Γράφει η Ελπίδα Αλεβίζου
Ο ζωγράφος Κώστας Τσόκλης στην εκπομπή «Art Week»
«Έχω ένα είδος απογοήτευσης και θυμού για το πώς φέρθηκε η κοινωνία σε διαφορετικές ηλικίες. Δηλαδή, ένα μωρό παιδί το θεωρούμε άξιο για να ζήσει, αλλά δεν ξέρουμε αν είναι βόδι όρθιο ή είναι άνθρωπος που έχει μια αξία. Έναν γέρο ξέρουμε τι ψάρια έπιασε στη ζωή του. Εγώ, αν ήταν να σώσω έναν άνθρωπο στην ηλικία μου, που ζει ακόμα και δεν τα ‘χει χάσει, παρά ένα παιδί που δεν ξέρω τι θα γίνει, θα ‘σωζα τον γέροντα, γιατί να το ρισκάρω, ο γέρος είναι μια πραγματική αξία…»….«Σκοτώνεις τον Πικάσο για να ζήσει η κυρά Μαρία, ακόμη και αν ο ένας είναι 84 χρονών και η άλλη 17;».
Δηλώσεις του ίδιου το 2010 για τον βιασμό «Δεν καταλαβαίνω γιατί ο βιαστής είναι πιο κακός άνθρωπος από την κοπέλα που βγάζει τα βυζιά της έξω και προκαλεί. Τη βία ζητάει η ίδια, θέλει να τη βιάσουν» …«δεν καταλαβαίνω γιατί η Αστυνομία πιάνει τον άνθρωπο που τη βίασε και δεν πιάνει αυτή την ίδια που τον προκαλεί, αφού η φύση τον σπρώχνει να το κάνει αυτό»
Ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, να ασχολούμαστε και να χάνουμε χρόνο με τις σάπιες δηλώσεις των επωνύμων γυμνοσάλιαγκων του συστημικού κατεστημένου, που όμως έχουν βήμα στα κρατικά και ιδιωτικά ΜΜΕ και φυσικά στο διαδίκτυο η να τις αφήνουμε αναπάντητες χωρίς να προτάσσουμε ένα λόγο ανθρωπιάς. Επιλέγω το πρώτο γιατί προς το παρόν δεν νομίζω ότι αυτή η αποσύνθεση του λόγου πρέπει να βρομίζει περισσότερο τον αέρα.
Ο ζωγράφος Κώστας Τσόκλης στη συνέντευξή του στην εκπομπή «Art Week» πλαισιωμένος από το φόβο του θανάτου, κάτι φυσικά ανθρώπινο, προτάσσει τις ζωές των άξιων και μόνον αυτών γερόντων, θα μπορούσε να πει και αρίστων χωρίς να παρεξηγηθεί, πάνω από τις ζωές ενός βρέφους που μεγαλώνοντας θα μπορούσε να γίνει ένα βόδι η μιας κυρά Μαρίας. Η κυρά Μαρία φυσικά δεν είναι η αστή η ή πανεπιστημιακός ή η επιτυχημένη δημοσιογράφος που έχει απέναντι του είναι η γυναίκα της γειτονιάς, η φτωχή, η αμόρφωτη, η καθαρίστρια, η πλέμπα βρε αδερφέ. Και η οικοδέσποινα του κρατικού καναλιού κουνάει με ένα μειδίαμα καταφατικά το κεφάλι γιατί προφανώς συμφωνεί.
Η κοινωνία όμως γνωρίζει και μια άλλη στάση ζωής αυτή των γιατρών και των νοσηλευτών/ιών στο ετοιμόρροπο σύστημα υγείας για το οποίο είτε από αδιαφορία είτε από διαχρονικούς συμβιβασμούς με τις εξουσίες, είτε από έλλειψη θάρρους δεν κατάφερε να ψελλίσει κάτι ο καλλιτέχνης. Κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι αν το σύστημα υγείας δεν είχε αυτές τις δολοφονικές ανεπάρκειες δεν θα έφτανε κανένας γιατρός σε κανένα δίλημμα. Επίσης κάποιος θα πρέπει να μιλήσει και στους δύο για μια άλλη ανθρώπινη στάση αυτή του Ιταλού πατέρα Τζουζέπε 72 χρονών στο Μπέργκαμο, που πέθανε από covid 19 γιατί αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει τον αναπνευστήρα που του είχαν αγοράσει οι ενορίτες, επιλέγοντας να τον δώσει σε έναν νεώτερο ασθενή. Ο Τζουζέπε, το βρέφος, η κυρά Μαρία είναι ανάξιοι της ζωής.
Αν δεν είναι αυτό φασισμός, τότε τι είναι;
Όσο για τον Πικάσο τον δημιουργό της Γκουέρνικα δηλώνει ότι “Είμαι κομουνιστής γιατί πρέπει να υπάρξει λιγότερη δυστυχία” λιγότερη δυστυχία σίγουρα δεν θα υπάρξει με τη φασιστική λογική ΄΄ ζωές ανάξιες της ζωής ΄΄
Να το ξανατραγουδήσουμε λοιπόν γιατί δεν έχει σταματημό, γιατί πάλι θα απλώσει σαν χολέρα πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου.
Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον. Δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.