολλά από τα περιστατικά που είχε δημιουργήσει, έχω καταθέσει μήνυση για όλα αυτά. Πάντα ελεύθερος και ποτέ έως το 2019 δεν είχε δικαστεί.
Το 2015, χτυπημένη για άλλη μια φορά, πήγα στη εισαγγελία Κέρκυρας και ζήτησα βοήθεια, μου απάντησαν δεν μπορούμε να σε βοηθήσουμε, εάν μπορείς φύγε από την Κέρκυρα. Τους είπα κάντε επίσπευση των υποθέσεων μήπως και συμμορφωθεί, έκανα και αίτηση επίσπευσης των υποθέσεων, τίποτα. Κατήγγειλα πράγματα πολύ σοβαρά για τον πρώην άντρα μου, που έπρεπε να ελεγχθούν γιατί υπήρχαν δύο μικρά παιδιά. Ήξερε και ξέρει να κρύβεται πολύ καλά.
Φοβισμένη και απελπισμένη έφυγα από την Κέρκυρα με δυο μικρά παιδιά, πάντα έλεγε θα την εκδικηθώ και θα την καταστρέψω.
Φυσικά και δεν άλλαξε τίποτα, σίγουρα όμως ένιωθα πιο ασφαλής μακριά του. Δεν θα ερχόταν τα βράδια να μου χτυπάει και να μου σπάει τις πόρτες, δεν θα τον έβλεπα, δεν θα φοβόμουν πια για τη ζωή μου, και τα παιδιά μου δεν θα έβλεπαν πια άλλα τραυματικά επεισόδια.
Το 2017 επιστρέφω στην Κέρκυρα αφού μου έλεγε ο ίδιος ότι όλα θα αλλάξουν και αφού μίλησα με τα παιδιά μου, γιατί το ήθελαν κι αυτά, μου ζήτησαν να επιστρέψουμε στη Κέρκυρα. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει ακόμη χειρότερος, πάλι ζήτησα βοήθεια, έκανα μηνύσεις, δεν είχε δικαστεί τίποτα.
Αχ αυτά τα παιδιά, ένιωθα ότι λιώνουν, δεν άντεχα άλλο να τις βλέπω έτσι.
Ζήτησα παιδοψυχιατρική από την εισαγγελία Αθηνών, να παρακολουθεί κάποιος τα παιδιά γιατί όπου και αν πήγα, και στην Αθήνα σε παιδοψυχίατρο, επειδή πίστευε αυτός ότι τα παιδιά θα μιλούσαν στους ειδικούς, εκβίαζε τους γιατρούς και μας έδιωχναν.
Δόθηκε η εντολή από την εισαγγελία τα παιδιά επιτέλους να είναι σε ένα θεραπευτικό πλαίσιο και εγώ έκανα ότι μου έλεγε η παιδοψυχίατρός τους, αυτά έτρεμαν και η μικρή έκανε κρίσεις πανικού, φοβόταν πολύ αφού σε περιστατικό που είχε γίνει και εκείνος το παραδέχτηκε, την άφησε κλειδωμένη μέσα στο αυτοκίνητο και έφυγε, και εγώ απαιτώντας και προσπαθώντας να την απεγκλωβίσει, μάταια, και όλα αυτά για να με δει να πονάω. Ήθελε να πεθάνω.
Σαφώς και ο δικηγόρος του απείλησε την παιδοψυχίατρο για το τι θα γράψει στη ιατρική έκθεση των παιδιών μου, προς τιμή της όμως δεν μας άφησε από το θεραπευτικό πλαίσιο και έγραψε ό,τι ακριβώς κατάφερε να εκμαιεύσει από τα παιδιά το διάστημα δύο χρόνων που τα έβλεπε.
Ένα από τα πολλά περιστατικά, και ενώ ταξίδευα με τα παιδιά μου για τις διακοπές των Χριστουγέννων, ήρθε η ασφάλεια Κέρκυρας και μου είπαν συλλαμβάνεστε μπροστά στα παιδιά και μπροστά σε όλο τον κόσμο.
Παρακαλώ γιατί?
Κλέψατε μου είπαν.
Εγώ τι έκλεψα?
Το κινητό του πρώην άντρα σας.
Αυτό το κινητό το έχει δώσει στα παιδιά για να επικοινωνεί τι λέτε?
Η κόρη μας η μεγάλη είπε μας το έχει δώσει ο μπαμπάς σε εμάς για να επικοινωνούμε. Πήγαμε και οι τρεις στο τμήμα και πάλι μπροστά τους, τι να τους πω, χάσαμε το ταξίδι μας. Στην κατάθεσή μου στην ασφάλεια, το μόνο που έκανα ήταν να κλαίω το μόνο που σκεφτόμουν ήταν αυτές, και τι να νιώθουν?
