Σπάσε τη σιωπή: Ο δεύτερος, ο διαρκής βιασμός

Έχω μια πολύ στενή φίλη, πολύ αγαπημένη, πολλά χρόνια. Καταπληκτική γυναίκα, απίθανη επαγγελματία, μάνα, τρομερό άτομο. Όμορφη γυναίκα.

Όταν τελειώσαμε με τις σπουδές μας και τα λοιπά, βρήκε μια καταπληκτική δουλειά που λάτρευε. Στην ίδια δουλειά βρίσκεται μέχρι σήμερα μετά πολλών επαίνων. Όπως οι περισσότερες γυναίκες που γνωρίζω έριχνε τριπλάσια δουλειά και κουβάδες ιδρώτα για να έχει μια θέση που ο διπλανός της άντρας είχε αυτονόητα. Ειδικά σε μια εποχή που άντρες έκαναν τα «σοβαρά» και οι γυναίκες «τα ελαφρά, τα περιφερειακά και τα εύκολα».

Για να μη μακρηγορώ, ο διευθυντής της, ο ανώτερός της, ο άνθρωπος που την εκτιμούσε υποτίθεται, ο άνθρωπος που τον θαύμαζε και τον είχε ως πρότυπο ή κάπως έτσι, τη βίασε. Ωμά και εν ψυχρώ σε ένα ταξίδι επαγγελματικό.

Αυτό που με σόκαρε το ίδιο με την αφήγηση της πράξης, λίγο καιρό αφότου συνέβη το περιστατικό, -όταν είδα έναν άνθρωπο που είχε χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια του και δεν ήξερε από πού να πιάσει το νήμα, όταν είδα ένα θύμα που αναρωτιόταν αν είχε κάνει κάτι που έδωσε «λάθος σήμα», αν η επαγγελματική εγγύτητα μεταφράστηκε σε συναίνεση σε μια σεξουαλική πράξη, στην οποία αντιστεκόταν μέχρι το τέλος-,  ήταν η εφιαλτική συνέχεια που ακολούθησε και κράτησε πολλά χρόνια. Η φίλη μου τον έβρισε τότε με τα χειρότερα λόγια, με το ζόρι του έλεγε δημοσίως «καλημέρα» και το πλήρωσε.

Ο άνθρωπος αυτός, αφού δεν ήταν στο χέρι του να την απολύσει, δεν μπορούσε να της προσάψει κάτι, της έκανε τη ζωή κόλαση. Η φίλη μου, ο άνθρωπος που ήξερα και ήταν μέσα στα γέλια, έγινε ένας άνθρωπος μελαγχολικός. Μπορεί να μην το έδειχνε αλλά υπήρχαν κάποιες στιγμές που την παρατηρούσα: την ώρα που έκοβε μια σαλάτα ή χάζευε κάπου και τα μάτια της έχαναν τη λάμψη τους. Υποχρεωμένη να συμβιώνει στο ίδιο επαγγελματικό περιβάλλον μαζί του, να παίρνουν μέρος σε δημόσιες εκδηλώσεις και συνέδρια, τον άκουγε να την ειρωνεύεται, να την υποτιμά να την αμφισβητεί και να τη σχολιάζει με όποιον έβρισκε εύκαιρο. Έχω ζήσει μια τέτοια περίπτωση, -με είχε καλέσει σε μια μεγάλη δημόσια παρουσίαση και έπιασα το βλέμμα της να κοιτάζει ανήσυχα γύρω γύρω, σαν κυνηγημένη, να είναι μακριά του. Τη σύστηνε, με ένα …αλλά, την εξερέθιζε καθημερινά, αναζητούσε το λάθος και εκεί που δεν υπήρχε. Η ταπείνωσή της ήταν σαν σκοπός της ζωής του. Αυτό κράτησε περίπου δέκα χρόνια μέχρι που αυτός έφυγε από τη δουλειά ή πέθανε ή κάτι άλλο που δεν έχει σημασία. Τότε μόνο ηρέμησε η γυναίκα και από τότε θριάμβευσε.

Όταν άκουσα την Μπεκατώρου να μιλά για τον τρόπο που της φερόταν ο δράστης του βιασμού της, μετά το άθλιο περιστατικό, όταν την άκουσα να μιλά για το επιτιμητικό του ύφος, τα χάχανα με τους γύρω, τη διαρκή υποτίμηση στο πρόσωπό της, την προσπάθεια να την εξαφανίσει από την Ομοσπονδία, ρίγησα.

«Ο Χ ουδέποτε δήλωσε μετάνοια ή άλλαξε τον τρόπο που λειτουργούσε. Με την αλλαγή της στάσης μου και την ψυχρότητά μου έγινε ειρωνικός και σε γενικές γραμμές αμφισβήτησε τις ικανότητες και τις επιδόσεις μου, σε κάθε δυνατή ευκαιρία, λέγοντας ότι οι νεότεροι αθλητές πρέπει να έχουν πλέον ευκαιρίες και όχι αυτοί των οποίων η καριέρα τους βρίσκεται στη δύση της. Τη νοοτροπία αυτή υιοθέτησε από το 1999 μέχρι το 2019. Στο διάστημα αυτό έχω πετύχει τις περισσότερες διακρίσεις για τη χώρα μας στην ιστιοπλοΐα, έχοντας όμως χάσει το σημαντικότερο αγαθό ως προσωπικότητα: την αγάπη προς τον εαυτό μου», είπε η Μπεκατώρου.

Γιατί ο βιαστής δε σταματά ποτέ. Εξακολουθεί να βιάζει. Είναι ακριβώς αυτός ο σκατοχαρακτήρας που θέλει να σε εξαφανίσει. Μια μέρα πριν από λίγο καιρό, σε μια μακρά νυχτερινή συζήτηση στο skype με τη φίλη μου λέγαμε για τα πράγματα που δεν έχουμε κάνει και μετανιώσαμε που τα παραλείψαμε και μπορεί να πεθάνουμε από covid και να μην τα κάνουμε ποτέ. Και μέσα στα χάχανα, πίναμε και κάτι κρασιά, η καθεμιά αγκαλιά με την οθόνη της μου είπε ότι έχει μετανιώσει σοβαρά μόνο για ένα πράγμα. Που δεν μίλησε, που δεν το είπε ποτέ στα παιδιά της και επειδή είναι καλός άνθρωπος και είδε πόσο σκοτείνιασα μου είπε ότι ο ρόλος μας στη ζωή είναι να κρατάμε φοβερά μυστικά που θα πάρουμε μαζί μας στον τάφο μας. Και έτσι έκλεισε για άλλη μια φορά η συζήτηση.

Εύχομαι μετά τη Σοφία Μπεκατώρου, η φίλη μου και κάθε γυναίκα να μπορέσει να μιλήσει ανοιχτά και άφοβα τουλάχιστον σε αυτούς που αγαπά. Κυρίως στα παιδιά της. Είναι η ώρα που η σιωπή δεν είναι πια χρυσός. Σπάστε την αλυσίδα.