Τι να τους πω? πώς να επουλώσω τέτοιες πληγές, έστηνε υποθέσεις έτσι για να χάσω κάθε ίχνος αξιοπρέπειας.Μα πώς δεν σκέφτηκε πώς θα νιώσουν τα παιδιά του, τι θα σκεφθούν άραγε, πόσο τραυματισμένες μπορεί να είναι, γιατί? Όταν τον ρώτησε η παιδοψυχίατρος δεν απάντησε και δεν ξαναπήγε.
Στημένες οι δικές του υποθέσεις που δικάζονται αμέσως, ενώ δικές μου μηνύσεις χαμένες.
Αφού δεν άντεχα άλλο πήγα στην εισαγγελέα εφετών Κέρκυρας το Φεβρουάριο του 2019, ακόμη δεν είχε δικαστεί τίποτα, η ζωή μας μια κόλαση. Την ενημέρωσα πως δεν έχει δικαστεί τίποτα από το 2014, αποκλείεται μου είπε, από το 2014 να μην έχουν δικαστεί οι υποθέσεις σου, θα το κοιτάξω μου είπε, και έλα πάλι αύριο, όπως και έγινε.
Η Εισαγγελία Κέρκυρας ενημερώνει γραπτώς την εισαγγελέα Εφετών που ερχόταν από Αθήνα μια φορά το μήνα, πως έχουν δικαστεί τα πάντα και υπάρχουν και ημερομηνίες που πήγαν προς ακροατήριο όλες οι υποθέσεις μου, όλα ψέματα. Τελικά πήγαν να ξεγελάσουν και την εισαγγελέα Εφετών, τίποτα δεν έχει περάσει προς ακροατήριο, ντροπή.
Έπαιζαν έτσι με τη ζωή των παιδιών μου γιατί μόνο αυτές έχω και για αυτές πάλευα όχι αλλά περιστατικά μπροστά τους, έλεος.
Μετά από καταγγελίες που έκανα μόνη και στον Άρειο Πάγο αφού πάλευα μόνη με ολόκληρο κύκλωμα, όρισαν ημερομηνία όπου σαφώς κάποια πρόλαβαν να δικαστούν, αλλά πάλι δεν πρόλαβα να κάνω αγωγή, αφού είχαν παραγραφεί, όπως ο ξυλοδαρμός του 2014. Η υπόθεση του 2015 ακόμη δεν έχει δικαστεί.
Παρόλο που παιδοψυχιατρική έκθεση ήταν καταπέλτης για ότι έχει κάνει ο μπαμπάς μπροστά στα παιδιά, πώς τις χειραγωγεί και πως τις εκβιάζει να καταθέτουν ψευδώς.
Την άνοιξη 2019 διεκδικεί την επιμέλεια τον παιδιών όπου και του δίνεται η προσωρινή επιμέλεια, και αυτό το έκανε, να διεκδικήσει την επιμέλεια, γιατί είχαν οριστεί οι δικάσιμοι των μηνύσεών μου μετά την καταγγελία μου. Πώς θα εξιλεωθεί?
Αναρωτιέμαι πώς μια έμπειρη Πρόεδρος δεν λαμβάνει υπόψιν την έκθεση από την γιατρό των παιδιών που τα παρακολουθούσε δύο χρόνια μετά από εισαγγελική παραγγελία, η πρόεδρος λοιπόν καλεί να δει τα παιδιά το δεκαπενθήμερο που ήταν με τον μπαμπά από της καλοκαιρινές διακοπές, καλεί δύο παιδιά 12 ετών και 10 ετών με το μπαμπά απέξω από την πόρτα της Προέδρου. Η Πρόεδρος μέσα σε 10 λεπτά κατάλαβε τα πάντα, μη λαμβάνοντας υπόψιν την ιατρική γνωμάτευση που παρακολουθούσε δυο χρονιά και μιλάει για χειραγώγηση του πατέρα και ότι τις σέρνει σε υποθέσεις να καταθέτουν ψευδώς.
Τα παιδιά είπαν, αυτά μας είπε να πούμε ο μπαμπάς. Πώς η πρόεδρος δεν έλεγξε τίποτα από αυτά ?
Την ξεγέλασαν δύο παιδιά φοβισμένα και κακοποιημένα?
Δύο άριστες μαθήτριες έως εκείνη την ώρα που ήταν μαζί μου, με την προσπάθειά μου να μην λείψει τίποτα και πάνω απ’ όλα να κλείσω μαζί με τους ειδικούς τις πληγές τους, με έναν μπαμπά που ποτέ δεν φρόντισε ούτε καν να είναι συνεπής στις διατροφές του.
Έτσι έδωσε την προσωρινή επιμέλεια στο πατέρα, έτσι αφαιρείται η επιμέλεια από την μητέρα, όλοι οι φίλοι και γνωστοί έμειναν άναυδοι, μα πώς, τα πιο φροντισμένα παιδιά στο σχολείο, είπαν όλοι οι γονείς.
Μην λαμβάνοντας υπόψιν τις πόσες δικογραφίες εκκρεμούν σε βάρος του, τού δίνουν την προσωρινή επιμέλεια. Όταν λοιπόν πήρε τα παιδιά μετά την απόφαση, τους αλλάξει αριθμό στα τηλέφωνα, έκανα να τις δω 4 μήνες… αλλά μόλις βρεθήκαμε ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα, η ζωή μου όλη.
Τώρα τα παιδιά έχουν κόψει της θεραπείες τους, έπεσαν οι σχολικές επιδόσεις τους, πιστεύω ότι τις εκβιάζει συνεχώς πως μόνο αν αποσύρω τα δικαστήρια θα έρχονται οπότε θέλουν. Μόνο φόβος υπάρχει τώρα πια στα μάτια τους, εγώ ξέρω τι περνάνε στα χέρια του, πιστεύω ότι φοβούνται να μιλήσουν, ότι θέλουν να γυρίσουν, αλλά δεν μπορούν να του το πουν. Εγώ πάλι, εάν καταθέσω για την επιμέλεια, στο διάστημα δύο η τριών μηνών έως να βγει απόφαση, τι θα περάσουν? Φοβάμαι ότι αυτές κάνουν διάφορες αρνητικές σκέψεις.
Κρίμα, όλα σάπια πια, για ποια Δικαιοσύνη μιλάμε, όπου έως και σήμερα, μου λένε στις δικαστικές αίθουσες βρείτε τα. Με ποιον? με αυτόν που με κακοποίησε και που συνεχίζει τώρα πάνω στα παιδιά ή ότι ο μόνος λόγος που τις έχει, αφού δεν τους παρέχει καμία συναισθηματική και πραγματική φροντίδα, είναι για να λέει ο δικηγόρος του αφού της πήραμε τα παιδιά, φανταστείτε τι είναι αυτή η μάνα.
Αναφέρω εδώ το 1/5 για το τι έχει πράξει σε εμένα και στα παιδιά. Και όλα αυτά επειδή ζήτησα διαζύγιο, επειδή μίλησα για την κακοποίησή μου, όλα αυτά τα χρόνια κατέστρεψε τα αγγελούδια μου, θα συνεχίσω τον αγώνα μου όσο και εάν εκβιάζομαι, για τα ίδια μου τα παιδιά, για να σωθούν αυτές και άλλα παιδιά και γυναίκες.
Και όλα αυτά γιατί η Ελληνική Δικαιοσύνη δεν έδρασε αμέσως παρά κάλυπτε, αδιαφορώντας για δύο μικρά παιδιά. Τα παιδιά μου είναι όλη μου η ζωή!!! Θέλω να συνεχίσω να πιστεύω, εάν όχι πια στη Ελληνική Δικαιοσύνη, πάντως ότι θα γλιτώσω τα κορίτσια μου, που τώρα πια τις κρατάει όμηρούς του. Υποφέρω για το τι έχουν ζήσει, και ο μοναδικός μου σκοπός είναι να τις βοηθήσω να μην τις χειραγωγεί, να μην τον φοβούνται, όπως πιστεύω ότι γίνεται.
Θα κλείσω με μια φράση που διάβασα.
Τα παιδιά είναι ψυχές και όχι το μέσο εκδίκησης μετά από έναν χωρισμό. Εγκληματεί όποιος από τους γονείς τα δηλητηριάζει και τα χρησιμοποιεί.
Θα κάνω τα πάντα γι΄ αυτές, δεν θα τον αφήσω να τις πληγώνει και να της τραυματίζει άλλο.
Θα κάνω το δικό μου αγώνα μέσα από όλο αυτό τα βοηθήσω να σταθώ σε όλες αυτές τις οικογένειες και να ακούσουν οι ανώτεροι πως δεν εξετάζονται έτσι παιδιά κακοποιημένα χωρίς την παρουσία παιδοψυχίατρων και ψυχολόγων, που επιβάλλεται να βρίσκονται παρόντες και παρούσες σε κάθε εξέταση παιδιών.